Wij mannen worden geacht het sterke geslacht te zijn, fysiek en mentaal weerbaar tegen al het onrecht wat op ons pad zou kunnen komen. Ben ik dan een slechte man als ik moet bekennen jarenlang slachtoffer te zijn geweest van psychologische mishandeling door mijn (vrouwelijke) ex-partner?
Stockholm syndroom
Ik denk, als ik mijn verhaal aan specialisten zou vertellen zij zouden moeten concluderen dat ik aan het Stockholm-syndroom lijd. Wat er ook gebeurde, hoe erg het ook werd, ik bleef altijd onconditioneel van mijn partner houden en de misschien wel kinderlijke overtuiging behouden dat, hoe lang het ook zou duren, er een moment zou gaan komen dat ik tot haar door zou kunnen dringen.
Als jullie mijn ex-partner tegen zouden komen, zouden jullie alleen maar kunnen concluderen dat zij lief, leuk en aardig is. Maar ik moet eerlijk bekennen dat dat grotendeels schone schijn is. In de kern is zij extreem onzeker en zij zal alles en iedereen voor haar karretje spannen of domweg misbruiken om haar zin af te kunnen dwingen.
Valse melding Veilig Thuis
Toppunt hiervan was een valse melding die zij tegen mij gedaan bij Veilig Thuis omdat ik een gevaar voor de kinderen zou zijn, enkel en alleen om af te kunnen dwingen wat ik in mijn vrije tijd deed, terwijl we al meer dan twee jaar uit elkaar waren.
In onze relatie had ik nooit gelijk, ik kreeg nooit mijn zin en hoewel ze het huishouden en de zorg voor de kinderen grotendeels op mij afschoof, als ik een fout maakte en zij mij daar op betrapte… Ik ben meerdere keren het huis uit gerend, heb de trein gepakt, heb afstand moeten nemen, omdat het huis anders veel te klein voor mij zou zijn gebleken. En mijn ex-partner?
Mijn ex-partner praat beter dan Brugman, is zeer eloquent en adrem, weet hoe ze moet argumenteren en overreden en werkt bovendien in een omgeving met juristen. En ik? Ik ben eigenlijk niet zo goed? Of is dit het minderwaardigheidscomplex die zij mij in al die jaren heeft aangepraat? Ik kan bij haar met nog met zoveel valide argumenten aankomen, hoe gelijker ik heb hoe grover de bijl wordt waarmee zij tegen mij in gaat. En betrappen op haar fouten wilde ik op den duur niet meer omdat ze anders voor elkaar wist te krijgen dat de schuld bij mij in de schoenen werd geschoven.
Voor de lieve vrede
In het verleden heb ik vaak ‘voor de lieve vrede’ en met ‘de mantel der liefde’ haar maar gelijk gegeven. Naarmate de relatie vorderde deed ik dit steeds sneller, hoeveel onrecht mij dit ook deed voelen. Maar dan was ik van de eeuwigdurende discussie af, just get it over with. Dan konden we verder en kon ik weer gaan hopen op ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’.
Ondanks wat er gebeurd is, en hoe conflicterend dit gevoel voor mij ook is, ik houd nog steeds onvoorwaardelijk van mijn ex-partner, omdat ze het ondanks alles wat er gebeurd is nooit fout zou kunnen doen. En hoewel ze nu (de trouwe volgers van mijn blog weten het al) een nieuwe partner heeft, gaat er geen dag voorbij dat ik haar meteen terug zou willen.
Ik weet dat mijn verhaal choquerend is om te lezen, te meer omdat ik een man ben. Maar daarnaast ook omdat psychische mishandeling net als suïcide een groot taboe is. Maar ik hoop dat ik met het delen van mijn verhaal het taboe een beetje te zal kunnen tegengaan. Daarvoor zal ik ook meerdere blogs hierover gaan schrijven, over dit voor mij zeer moeilijke thema.
Johannes: Allereerst natuurlijk trotse papa van twee prachtige dochters van 4 en 7 jaar. Mijn partner heeft ruim twee jaar geleden besloten een punt te zetten achter de relatie. De reden van de relatiebreuk lag bij mijn psychische kwetsbaarheden, zoals dat netjes heet. Ik was daardoor op dat moment huisvader en de impact op mij was het grootst. Gelukkig heb ik een zeer goede relatie met mijn ex-partner waardoor we alles voor de kinderen goed kunnen regelen. In mijn blogs deel ik mijn ervaringen en schrijf ik over de impact van psychische problemen op een relatie, in de hoop dat mensen er iets aan hebben.
nikkie - 24 nov 2022
Gedeeltelijk herkenbaar maar echt, er valt nog veel werk aan de winkel voor jou. Je zou haar echt niet meer terug moeten willen. Je bent meer waard dan dat. Ik hoop dat je daar aan kan gaan werken en de toekomst in kan gaan met meer zelfwaarde,zelfvertrouwen en zelfliefde.
Robert - 25 nov 2022
Hoi Johannes, Zo herkenbaar! Na een relatie van 20 jaar vielen ineens de schellen van m’n ogen na voor de tweede keer uit huis gestuurd te zijn (natuurijk nog wel de heg moeten knippen en het gras maaien). Wat heb ik haar altijd verdedigd als vrienden en familie het voor mij opnamen. Ik was namelijk de aanstichter van alles wat niet goed was in de relatie. Nu inmiddels een jaar gescheiden, maar er is toch stiekem best wat puin te ruimen. Soms zo boos, het andere moment twijfelend aan mijzelf en regelmatig schaamte. Ik hoop voor je dat je, ondanks je gevoelens voor je ex, jezelf toch los kan maken. Wees aardig voor jezelf. Mild, maar gun jezelf ook het allerbeste!
Robert - 25 nov 2022
Nog een nabrander… ik ga m’n asperger diagnose aan de kaak stellen. Sinds de scheiding gaat alles zoveel soepeler. Hoe is dat bij jou?
Willem - 28 nov 2022
Hallo Johannes, allereerst gefeliciteerd dat het je gelukt is om uit deze relatie te stappen, én dat je nog steeds goed contact met je ex partner hebt. Bij psychologisch misbruik is dat niet vaak het geval. Ik denk dat je van geluk mag spreken, en jouw kinderen uiteraard ook. Ik zit momenteel in een zoals dat heet toxische relatie en ook wij hebben kinderen. Al jarenlang zorgt zij voor onbalans in onze relatie en ze heeft het volgens mij zelf niet eens in de gaten. Gemanipuleer, gedraai, gaslighting en gecorrigeer zijn aan de orde van de dag. Geen hele ernstige dingen hoor, maar als je dag in dag uit alleen maar wordt verbeterd, als minderwaardig wordt behandeld en dat je als een dom iemand wordt neergezet, en als de kinderen dit ook beginnen te doen dan gaat er ergens toch een alarmbelletje rinkelen. Ik ben er nu sinds enkele maanden pas achter dat het écht niet gezond is, en dat ik hier niet meer in moet mee gaan. Dat ik echt voor mezelf en mijn eigen geluk moet kiezen. Gek genoeg is, zonder dat ik haar hier ooit iets over heb gezegd, haar gedrag sinds die tijd ook anders..of ik ga er onbewust anders mee om. We gaan minder de strijd met elkaar aan en ik laat alle kritiek gewoon langs me heen gaan. Ik heb het gevoel dat dit werkt, en dat zij het uiteindelijk zal opgeven. Mijn verwachting (en hoop) is dat dit zal leiden tot een scheiding, en daarbij hoop ik van harte dat we dit voor de kinderen als twee volwassenen kunnen oplossen.