Niet perfect is ook goed. Dat stond op het bordje dat ik voor mijn verjaardag kreeg van mijn collega. En ik kon me totaal niet vinden in die tekst. Maar ze had het natuurlijk niet bij toeval aan mij gegeven. Ik voelde enorme weerstand en dat zei eigenlijk al meer dan genoeg. Desondanks kreeg het bordje een plek in de keuken.
Niet perfect is ook goed….
Het leven van mijn kinderen is sinds de scheiding verre van perfect. En dat snijdt soms dwars door mijn ziel. Maar ja… Hoe zou hun leven zijn met ouders die een slecht huwelijk hebben? Ook niet perfect denk ik. Weet ik. Uit eigen ervaring. En meer dan me lief is.
Het co-ouderschap. Het blijft een raar fenomeen. Mijn oudste sjouwt tegenwoordig bijna dagelijks met een loodzware sporttas vol boeken in opdracht van school in de hoop dat hij geen boeken meer vergeet mee te nemen. Verre van effectief en een hoop gedoe. De jongste blijft steevast onrustig als het wisselmoment weer in zicht is. Geklier onderling is dan meestal het resultaat met dreigende ruzies.
Perfectie. Welke ouder streeft er niet naar. Een harmonieus gezin.
In deze generatie is het eigenlijk not done dat je kinderen een fikse kras op hun ziel krijgen. Zo voel ik het althans. Het is ook vooral mijn schuldgevoel hierover denk ik. Maar toch. Tegenwoordig zijn overal therapieën voor en moeten kinderen uitvoerig worden getest en plakt men graag labels. Dat is mijn ervaring als moeder.
Maar deze week kwam ik echter tot het besef dat mijn streven naar perfectie in het co-ouderschap groter was dan de behoefte die mijn kinderen hadden op dit gebied. Ik wilde een kleine wijziging aanbrengen in de planning om hun nog meer te kunnen ontlasten. Hun comfort verhogen. Maar een, in mijn ogen, ideale planning bleek uiteindelijk onhaalbaar. En dat deed me pijn.
Ik dacht met een kleine wijziging hun comfort te verhogen, maar het bleek onhaalbaar. Het voelde als falen en dus behoorlijk pijnlijk. Ik wilde het perfecte plaatje voor zover dat kon. Want een co-ouderschap is in mijn ogen verre van perfect. En dat “vreet” bij regelmaat.
Maar feitelijk hadden mijn kinderen zélf helemaal geen behoefte aan een wijziging. Het was blijkbaar vooral mijn (schuld)gevoel dat het beter moest. Goed, beter, best!
Ik kwam tot het besef “Niet perfect is (blijkbaar) ook goed”.
Bedankt collega…
Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.
Veronic wisseloo - 11 mrt 2019
Mijn kinderen 18 jaar zijn bij hun vader gebleven omdat dat hun thuis was. Nooit gedacht dat ik nog dieper de put in kon zakken dan dat ik toen al zat. Altijd een ontzettende moeder moeder geweest en nu komen mijn kids op visite. Ik zie soms in de ochtend al niet hoe ik de avond moet halen