Hoe moeilijk is het om je ex écht helemaal los te laten. Er wordt heel makkelijk over gesproken. Laat het los? Laat hem/haar los? Wat kan jou het nog schelen hoe hij/zij haar leven nu inricht? Of welke keuzes hij/zij maakt? Of hoe hij/zij het leven verder inricht, na jou?
Nou, ik kan je wel zeggen, en met mij vele anderen, dat dit na een langdurige relatie mét kinderen helemaal niet zo eenvoudig is!
Je mag dit soms rustig zien als een rouwproces, want een scheiding is of kan ook een rouwproces zijn. Daar wordt vaak aan voorbij gegaan. En te snel overheen gestapt.
Je blijft aan elkaar verbonden
Mét kinderen blijf je sowieso aan elkaar verbonden, je leven lang! Met allerlei keuzes, óók rondom de kinderen.
Als je dan óók nog kinderen hebt met een diagnose of kinderen waarbij het leven ‘niet als vanzelf gaat’, is het contact met ex wel degelijk van belang en is er eigenlijk nooit echt sprake van ‘loslaten’, want rondom de kinderen gaat beiden aan, als ouders (geldt overigens voor alle kinderen).
De keuzes die ouders maken voor hun verdere leven, kan ook zeker van invloed zijn op de kinderen, maar óók op jou als ex-partner.
Misschien sta je niet direct achter de keuzes van je ex, ook omdat je merkt dat die keuzes invloed hebben op (gedrag en houding) van de kinderen. Je merkt bijvoorbeeld dat ze dingen lastig vinden. De één ziet dat misschien beter, dan de ander.
Tja… hoe laat je dát dan lastig los, als vader of moeder van de kinderen?
Loslaten is een ingewikkeld proces
Ik vind het een heel onderschat ‘ding’, dat loslaten.
Op zich, kan het al moeilijk zijn om je ex los te laten als geliefde, helemaal als er sprake is (geweest) van ‘ontrouw’ of een verdrietige scheiding, die misschien wel helemaal niet zo gewenst was, maar door omstandigheden is gebeurd.
Daarna nog het acceptatieproces dat de één bijvoorbeeld heel snel weer verder gaat (andere relatie, nieuw gezin misschien wel) en de ander nog in een rouwproces zit. Laat staan het loslaten van je ex partner, als vader of moeder van je kind(eren), want zijn/haar keuzes zijn altijd van invloed. Ex partner of niet. Het staat niet los van jou.
Ik heb het zelf gemerkt en ik zie het om mij heen (bij stellen die net uit elkaar zijn). Het is een lastig, ingewikkeld en moeilijk te begrijpen proces, voor de buitenwereld.
Ik heb mijn ex inmiddels wel losgelaten
Ik kan, inmiddels, wel stellen dat ik mijn ex wel ‘losgelaten’ heb, in ieder geval ‘in de zin van’ emotioneel loslaten, hem niet meer over mijn grenzen laten gaan, hem niet meer laten ‘leunen’, mij niet meer druk maken om hoe hij zijn leven leeft, welke keuzes hij maakt (ook al vind ik daar misschien soms wel wat van).
Het loslaten rondom de kinderen vind ik lastiger en dat blijft soms een worsteling, maar de kinderen zijn inmiddels zo oud dat ze zelf in contact kunnen gaan met afzonderlijk vader en afzonderlijk moeder, dus dat stukje loslaten wordt makkelijker.
Loslaten…. gemakkelijk uitgesproken, maar moeilijk in uitvoering.
Ik ben Femke, 50 jaar. Ongeveer 8 jaar (geleden) gescheiden. Samenwonend met (volwassen) zoon én dochter in een fijn huis op een superplekje! In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van heling en de (toch ook wel) leuke kanten aan mijn tweede leven (na mijn scheiding). Inmiddels heb ik weer een (lat)relatie met een hele lieve en zorgzame man.
Lees ook de andere blogs van Femke.
Paul - 2 feb 2024
Hoi Femke. Het is allemaal waar wat je zegt en het is, of gelukkig was nu eigenlijk, V E R S C H R I K K E L I J K, het is eigenlijk niet te omschrijven, vandaar maar dit woord op deze manier geschreven. Maar zoals het gezegde luidt: Tijd heelt alle wonden, toch bijna dan. Toen ik voor het eerst die zin hoorde "Je moet het loslaten" drong dat niet goed tot me door maar die avond nog dacht ik eraan terug en, ja, loslaten is toch wel het goede woord, dat moet ik gaan doen. En zo ging het van een zin die me eerst niks deed, maar blijkbaar toch bleef hangen, naar een volgende stap. Ik kon het in het begin eerst al niet geloven wat er gebeurde en bevroor. Wat later kon ik mij niet voorstellen dat ik hier ooit overheen zou komen, maar kijk, het heeft toch wel een 3 jaar geduurd eer ik zover was. Een kennis van mij zei in het begin dat het ca. 1 maand tijd kost per jaar dat je samen was en jeetje, dat klopte in mijn geval best wel. Dus voor degenen die het nu helaas zelf mee moeten maken; kop op het komt goed, écht. Alleen zal je eerst een keer de bodem moeten raken vooraleer je door kunt. Groet, Paul
Sel - 8 feb 2024
Hai Femke , Ik herken ook super veel in de moeite van het loslaten. Als je die stadia beschrijft van de dingen waar je doorheen bent gegaan dan heb ik bij alle drie de onderdelen een touche gevoel . Bij mij is het 4 jaar geleden, was het scheiden het initiatief van de ander en was er ook snel een ander. Dat maakt het soms nog moeilijk. Maar dan heb ik het nu echt over enkele momenten en gelukkig is de lading eraf. Soms betrap ik mij erop dat ik mij boven hem plaats als ik door iets geraakt word. Iets waarin we heel erg verschillen mbt de opvoeding bijvoorbeeld. Maar ik denk niet dat daar de heling voor mij zat en zit . Achteraf pasten wij niet bij elkaar en zijn we vanuit een heftige verliefdheid bij elkaar gekomen. Het is niet vreemd dat je elkaar niet meer aan voelt als blijkt dat je eigenlijk helemaal niet bij elkaar past. Ik heb er van geleerd en iedere keer als ik ergens een stuk bitterheid of wrok voel opkomen probeer ik het goed te doorvoelen. Dat helpt me enorm om zelf zacht te blijven en de liefde voor mijzelf te ontdekken.. uiteindelijk geloof ik dat hij mij niet bewust pijn heeft willen doen maar dat onze binnenkanten niet passen . Voor onze lieve kinderen vind ik dit heel jammer maar ze zien wel de echte mij en die is echt top :-)