Karijn blogt: Kinderen uit de knel heeft ons geholpen

De afgelopen weken waren bijna ongemerkt de beste weken na de scheiding. We zijn nu een week of zes in therapie en wat hebben die weken veel gebracht! Anders en dieper dan ik ooit had bedacht.

Toen we half september in gesprek gingen bij Kinderen uit de Knel heb ik mezelf voorgenomen er alles uit te halen wat erin zit, voor mezelf en de kinderen. Ongeacht de insteek van mijn ex. En dat is gelukt! Sinds twee weken is de laatste ballast weg, mijn hart vrij en is het verleden alleen nog maar verleden! Klinkt rigoureus en zo voelt het ook.

Ooit zei iemand “er komt een moment waarop je voelt dat je het losgelaten hebt, zomaar ineens”, terwijl ik er altijd vanuit ging dat het een proces zou zijn, iets wat zich geleidelijk aan me zou voltrekken. En ja, het was een proces, maar ook een moment: één moment, heel helder en duidelijk, “klik” deed het, zomaar ineens! Op een zaterdag twee weken geleden.

We hadden er drie sessies opzitten. Drie keer bijna twee uur praten, met elkaar, tegen elkaar, over elkaar en vooral ook over de kinderen. Voorafgaand weet je niet wat het met je zal doen. Ongewild graaf je in het verleden en zit je weer dicht op elkaars huid, je praat over de twee meest dierbare wezentjes in je leven en beschrijft wat goed en fout is. Soms was ik voor een sessie bang voor mijn eigen emoties: weer verdriet, twijfel, missen van wat niet meer is, weemoed… maar dat bleef weg. De pijn van de mislukte nare afloop van de scheiding was er wel, maar de pijn over de relatie, mijn ex, ons en alles wat daar bij hoorde is verdwenen, echt weg. En de bevestiging van dat gevoel werkt bevrijdend. In alles.

Dus daar zat ik twee weken geleden op het bankje voor mijn huis en bedacht ik me plots dat het wel een goed idee zou zijn om de vriendin van mijn ex mee te vragen naar de intocht, samen met de kinderen. Ik voel geen enkele weerstand meer, dus misschien was dit wel de manier om dat heel helder te maken en ook hun weerstand weg te halen… en zo geschiedde. Het werd een leuke zondag, heel ontspannen en fijn voor iedereen. Met als beste bijeffect dat mijn ex eindelijk ook gelooft dat zijn nieuwe relatie mij niet in de weg zit. Een steeds weer terugkerend verwijt dat niet met woorden weg te nemen was en nu als sneeuw voor de zon verdween.

En toen besefte ik: dit doe ik zelf, niet door te blijven drammen en roepen dat het me niet uitmaakt, dat het al lang klaar is, maar door me anders te gedragen. Over mijn eigen schaduw heen te stappen en te doen wat mijn hart me ingeeft, met het belang van de kinderen en mezelf voorop. Een klein gebaar, maar een stap die voor mij en daarmee ook voor de kinderen alles verandert.

En toen zaten we daar weer, drie dagen later, in therapie. Mijn ex was heel erg emotioneel en ik zat daar in mijn nieuwe lichtheid en besefte me tot in mijn vezels, wat hij nu voelt is van hem… niet meer van mij en zo is het goed.

Karijn is 42 jaar, woont in Amsterdam, is moeder van de twee liefste jongetjes ter wereld en afgelopen jaar gescheiden. Ze blogt maandelijks op nieuwestap.nl en vertelt vandaag over een nieuwe start. Beetje bij beetje krijgt ze haar hoofd helderder.