Ieder weekend voelt weer als de start van nieuwe rondes en nieuwe kansen.
Deze keer zag ik gewoon echt op tegen het aankomende weekend dat de kinderen zouden komen. Soms heb je dat. De ene keer heb je er nu eenmaal meer zin in dan de andere. Hoe hangt de vlag er dit keer bij? Hoeveel worden we dit weekend weer geleefd door afspraken, sport, verjaardagen? En net als ik denk dat we in rustiger vaarwater terecht zijn gekomen, doen we weer 2 stappen terug. Oh ja, dit weekend dus ook een verjaardagsfeest van één van de kinderen. Leuk hoor, maar ook altijd spannend. Welke gesprekken vinden er plaats en nog belangrijker, welke herinneringen worden opgehaald?
Mijn schoonouders zijn echt werkelijk de allerliefsten van de hele wereld, die steunen mij en mijn relatie met hun zoon, maar ook met hen kan het soms tot rare gesprekken komen. Op verjaardagen worden er met regelmaat herinneringen teruggehaald, dan wordt het kringetje rondgegaan, weet je nog? Haha ja, super grappig…. tot ze verschrikt bij mij aankomen. Nee, ik was daar dus niet bij. Oh ja. Pijnlijk. Soms uit dit zich in verhalen van hoe de ex was en hoe anders het nu met mij gaat. Ze denken dan dat ze mij daar een plezier mee doen. Hmmzz.. De verhalen over de ex worden dus nog steeds verteld, maar van mij hoeft dit niet. Ik wil niet vergeleken worden. Stiekem wil ik die verhalen helemaal niet horen. In het begin heb ik er nog wel eens wat van proberen te zeggen. Ik begrijp, het hoort erbij. Ik kan niet de hele wereld om mij schikken. Ik slik het nu maar weg.
In ons huis zijn dus de twee jongens, beiden aan het puberen, de een al wat langer dan de ander. Ik leerde ze al jong kennen. Vanaf het begin hebben ze naar mij toe een andere houding. Vind de één me vanaf het begin vooral een aanwinst: dubbele aandacht, dubbele kans op snoep, dubbele kans om leuke dingen te doen. Ziet de ander me – ook al spreekt hij dit niet uit – meer als de indringer, in de weg lopend, tijd van zijn vader inpikkend.
De ene zoon kijkt vooruit, die wil zelfs nu al weten hoe zijn toekomstige kind mij gaat noemen. De andere zoon wil het steeds hebben over het verleden, over de momenten dat ik er nog niet bij was, in herinnering brengen bij zijn vader hoe het toen was. Vragen stellen over toen en mij dan aankijkend met een blik: jij hoort niet in dit verhaal. Het liefst duwt hij me weg, letterlijk zelfs als we op straat lopen, net niet opvallend genoeg, net niet genoeg om het te kunnen pinpointen. Naar buiten lopend kan hij iedereen met dezelfde achternaam noemen en zeggen, ja we zijn compleet. Mij expres niet noemend. Het hoort er kennelijk bij. Om eerlijk te zijn, begrijp ik het wel.
Alhoewel mijn jeugd heel anders verliep en ik met regelmaat wenste dat mijn ouders zouden scheiden, zijn ze bij elkaar gebleven. Zo deed je dat vroeger, scheiden was geen optie. Maar als mijn ouders waren gescheiden en er een nieuwe partner was gekomen, had ik die er mogelijk ook wel proberen uit te duwen. Ik weet het wel bijna zeker. Leuk vind ik het nu absoluut niet. Hopelijk slijt het toch nog meer met de jaren.
Dit weekend is de koude oorlog weer begonnen met één van de twee kinderen. Op naar het volgende weekend.
Ik ben Tessa, sinds bijna 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner die om het weekend ook bij ons wonen. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid, maar het is ook nog steeds wel een beetje een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Vind je deze blog waardevol? Wij vinden het fijn als je hem deelt op social media!
Arian - 15 feb 2019
Jeetje, hoe vaker ik iets van jou lees, hoe meer ik mij gezegend voel met mijn situatie. Ja, ook ik vind het soms behoorlijk lastig. Vooral op de momenten dat ik hoor dat ze dingen liever alleen met papa doen. En als papa dan ook nog zegt dat hij meer tijd met de kinderen alleen wil hebben. Dan pijn van twee kanten. Maar goed, dan denk ik, ik wil ook wel eens tijd voor mezelf, dus komt prima uit. Op de dagen dat ze er zijn kies ik voor een middenweg. Ik ben ivm werk er iedere week één middag/ avond niet zodat ze tijd hebben met papa alleen. Dus dat is al geregeld. Als ze er het weekend ook zijn, dan ga ik soms mee naar het sporten, de andere keer ga ik lekker zelf sporten en redt papa zich er wel mee. Vaak doen we één activiteit met zijn allen (en met vriendjes/ vriendinnetjes er bij), en soms apart. Prima zo. Omdat de kinderen ook tijd met papa alleen willen is afgesproken dat hij minimaal één weekend per jaar met één kind een weekendje weg gaat. Dan is er volle aandacht voor diegene alleen. Dat vinden ze super bijzonder! En dat is het ook. Ik wou dat mijn vader dat met mij had gedaan. Leek me fantastisch. Ik heb het laatst voorgesteld en toen zij hij “oh wat leuk, dan kan mijn nieuwe vrouw ook wel mee”, toen dacht ik, “nee, dat wil ik niet, ik wil met jou alleen zijn”. Toen voelde ik zelf wat mijn stiefkinderen ook voelen. Wat betreft plaats in de familie. Ik denk dat je het moet leren