Menu

Pien en Rogier, hoe wordt een scheiding een vechtscheiding?

47 reacties
huis verkopen vechtscheiding

Pien:

Trouwplannen

Rogier vroeg mij ten huwelijk en de meisjes reageerden enthousiast. Mijn eigen zoons zouden mijn getuigen zijn en ook mijn ex man zou van de partij zijn. Alle kinderen staken we in het nieuw en vol verwachting keken we uit naar de mooie dag. Onze trouwdag viel rond dezelfde periode waarin het huis van Cristina en Rogier verkocht zou worden en naarmate onze trouwdag in zicht kwam verslechterde het contact met de meisjes. Geen idee  waarom want ze waren enthousiast over het trouwen. Het enige wat we wel wisten was dat ze de verkoop van het huis en de verhuizing vreselijk vonden.

Vlak voor onze trouwdag kwam Amber langs toen ze 16 werd. Ons cadeau was dat ze met Rogier samen een weekend Londen kreeg en onwijs blij was ze ermee. Terwijl Rogier iets uit de slaapkamer haalde vroeg Amber mij of wij ook een nummer van de zanger Prince zouden draaien op onze trouwdag net als papa en mama . Dat moest ze van mama vragen. Wat was in godsnaam het idee van Cristina en wat wilde hiermee bereiken?

De trouwdag

Op onze trouwdag zelf hadden we twee chagrijnige meisjes die weinig moeite deden om ook maar glimlachend op de foto te staan en ‘s middags trof ik Lara huilend aan. Snikkend vertelde ze me dat mama de avond ervoor de trouwfoto’s van papa en mama hadden laten zien en nu was ze daar verdrietig om. Niet veel later hoorden we dat Cristina tegen de meisjes had gezegd dat ze het huis moesten verkopen omdat papa zo nodig met Pien moest trouwen! Uiteraard niet waar, maar de eerste tekenen van een breuk werden zichtbaar en binnen een week zou onze nachtmerrie werkelijkheid worden.

Rogier:

Huis verkopen

Onderdeel van de scheidingsafspraken was dat Cristina met Amber en Lara voor twee jaar in het huis kon blijven wonen. Als onderdeel van de alimentatie betaalde ik de hypotheek door. Die twee jaar was gebaseerd op het feit dat bij een scheiding je de hypotheek nog voor die periode mag aftrekken en ik wilde mijn dochters na een scheiding ook niet meteen met een verhuizing belasten. Dat ik na aftrek van de hypotheek en vaste lasten en huishoudgeld amper geld had om rond te komen was totaal niet belangrijk voor haar. Toen ik dit bij haar aangaf het amper nog te kunnen betalen was het antwoord ”wat verwacht je dan, dat je nog veel overhoudt?”. Op mijn antwoord, “nee maar ik wil wel wat kunnen huren”, was het antwoord “tja, jij wilde scheiden dan krijg je dit”.

Voorstel voor geen verkoop

Omdat Cristina geen baan had moest het huis wel verkocht worden. Om voornamelijk de kinderen te helpen hebben we onderzocht of het mogelijk was dat Pien en ik het huis kochten en hen er in lieten wonen tegen betaling van huur, dan wel verrekening met de alimentatie. Afspraken maken hierover bleek heel lastig. Het contact verliep stroef en gesprekken erover werden op de lange baan geschoven.

Uiteindelijk hadden Pien en ik hadden een voorstel opgesteld en dat naar haar gemaild. Om dit te bespreken belde ik haar op. Lara nam op en zei dat mama niet beschikbaar was, want ze stond te strijken. Nou lijkt het bespreken van dit voorstel mij belangrijker dan een was wegstrijken, maar wie ben ik. Na een uur belde ik terug. Lara liep naar boven met de telefoon en daar werd mij op boze toon mede gedeeld dat ze zelf wel bepaalde wanneer en of ze mij te woord zou staan. En als ze aan het strijken was, dan was ze aan het strijken en had ze geen tijd voor mij. Einde gesprek.

