Het is gelukt. Ik ben weer getrouwd. Patricia is haar naam en niet langer p-te-p. Het is een lange rit geweest. Op zich niet met vele hoge en diepe dalen. Wel een ingewikkelde brei aan koude regels en warme emoties. Een traantje hier en daar. Wie is er wel, en helaas is dit ook een moment om te beseffen wie er niet meer bij kunnen zijn. En de kinderen nemen uiteraard ook een centrale plaats in.
Hoe was de dag?
Die vraag hoor ik uiteraard erg veel. Bijna dagelijks komt er een vraag over hoe de dag was. Om het kort weer te geven hebben we een fantastische dag gehad. Het weer klaarde precies op onze dag op. De aanwezige vrienden en familie maakten er iets speciaals van. De hele week was het regenachtig en guur. En precies op onze dag brak de zon goed door. De hele week nog vele miljoenen details regelen. En precies op tijd werden de laatste details uit onze handen getrokken voor onze dag. En zo ging het. De limousine was op tijd. Met elf mensen in één auto. In de zijstraat van de trouwlocatie stonden we even stil om zeker te zijn dat de gasten er ook waren. En uiteraard wilde de auto niet meteen weer starten. Geen probleem en met wat geduld kwam het goed. En de muziek wilde niet starten. Op drie manieren aangeleverd en pas de derde ging goed. Maar geen probleem. De muziek was te horen en we gingen naar binnen om te trouwen.
… sneller dan het nee-woord van een scheiding
En toen was iedereen die er wilde zijn. Zij hoorden – net als wij – de ambtenaar van de burgerlijke stand in een recordtijd onze verhalen vertellen. Vanaf de mensen die we missen tot de reden dat we in het huwelijk treden. Vanaf de kinderen, netjes in jurk en pak op een rij. Van de bijzondere getuigen en hun verhaal. De vrienden die ons naast elkaar hadden gezet, tot en mijn met ex die het wel heel erg zag zitten tussen Patricia en mij. Niet alle details verliepen goed of waren goed. Maar dat mag de pret niet drukken. Het ja-woord is sneller dan het nee-woord van een scheiding bedenk ik me nog. Het was een rit van vier jaar tussen mijn scheiding en het opnieuw trouwen. Vanaf het moment dat alles kapot leek te gaan tot nu. Alles lijkt nu goed te gaan.
Waarom trap je er weer in?
“Ik trap er weer in”, “Iets met ezel en steen zo” hou ik een klas van mij voor. De pubers vinden het een leuk idee. Zo’n docent die gaat trouwen. Met die chick die regelmatig door de klas loopt richting onze stagiair in 104B. Het is wat bravoure van mijn kant. Inderdaad was ik niet van plan om weer te trouwen. Het boterbriefje heb ik niet nodig om gelukkig met iemand te zijn. Het is voor mij ook geen doel op zich. Van een huwelijk wordt je niet beter of gelukkiger. Voor mij is het een bevestiging. Een nieuwe stap als geen ander. En toepasselijk voor deze blog. Zo’n grote nieuwe stap in mijn leven.
Het gaat niet vanzelf…
En nu verder. De kinderen blijven centraal staan en met de aanstaande verhuizing van mijn ex gaan we een nieuwe fase in. Een nieuw ritme zal daarin gevonden moeten worden. Mijn zakelijke groei zorgt voor meer uitdagingen. Vanaf een tekort aan tijd doordat ik zes tot zeven dagen per week werk. Patricia en ik gaan steeds meer samenwerken. In huis en buiten het huis. Maar ons huwelijk is geen doel op zich. Het is een begin. We zijn nu getrouwd en zullen ons best moeten doen om getrouwd te blijven. En we weten allebei dat dit niet vanzelf gaat.
Daniel is enige tijd geleden gescheiden en inmiddels hertrouwd. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als hertrouwde vader. Daniel woont samen met Patricia en haar kinderen. Het boek over het eerste jaar is 10 april 2015 verschenen en verkrijgbaar bij bij de betere boekhandel. Deel twee komt in 2016 uit.
REAGEER OP DEZE BLOG