Ik voel me verdrietig, hoewel ik ook blij ben. Opgelucht maar ook bezwaard.
Ik heb 20 jaar gevochten voor deze relatie
Ik ben 20 jaar samen met hem, maar binnenkort niet meer als zijn vrouw. Dan rest de titel ‘ouders van’ en dat zullen we altijd blijven. Dus dan zijn we gescheiden, maar niet uit elkaar, want je blijft vader en moeder.
Dus je neemt afscheid van iets wat het niet was om vervolgens te beginnen met iets, terwijl je eigenlijk geen toekomst meer ziet in dat wat ‘samen’ heet.
Voor mijn gevoel heb ik 20 jaar gevochten voor een relatie, die nooit zou lukken, al wist ik dat toen natuurlijk niet. Alles heb ik gegeven, maar eigenlijk raakte ik alles kwijt, zeker mezelf. Door mijn burn-out moest ik anders naar mijzelf en de relatie kijken en dat gaf me het laatste duwtje om de knoop door te hakken. Ik wil niet meer, ik kan niet meer, ik moet voor mezelf gaan zorgen, anders geef ik mijn kinderen een verkeerd voorbeeld en kan ik er niet voor ze zijn zoals ze verdienen.
Ik zal nooit helemaal vrij zijn
Maar hoe bevrijdend dat ook mag voelen voor even, de waarheid is hard, ik zal nooit helemaal vrij zijn. Ik zal hem altijd blijven steunen en aanmoedigen om de beste vader te zijn, die hij kan zijn, ondanks zijn uitdaging, voor de kinderen. Ik kan alleen maar hopen, dat het stapje voor stapje, minder op mijn schouders drukt ergens in een nieuwe, onzekere toekomst. Maar hoe dan ook, het blijft een soort van samen.
We zitten nu samen in het schuitje van de mediator, maar toch zit ik ook alleen. Hij kan het nou eenmaal niet, al dat geregel, documenten zoeken en uploaden, inschrijven bij de woningstichting, zorgen dat alle gezamenlijke dingen uit elkaar getrokken worden of gewoon bedenken hoe hij straks als alleenstaande vader met autisme verder moet. Dus, ik regel het, want ik wil verder, een nieuw hoofdstuk schrijven, maar in mijn hart huil ik voor hem.
Ook al willen we dit allebei, omdat de ‘liefde’ op is, ik geef wel om hem en wens hem het beste. Ik ben bang voor het loslaten, dus houd ik nog vast, zoals ik dat 20 jaar deed.
Ik ben een vrouw van 42 met 3 zoons van 10, 16 en 19. De oudste heeft net als zijn vader Asperger en woont al 4 jaar in een woongroep, maar komt regelmatig logeren. Ik werk 32 uur per week (nu nog herstellende van een burnout) als manager bij een winkelketen. Mijn man en ik hebben in oktober besloten te gaan scheiden. De liefde is wederzijds op, zijn Asperger heeft een grote invloed op ons huwelijk gehad en ook op mij.
We hebben een mediator in de arm genomen, omdat we graag op een goede manier uit elkaar willen gaan voor de kinderen. Tot nu toe loopt dit vrij soepel. Vanwege zijn beperking komt het meeste regelwerk wel op mijn bordje, maar dat had ik wel aan zien komen na 20 jaar samen met hem.
Lees ook de andere blogs van Janna.
Lydia - 28 nov 2021
Wat een moedige stap!! Heel veel herkenbaar!! Nu bijna 2 jaar geleden ondekt dat ik HSp ben. Ok. In de corona tot mezelf gekomen. In de overgang. Dochter is uit huis zelfstandig. Na 30 jaar pleasen en zorgen en klussen en vrolijk zijn maar vaak afgesnauwd worden kwam het 1,5 jaar geleden tot uiting. Veel emoties maar geen begrip. Man drammen en driftig uitbarstingen als je emoties vertoond. Is zakelijk!!!!Doorgaan en op mezelf richten. Toch nog meer uitbarstingen! Komt zorg vader en overlijden vader erbij. Man laat emoties zien in driftig en verwijten en uitbarstingen. Gaan door. Nu op het punt van scheiden. Gevoel is leeg. Zelf een groei ontwikkeling doorgemaakt. Nu gaat Man in regressie therapie. Mijn deur was dicht. Heb op kleine kier gezet. Leven als huisgenoten Nog weer tijd geven....?? Gevoel kan je niet dwingen.
Zoekende - 28 nov 2021
Wat heftig! Fijn, dat je hem wilt helpen met veel regelzaken. Zal vast moeilijk zijn. Mooi,om te zien, dat jullie dat respect nog kunnen opbrengen voor elkaar.
Lo - 10 dec 2021
Wat een dappere keuze en wat goed dat je hem blijft steunen, naast de weg die je voor jezelf kiest. Moeilijke tijden, maar je kunt er wel na zo dappere stap.