Toch verkoop, maar wel later

Enige tijd later kwam ze terug op het voorstel. Dat ze het wel zou kunnen accepteren. Sorry meid, je hebt jezelf in je voet geschoten, op deze manier doen we geen zaken. Het huis werd aan derden verkocht. Amber had in mei eindexamen en ik stelde voor om het huis eerder te verkopen, in februari of maart zodat ze rustig kon leren. Dat was niet bespreekbaar. Eerder had Cristina twee maanden extra bedongen voordat het huis verkocht zou worden, dus niet per april, maar juni. Dat kwam haar beter uit in verband met de cursus die ze voor de kerk deed.

Daarbij ging ze volledig voorbij aan het feit dat Amber eindexamen had in mei en dus moest leren tijdens de voorbereiding van de verhuizing en mogelijk herexamen had tijdens de verhuizing. Hoezeer ik haar daar ook op wees, ze hield vast aan juni: want dat had ik toegezegd. Tot op de dag van vandaag kan ik niet begrijpen dat je je eigenbelang als ouder in zo’n situatie boven dat van je kind stelt. Gelukkig is Amber ondanks de hectiek in een keer geslaagd en ging de overdracht van het huis soepel. De flinke overwaarde was het enige positieve van de hele verkoop.

Pien, 55 jaar en 4,5 jaar geleden gescheiden van Peter en samen hebben we 2 zonen van nu 23 en 22 jaar. Ik durf gerust te stellen dat dit een Libelle scheiding was. In 2015 kreeg ik een relatie met Rogier. Al vroeg in de relatie vertelde hij mij dat hij 2 dochters had van 11 en 14, Amber en Lara. 

Rogier, 54 en eveneens 4,5 jaar geleden gescheiden van Cristina. Na een huwelijk waar al vele jaren niets meer in zat en waar ik ook geen poging meer voor wilde doen om er nog wat van te maken. De scheiding begon aanvankelijk normaal, maar is in een vechtscheiding geëindigd.

REACTIES

William - 19 nov 2019

Interpreteer ik die data goed dat jullie elkaar al kenden/relatie hadden, vóórdat jullie scheidden van jullie vorige partners ? Verlaten worden voor een andere vrouw en tevens het huis verliezen is niet niks ...

    Rogier - 19 nov 2019

    Je huis verliezen is inderdaad niet niks en vaak een nadelig gevolg van een scheiding waar je niet altijd wat tegen kan doen. Er nog twee jaar ruim in mogen blijven wonen zonder kosten en dan niet echt veel moeite doen een alternatief te zoeken en eigenlijk nog meer tijd willen hebben is een keuze. Je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen leven en geluk. Je kan bij de pakken neer gaan zitten en sippen dat je makkelijke leventje weg is, of je kan ervoor kiezen het moment aan te pakken om, zoals de website zegt, een nieuwe stap te maken.

Pien - 19 nov 2019

We konden elkaar wel , maar hadden geen relatie. Rogier heeft mij niet verlaten voor Cristina. De wens om te scheiden was er al 6 jaar. En niks huis verliezen. Ze heeft 2 jaar niet de moeite genomen een baan te zoeken omdat alimentatie wel zo makkelijk was.

    Lieke - 19 nov 2019

    De wens om te scheiden en daadwerkelijk gescheiden zijn op het moment dat je een ander ontmoet is nogal een verschil voor het gevoel van de ander die is verlaten.

    Rogier - 19 nov 2019

    Daar zit inderdaad verschil in Lieke. En ik kan me voorstellen dat je daar extra verdrietig of boos om bent. Dat is allemaal begrijpbaar en zelfs logisch. Wat niet logisch is, is om dan via of ten nadele van je kinderen wraak willen te nemen. Sowieso is wraak nemen een zinloos iets, want je blijft steken (en stikken) in negativitet. Je kan beter je energie in iets positiefs omzetten en proberen wat van je leven te maken. Je krijgt er de ander niet mee terug en verandert zelf in een verbitterd persoon, waar je jezelf en je kinderen niet mee helpt.

