Eerder schreef ik al over mijn date-ervaringen. Daarmee heb ik nog steeds geen goede ervaringen. Ik heb een enorme angst om me te binden en om opnieuw beschadigd te raken. Ik ben daarom naar een psycholoog gegaan, want ik voelde me helemaal niet happy. Blijkt dat er toch meer aan de hand is, mede door mijn huwelijk met een man met autisme, die dat niet erkende, ben ik beschadigd geraakt.
Dit is mijn ervaring, dat wil niet zeggen dat iedereen beschadigt raakt door een relatie met een partner met autisme. Uiteraard zijn er in mijn jeugd ook factoren geweest waardoor ik een grotere kans had om beschadigd te raken in dit huwelijk. Ik leg daarbij ook zeker niet de schuld bij mijn ex, want in een relatie ben je samen verantwoordelijk.
(H)erkennen van autisme
In een relatie met autisme kost het beide partners meer energie om elkaar te begrijpen. Daarbij moet de partner zonder autisme zich vaker aanpassen en meer rekening houden met de partner met autisme. Als het mis gaat in zo’n relatie voelen beide partners zich eenzaam en ervaren zij grote teleurstelling.
Wanneer je daar als partners over kan praten en beide partners het autisme (h)erkennen, is een relatie zeer goed mogelijk en kan zelfs heel erg fijn zijn, omdat mensen met autisme ook krachten hebben die een relatie met hen zeer aangenaam maken. Als je er niet over kunt praten en het autisme wordt niet (h)erkend, is de kans op relatieproblemen groot.
Ik heb boven op een rots gestaan
In mijn situatie was er al sprake van onzekerheid en een lager zelfbeeld bij de start van onze relatie. We hadden allebei geen kennis van en over autisme, wisten ook niet dat dit een rol speelde in onze relatie. Ik ging er vanuit dat mijn man mij vergat, geen erg in mij had en vooral zicht had op zijn eigen behoeften en (seksuele) bevredigingen. Zo attent als hij was in de opbouw van onze relatie, zo niet-attent was hij in ons huwelijk. Verjaardagen, huwelijksdagen, er kwam nooit een blijk van waardering.
Als ik wat aandacht vroeg eindigde dat altijd in beschuldigingen naar mij toe en uiteindelijk sprak hij steeds vaker uit dat ik slecht voor hem was, dat ik problemen zocht en het hem heel moeilijk maakte. Ik deed steeds harder mijn best om het goed te doen, ging daarbij volledig voorbij aan mijzelf, vergat mijzelf en deed het vervolgens ook nooit goed genoeg in de ogen van mijn man. Ik ging zeer aan mijzelf twijfelen, totdat ik zelfs geloofde dat ik een slecht mens was dat het andere mensen erg moeilijk maakte. Zo ernstig dat het soms door mijn hoofd schoot dat het voor iedereen een oplossing zou zijn als ik er niet meer was. Ik heb boven op rotsen gestaan in Luxemburg en écht gedacht dat springen een oplossing zou kunnen zijn. Maar iets in mij zei dat dit niet klopte, dat mijn kinderen me nodig hadden, dus liep ik door.
Ik ben een goed mens
Gelukkig ben ik doorgelopen en heb ik gevochten voor mijzelf, want ik begrijp nu waar het vandaan kwam en ik weet dat ik een goed mens ben. Maar toen dacht ik dat mijn man een hele gemene egoïstische man was die een aversie tegen mij had, me afschuwelijk vond, teleurgesteld in mij was en altijd boos op mij was. Met een niet al te stevig zelfbeeld heeft me dat kapot gemaakt.
Ik was doodongelukkig, voelde me waardeloos en zag mijzelf lange tijd als oorzaak. Tot ik een artikel las van een vrouw die getrouwd was met een autistische man en die vergelijkbare gevoelens en gedachten had. Omdat onze kinderen ook autisme hebben, was die link snel gelegd. Ik ging nadenken over de mogelijkheid dat mijn man autisme zou kunnen hebben en dat dit de aanleiding van onze problemen kon zijn en alles paste als een puzzel in elkaar. Mijn man was dus geen gemene man, hij kon er in zeker zin ook niets aan doen, de gemene uitspraken waren een teken van machteloosheid en frustratie, maar ik was ook geen slecht mens. Ik ben een goed mens.
Ik ben Cathy, 50 jaar. Moeder van een zoon (15) en een dochter (18). Tien jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. In mijn blogs schrijf ik meer over de strijd van de afgelopen jaren, mijn ziekte en onze oplossingen, mijn psychische schade en hoe ik daar mee aan de slag ben. Hoop hiermee taboes te kunnen doorbreken en mensen hoop te kunnen geven die in een uitzichtloze situatie zitten in een huwelijk of scheiding met een partner met autisme.
Lees ook alle andere blogs van Cathy.
Als je net als Cathy op enig moment denkt dat er maar één oplossing is en de behoefte hebt om met iemand te praten dan kan je altijd terecht bij de Zelfmoord preventie hulplijn, telefoonnummer 0800-0113.
REAGEER OP DEZE BLOG