Het onwaarschijnlijke is gebeurd. Ik ben gebeld door mijn advocaat dat de rechtbank na ruim een jaar een datum wil plannen om mijn echtscheiding af te wikkelen. Het onwerkelijke staat nu echt te gebeuren zo lijkt het. Ergens dit jaar ben ik vierenhalf jaar nadat X en ik uit elkaar zijn gegaan dan echt gescheiden. Tjee..
Die datum voor de zitting is er nog niet zomaar. Beide advocaten plus X en ik moeten die dag allemaal beschikbaar zijn, dus dat wordt nog een gepuzzel. Niet bij mij hoor, want op iedere dag dat er wordt voorgesteld zeg ik volmondig JA! Zoals het er nu naar uitziet zal het ergens in april worden. Halleluja! Ik kan niet wachten. Enige nadeel is dat ik opnieuw in alle stukken moet duiken, wederom allerlei cijfers moet ophoesten omdat alles wat er ligt inmiddels alweer verouderd en achterhaald is. Of ik nu wil of niet, het gaat me weer een hoop negatieve energie kosten. En dan heb ik het nog niet over het moment dat ik daadwerkelijk op de rechtbank moet verschijnen. Alsof je een wereld betreedt die niet de jouwe is. Surrealistisch is het. En absurdistisch, dat ook!
Ik zal voor het eerst in hele lange tijd oog in oog staan met X. De man waarvan ik heb gehouden, de vader van mijn drie kinderen die de afgelopen jaren een complete vreemde voor me is geworden. Iemand die ik nooit zie, uiterst zelden spreek en waarvan ik bij Gods gratie sporadisch een mail ontvang als er iets moet gebeuren rondom een van de kinderen. De toon daarvan is alsof hij zijn secretaresse opdracht geeft iets af te handelen, en snel een beetje. Serieus waar. De tijd dat ik me dat aantrok is gelukkig voorbij. En gezien het minimale contact hoef ik me er doorgaans ook niet aan te storen. Het zal dus vreemd zijn om weer oog in oog te staan. Waarschijnlijk gaat er maar één mantra door mijn hoofd ‘what the hell happened with us’. Maar daarna? Dan is het voorbij.
Dan ben ik net zo blij als die piraat die na dagen, weken, maanden op een stuurloos schip ineens een stipje in verte ziet. Een streepje aan de horizon en opgelucht beseft: land in zicht!
Olivia is bijna gescheiden en blogt over haar leven tijdens haar echtscheiding. Ze is 44 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.
petra - 18 feb 2015
Een goede dag , Bij mij heeft het een jaar geduurd om het convenant rond te krijgen ... vanwege financiele leniningen die we waren aangegaan en een koop woning bezaten .ik kreeg 3 leningen mee via het convenant mijn toen nog echtgenoot de woonlasten en de autolening .hij zou in de woning achterblijven , ik kreeg een eigen huurhuisje en betaalde keurig alle vaste lasten (huurhuis) plus de leningen elke maand .vanaf het moment dat ik de woning verliet maakte mijn nu ex er een puinhoop van , oa de schulden van de hypotheek stapelde zich op.kon door in te grijpen bij de bank voorkomen dat het een executie verkoop werd.want ja ik blijf mede verantwoordelijk .nu is de woning verkocht met een flinke restschuld waar ik ook voor aanspakelijk blijf en alle leningen niet meer te overzien , en heb dus bij de schuldhulpverlening aan moeten kloppen . Nu blijk dat het hele convenant wat een jaar geduurd heb totaal geen waarde heb voor de banken , zij staan boven alle afspraken en ben daardoor zo teleurgesteld , denk nu wat heeft dat voor zin gehad alleen de advocaten worden rijker ...ik was 31 jaar samen met deze man waarvan 20 jaar getrouwd en net voor hij 50 werd bedroog hij me met een bekende ( vriendin ) ook ik herken niks meer van de man waar ik zolang mee samen ben geweest...zelfs onze zoon bestaat niet meer voor hen de schuldhulpverlening heb momenteel de handen vol om met iedereen een regeling te krijgen en ondertussen word ik bestookt met brieven , agressieve telefoontjes en mails mevrouw u moet betalen en hij ...lreeft er gewoon op los verhuist naar een andere stad en geef niks door ...ik weet een ding zeker IK ben er sterker uitgekomen , na een hele dure les.
Karijn - 18 feb 2015
Olivia, inderdaad "land in zicht". Mijn coach gaf mij vorige week het advies te focussen op alles wat na het geregel en gedoe komt (ik handel de zaken mbt het huis af en dat gaat tergend langzaam en met veel negatief gedoe). Dus ik heb de fles bubbels vast klaargezet in de koelkast, die herinnert me elke dag aan het goede dat komt en in mijn hoofd plan ik alvast een klein feestje! Succes