Nick krijgt te maken met de Jeugdbescherming

Het is inmiddels alweer een kleine twee jaar geleden dat mijn wereld op zijn kop begon te staan.

Als ik terug kijk op alles wat er in die afgelopen twee jaar is gebeurd, dan realiseer ik mij dat ik voldoende stof heb om een volledig boek te kunnen schrijven. Terug kijken doe ik vaak, eigenlijk iedere dag. Tijd heelt alle wonden wordt vaak gezegd maar tijd is relatief. Ik ben het besef van tijd totaal kwijt en het voelt alsof de afgelopen twee jaar volledig aan mij voorbij zijn gegaan. Voor iemand die gelukkig is, kan een uur gevoelsmatig in een paar minuten voorbij zijn. Voor mij geldt precies het omgekeerde. Het voelt als een eeuwigheid.

Een ruime twee maanden geleden heb ik de genadeklap gekregen. Na een heerlijk weekendbezoek van mijn twee jongste kinderen kreeg ik op maandag avond het telefoontje dat mijn jongste zoontje in het ziekenhuis was opgenomen omdat hij erg ziek was. Later bleek gelukkig dat hij enkel een darmgriep had maar in het ziekenhuis hebben ze blauwe plekken geconstateerd. Dit is gemeld bij de jeugdbescherming en toen ging alles ineens heel snel. Ik moest in die week voor mijn werk naar het buitenland en twijfelde ontzettend of ik wel moest gaan. Na overleg met het ziekenhuis ben ik toch maar gegaan. Hij was enkel uit “voorzorg” opgenomen werd mij verteld en ik hoefde mij geen zorgen te maken. Dat geloofde ik en met het vertrouwen dat hij dinsdag weer naar huis toe zou kunnen, ben ik in het vliegtuig gestapt. In het buitenland heb ik continu contact gehouden met het ziekenhuis om op de hoogte te blijven. Had ik het maar niet gedaan want iedere keer dat ik belde werd mij verteld dat ze hem nog langer wilden houden om “onderzoekjes” te kunnen doen. Later bleek dat hij op een observatie kamer lag die voornamelijk bedoeld was om zijn moeder te observeren.

De zaak werd enorm opgeblazen en ineens was er sprake van een acute bedreiging, de kinderen zouden niet veilig zijn. De jeugdbescherming heeft toen een spoeduithuisplaatsing geïnitieerd en mijn twee jongste kinderen werden per direct uit huis geplaatst. Er was niks wat we nog konden doen om dit te voorkomen.

Nadat ik hiervan op de hoogte werd gesteld ben ik letterlijk ingestort, ik zakte gewoon zo door mijn benen heen. Vol verdriet en onbegrip wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Ik kreeg een rapportage binnen van de jeugdbescherming waarin de meest vreselijke dingen stonden. Zo zou een van de ouders een verstandelijke beperking hebben, zou er bij een van de ouders vroeger sprake zijn geweest van mishandeling c.q. misbruik en zouden zowel ik als mijn ex vrouw onze kinderen slaan.

Dit is allemaal absoluut niet waar, het lijkt wel alsof er twee dossiers door elkaar heen gehaald zijn.

Maar je staat machteloos, je kunt niks doen. En als je dan opbelt om verhaal te halen, dan staat in de volgende rapportage gewoon dat vader niet open staat voor hulpverlening, de ernst onderschat, et cetera.

Nu het allemaal een beetje is ingedaald bij mij besef ik mij dat die genadeklap simpelweg de laatste druppel was. Alle frustratie van de afgelopen twee jaar kwamen er uit en vooral het onverwerkte verdriet. Ik heb te lang geprobeerd sterk te zijn en ben maar door gegaan, omdat ik sterk wilde zijn voor mijn kinderen. Maar hoe kun je nou sterk zijn als je dat allemaal te verduren krijgt?

Ik had en heb haar steun zo ontzettend hard nodig maar ik weet dat ik die niet meer ga krijgen.

En dat doet ongelooflijk veel pijn. Hoe lang ga ik dit nog volhouden?

Nick is een alleenstaande vader van 35 die sinds de scheiding probeert zijn draai in het leven weer te vinden en zoekt naar de juiste balans tussen werk, opvoeding en huishouding. Hij kan er niet meer omheen: hij is depressief na de scheiding.