Het weekend voor de eerste schooldag is wat mij betreft vooral het laatste weekend van de vakantie. Zo lang mogelijk genieten is het motto, dus toen een vriendin ons op zondag uitnodigde op het strand na een late BBQ op zaterdag, zei ik volmondig ja! Het werd een enorme leuke laatste vakantiedag die eindigde met ongewassen haren en zand tussen onze tenen (en in bed).
Heerlijk, al waren we voor het gemak de broodtrommels en etuis voor de volgende ochtend vergeten. Die bleken nog in het huis van ex te liggen en dus even niet binnen handbereik op de eerste schooldag. Daarnaast was er een mailtje van de meester ondergesneeuwd in een mailbox, dus zijn vriendelijke oproep tot het meebrengen van een plantje ging ook volledig aan ons voorbij.
Improviseren als alleenstaande moeder is een levensbehoefte
Het begin van een week improviseren bleek later. De broodtrommels konden we prima opvangen met een paar plastic bakjes. En met een potlood en gum kwamen ze de eerste dag prima door. De grootste uitdaging volgende echter diezelfde middag… een berichtje van de oppas die achteloos meldde dat ze die niet meer kan oppassen! Niet meer als in “VANAF MORGEN NIET MEER! NOOIT MEER!”.
Door mijn hoofd flitste mijn overvolle agenda en mijn ex die plots eeuwig in het buitenland leek te zitten. Gelukkig realiseerde ik me net zo snel dat er niemand dood is en de wereld leek ook niet te vergaan. Adem in, adem uit, voor alles is een oplossing!
Dat uitgangspunt leekt te helpen. Ik gooide een oproep met gezellige foto op Facebook en meteen diezelfde avond diende zich een leuke meid uit de buurt aan. We maakten een afspraak en intussen is ze volop up and running! Problem solved en de dagen die volgden losten we gewoon op.
Op dinsdag bleven de kinderen een paar uurtjes alleen, op woensdagmiddag werkte ik thuis in het zonnetje. En tussentijds was er overleg met de vriendin van mijn ex en de buren over het dichtlopen van de gaten, best gezellig eigenlijk! In de loop van de week vergat ik nog een keer een 10-uurtje, concludeerde dat de gymschoenen te klein zijn en stond ik met een meisjesagenda in mijn handen bij gebrek aan andere exemplaren (uitverkocht uiteraard).
En we zijn de week weer goed doorgekomen
Aan het einde van de week haal ik opgelucht adem, iedereen lacht nog en eigenlijk was het best een gezellige week. Mijn moeder zou een hartverzakking krijgen van deze chaos, bedenk ik me. Ik moest een week voor het einde van de vakantie bijtijds naar bed om aan het ritme te wennen, nieuwe kleren lagen klaar (inclusief passende gymschoenen), de tafel werd ’s avonds gedekt voor het ontbijt de volgende ochtend, boeken werden strak gekaft en agenda’s waren vanaf dag 1 in orde. Ik vind het best knap hoe ze dat deed, mij lukt het niet. Dus ik zeg tegen mezelf dan maar dat het mijn kinderen flexibel en wendbaar maakt en beloof wederom plechtig het volgend jaar strakker te regelen 😉
Karijn is 42 jaar, woont in Amsterdam, is moeder van de twee liefste jongetjes ter wereld en twee jaar geleden gescheiden. Ze blogt maandelijks op nieuwestap.nl en vertelt vandaag over de chaos is haar leven als alleenstaande moeder. Beetje bij beetje krijgt ze haar hoofd helderder.
REAGEER OP DEZE BLOG