1 meter en 52 hele centimeters is hij lang. Hij heeft geweldig lange wimpers en ogen die groene bliksemschichten kunnen afvuren. Hij is ongelofelijk sterk en zijn lach klinkt helderder dan het duurste kristal. In zijn broekzakken zit zand, op zijn knieën opgedroogd modder. Zijn handen hebben eelt van het bomenklimmen en zijn nagels zijn afgebeten. Zijn haar is warrig en ruikt naar mos. Zijn wangen voelen zacht onder kussende lippen en zijn oor heeft een kleine moedervlek in de schelp.
Zijn hart is groot. Maar zo groot als het is, zo zwaar is het ook.
Boos
Hij huilt nooit. Hij wordt alleen maar boos. Boos op de wereld, boos op het leven, boos op zijn bed want dat staat daar maar een beetje te staan. Boos op de bloemen want die zijn te mooi voor al deze narigheid. Boos op de zon want er is helemaal niks leuks om voor te schijnen. Hij kan de zonnestralen toch niet voelen door zijn eigen donderwolken heen. Hij mokt en moppert zich een weg door weer een stomme dag. Een dag van kiezen, een dag weer zonder de ene en met de andere maar nooit met elkaar. Nooit een dag helemaal compleet. Nooit een dag vanzelf, nooit een dag makkelijk.
Hoe kan ik hem helpen?
En ik zie het allemaal gebeuren, zie het aan met lede ogen. Mijn hart is ook zwaar en in tegenstelling tot hem huil ik wel, meestal om hem. “Hoe kan ik hem helpen? Wat kan ik doen om het makkelijker te maken voor hem?” Zijn kindertherapeut ziet mijn wanhoop want ze kent zijn frustraties. Ze heeft ons over alle onmacht en verdriet horen vertellen. Ze kent ons verhaal.
Word zelf gelukkig
Haar antwoord is even simpel als onmogelijk en toch ook het enige juiste en enige ware. “Word zelf gelukkig.” En ik weet dat ze gelijk heeft.
Alleen dan kan ik de veilige haven zijn als zijn storm te hevig wordt, alleen dan kan hij bij mij houvast vinden als alle andere fundamenten blijven schuiven. Want dit is zijn weg. En hoezeer ik hem ook een makkelijk pad gegund had, het zelfs wel uit had willen vlakken voor hem, dit is het pad wat hij moet lopen.
Het is geen makkelijke opdracht want mijn eigen hart kent ook nog zoveel donkere dagen. Maar ik moet, voor mezelf, en voor hem. Voor mijn prachtige, fantastische, geweldig gave, gefrustreerde en boze zoon. Ik zal smerig gelukkig worden zodat hij dit niet meer alleen hoeft te doen. Zodat ik hem kan helpen op de enige manier waarop ik dat kan door heel goed voor mezelf te zorgen.
En ik word de gelukkigste moeder op aarde, al was het alleen maar voor hem.
Helleke Demmers
Fien - 22 apr 2021
Lieve Helleke, Wat moeilijk om je kind zo te zien worstelen met deze zware gevoelens!! En wat klinkt het dan gemakkelijk om 'zelf gelukkig te worden', want als dat een knopje was wat je kon omzetten..dan had je dat allang gedaan! Kinderen kunnen hun ouders niet voorbij in hun rouw. Dat komt omdat ze zelf nog niet weten hoe om te gaan met emoties - dit kijken ze af van hun ouders. Pas als ze puber zijn en ze ook verder in de wereld hun ervaringen gaan opdoen, zullen ze leren dat er meerdere manieren zijn. En zelfs dan kan een puber nog toestemming nodig hebben om zijn/haar ouder voorbij te mogen. Ben jij nog in rouw over je scheiding? Over het feit dat je huwelijk het niet redde? Over alles wat je verloor, al won je er misschien ook een hoop mee? Worstel je met schuldgevoel? Met eenzaamheid? Met gevoel van afwijzing? Kun en durf je daar mee aan de slag? Veel succes!
Deborah - 29 apr 2021
Lieve Helleke, Wat een ongelofelijk mooie blog! Ik wens je zoon en jou heel veel sterkte bij het opbouwen van jullie nieuwe eigenste gelukkige ik. Liefs Deborah