We gaan het schooljaar alweer bijna afsluiten. De laatste cijfers druppelen binnen en we gaan er gewoon vanuit dat hij over gaat. Geen berichten meer over spijbelen, over huiswerk vergeten, over boeken vergeten, geen ruzie meer in de klas. Voldoendes op de lijst en nog een paar echt hele mooie cijfers ook. Wat een mooi resultaat!
Het normaliseert
We zijn nu zo ver dat we niet meer om alles ruzie maken. Dat regels grotendeels worden gevolgd, dat de vaatwasser zelfs vaker wordt ingeruimd EN uitgeruimd (jaja), en ik geen volle brooddozen meer vindt die al weken liggen te rotten in zijn slaapkamer. Welkom in de wereld van een puber in huis.
Het normaliseert. De regels zijn vastgesteld. Geven en nemen. Ik begin aan de situatie te wennen en de puber ook. We weten dat grenzen nodig zijn, dat die grenzen er te weinig zijn geweest en dat we hier aan moeten werken. We weten hoe het is als een van ons uit zijn dak gaat, dat het dan ook daarna weer goed komt, dat we er over kunnen praten, allebei. We weten nu dat als hij een weekend bij zijn moeder is geweest, we allemaal weer even moet wennen en dat de puber moet beseffen dat we hier een huishouding hebben waar het strakker gaat.
Ja, dat is mijn stiefzoon!
Afgelopen week ging hij zelfs mee naar mijn sportschool. De luie puber kwam in beweging en vond het leuk. Wanneer gaan we weer, hoorde ik hem gelijk vragen? Samen sporten, maar hij in een andere zaal en ik betrapte mezelf op een gevoel van trots. Ja, dat is mijn stiefzoon! We hebben een lange weg afgelegd en wat hebben we nu veel bereikt he. Dat mag toch ook wel eens gezegd worden.
Ik ben Tessa. Al meer dan 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner. Eerst om het weekend, naar nu de jongste in huis. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid. Toch blijft het een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
REAGEER OP DEZE BLOG