Oermoeder Femke in gesprek met stiefmoeder

Iedereen die, van welke zijde dan ook, met een scheiding te maken heeft gehad, ervaart een scheiding vanuit zijn eigen perspectief en ervaring.

Ieder kijkt vanuit zijn eigen perspectief

Dat viel mij laatst op toen ik in gesprek was met een 30 jarige dame in de rol van nieuwe vriendin van een (gescheiden) vader met 3 puberkinderen, zónder eigen kinderen. En met een dame van eind twintig, die zelf ervaring heeft met een scheiding van haar eigen ouders toen ze jong was en een moeizaam contact met moeder onderhoudt… of eigenlijk sinds een periode geen contact meer.

Ik vond het opvallend om te merken hoe een ieder daar dan vanuit haar eigen ervaring op reageert. Het was een eyeopener om te ervaren dat geen enkele scheiding hetzelfde is, geen enkel mens hetzelfde hiermee omgaat en dat het nogal uitmaakt vanuit welke rol je een scheiding bekijkt, of bij een scheiding betrokken bent geweest.

De nieuwe vriendin van

Met name de dame die in de rol van ‘de nieuwe vriendin van..’ zat, reageerde op mijn ervaring als ‘verlaten vrouw met kinderen’ niet altijd even begripvol.

Hier mag ik natuurlijk ook niet over oordelen, omdat ik niet vanuit haar rol een scheiding heb gezien/ervaren. Maar ik merkte duidelijk het verschil tussen mij: ‘oermoeder’ die vecht voor haar gezin, het goed wil hebben voor haar eigen kinderen, zichzelf opzij schuift, alles eraan doet om het contact goed te laten verlopen, maar die wél pijnlijk is geraakt door het ‘inruilgedrag’ van ex man. Een ex man die het gezin heeft verlaten en de meeste sores bij de moeder van de kinderen achterlaat.

Dit in tegenstelling tot haar, als nieuwe vriendin van een gescheiden man met 3 puberkinderen. Dit zijn 2 zo verschillende invalshoeken en ervaringen die in mijn optiek vaak tot weinig begrip naar elkaar toe leiden.

Ik vertelde over wat het met mij deed dat ex man weer aan een gezin begon, wat voor impact dit op onze kinderen heeft en wat het, gezien onze achtergrond in ons gezin, de achtergrond van hoe ons huwelijk spaak liep, met mij heeft gedaan. Dat ik er echt een week ‘ziek’ van geweest ben en toen dacht … en nu is het ‘klaar’. Het is ZIJN keuze, ZIJN leven en ik moet me hierdoor niet uit mijn evenwicht laten brengen nu ik zo sterk al weer in het leven sta!

Maar ja… dat is verstandelijk beredeneerd, maar dan dat gevoel, de emoties, de herinneringen, de pijn… Nu heb ik haar het hele verhaal van mijn scheiding nooit verteld, maar haar reactie was enkel ’in mooie zinnen verpakt’. Dat ik niet mijn kinderen ‘mocht beïnvloeden’ over hoe zij deze nieuwe baby en situatie, in relatie tot henzelf, beleefden. Ze heeft daarin een punt en dat vind ik ook!

Niet projecteren op kinderen, maar…

Mijn eigen pijn hierover mag ik niet projecteren op de kinderen, met dát verschil dat een ‘oermoeder’ wéét en tot in haar ziel voelt wat er speelt bij haar kinderen, wat voor klap ze hebben opgelopen met de scheiding en daarvóór, welk gevoel ze gehad hebben toen vader toe gaf een ander te hebben en is weggegaan, een tijdje zelfs de kinderen niet heeft gezien. Ze kent duidelijk niet het ‘pitbull- gevoel’ van ‘alles voor je (eigen) kinderen’, ‘kom me niet aan mijn kinderen’ en het gevoel dat je je kinderen eigenlijk geen gebroken gezin wil aandoen.

