Het gaat eigenlijk best goed met mij. Ik ben niet alleen, er wordt van mij gehouden. Mijn moeder houdt van mij en ik van haar. Ze is mijn beste (en mijn enige) vriendin. Ze zorgt voor me en beschermt me zoals niemand anders dat kan. Ze zit altijd klaar met thee en iets lekkers als ik uit school kom. Altijd. We hebben het heel fijn samen. ‘s Avonds kijken we naar GTST en dan leun ik heerlijk tegen haar aan en dan weet ik dat alles goed is.
Mam beschermt mij
Mam gaat heel ver in haar bescherming naar mij toe, gelukkig. Er zijn in deze wereld een heleboel gestoorde gekken waar je met een grote boog omheen moet lopen, en een daarvan is mijn vader. Daarom hebben we een geheim adres en daarom houdt mam hem op afstand. Dus ja, ik heb het goed, hoor.
Tot ik een jaar of achttien was stak ik dit soort verhalen af bij mijn therapeuten. Zonder uitzondering zat mam erbij, dan kon ze de hulpverleners uitleggen wie ik eigenlijk was en waarom ik zoveel angsten en fobieën had (dat was gewoon de schuld van pap). Ze corrigeerde me als ik per ongeluk iets over pap zei dat positief uitgelegd kon worden. Als een therapeut mij onder vier ogen wou spreken zorgde mam dat we naar een betere gingen. Want ook tegen doordrammers die erop uit zijn om kwetsbare jongeren te manipuleren wou ze me beschermen.
Dat hoort zo
Ik vond het allemaal heel normaal, al had ik dan wel elke dag buikpijn en steeds maar al die angsten en altijd maar dat vage gevoel van onrust . En toen ging ik op kamers en kwam ik in contact met leuke jongens en meiden bij wie ik me op mijn gemak voelde. Maar mijn angsten bleven. Mijn mentor op school (ik zal haar hier Anneke noemen) zag dat. Elke week nam ze me even apart en langzaam maar zeker vroeg ze me steeds meer: of ik misschien ook góede herinneringen had aan mijn vader, bijvoorbeeld. Wat een vraag! Ik viel stil, van binnen voelde ik een enorme golf paniek opkomen.
Ik mis mijn vader
En toen kwamen de tranen. Ze bleven maar komen, ik kon ze niet meer tegenhouden. Pas later kon ik ze duiden. Ik miste pap, ik miste zijn flauwe grapjes en zijn geur: sterke koffie en sigarettenrook in de mix. Stank, zou je denken, maar als kind vond ik hem heerlijk ruiken. En ’s avonds na die huilbui kwam de eerste mooie herinnering: pap en ik in de auto, samen onderweg naar mijn eerste musical.
Ik was opgetogen, we gingen naar ‘Saturday Night Fever’ in Utrecht en ik kletste hem de oren van zijn hoofd, zo enthousiast was ik. En pap vond het alleen maar leuk. Een fantastische middag hadden we. Hij hield mijn hand vast, hij bleef maar naar me kijken met een trotse blik in zijn ogen. Ik voelde me zó fijn naast hem. Ik hield van pap, als kind. En liefde gaat niet zomaar over, besefte ik toen.
Is er bij jou een keerpunt gekomen?
Lang verhaal hè? Maar ik ben benieuwd naar jullie ervaringen: hebben jullie ook zo’n moment gehad waarop je besefte: hé, wat voel ik zélf eigenlijk? Is er bij jullie ook een keerpunt gekomen? Reacties zijn welkom!
Heel veel liefs, Noëlla
Noëlla (26) werkt in de musicalwereld. Op haar vijftiende moest ze vluchten met haar moeder en haar broer, toen haar vader plotseling werd gearresteerd. Ondanks het feit dat de arrestatie op een misverstand berustte heeft ze de waarschuwingen van haar moeder jarenlang serieus genomen en haar vader verstoten: waar rook is, is vuur. Ze moest leren leven met het ‘feit’ dat haar vader niet deugde en dat ze alleen bij haar moeder veilig was. Nu ze zelf volwassen is wil ze dolgraag anderen helpen en eerlijk is eerlijk: ook nog zelf geholpen worden. Bijvoorbeeld door het delen van ervaringen op deze blogpagina. Ze nodigt je van harte uit om te reageren op de vragen in haar blogs.
