De afgelopen 1.5 jaar is de relatie met mijn ex flink bekoeld. Daar waar we de eerste 1.5 jaar van onze scheiding nog als (te) goede vrienden met elkaar omgingen en alles in mij riep dat dat ook niet oké was, is de benodigde afstand er uiteindelijk gekomen. Enerzijds goed, we hielden allebei nog vast aan een kunstmatig gezinsgevoel waarvan we beide wisten dat dat ooit plaats zou maken voor nieuwe partners. Maar dat de verwijdering op deze ruwe manier tot stand zou komen had ik niet gedacht.
Relatie verslechterde na de scheiding
Maar onze relatie verslechterde en verslechterde. Ik weet waarom. Ex zal ook zijn idee hebben. Een idee dat waarschijnlijk 180 graden anders is dan mijn idee. Met als gevolg dat de situatie drie jaar na de scheiding zo penibel is, dat we alsnog bij de mediator belanden. Want dochter B. heeft hier last van. Ik heb hier last van. Ex claimt dat hij er last van heeft. Jammer dat hij niet inziet dat hij door zijn gedrag deze situatie grotendeels toch echt zelf veroorzaakt heeft.
Mediation is gedoemd te mislukken
Het eerste wat de mediator zegt is dat ze niet aan waarheidsvinding doet. Haar taak is om ons weer samen in het gareel te krijgen. Wat deze situatie veroorzaakt heeft, daar velt ze geen oordeel over. Ik realiseer me op dat moment niet zo goed wat ze zegt. Ga ervan uit dat de voorbeelden die ik geef haar zullen doen inzien dat ex echt niet goed bezig is. Voorbeelden die ik helaas te over heb.
Maar wat ik ook zeg; nergens heeft ze een mening over. Geen enkele vorm van wangedrag wordt door haar bekritiseerd richting ex. Ik sta zelfs op het punt ermee te stoppen. Ik ben namelijk degene die wél continu kritiek krijgt. Dat ik niet bereid ben naar mezelf te kijken. Dat een verbeterde verstandhouding van twee kanten moet komen. Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Dat idee. En hoezeer ik haar ook probeer te overtuigen dat ik niet degene ben die stelselmatig afspraken aan z’n laars lapt, niks helpt. Of ik werk mee, of deze mediation is gedoemd te mislukken.
Misschien is er nog hoop…
Tot op een zeker moment ex breekt. Hij barst uit in een gigantische huilbui. Niet begrijpend kijk ik hem aan. Geef hem een zakdoek. Omdat de tissues van de mediator op zijn. Ik voel blijkbaar nog ergens wat empathie want ik laat hem niet met een snotneus aan tafel zitten.
Het nieuwe samengestelde gezin werkt niet. Hij moet alle zeilen bijzetten om de boel niet te laten klappen. Z’n nieuwe vriendin kan moeilijk wennen aan haar nieuwe woonplaats en de dynamiek van een 8-jarige in huis. Ex moet schipperen tussen het belang van zijn dochter, z’n vriendin en hun relatie. Iets wat hij nauwelijks onder controle heeft. En waar hij overleg en discussies met mij als ex al helemaal niet bij kan gebruiken. Een geniepig stemmetje roept zachtjes “eigen schuld, dikke bult”. Misschien had je er iets langer over na moeten denken voordat je binnen een jaar ging samenwonen in jullie dure koophuis. Maar uiteindelijk overwint een ander gevoel. Het ligt niet aan mij, het ligt aan zijn situatie. Een goede verstandhouding? Misschien is er nog hoop voor ons ……
Mijn naam is Astrid, ik ben 46 jaar en supertrotse moeder van een dochter van bijna 8. Sinds mei 2015 gescheiden met 50/50 co-ouderschap. De scheiding en de eerste 1.5 jaar daarna verliepen in goede harmonie. Maar sinds ruim een jaar zijn we alsnog in een vechtscheiding beland en ik begrijp werkelijk niet waarom. Sinds kort ben ik wel weer gelukkig met een nieuwe partner, die helaas eveneens verwikkeld was in een vechtscheiding. Voldoende inspiratiebron voor blogs, waarvan ik hoop dat die ooit opdroogt.
Eline Stap - 27 mrt 2018
Herkenbaar Astrid, ik zat ook aan tafel bij de mediator in de hoop dat ze begrip zou hebben voor mijn frustraties, dat ik daar een luisterend oor zou vinden. Het is juist goed dat de mediator dat niet doet, volledig onpartijdig blijft. Je ex komt er nu achter dat het allemaal geen rozengeur en maneschijn is, een nieuwe liefde direct in je leven betrekken. Ik zie wel een lichtpuntje, dat hij worstelt met het belang van zijn dochter tov van dat van zijn relatie. Hij zet dus niet per definitie zijn nieuwe lief bovenaan het lijstje. Ik zie wel mogelijkheden dat hier nog een goed gesprek uit voort kan komen, zolang jullie beide open en eerlijk naar elkaar blijven zonder verwijten te uiten. Veel sterkte!
Ingrid - 27 mrt 2018
Graag volg ik je blogs..
Loes - 27 mrt 2018
Herkenbaar. Uiteindelijk wil je gewoon erkenning voor wat je is aangedaan. Dat iemand zegt dat het in derdaad een hufter is die zich moet schamen. De verkeerde keuzes heeft gemaakt. Erkenning. Begrip. Een excuus. Misschien zelfs een woord van spijt....