Je wéét, als verlatene, dat je verstandig moet reageren, vader niet moet afzeiken over acties, maar wat ik óók vind is dat je als moeder best je pijn en verdriet mag laten zien. Dat je best open mag zijn over wat het met jou heeft gedaan of nog doet. Maar dat je ook de kinderen de ruimte mag geven te vertellen wat ze niet leuk aan de scheiding vonden of aan bepaald gedrag van vader of moeder.

Oer-gevoel moeilijk te begrijpen voor stiefmoeder

Die openheid, als moeder, zorgt er ook voor dat je kinderen dingen met je delen die een stiefmoeder of nieuwe vriendin nooit en te nimmer zullen begrijpen. En sorry voor dit oordeel van mij: als je zelf geen eigen kinderen hebt, begrijp je dat ‘oer-gevoel’ in mijn optiek echt niet of niet écht! (Of doe ik hiermee een hele gevaarlijke uitspraak ?!?)

Hoewel ik zéker níet wil zeggen dat stiefmoeders, ‘nieuwe partners/vriendinnen’, niet heel goed met de kinderen van hun nieuwe liefde overweg zouden kunnen, ze er niet alles voor willen doen, er niet voor willen zijn, ze niet accepteren in hun nieuwe situatie. Het is toch écht anders!

Door moeder achtergelaten

Echter de andere dame die erbij zat, ook zonder kinderen, begreep mij en ze zei direct: maar zij kent dat gevoel niet écht, ze heeft zélf geen kinderen. Maar ze zei ook: JIJ bent een ‘oermoeder’ die voor haar kinderen door het vuur gaat! Dat kun je van mijn moeder niet zeggen. Die is gewoon weggegaan en heeft ons achtergelaten. Nou.., dát zegt ze, kan IK dus niet begrijpen! Dat je dat doet omdat je niet blij bent met je eigen leven en gewoon weg gaat en niet of nauwelijks naar je kinderen omkijkt. Schrijnend.

Ik dacht: hier zit (ook) een zwaar beschadigde vrouw, door de scheiding van háár ouders, door de wijze waarop vooral haar moeder haar heeft laten zitten.  Zij worstelt op bijna 30 jarige leeftijd nog met het inrichten van haar leven, de pijn, de verkeerde keuzes voor foute mannen, het wegcijferen van zichzelf, de loyaliteit die ze altijd gehad heeft naar haar ouders, onder welke omstandigheden dan ook.

Ook dacht ik: er zijn nog veel ergere gevallen dan die van mij. Dan doe ik het als alleenstaande moeder nog niet zo slecht in contact met ex. En ik dacht: wat een verrotte wereld en wat maken sommige mensen er toch een klotezooi van. Want dát is wat ik soms vind!

Ondanks dat ik het zelf ook graag anders had gezien ben ik toch trots op mezelf. Op hoe ik me hier doorheen heb geslagen en over hoe ik het doe.

Schuldgevoelens

Schuldgevoel heb ik ook, helaas. Want ik kan de tijd niet meer terug draaien, de pijn en het gemis niet meer wegpoetsen bij mijn kinderen. Ook zij zijn  getekend door wat er allemaal is gebeurd en moeten dealen met wat er nog staat te gebeuren. Ik probeer maar zo goed en zo kwaad als ik kan, er voor ze te zijn, aan te voelen wat ze nodig hebben en rust te creëren. Ik ben ze dat verplicht tot de leeftijd dat ze het verder zelf wel redden en ik er uiteraard altijd nog voor ze zal zijn!  Als ‘oermoeder’.

Ik ben Femke (46), in mijn 3^e jaar (officieel) alleen/uit elkaar. Alleenwonend in een fijn huis op een superplekje met onze 2 puberkinderen van (bijna) 17 en 14. Om-en-om-(lang)weekend-regeling met vader voor de jongste, de oudste gaat wanneer ze zelf wil naar vader. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’.

Lees ook de andere blogs van Femke