Evert Bergshoeff - 30 nov 2020
Lieve Noëlle, Ik ben zo'n gestoorde gek die vroeger papa heette. Waarvoor mijn dochters bang zijn en die ze ontwijken. Je snapt het al je woorden raken mij in het middelste centrum van mijn hart. Je vertelt eigenlijk ook mijn verhaal. En ik heb besloten om jonge mensen bij wie dit speelt niet te ontwijken. Kort geleden zei een jongeman tegen mij dat hij zijn moeder al 6 jaar niet meer had gezien. En ik zei hem; er is geen vrouw die een kind uitpoept en 20 jaar later denkt; laat maar zitten dan. Daarop volgde weken later een echt gesprek, en afgelopen vrijdag vertelde hij mij dat hij binnenkort een kopje koffie gaat drinken met zijn moeder! Het mag duidelijk zijn dat ik hoop dat er ooit iemand opstaat die zoiets ook tegen mijn dochters zegt, want zo'n gestoorde gek, dat ben ik niet. Mijn complimenten, dat jij/jullie van deze ellende iets moois maken, dat wil ik ook.
Iris - 1 dec 2020
Hoi Noëlle. Dank je wel voor het delen van je verhaal! Ik heb iets soortgelijks ervaren, maar net wat anders. Ik heb het (snelle) idee dat als je helemaal kon aansluiten bij je eigen gevoel, dat je jouw omgeving als veiliger voor jezelf had beoordeeld (ook nu je volwassen bent) dan dat je geleerd werd door je moeder. Klopt dat? Bij mij was dat net andersom: er waren bijvoorbeeld veel ruzies, die ik wel een probleem vond maar die stilzwijgend wel werden doorgezet waardoor het impliciet iets 'normaals' werd, terwijl mijn gevoel toch wel echt chronisch tegenstribbelde. Wat ik gaandeweg leerde vanaf mijn 20e ongeveer gok ik, is iets wat ik ook denk terug te lezen in je verhaal: dat je ouders je een kijkkader meegeven hoe te interpreteren wat mensen om je heen doen en dat ze ook voordoen hoe daarmee om te gaan. En dat kijkkader en het gedrag wat je ouders voordoen, draagt niet altijd bij aan wat voor jou als kind een gezonde emotionele ontwikkeling is. Als je als ouder angstig en wantrouwend bent, is het ook verklaarbaar dat je je kinderen eerder leert ook zo te kijken naar de wereld en zo om te gaan met de wereld. Ouders zouden dan eigenlijk zelf wat hulp nodig hebben om zichzelf beter te begrijpen en ook beter hun eigen gevoel en het gevoel van hun kind van elkaar te kunnen scheiden. In mijn ervaring gaat dat zo door elkaar lopen, en dat wordt op een dag een onoverzichtelijke warboel is mijn ervaring als je als kind dus inderdaad op een dag denkt wat jij beschrijft: ‘wat voel ik zelf eigenlijk?’. En dat kan gek genoeg dus best wel lang duren is mijn ervaring voordat je als kind/volwassene ècht beseft wat die vraag inhoudt. Groetjes, Iris.
Kim - 3 dec 2020
Jeetje Noëlle, wat een mooie blog en wat een herkenning! Niet bij mijzelf, maar wel wat ik om mij heen ervaar met mijn stiefkinderen. Twee van de vier zijn 'weggehouden' bij hun vader. Maar naarmate ze zichzelf meer gingen ontwikkelen liep de een na oudste op tegen wat onenigheden bij haar moeder. Juist omdat haar moeder de oudste dochter de rol toebedeelt die jij beschrijft. De beste vriendin, het maatje. Toen dat zover escaleerde koos de een na oudste dochter ervoor haar spullen te pakken en naar haar vader te vertrekken. Zij heeft toen onafhankelijk van ons en haar moeder ook gesprekken gevoerd met een psycholoog en komt er nu achter hoeveel ze haar vader wel niet gemist heeft en hoe scheef het beeld is geweest de afgelopen jaren die haar moeder (vast met de beste bedoelingen) haar geschetst heeft. Ik hoop ook, net als Evert, dat iemand deze spiegel ook nog eens kan voorzetten bij de oudste dochter. Want wat zou het fijn zijn als ook zij weer een vader in haar leven krijgt, en mijn vriend zijn dochter weer volledig terug krijgt. Bedankt voor je mooie verhaal.