Eerste blog van Willemijn, opgegroeid in een samengesteld gezin

Even voorstellen

Mijn naam is Willemijn, ik ben 35 jaar oud en moeder van 3 kinderen. Twee jongens van 8 jaar en 1 meisje van 6,5 jaar. Ik heb 10 jaar een relatie met mijn vriend. Ik werk parttime als directiesecretaresse en voor mijn hobby mag ik graag schilderen, fotograferen, dansen en zingen, knutselen en leuke dingen doen met mijn kinderen. En last but not least; lekker shoppen en uit eten gaan met vriendinnen.

Ik ben opgegroeid in een gebroken en samengesteld gezin. Samengesteld omdat mijn vader eerder getrouwd is geweest en uit dit huwelijk twee kinderen had. Hij is gescheiden en mijn moeder is weduwe. Zij had toen zij mijn vader tegen kwam een zoontje van 5 jaar.

Als klap op de vuurpijl werd ik geboren! Een hoogggevoelig meisje die met de verschillende dynamieken en systemen van dit gezin te maken kreeg. De relatie van mijn ouders was niet bepaald stabiel en binnen het samengestelde gezin gebeurde er ook van alles. En ik, ik zag alles vanaf een afstand gebeuren en ik stond overal tussen in.

Mijn ouders zijn meerdere keren tijdelijk uit elkaar geweest, maar gingen definitief uit elkaar toen ik 19 jaar was. Alle negatieve gevolgen van dien, zoals parentificatie en ouderverstoting, waren bij ons aan de orde. Daarover zal ik bloggen, zodat de ouders die nu in scheiding liggen bij het lezen van mijn blogs zullen denken: “Dit willen wij niet voor onze kinderen. Wij gaan het anders doen. Wij gaan als vrienden uit elkaar en zullen er samen voor onze kinderen staan. ALTIJD!”.

Hoe het allemaal begon

Toen ik 19 jaar was gingen mijn ouders definitief uit elkaar. Daarvoor was er al een jarenlange strijd tussen hen geweest. Mijn vader was al eens eerder weggeweest. De vroegste herinnering gaat terug naar de leeftijd van 6 jaar, hij heeft toen een tijdje in een caravan gewoond. Deze had hij in de loods staan. Hij verkocht groenten en fruit en sloeg zijn fruit op in koelcellen die hij huurde, hier stond ook zijn caravan.

Ik kan mij niet herinneren hoe vaak ik naar hem toe ging, maar volgens mij was het niet vaak. Ik kan mij eigenlijk ook niet goed herinneren hoe lang hij hier toen heeft gewoond. Wel weet ik dat mijn schoolprestaties achteruit gingen en ik geen gelukkig meisje was. Ik had woede uitbarstingen. Ik liet dit overigens aan niemand merken, ik sloot mij af voor alles en iedereen. Ik deed dit op mijn slaapkamertje en leefde mij uit op mijn kussen. Mijn moeder had mij geleerd dat als ik boos was en ik de emotie kwijt moest, ik dit op mijn kussen kon botvieren. Dus ik sloeg er dan ook met enige regelmatigheid flink op los. Als dit niet opluchtte, dan liep ik naar de slaapkamer van mijn moeder en pakte een beeldje uit haar letterbak om deze vervolgens tegen de muur kapot te gooien. Ze moet nooit naar de letterbak hebben gekeken want op een bepaald moment was deze toch aardig leeg.

Thuis ging alles verder wel door op onze manier. Ik zeg op “onze manier” omdat mijn moeder haar hele leven al geestelijk ziek is. Wij hadden altijd gezinsverzorging. Dan weer die en dan weer die, veel wisselingen. De ene liever dan de ander, maar altijd gingen ze weer weg. Ik heb nooit begrepen waarom al die wisselingen er waren en waarom mensen, waaronder mijn vader, zomaar kwamen en altijd weer weggingen. Ik moet op een gegeven moment besloten hebben dat ik mij niet meer ging hechten aan de personen in mijn leven, alleen aan mijn moeder. Mijn moeder was de enige stabiele factor (in die zin) in mijn leven.

Toen mijn vader weer thuis kwam gingen mijn schoolresultaten weer omhoog en voelde ik mij weer een blijer en gelukkiger meisje. Hoewel ik hem niet vaak zag, het feit dat hij weer bij ons woonde was op één of andere manier voldoende om mij dit gevoel te bezorgen.

Lange tijd ging het goed thuis. Ik had het naar mijn zin. Ik had een goede band met mijn broer en met mijn halfzus en halfbroer. Eigenlijk is het allemaal “half” natuurlijk, maar zo voelde het niet omdat ik met mijn 7 jaar oudere broer (Daan) samen, onder één dak, opgroeide. Ik ging ook graag bij mijn halfzus, genaamd Mariska, en mijn halfbroer, genaamd Arjan, te logeren.

Toen ik 10 jaar was ging Mariska trouwen, ik mocht bruidsmeisje zijn! Wow!! Dat was echt fantastisch, een droom die uitkomt! Ik zag het al helemaal voor mij hoe ik daar in een mini trouwjurkje door het gangpad zou lopen met mijn mandje met rozenblaadjes erin die ik overal naar toe zou strooien en waar Mariska vervolgens sierlijk met haar toekomstige man (Herman) aan haar zijde, overheen zou stappen.

Echter deze fantasie werd al snel onderuit gehaald. Mijn broer Daan, het stiefbroertje van Mariska en voor Daan zijn grote lieve stiefzus, mocht niet de hele dag op de bruiloft aanwezig zijn. Hij mocht alleen ’s avonds komen. Mijn moeder was des duivels! “Waarom mag Daan niet de hele dag aanwezig zijn?”, vroeg zij aan Mariska. Mariska’s antwoord was dat er alleen mensen werden uitgenodigd, waar zij en Herman een band mee hadden en veel contact mee onderhielden. Mijn moeder’s reactie was: “Jij had anders een heel goede band met mijn zoon toen jij je vingers niet van hem af kon houden”. Mijn halfzus Mariska bleek mijn broer Daan seksueel te hebben misbruikt…