Kinderen leren omgaan met een scheiding, maar het gaat niet van harte. Mijn jongste, Natalya, vindt het moeilijk dat ze niet haar eigen ideale situatie kan bereiken. En dat is alles en iedereen in hetzelfde huis of op hetzelfde moment in haar leven. Maar ze past zich aan en vindt haar weg. Als dochter van gescheiden ouders heeft ze ook iets ontdekt. Ik denk dat alle kinderen dit vroeg of laat ontdekken, maar niemand heeft dat zo stiekem gedaan als zij. Ze heeft namelijk goed in de gaten hoe ze de verschillende leef situaties tegen elkaar uit kan spelen en hoe ze die kan omslaan of afronden naar haar voordeel. Ze zet haar charme en schattigheid in om de volwassenen om haar heen te manipuleren. Nu ze naar de basisschool gaat probeert ze ook die omgeving te beïnvloeden. En ik moet zeggen, het lukt haar. Tijd voor een vergelijking hoe kinderen de scheiding benutten.
Bij mij eet ze fruit (appel, peer, banaan, groene druiven, meloen en mango). Ze drinkt inmiddels ook sinaasappelsap. Ze eet bijna alles, waarbij ook pittige smaken er prima in gaan. Vast en vloeibaar gaat er prima in met eigen bestek en een gewone beker. Als ze knoeit, dan kan ze dat zelf opruimen. Ze kan zichzelf uitkleden, aankleden en naar het toilet gaan. Ze kan zelfstandig douchen waarbij ze zelf haar tanden kan poetsen en haar haar en lijf wast, op aangeven van mij. Ze draagt zelf haar tas naar school en maakt zelfs een keertje in de week een ontbijt voor de andere kinderen. Ze helpt me met de was in en uit de machines halen en soms zelf met het sorteren van de sokken. Dat is een hele klus, omdat er altijd één van de sokken lijkt te verdwijnen in de was. Ze klimt zelfstandig in en uit haar hoogslaper. Ze gaat meestal rustig slapen en blijft graag ’s ochtends tot na zeven uur liggen. ’s Middags slapen wil ze niet meer, omdat ze nu al vier is. En bij mij ruimt ze zelf haar kamer op, na enig aansporing.
Bij anderen wordt ze weer kleiner.
Bij p-te-p kan ze niet meer uit bed klimmen. Ze heeft geen idee waarom en hoe ze moet opruimen. Woorden als pyjama zijn niet meer uit te spreken. Het spelen van een huilende baby heeft de voorkeur.
Bij mijn ex heeft ze moeite om te gaan slapen, in haar eigen bed te blijven en wordt ze om zes uur wakker. Banaan gaat er prima in, maar zelfs de appel is al moeilijk geworden. Uitkleden kan ze niet meer en ook bij het aankleden moet ze geholpen worden. Opruimen mag mamma zelf doen. Net als haar billen afvegen na een toiletbezoek. De schooltas is te zwaar om zelf te dragen. Haar bord leeg eten gaat niet vanzelf. Hulp is gewenst en een deel laten staan heeft de voorkeur.
Fruit is taboe geworden bij de gastouder. Brood eet ze het liefst uit een zakje die ze dan overal mee naar toe neemt. Ze heeft ook hier weer hulp nodig met het toiletbezoek. Ze fiets hier wel zonder zijwielen. Thuis lukt dat niet.
En dan nu de basisschool. Ineens kan ze niet meer alleen op een stoel zitten. Bij juf zitten lukt nog net. Ze is zo moe, als ze op school is. Eten en drinken lukt ook niet meer. Meedoen met de klas in spelen en leren lukt alleen met de juf aan haar hand. Thuis eet ze vrolijk en snel (nou ja, snel is een groot woord) haar lunch op en wil ze per se naar school. Waarop ik weer van de juf hoor dat ze weer niet vooruit te branden is. En of ze niet beter ´s middags thuis kan blijven.
Wat deze – overigens niet complete – vergelijking laat zien is dat mijn kind prima in staat is om zich aan te passen aan de vele omgevingen en werelden waarin ze vertoeft. Ze probeert daarbij, met een groot gemak, het zichzelf zo makkelijk mogelijk te maken. Maar als ik niet open sta en geïnteresseerd ben in haar gedragingen in een andere arena’s, zou ik dit nooit te weten komen. En als er geen open dialoog mogelijk zou zijn tussen (bijna) alle mensen en onderdelen in Natalya’s leven komt ze er mee weg. Nu kunnen we de aantekeningen vergelijken en Natalya uitdagen in de gebieden waar ze beter kan, dan ze soms doet. En zo kan iedereen een volwaardige rol vervullen om onze gezamenlijke investering in Natalya tot bloei te brengen. Ook hier leidt scheiden tot meer communicatie, in plaats van minder communicatie.
En als je denkt dat ik haar volledig door heb, moet ik je teleurstellen. Natalya heeft mijn zwakke plek ook gevonden. Als ik de kinderen tot opruimen maan, gaat ze achter me staan. Zo zie ik niet dat ze niets aan het doen is, terwijl ik de anderen aan het werk zet en hou. En die hebben daar toch wel zo veel moeite mee, dat ik vergeet dat Natalya er ook nog is. Totdat p-te-p me hier op wees en ik een oeps en een oh ja moment kreeg. Ik tuin er dus ook in. Zeker als ze me zo lief en schattig aan kijkt.
Daniel blogt over zijn scheiding. Dit keer vertelt hij hoe kinderen de scheiding benutten.
REAGEER OP DEZE BLOG