Het voelde bijna als vreemdgaan
De loyaliteit van een kind aan haar vader. Ik ben een kind van gescheiden ouders
Mijn vader kwam vanavond langs. Tegenwoordig moet ik er dan bijzeggen dat het mijn stiefvader was die langs kwam. Want ik heb 2 vaders….
Hij zag er slecht uit. Hij was ziek, maar toch gekomen. Moest ook wel, want hij kwam stiekem. Mijn moeder was weg dit weekeinde. Dus voor hem de uitgelezen kans om zonder controle zijn dochter, stiefdochter, te bezoeken. Hij had me vluchtig gebeld op mijn werk toen het even kon. Ben je thuis want dan kom ik langs. Ja ik was er. Want hij mag niet komen van ma. Niet alleen in elk geval. Die conclusie was wel helder.
Ik had hem al 8 maanden niet gezien. Ik had muziek opgezet die hij mooi vindt. Placido Domingo en Paverotti. Hij is achteruit gegaan. Een oude man geworden. Verward. Veel pijn door artrose. De verhuizing heeft erin gehakt. Je merkt het in de gesprekken. Hij heeft moeite de chronologische volgorde te volgen.
Hij wordt bedonderd
Het gaat me aan het hart. Hij wordt bedonderd. Wat heeft hij nou nog. Hij kan nu nog 11 euro pinnen en dat was het dan. Ik kon niet precies volgen waarom, maar de feiten lagen er. Ma heeft blijkbaar het veto over de financiën en die is weg nu. Hij gaf een kleine blijk van schaamte die hij gelijk goed sprak / van tafel veegde. Maar ik merk het; hij kan 11 euro pinnen…. what the fuck…. Ma isoleert hem aan alle kanten. Sociaal, financieel. Hij moet stiekem mij bezoeken, want zij keurt het af. Hij mag niks alleen ondernemen, want dan heeft zij geen controle op wat hij zegt of hoort.
Het dringt te weinig meer tot hem door wat dit met mij doet. Dat kan hij niet meer overzien. Dat ik het respectloos vind. Dat dit niet kan. Hij voelt zich verdrietig dat ik niet meer kom. “Laat me niet verrekken” zei hij toen hij bij de auto stond. Dat deed me wat. Want ik laat hem verrekken inderdaad. Omdat ik het niet meer kan opbrengen ma nog onder ogen te komen. Ik hoopte dat zijn eigen kinderen de leegte konden vullen, maar hij mist mij en de kleinkinderen er niet minder om. Arm ding.<
Hoe erg
Na wat praten werd het hem wel helder dat ma de laatste jaren mij en mijn zus juist buiten de deur gehouden heeft in plaats van andersom. Zij hield ons buiten de deur, omdat ze bang was dat wij het hem zouden vertellen van de buitenechtelijke minnaar. Na wat praten snapte hij het. Denk ik. Hij weet nu dat het al jaren speelt. En dat ma veel kapot gemaakt heeft. Maar ja. Wat moet hij ermee. Hij kan er niks tegen beginnen. En hoe meer hij weet hoe erger het voor hem is eigenlijk.
Hij legt linken waaruit ik kon opmaken dat hij er niets van begrijpt in het grote geheel. Dat doet pijn. Pijn om te zien hoe hij achteruit gegaan is mentaal. Arme man. Hij heeft zijn hele leven keihard gewerkt om dit gezin te onderhouden. Wij stiefkinderen kwamen niets te kort als het aan hem lag. En nu heeft ma een bom onder het gezin gelegd en is hij ons kwijt en hij snapt maar half waarom. Arme ziel. Hij verdient beter dan dit. Het vreet aan hem dat ik niet gezien heb waar hij nu woont. Arme man. Het doet pijn. Dit verdient hij niet.
Loyaliteit
Na al die jaren is het voor mij als kind weer moeilijk. Weer de keuze van loyaliteit moeten maken. Ik kan hem niet laten stikken. Maar dan moet ik ma weer onder ogen komen. En die moet mij niet meer.
Hij vroeg “mag ik je wat vragen. Heb je weer contact met je vader” Tja ik ben maar surrogaat natuurlijk dus ik snap het wel”. En meer zei of vroeg hij er niet over. Geen verwijt. Geen ondervraging. We gingen er niet echt op door. Voelt hij zich afgewezen? Wijs ik hem af? Het doet me pijn. Deze man heeft zijn leven gegeven aan ons kinderen en mij nooit het gevoel gegeven er niet bij te horen. Hij verdient het de erkenning en waardering hiervoor te krijgen. Een schuldgevoel van loyaliteit zit op de andere kant van de wip mee te kijken. Wat zal je echte vader nu wel niet voelen. Ik zit er weer tussenin als kind. Je echte vader voelt zich nu vast afgewezen of is jaloers of vindt het pijnlijk. Het lijkt niet op te houden. Ik voel me schuldig naar mijn vader als ik mijn stiefvader de liefde en erkenning geef die hij verdient.
Mensen,… ik ben slechts het kind van deze mensen die ooit in scheiding lagen….
Ik wil graag een band opbouwen met mijn vader maar dat vind ik ook nog wat eng. Ergens loert de angst voor afwijzing. Vind hij me wel leuk genoeg? Ben ik wel geworden wat hij had gehoopt? Pas ik wel bij hem?
Ik ben een kind van gescheiden ouders…
Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie. Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.
Lees ook de andere blogs van Loes.
REAGEER OP DEZE BLOG