I Pat: Pijn zonder einde

PIJN ZONDER EINDE

Ze zeggen dat de tijd alle wonden heelt.
Maar is dat eigenlijk zo?
Waarom voel ik nog dan elke dag dezelfde pijn?
Ik zie je wel, maar eigenlijk ook weer niet.
Ik zie je te weinig.

Ik heb nog steeds de leegte in mijn hart.
Nog steeds de handen op mijn keel.
Ik ben boos op iedereen die mij niet wilde helpen.
Boos op het systeem wat maar niet veranderen wil.

Het is lang geleden dat ik over dit onderwerp iets heb geschreven.
Maar ik zie nog steeds de tranen in je ogen en dat raakt mij diep.
Die tranen die je het liefst verborgen zou houden voor mij.
Hoe klein je toen ook was. Je wilde mij al sparen.
Dat zegt veel over wie jij bent.

Je hield je groot, je verbeet te pijn en je ging maar door.
Elke dag wilde ik je troosten.
Elke dag zou ik willen dat ik het zelf was geweest.
Je hebt geleden en ik kon je niet helpen.
En die onmacht van toen, sloopt mij nu nog elke dag.

Niemand wist mij te vertellen wat de reden is dat alles zo verandert.
Niemand kan mij vertellen waarom ik geen schijn van kans had.
Ineens was alles anders.
Ik mis je elke dag dat je niet bij mij bent.

Jij hebt niemand kwaad gedaan.
Ik begrijp het niet. Toen niet en nu niet.

Ik schreeuwde tot ik geen stem meer had.
Deed mezelf pijn tot ik niets meer voelde.
Keer op keer ging ik dezelfde cirkel rond.
Tot ik zelf niet meer wist waar ik was.
Ik heb nachten gepiekerd totdat het ochtend was.
En alle beslissingen die ik ooit heb genomen en de vragen die ik heb gesteld waarop nooit een antwoord is gekomen.
Op die antwoorden wacht ik nog tot de dag van vandaag.

Als niemand je dan vertelt hoe je verder moet.
En alles wat je lief is, ineens weg is.
Het ene moment gaat alles goed.
En op het andere moment zegt een vreemde stem me dat het ophoudt.

Ik stapte iedere dag mijn bed uit en begon de dag vol goede moed.
Ik zag de zon wel, maar voelde haar warmte niet.
Ik dwong mezelf de woorden te herhalen die jij zo vaak hebt gezegd.
“Ik mis hem” en ik vertelde mezelf elke ochtend in de spiegel, dat ik jou ook zo mis.

Dat niemand daarnaar heeft geluisterd doet me nog steeds pijn.
En iedere keer als ik je nu bij me heb kijk ik je diep in je ogen.
Jij ziet dan nog steeds de pijn die nooit meer over gaat.
Je geeft me een knuffel en zegt dan zachtjes.
“Wees niet boos om wat niet meer is pap
Maar wees dankbaar voor wat je nu hebt.”

En dat ben ik zeker.
Dank je wel.

Lees ook de andere gedichten van I-Pat.