Heb jij ook gemerkt dan wanneer je gaat scheiden de rest (en dan bedoel ik familie en vrienden) nog een hele tijd achter de feiten blijven aanlopen? Jij bent al in de trein gesprongen die scheiding heet en zij staan hem met z’n allen op het perron enigszins verdwaasd na te kijken. Zo verging het mij althans.
Mijn ouders en mijn scheiding
Mijn ouders en de rest van mijn familie waren erg ingenomen met mijn ex. Na meer dan twintig jaar voelde hij voor hen als een eigen zoon en ze waren echt heel erg op hem gesteld. Toen ik liet weten dat wij uit elkaar gingen stortte ook hun idylle in. Want we hadden het toch goed samen? En de kinderen dan? En… nou ja, alle opmerkingen en vragen die mensen uiten als ze in ‘shock’ zijn, die kreeg ik natuurlijk ook te horen. Ik dacht door deze te weerleggen, toe te lichten wat er mis was gegaan en ze ervan te verzekeren dat dit echt niet uit de lucht kwam vallen, de kous daarmee af was. Ze zonder morren zouden accepteren dat ik voortaan alleen met de kinderen verder ging. Daar vergiste ik me danig in.
Het acceptatieproces
Want waar ik met horten en stoten inmiddels met pijn en verdriet in mijn hart afstand van had genomen was voor hen nog geen afgeronde zaak. Voor hen begon het acceptatieproces pas en daarmee liep ik kilometers voor en zij achter de feiten aan. Mijn ex werd nog leuker, aardiger en een betere vader dan hij ooit in zijn leven was geweest! Ze gingen hem opeens ophemelen, maakten hem ‘mooier’ dan hij feitelijk was. Ik hoorde het tenenkrommend aan. Maar, labiel als ik was net na de breuk, duurde het niet lang voordat ik explodeerde. Ik had hun steun nodig! Begrip in deze ook voor mij, nee vooral voor mij, moeilijke tijd. Het laatste waar ik behoefte aan had waren pogingen om ons weer bij elkaar te brengen, hem af te schilderen als de meest fantastische man op aarde. Ik ging toch zeker niet ‘zomaar’ scheiden! Ik had jaren gedaan over deze beslissing! Wat dachten ze wel niet?
Dat schudde de boel lekker op. Maar het had effect. Want we raakten echt met elkaar in gesprek. Over de hobbels in het leven, hoe iedereen anders omgaat met een rouwproces. Die gesprekken brachten ons dichter bij elkaar, kweekten begrip over en weer en heeft onze band uiteindelijk enorm versterkt. Ik heb er een waardevolle levensles aan over gehouden. Dat je niet voor een ander kunt denken en voelen en dat als jij op die trein springt, een belangrijke levens veranderende beslissing neemt, je anderen ruim de tijd moet geven om hier ook naar toe te groeien.
Olivia is bijna gescheiden en blogt over haar leven tijdens haar echtscheiding. Ze vertelt vandaag over “mijn ouders en mijn scheiding”. Ze is 44 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.
REAGEER OP DEZE BLOG