accepteren. Je hoort nu eenmaal niet bij het verleden en herinneringen worden altijd opgehaald. Dat kun je niet vermijden. Dat wordt in ieder gezin gedaan, ook bij je eigen ouders thuis. Daar was jouw vriend ook niet bij en om één of andere reden kunnen dan ook heel ongemakkelijk exen voorbij komen. De ex van je vriend hoort bij het heden en het verleden. Je kunt dus twee dingen doen, of je er dood aan ergeren, of interesse tonen. Kinderen vinden het leuk om dingen te vertellen, zo ook over hun verleden papa aan mama nog samen waren. Is dat echt zo verschrikkelijk? Je leert de kinderen op deze manier alleen maar beter kennen. Ik snap niet zo goed dat het pijnlijk is, dat gevoel dat creëer je zelf. Mijn stiefdochter heeft wel eens huilend bij papa en mij gezeten en gezegd dat ze zo graag had gewild dat papa en mama niet gescheiden waren. Ik snap dat heel goed en dat hebben we ook gezegd. Lekker laten huilen en jezelf even aan de kant zetten en daarna een knuffel geven. We hebben er bewust niet voor gekozen om aan te geven dat dat niet meer gaat gebeuren. Dat weet ze zelf wel. Ik vind het fijn dat ze zich zo vrij voelt om te zeggen wat ze voelt en wil. Een paar weken later zit ze bij haar moeder en vertelt ze dat ze hoopt dat papa en ik nooit meer uit elkaar gaan. Het is fijn dat kinderen zo eerlijk zijn. Dat je stiefzoon je duidelijk laat weten dat hij jou er niet bij wil hebben, dat is natuurlijk niet leuk. Maar wat maakt en waarom vindt hij het niet leuk dat jij er bent? Hebben jij en je vriend wel eens een goed gesprek met hem gehad? Je kunt prima aan een kind uitleggen dat papa en mama om bepaalde redenen niet meer bij elkaar zijn. Maar dat hij al heel lang heel gelukkig met jou is en dat dat niet zal veranderen (jullie zijn ten slotte al 10 jaar bij elkaar). Hij kan aan je stiefzoon vragen wat hij mist en nodig heeft. Je moet ten slotte niet vergeten dat jouw stiefzonen hun vader maar één keer per twee weken zien. Dat is echt super weinig. Zorg er gewoon voor dat die spaarzame momenten leuk zijn en maak het niet te moeilijk. Niet voor de kinderen, niet voor je vriend en ook niet voor jezelf. Wees eerlijk naar elkaar toe, laat de kinderen op een leuke manier weten dat je erbij hoort, maar nooit de plek van mama in wil nemen en ook niet papa van ze af wil pikken. Dan zie je dat het een stuk makkelijker gaat.
Eline - 19 feb 2019
Sinds een poosje heb ik ook een samengesteld gezin. Mijn vriend is bij mij en de kinderen komen wonen. Mijn jongens zijn al wat ouder, maar ook voor hen is het wennen. Voor vriend trouwens ook. Ik lees een beetje tussen de regels door dat jijzelf geen kinderen hebt, Tessa, klopt dat? Weekends kunnen met kinderen heel erg vol zijn. Clubs, verjaardagen, afspraken. Het zijn soms echt tropenjaren. Mijn kinderen vinden het fijn dat ik regelmatig de tijd voor hen apart neem. Ik ga met hen samen zonder vriend uit eten, of zelfs met één van hen, met z'n tweetjes. Dat vinden ze belangrijk, dat dat erin blijft. En daar zorg ik voor. Vriend heeft daar alle begrip voor. Hij gaat ook met zijn dochters op vakantie zonder mij erbij. Ik vind het belangrijk dat die band goed blijft, hoe oud de kinderen ook zijn (de zijne zijn ietsje jonger dan de mijne). Ja, als stiefouder moet je dan soms een stap opzij doen. Dat doet niets af aan de liefde voor elkaar, dat is respect hebben voor de band die elk heeft met de kinderen. En wat hierboven ook wordt gezegd: de kinderen zien hun vader heel erg weinig. Gun hen die tijd samen. Veel succes!
Martine - 9 mei 2019
Mijn partner zegt als zijn kindjes komen; ik ben zo blij om te meiden weer te zien. Ik denk; daar gaan we weer. Door de week druk met mijn werk, huishouden en mijn eigen kinderen. ( Zijn fulltime bij mij) en dan in de weekenden de meisjes/ prinsesjes. De hele wereld draait om hen. Ik geef om ze! En omdat ze nog jong zijn en veel zorg nodig hebben, help ik intensief mee met de opvoeding. ( Papa vindt kindjes nog best lastig) de weekenden zitten vol... met slaapjes, luiers en op tijd eten. En ik snak naar rust.
nikkie - 9 mei 2019
Martine, je klinkt niet heel erg positief in je berichtje. Als jij naar rust snakt zul je dat zelf moeten "opeisen", "regelen". Het is een vrije keuze van jou om intensief mee te helpen met de opvoeding van zijn kinderen maar je bent dat helemaal niet verplicht. Dat vader kleintjes lastig vind is plat gezegd zijn probleem. Waarom zijn probleem oplossen en zelf overbelast raken? Je zal zelf jouw grenzen beter moeten bewaken, door aan te geven dat de zorg voor zijn kinderen echt bij hem ligt en jij hem zoveel mogelijk wil steunen maar dat hij die kar zelf moet trekken. Deel je eigen tijd ook in als zijn kinderen bij hem zijn, zoek je eigen ritme van leven met rust momenten voor jou. Daarnaast is het jouw vrije keuze om een relatie met deze man aan te gaan die nog zulke kleine kinderen heeft. Daar zit nog jaren zorg aan. Als je nu al naar rust snakt, hoe wil je dat al die jaren vol gaan houden?