Ze zat die dag naast hem aan een tafel, op een feest.
Ze zochten elkaar op en zaten heel de tijd elkaar te plagen.
Zij lachte als hij weer eens een grap maakte.
En hij werd verliefd op haar lach.
Hij wist het zeker, hij was voor haar gevallen op die dag.
Maar hoe ging hij haar dat laten weten.
Hij dacht dat het niet kon en zij leek het al te zijn vergeten.
Hoe leuk het op dat feest was.
Hij had geen idee meer hoe zich te gedragen met haar in zijn buurt.
Hij zag haar elke dag voorbijkomen, op dezelfde vloer, dezelfde verdieping.
Hij durfde het niet te vragen, omdat hij bang was dat zij het niet zou begrijpen.
Wat zou hij moeten zeggen? En hoe zou ze reageren?
En wat als ze hem niet zag staan? Hoe moest hij het dan uitleggen?
Hij wachtte op dat ene moment.
Hij wilde haar zeggen hoe leuk zij is.
Hoeveel hij voor haar voelt.
Zijn hart was voor die zware woorden nog niet gebouwd.
Hij had net zelf een zwarte periode achter de rug.
Hij kon haar niet bellen want hij had haar nummer niet.
Dus hij kon haar ook niet alles vertellen.
Het was al maanden geleden, zij zal het ondertussen wel vergeten zijn.
En ze zal vast niet aan het verleden denken.
Op een avond geeft hij zijn kat te eten.
En hij denkt weer aan haar.
Hij trekt de stoute schoenen aan en stuurt haar een bericht via Instagram.
“Ik wil je iets sturen, maar ik heb je nummer niet”
Daar is het contact gelegd en nu is zij al ruim negen maanden de liefde van zijn leven.
I-Pat: Vader van twee kinderen, regio Rotterdam, analoge man in een digitale wereld, beland in vechtscheiding, blogt recht uit het Rotterdamse hart.
Lees ook de andere gedichten van I-Pat.
REAGEER OP DEZE BLOG