Dinsdagochtend, de zon piept vrolijk naar binnen in een kamertje ergens in Amsterdam Zuid. Daar zitten we dan, mijn ex en ik, met twee therapeuten voor onze neus. De eerste sessie van zes, Kinderen uit de Knel.
“Hoe zijn we hier in vredesnaam beland?” spookte vannacht door mijn hoofd. Hoe is wat ooit liefde was (of er op leek), vechten geworden? En dan bedoel ik niet een ruzietje of onenigheid hier en daar, maar vechten als in “vechtscheiding”. Want daarom zijn we hier. Onze scheiding valt onder de noemer “vechtscheiding” en onze kinderen zitten in de knel…
Vechtscheiding
Voor de goede orde. We vechten elkaar de tent niet uit, vuren geen advocaten op elkaar af, steken geen banden lek en maken elkaar niet zwart bij de kinderen. En toch zitten ze in de knel. Want buiten hun gezichtsveld is onze verstandhouding moeizaam, is de communicatie vervelend en lopen de irritaties soms hoog op. En dat voelen ze.
Kinderen hebben er last van
Lang resulteerde dat in actie – reactie gekenmerkt door lange mails en oeverloze app-gesprekken, steeds vaker worden conflicten gekenmerkt door stug stilzwijgen, negeren en vooral niet reageren, maar met veel zichtbare non-verbale signalen. Over schuld, onschuld en waar het allemaal begonnen is, heb ik zo mijn mening, maar met modder gooien heeft weinig zin. Twee kleine mannetjes hebben er last van en dat moet anders. Echt anders, want anders doe ik iets niet goed als moeder.
Hoe zijn we hier beland?
Een mislukte relatie is namelijk één ding, een compleet mislukte “vriendelijke scheiding” vind ik wellicht nog erger. Ik had namelijk nooit verwacht ooit op dit punt – in een vechtscheiding – te belanden. We zijn beide intelligente, volwassen mensen en het begin van de scheiding zag er dan ook heel intelligent en volwassen uit: de inboedel werd in der minne verdeeld, over het huis werd zakelijk onderhandeld en het ouderschapsplan stond in no time op papier. En toch lukt het niet…
Een vriendin zei ooit: “jullie relatie was al jaren zo explosief, hoezo had je dan verwacht dat met de scheiding alles anders zou worden?” En daar zit waarschijnlijk de crux… niet alles verdwijnt zomaar met een scheiding . Een deel van de nare dingen zet je dan wel buiten je eigen leefomgeving, daarmee zijn ze niet zomaar weg. Die ander blijft immers wie die is en door de kinderen blijft je onherroepelijk verbonden. En juist omdat je elkaar zo goed kent is het heel makkelijk om op de verkeerde knoppen te drukken, al dan niet bewust.
Ik kan alleen mijn reactie veranderen
Welke knoppen dat bij mij zijn, weet ik na twee jaar maar al te goed. Nu is het de kunst mijn grenzen zo goed te bewaken dat er niet meer zomaar op gedrukt kan worden. En als het dan toch gebeurt, het zo vaak mogelijk te laten voor wat het is. Ik kan de ander niet veranderen, wel mijn reactie op zijn acties. Dus ik ga vanaf nu echt de verstandigste zijn, met wat hulp van buitenaf, nog meer inzicht en een beetje oefening moet dat lukken. En wat hij intussen doet, is zijn ding… ik hoop op hetzelfde commitment, maar dat is niet aan mij.
Karijn is 42 jaar, woont in Amsterdam, is moeder van de twee liefste jongetjes ter wereld en afgelopen jaar gescheiden. Ze blogt maandelijks op nieuwestap.nl en vertelt vandaag over een nieuwe start. Beetje bij beetje krijgt ze haar hoofd helderder.
REAGEER OP DEZE BLOG