Patchwork-Kerst
Ze komen er weer aan, de feestdagen. De dagen waarop het ineens heel erg duidelijk wordt dat je je eenzaam voelt, dat je gezin je gezin niet meer is, dat je niet naar je ouders kunt, omdat ze met hun nieuwe geliefde op vakantie zijn of niet meer bij elkaar wonen, maar met anderen die je vreemd zijn. De nieuwe realiteit, de realiteit van gebroken relaties, stiefgezinnen en extended family.
Patchwork family
Ik ken het allemaal. Zowel vanuit mijn werk in mijn praktijk, als in mijn persoonlijke leven. Sinterklaas vierde ik met mijn twee exen, twee kinderen uit mijn tweede huwelijk, en de tweede vrouw en dochter van de eerste ex. De zoon uit mijn eerste huwelijk bivakkeert in Nepal en genoot slechts van de foto’s. Kerst is een soort van complicatie. Op kerstavond naar mijn moeder met de drie kinderen uit twee huwelijken, misschien dat moeders vriend aanschuift, die sinds 2 jaar officieel mee doet. Misschien nog even langs paps met zijn vrouw, maar dat hangt ervan af of zij al van alles met háár kinderen hebben afgesproken. Dan met mijn kinderen naar huis om eerste kerstdag te dineren met mijn geliefde erbij, waarna de twee uit het tweede huwelijk naar hun vader vertrekken. Wat de oudste doet is nog de vraag, zijn vader is met zijn tweede vrouw naar haar Duitse familie. De volgende dag schuift mijn geliefde weer aan bij zijn eigen familie, met zijn co-ouderkind van de ‘wensmoeder’ (relatievorm waarbij een man en een vrouw samen een kind krijgen en het ook samen grootbrengen, maar geen relatie hebben). Dan kan ik even uitrusten, want aan schoonfamilie doe ik inmiddels niet meer.
Heimwee naar vroeger
Het is voor steeds meer mensen de realiteit van alle dag. Voor veel mensen en kinderen zijn de families en gezinnen patchwork-families geworden. En omdat we tolerant zijn als Nederlanders, vinden we het allemaal best. Alle soorten samenlevingsvormen, stiefgezinnen, éénoudergezinnen, twee moeders, twee vaders, birdnesting en allebei ook een relatie, wensouders, draagmoeders, ei- en zaadceldonors, de vormen waarin onze kinderen, en wijzelf soms ook al, groot worden, worden alsmaar diverser. Dat heeft zeker zo zijn voordelen.
Maar soms doet het pijn, voel ik heimwee, weemoed, verdriet. In mijn hoofd zijn alle familiebijeenkomsten warm en gezellig en wil ik terug naar tijden van weleer. Ik wil een warm thuis zijn, waar kinderen met kerst zich altijd welkom weten, ik wil me omringd voelen met geliefden en vertrouwdheid, geborgenheid. Ik wil met kerst vanzelfsprekend op bezoek bij een vader en moeder, die samen blij oud zijn geworden en dat uitstralen naar de wereld. Ik wil met kerst op bezoek bij familie met een compleet gezin. En dat kan niet meer, dat is de realiteit, mijn realiteit, de nieuwe realiteit voor velen. Relaties gaan en komen. Al begin jaren 90 kwam sociologe Iteke Weeda met de term seriële monogamie. In een artikel uit april 2008 zegt zij: ‘Over honderd jaar is het heel gewoon om mensen liefdevol los te laten en je eigen weg te gaan. We gaan steeds vaker mensen in ons hart meenemen, en dat is heel waardevol voor je eigen ontwikkeling.’
Tranenthee drinken
‘Mmmm’, hoor ik mezelf brommen, ‘en voor de ontwikkeling van onze kinderen dan? Leren zij liefde en voelen zij geborgenheid op die manier?’ Ik weet het niet. Maar het is wel onvermijdelijk en ook hoopvol wat Iteke schrijft. En het is duidelijk dat het tijd kost (100 jaar), tijd om dat te leren. Tijd om te kunnen accepteren dat het kerngezin van voorbijgaande aard is in de geschiedenis van relatievormen. Tijd om nieuwe vormen te smeden waarin wij onze kinderen kunnen opvoeden. Tijd om te rouwen en het oude los te laten en het nieuwe te omarmen. Want zonder rouw geen acceptatie, geen aanvaarding en geen liefdevol loslaten of in het hart meenemen.
Misschien is het goed om met de kerst eerst een kopje tranenthee te drinken (een potje huilen mag ook), zodat de liefde daarna vol kan stromen. Prettige feestdagen gewenst!
Wilma Ferwerda
Echt-Verbinden
REAGEER OP DEZE BLOG