Ik liep de benen uit mijn lijf.
En rende maar door.
Werd gezien als een stoer en sterk wijf.
Ging ervoor!
Cijferde mezelf compleet weg.
Om anderen op de been te houden.
Viel ik zelf dan had ik pech.
Kreeg het gevoel dat ik alleen op mezelf kon bouwen.
Ik ploeterde met tranen en onmacht in mijn ogen.
Vocht om zelf overeind te blijven staan.
Voelde me verlaten en bedrogen.
Tot het moment dat ik het aandurfde alleen verder te gaan.
Ik ben Femke (46), in mijn 3e jaar (officieel) alleen/uit elkaar. Alleenwonend in een fijn huis op een superplekje met onze 2 puberkinderen van (bijna) 17 en 14. Om-en-om-(lang)weekend-regeling met vader voor de jongste, de oudste gaat wanneer ze zelf wil naar vader. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’.
Lees ook de andere blogs van Femke.
Fien - 14 aug 2020
❤