Een scheiding kan veel stress met zich meebrengen, waaronder financiële problemen, juridische problemen, problemen in sociale interacties, emotionele problemen en co-ouderschap problemen.
Vooral dat laatste wordt vaak onderschat: zeker bij co-ouderschap zie je je kinderen veel minder dan voorheen. Wellicht dat mensen in je omgeving je benijden en opmerkingen maken als: “Zo lekker he, dat je wat tijd voor jezelf hebt”. Of “Jij kan tenminste even zomaar een weekje op vakantie. Dat zou ik ook wel willen”.
Mijn kinderen missen
En die opmerkingen begrijp ik best, maar het is niet leuk om te horen. Want ja, het is waar. Ik heb dagen voor mezelf en ik kan (in overleg) een week op vakantie, maar ik moet ook mijn kinderen missen. En zij mij. Natuurlijk is er ook een andere ouder en daar kunnen ze ook terecht, maar ze kunnen niet kiezen naar wie ze toe gaan. Het wordt voor hen bepaald. En dat doet pijn.
Loslaten
Veel moeders moeten ineens de zorg delen na de scheiding, terwijl vóór de scheiding de zorg niet helemaal 50/50 verdeeld was. Dat vraagt om een andere instelling en dat is even wennen. Als moeder ben je niet meer 24/7 aanwezig en moet je bepaalde zaken aan de andere ouder overlaten. Dat kan voor (innerlijke) conflicten zorgen. Je moet dingen loslaten (een vreselijk woord, maar ja het is wel wat het is ;)).
De moeders die bij mij in de praktijk komen worstelen hiermee en zijn geneigd te klagen over de andere ouder en met hun vinger naar deze ouder te wijzen. In het begin laat ik dit altijd even gaan, want ze hebben het nodig hun hart te luchten. Maar wanneer dat hart gelucht is, gaan we met de moeder in kwestie aan de gang.
Hoe ga je ermee om?
Het enige wat je kunt veranderen, is hoe je met iets omgaat. Ook weer zo’n dooddoener ;), maar wel waar. Hoe komt het dat je reageert zoals je reageert? Hoe voelt dat? Waar voel je dat in je lijf? Kun je daarnaartoe? Wat heb je nodig? En kun je dat aan jezelf geven? Dat is in een notendop waar ik deze moeders in begeleid.
Ze leren verantwoordelijkheid te nemen voor het deel dat van hen is en met het deel bedoel ik alle emoties, patronen, gedachten, overtuigingen, daden en woorden die bij hen horen. Uiteindelijk lukt het deze moeders om in het ongemak te blijven, want dat is waar we het over hebben: Ongemak. Ongemak is onprettig en pijnlijk en daarom willen we daar eigenlijk van weg.
Daar zit het goud
Tegelijkertijd zit daar het goud, de heling en de groei waar deze moeders zo naar verlangen. Wanneer het lukt om volle verantwoordelijkheid te nemen voor alles wat bij hen hoort, gaat de aanvaarding van het co-ouderschap vaak ook beter. Het is niet meer nodig om de conflictsituaties met de andere ouder op te zoeken en wanneer de andere ouder hen triggert, lukt het deze moeders om bij zichzelf te blijven.
Ook kunnen ze beter met opmerkingen uit de omgeving omgaan, want het feit dat een ander iets over hun situatie te zeggen heeft, is zeker niet de verantwoordelijkheid van deze moeders!
Miranda van Beuningen
Lees ook de andere blogs van Miranda.
Angele - 20 apr 2023
Serieus, moeten kiezen? Een kind heeft recht op beide ouders. Je kunt ze niet toe-eigenen. Als je ze beïnvloed met je eigen idealen / giftige gedachten doe je je kind geen eer aan en draag je bij aan Ouderverstoting. Dat deze blog hier bestaansrecht heeft! Foei!
Miranda van Beuningen - 20 apr 2023
Hoi Angele, ik snap je opmerking niet helemaal. Zou je die toe kunnen lichten? Volgens mij heb ik nergens in het artikel het over 'moeten kiezen'. Wat ik bedoel is dat wanneer de kinderen bij de andere ouder zijn en er gebeurt iets, zij niet de keuze hebben naar wie ze toe gaan voor hulp op dat moment. Dus bijvoorbeeld: mijn kind valt en roept om papa, maar hij is bij mij. Dat doet mij pijn. Ik ben het helemaal met je eens dat kinderen recht hebben op beide ouders. Zo hoort het ook. Hopelijk heb ik het zo een beetje opgehelderd. Vriendelijk groet, Miranda van Beuningen, Praktijk May
Michel - 20 apr 2023
Ja voor sommige vrouwen is het lastig om te stoppen met macht uit te oefenen. Dat zijn de consequenties van scheiden dat je geen zicht meer heb op wat er gebeurt bij de andere ouder behalve als je slim genoeg ben om respectvol met elkaar om te gaan maar dat is vaak lastig. De consequenties zijn ook, dat als je kind roept om zijn papa en hij is bij mama dat je moeten leren omgaan met,dat je heb gekozen om uit elkaar te gaan toen. Maar er is overal een oplossing voor, elkaar als ouders dus respecteren en gewoon even je kind laten bellen met de vader of moeder, maar dat zijn we waarschijnlijk vergeten als je gescheiden bent, want als je samen bent kan er wel even gebeld worden of gesproken worden over het kind. Vrouwen en mannen hebben nogal veel moeite (niet allemaal hoor) om gewoon samen ouders te zijn net zoals vroeger, alleen zonder liefde naar elkaar toe want elke vrouw en man hebben vroeger lief en leed gedeeld over het kind en dat is na de scheiding of in een scheiding niet meer nodig?…denk aan je kind ze zijn geen volwassenen, met al wat ervaringen in het leven dus doe normaal jij of hij wilde toch scheiden accepteer dat het leven voor jou er anders uit ga zien en dat het kind mag gaan en staan waar het wil,roepen om 1 of beide ouders, bellen na de ouders of even welterusten zeggen als het kind dat wil, beeld bellen kan nu he. Kinderen kunnen wel kiezen, als ze naar de vader willen of moeder dan moet je dat gewoon toestaan maar zo kan ik wel door gaan met wat wel kan, maar niet gedaan wordt. Omdat vele een idee hebben van,ik moet een eigen leven hebben nu, nee je heb een leven met je kind en daar hoort de andere ouder in want dat is de vader of moeder, de andere ouder je bent niet alleen aan de macht dan had je maar een anonieme zaaddoner moeten zoeken en voor de man een draagmoeder. Maar alles staat met een dosis gezondverstand maar dat schilt er vaak aan.