‘Bij papa hoef ik nooit met de fiets,’ spuugt ze me toe terwijl ik een paprika snijd. We bakkeleien al zeker tien minuten.
‘Maar ik vind dat fietsen juist goed voor je is als je moe bent, en het is maar vijf minuutjes naar de trein. Daar knapt een mens écht van op.’ Ik denk erachteraan: als je het elke dag doet. Maar deze dame doet het niet elke dag. Deze dame is maar drie nachtjes per twee weken bij ons; ze woont vanaf haar negende bij papa, nu al zes jaar dus. En van papa hoeft ze niet te fietsen.
‘Jij moet mij niet zo zitten te pushen, mam!’ Met een ruk staat ze op, de barkruk klettert achter haar op de vloer. Ze laat hem liggen en spurt naar boven. Ik zet de kruk overeind, leun ertegen en blaas alle lucht uit mijn longen.
Mijn hersenen struikelen alweer over de vraag: zouden gewone moeders dit ook hebben? Zo’n strijd om wat goed is voor de kinderen? Met de kinderen, ja. Maar met hun partner? Mijn ex heeft aangegeven dat hij niet achter de ruggen van de meiden om met mij wil communiceren, wat in de praktijk uitmondt in complete radiostilte tussen twee ouders.
Ik sluip de trap op, de vijfde tree kraakt dus die sla ik over. Ik hoor aan haar toon dat ze met papa praat, rotmobieltjes. Op de bovenste tree ga ik zitten. Ik steun met mijn ellebogen op mijn bovenbenen en leg mijn kin in mijn handen. Mijn vingers moeten mijn oren eigenlijk dichtdrukken. De overloop is donker. Ik hoor het tikken van de regen op het dakraam en af en toe haar stem. Langzaam wordt het stiller.
Gewone moeders zouden nu de kans krijgen. Ik wil haar een half uurtje in haar sop laten gaarkoken zodat ze zelf argumenten kan bedenken, oplossingen kan verzinnen en het dan weer goed kan maken. Of ik met haar, net hoe het uitkomt. Gewone vaders zouden nu zeggen: regel het maar met je moeder. Toch? En gewone kinderen zouden daarvan leren dat je een meningsverschil fikst met degene met wie het botst.
De deur van haar kamer gaat open, ze ziet me zitten en zegt puffend: ‘Ik ga wel fietsen, het is toch maar af en toe.’ Van wie zou ze dat nou hebben?
Evelien (49) is parttime moeder en stiefmoeder. Zeventien jaar geleden is zij gescheiden. Ze blogt over ouderverstoting en andere gevolgen van haar – ooit soepele – scheiding: een samengesteld gezin met pubers, persoonlijke groei, miljoenen moeilijke keuzes. Hoe blijf je moeder van een kind dat je buitensluit? Ze schreef er ook een roman over: Ik vind papa veel liever dan jou.
Vind je deze blog waardevol? Doe ons een plezier en deel hem op social media!
I - 5 dec 2018
Zooo herkenbaar, mijn dochter woont ook bij papa en ik ben bang om conflicten uit te praten tijdens de dagen dat ze bij mij is..
Evelien - 6 dec 2018
Misschien kun je vragen aan je angst of hij je wil helpen te kiezen welke confrontaties de moeite van het uitpraten waard zijn. Veel wijsheid gewenst in je part-time moederschap.
Marieke - 5 dec 2018
Blijf jezelf Zachte heelmeesters-stinkende wonden. Blijf dicht bij jezelf.ooit gaat ze inzien dat mama toch gelijk had.
Evelien - 7 dec 2018
Hoi Marieke, Bedankt voor je reactie. Gelijk hebben is een raar ding want de waarheid is iets persoonlijks, volgens mij. (zie mijn vorige blog) Je raad om dichtbij jezelf te blijven is heel mooi. Terwijl goed luisteren en open staan voor de waarheden van je kinderen je juist weg kan halen bij je oorspronkelijke mening. En is dat dan je 'niet-zelf'? Of misschien juist je betere ik? Ooit gelijk te krijgen was niet mijn doel. Ooit weer in contact te zijn wel en dat is bij mij gelukkig gelukt, zonder stinkende wonden. Ik wens het alle verstoten ouders toe.
Loes - 6 dec 2018
Chose your battle... vecht alleen om wat er echt toe doet. Ik denk dat die regel altijd opgaat. Tuurlijk moet je je poot strak houden en hoef je niet alles goed te vinden. En ja. Soms leidt dat toch tot ruzie. Ik heb alleen puberzonen. Dat zal ook vast anders zijn. Maar nu ik parttime moeder ben merk ik dat ik de sfeer belangrijker vindt dan consequente regels. Een kwartiertje later naar bed? Ach ja joh. Yolo... toch? Cola door de week? Ach het is light, waarom niet... vooruit dan maar... een te duur cadeau. Ach vooruit. Tuurlijk is dat ook niet altijd goed. En soms moet ik met de botte bijl erdoor om mijn verwende knaapjes in het gareel te zetten. Maar liever 1x flink erlangs dan 5 x mopperen om niks. Das het streven althans haha...
Evelien - 7 dec 2018
Dank je wel voor je reactie Loes. Mooi advies: choose your battles... ik koos op een gegeven moment om te stoppen met vechten. Het was nodig me terug te trekken, weg van het speelveld. Niet een keuze die ik zou snel zou adviseren, wel soms nodig. Knap dat je blijft opvoeden, die balans vinden is een hele kunst in het part-time moederschap.