Sinds mijn partner en ik uit elkaar zijn vragen mijn dochters al wanneer ze met mij op vakantie kunnen. Vorig jaar heb ik ze eerlijk uitgelegd dat ik een vakantie niet kan betalen omdat ik door mijn ziek-zijn (lees: volledig afgekeurd) minder inkomen heb dan mama. Ze begrepen het wel, al was de teleurstelling, er niet minder groot door.
Op vakantie!
De verrassing was extra groot dat het deze zomer wel zou kunnen. Ik was namelijk tegen een voordelige week vakantie aangelopen in een luxe sta-caravan op een kindvriendelijk vakantiepark. Ik was bijna extatisch, ik kon bijna niet geloven dat ik eindelijk met ze op vakantie zou gaan! Maar dat enthousiasme was van korte duur omdat paniek het overnam toen ik besefte dat het tijdens de vakantie ook wel eens mis zou kunnen gaan. Zou ik dan nog wel voor mijn dochters kunnen zorgen? En is dit een risico dat ik wilde nemen, en sterker nog, zou ik mijn ex er ook van kunnen overtuigen?
Maar mijn autisme…
Het probleem is mijn autisme. Daardoor kan ik overprikkeld raken door verschillende redenen. Dan begint mijn brein achter te lopen en kost alles veel meer moeite, gaat alles trager: denken wordt heel lastig, praten begint moeilijk te worden, woorden lijken ineens verdwenen en beslissingen nemen wordt een probleem. Kortom, gewoon kunnen zorgen wordt dan al snel moeilijk en zeer vermoeiend, waardoor het zo maar uit de hand kan lopen als ik niet op tijd rust krijg. Maar is daar op vakantie wel ruimte voor, met twee meisjes die volledig van mij afhankelijk zijn?
Voorbereiding
Om mezelf te kunnen overtuigen ben ik alles in detail gaan voorbereiden: een planning op uurbasis met dagelijkse zorgen en leuke activiteiten. Het menu waardoor ik meteen een basis had voor een boodschappenlijst en een andere checklist voor alle andere dingen die ik dacht nodig te hebben, tot ijsblokjes-zakjes aan toe (ja, lach maar). Om wat hulp achter de hand te hebben en wat extra aanspraak voor mij en de kinderen had ik ook nog drie vrienden uitgenodigd om langs te komen met (en zonder) kinderen uit hun leeftijdscategorie.
Wat zouden jullie in zo’n geval doen? Laat je je partner met je kinderen op vakantie gaan?
De dingen lopen anders
Gisteravond zijn wij teruggekomen van onze vakantie in Brabant en de meiden en ik hebben het fantastisch gehad. Dat begon doordat ik zo rond ‘s-Hertogenbosch me er maar bij neerlegde dat ik het brood vergeten was, zo zouden er nog wel meer dingen missen of anders lopen. De kunst was het kunnen blijven zien van oplossingen. Zo hebben die vrienden de missende boodschappen meegenomen voor ons. Daarnaast hebben wij het ons lekker gemakkelijk gemaakt. Dat de kinderen daardoor smoezelig waren na een week niet te hebben gedoucht, daar had alleen mijn ex last van, zo ook van de ijsvlekken op de kleding. Voor mij alleen maar bewijs van onze eerste geweldige vakantie samen.
Angst voor de angst
Bij ‘s-Hertogenbosch ging uiteindelijk bij mij de knop om waardoor de vakantie een stuk simpeler werd en uiteindelijk 100 % mee viel. Natuurlijk was er wel een aantal momenten waarop ik overprikkeld was, maar dat hebben we samen goed op kunnen lossen. Ik ben verbaasd over mijn eigen kunnen, hadden mijn ex en ik dan al die tijd alleen maar angst voor de angst?
Johannes: Allereerst natuurlijk trotse papa van twee prachtige dochters van 4 en 7 jaar. Mijn partner heeft ruim twee jaar geleden besloten een punt te zetten achter de relatie. De reden van de relatiebreuk lag bij mijn psychische kwetsbaarheden, zoals dat netjes heet. Ik was daardoor op dat moment huisvader en de impact op mij was het grootst. Gelukkig heb ik een zeer goede relatie met mijn ex-partner waardoor we alles voor de kinderen goed kunnen regelen. In mijn blogs deel ik mijn ervaringen en schrijf ik over de impact van psychische problemen op een relatie, in de hoop dat mensen er iets aan hebben.
Eveline - 19 aug 2022
Hoi Johannes, een top vader ben je, ondanks je psychische kwetsbaarheden kan en mag je er op vertrouwen dat kinderen maar één ding echt nodig hebben...Liefde....ze hebben zelf een oerinstinkt om te overleven...zelfs als jij omvalt. Mij wordt het nu belet omdat er een jeugdzorg instantie tussen zit. 3 vd 4 kinderen mét ass tot volwassenheid gebracht, bij nr 4 omgevallen...vader heeft adhd en mogelijk ass die hij niet wil onderkennen en geen onderzoek of hulp bij wil...ik ben na 23jr zorgen op het punt gekomen niet meer te kunnen mantelzorg voor vader én kinderen te dragen...finaal kapot...nu div psychische diagnoses...en direct uitgearrangeerd...buitenspel gezet. Maar wat ik schrijf....Liefde....dat is het grootste doel/gebod...die overwint alles