Onderuitgezakt vanuit mijn vaste hoekje op de bank, zie ik mijn dochters voor het eerst vanmiddag eens niet kibbelen en treiteren, maar gezellig samen spelen. Opeens besef ik mij hoe gelukkig ik op dat moment eigenlijk ben, even totaal zorgeloos.
Terwijl ik naar de keuken loop om de vaatwasser in te ruimen en aan te zetten en genoeglijk om mij heen kijk, valt mijn oog ineens op een de boekenplanken, waar ik mijn verzameling oude boeken verwacht, maar schrik ik als ik daar andere boeken ontdek. Het blije gevoel dat ik had maakt plaats voor lichte paniek als de werkelijkheid zich weer in alle hardheid aan mij opdringt.
Het is nu ruim twee jaar geleden dat mijn partner een punt zette achter de relatie, maar voor mij voelt het als de dag van gister. Met mijn ex heb ik gelukkig nog een goede band en ik ben nog regelmatig in ‘ons’ oude huis om op te passen op de meiden. Dat zijn jammer genoeg de momenten dat ik heden en verleden door elkaar begin te halen. Zodra ik de voordeur door ben pak ik automatisch weer mijn oude rol op en loop ik weer vrolijk op te ruimen en schoon te maken.
Als mijn ex-partner later die middag de huiskamer binnen loopt, besef ik dat ik toch echt weg moet en schiet ik mentaal en fysiek in de weerstand. Ik moet mezelf bijna dwingen om mijn jas aan te doen en naar mijn fiets te lopen. Als ik eenmaal op mijn zadel zit, komt het besef dat mijn oude leventje echt voorbij is als een mokerslag aan. Voordat ik wegfiets, neem ik in gedachten afscheid van mijn gezinnetje en vriendin, waar ik altijd van had gedroomd, en neem ik zelfs afscheid van dat jaren-zeventig huis met die enorme lijst klusjes waar ik stapelgek van werd.
Tot voor kort stak ik mijn kop in het zand om lastige momenten en moeilijke vragen te ontwijken, zodat ik nog een beetje in het verleden zou kunnen blijven leven. Deze aanpak werkte prima, totdat ik besefte dat ik muurvast zat in de verwerking van de relatiebreuk en hier dagelijks veel last van had. Maar misschien nog wel meer doordat ik doorkreeg dat ik op deze manier zeer zeker geen nieuw geluk tegen zou komen.
Ondanks dat ik wist dat het moeilijk zou gaan worden, heb ik de sprong in het diepe gewaagd en heb ik mij laten doorverwijzen naar een psycholoog. Daarmee ga ik werken aan acceptatie en loslaten, zodat mijn leven weer op play kan. En ik open kan gaan staan voor nieuw en ander geluk dan dat ik eerder voor ogen had.
Acceptatie en loslaten heb ik altijd al moeilijk gevonden. Dat hangt samen met mijn psychische kwetsbaarheden, die ook de reden waren dat mijn relatie mislukte. Maar daarover in mijn toekomstige blogs meer.
Johannes: Allereerst natuurlijk trotse papa van twee prachtige dochters van 4 en 7 jaar. Mijn partner heeft ruim twee jaar geleden besloten een punt te zetten achter de relatie. De reden van de relatiebreuk lag bij mijn psychische kwetsbaarheden, zoals dat netjes heet. Ik was daardoor op dat moment huisvader en de impact op mij was het grootst. Gelukkig heb ik een zeer goede relatie met mijn ex-partner waardoor we alles voor de kinderen goed kunnen regelen. In mijn blogs deel ik mijn ervaringen en schrijf ik over de impact van psychische problemen op een relatie, in de hoop dat mensen er iets aan hebben.
REAGEER OP DEZE BLOG