Eline Stap - 28 mrt 2018
Precies. En dat ga je niet krijgen. Na vier jaar is me dat ook wel duidelijk. Het duurt even voordat je je daarbij neer kunt leggen, het helpt als je beseft dat je daar je voldoening niet uit hoeft te halen, dat je die ook kunt krijgen door zelf weloverwogen beslissingen te nemen en die bij te sturen als die toch niet zo handig uitpakken. Als je van je kinderen hoort: mam, ik vind het fijn dat jullie geen ruzie hebben. Ik heb ook heel lang gewacht op dat excuus, maar het gaat niet komen. En als je dat eenmaal los kunt laten is er ruimte voor een gewoon contact. Erik en ik gaan nu zelfs elke maand even een kop koffie drinken om bij te kletsen. Had ik een jaar geleden ook niet kunnen bedenken.
Astrid - 30 mrt 2018
Het is niet zozeer dat ik excuses wil. Ex heeft totaal niet door wat hij fout doet dus sorry zou bijna ongeloofwaardig klinken. Het is meer dat ik niet met zijn onberekenbaarheid om kan gaan. Daar wen je niet aan omdat je nooit weet waar je aan toe bent. Bij ieder mailtje of appje dat hij stuurt ben ik bang voor de streek die hij nu weer uithaalt of willekeurig welk voorstel hij doet om weer allerlei aanpassingen aan het ouderschapsplan te doen. Dat maakt de omgang zo vermoeiend. Zwaar.......
c.h. - 3 sep 2018
Het is idd allemaal herkenbaar. Ik zit er nog middenin, na een relatie van ruim 30 jaar, bedacht hij ineens wat met iemand van zijn werk te moeten beginnen. Omdat ik daar ook werkte, werd de situatie onhoudbaar, ik voelde me ingeruild, ging overspannen de ziektewet in, raakte mijn baan kwijt, en hoe ik ook probeer om hier weer uit te komen, voor mezelf te kiezen, en afleiding en zo te zoeken....het waarom blijft me bezig houden. Probleem voor mij is ook dat hij altijd behalve mijn grote liefde en minnaar, ook mijn beste vriend was en we over alles konden praten, over de kinderen, kleinkinderen, werk, enz. en nu lijkt dat voor hem niet meer relevant. We zitten middenin een moeilijke scheiding, als ik naar dingen vraag word ik genegeerd, of krijg ik een agressief antwoord, dat ik zijn leven niet meer bepaal, en me nergens mee moet bemoeien. Hoe ik ook probeer te vragen wat ik fout gedaan heb.........ik krijg maar geen antwoorden, hij heeft mij nooit verteld dat hij niet gelukkig met mij was........zelfs na maanden relatietherapie weet ik eigenlijk nog niet waar het mis ging... Hij is helemaal gek van deze vrouw, met 2 jonge kinderen, en wil zsm samenwonen. Zij is ook pas net gescheiden.......Het moet ook allemaal zo snel.....onze kinderen (25-22) krijgen ook de kans niet om aan het idee te wennen en alles te verwerken, en nu worden ze al met haar en haar kinderen geconfronteerd... Ik heb heel veel moeite met haar, omdat ik haar de schuld geef dat ze tussen ons in is komen staan. Ze was ook mijn collega en deed altijd alsof ze mij begreep en mijn vriendin was en zo, terwijl ze achter mijn rug al maanden vreemdging met mijn man. Ik snap dat je misschien gevoelens voor een ander kan krijgen, maar om dan zo snel en rigoureus alles om te moeten gooien, en zoveel levens op zijn kop moet zetten....... Ik had gehoopt nog een soort van vriendschappelijk contact met hem te kunnen blijven behouden, we hebben zo'n lange geschiedenis, vanaf ons 16de bij elkaar......maar het lijkt erop dat hij dat een soort verraad naar haar toe vind of zo... Geen idee hoe ik dit moet gaan oplossen......het lijkt wel of hij een ander geworden is......
Robbert - 29 okt 2018
Dag dames, nu even een bericht van een man. Ik heb ook 50/50 co-ouderschap. Dit is ontstaan omdat mijn ex mij 18 maanden lang bedrogen heeft. Toen ik er achterkwam heb ik geprobeerd er alles aan te doen om de relatie te redden, maar nee ik ging er aan onderdoor, mentaal en fysiek. Mijn ex heeft er geen nieuwe relatie aan overgehouden. En nee, geen domme gedachten in de trant van, oh hij zal het er wel naar gemaakt hebben; de beide sexen houden zich goed in evenwicht als het om vreemdgaan betreft. Nee, deze man is traditioneel ingesteld ... pfff alsof dat nog van enige waarde is. We hebben een convenant opgesteld, maar de waarde daarvan probeer ik nog te achterhalen, want mevrouw praat haar scheiding goed in die lellebellenclub van haar dat de Lady Circle heet. En ook daar gaat de helft van de vrouwen vreemd; ja dat weet ik uit de periode dat wij nog samen waren. Vreemdgangers hitsen elkaar namelijk op en gaan er prat op dat ze hun man bedonderen. Mijn ex vertelde mij een keer dat er zelfs een dame was die zei dat ze blij was dat haar man zo'n sukkel was en het na drie jaar nog niet door had. Vernederd tot op het bot ben ik door haar. En hoewel we co-ouderschap hebben leef ik op oorlogsvoet met haar. Ik moet er niet aan denken om deze vrouw ooit nog recht in de ogen te moeten kijken ... ja in de rechtbank als dat het geval zou zijn. En de kinderen dan hoor ik jullie denken. Ja, die moeten er maar aan wennen. Maar je doet het toch voor de kinderen om contact te onderhouden? Ja dat zal wel, maar mijn geluk staat even bovenaan, want als ik haar zie word ik ongelukkig en dat zien de kinderen uiteindelijk ook. En dat is dus mijn reden dat ik geen contact meer wens!