    Lieke - 19 nov 2019

    Rogier, ik reageerde eigenlijk meer op het rekensommetje van William en de reactie van Pien daarop. Zeg het gewoon zoals het is en doe het niet beter voorkomen. Wat de verhuisdatum betreft: zo egoïstisch vind ik dat niet. Zelf zou ik ook aangedrongen hebben op een latere datum na de eindexamens. In je examenjaar ben je niet alleen in mei bezig met leren. Juist ook de maanden ervoor zijn heel hectisch met profielwerkstuk, schooltoetsen en andere deadlines. Dat zag ik wel bij mijn eigen kinderen. Zelf vond ik het als puber heel ingrijpend om te moeten verhuizen. Je bent in een klap alles kwijt wat vertrouwd was. Alle lof voor Amber dat ze ondanks jullie gesteggel over de verhuisdatum, in één keer geslaagd is. De verhuizing moet nu al een aantal jaar geleden zijn. Hoe is het nu met ze?

    Pien - 19 nov 2019

    Lieke ik zeg het zoals het was. Wij hadden geen relatie tijdens het huwelijk van cristina en rogier. De dag dat rogier mij vertelde gevoelens voor mij te hebben heeft hij direct zijn huwelijk beeindigd. En daar mag iedereen een mening over hebben dat maakt ons niks uit. Wij zijn volwassenen en kunnen onszelf in de spiegel aankijken. En leren doe je idd voor de examen periode. Maar ik kan je verzekeren dat cristina het alleen in haar eigen belang heeft gedaan en geen seconde aan amber heeft gedacht. Om op je laatste vraag terug te komen. Amber woont sinds een jaar bij ons en ze is enorm veranderd ten goede. En ik ben er gruwelijk trots op dat ze mij mam noemt omdat ze vind dat ik die titel verdien.

    Pien - 19 nov 2019

    Dat klopt. En je mag boos en /of verdrietig zijn , maar ga het niet uitvechten via en door de kinderen. Na 2 jaar gezeur en negatieve berichten en vooral ronduit onbeschoft gedrag ben je er als andere partij wel klaar mee. En alleen omdat je ooit getrouwd was is geen vrijbrief om iemand het leven zuur te maken en al helemaal niet van je eigen kinderen. Blijf gewoon volwassen en respectvol met elkaar omgaan.

Barbara - 19 nov 2019

Wauw Pfffttt Volwassen en respectvol... grote woorden hier. De daden spreken voor zich. Want wij zijn geweldig goed bezig als stel. Wat vroeger was...ik voel hier geen eerlijkheid maar dat ligt misschien volledig aan mij hoor. Dat kan!

    Rogier - 20 nov 2019

    Ik snap niet wat je niet eerlijk vind. Proberen een goede regeling te treffen na de scheiding betreffende de verkoop van het huis en proberen de kinderen er zoveel mogelijk buiten te houden en ze zeker geen last van de scheiding te laten hebben? Of de regeling willen veranderen, alleen aandacht hebben voor je eigen belang en de kinderen belasten met de scheiding en o.a. tegen ze zeggen: Omdat zij willen trouwen moeten we nu verhuizen?

Pien - 20 nov 2019

Barbara. Over welke daden heb je het?? En hoezo geen eerlijkheid?

Profielfoto van Eline

Eline Stap - 20 nov 2019

Wat jammer dat er nu twee man sterk wordt geageerd tegen reacties die er in mijn ogen wel degelijk toe doen. Ik mis de zelfreflectie bij zowel Pien als Rogier. Wat had hier anders gekund? Waarom zo met een vinger wijzen naar de ex? Ik begrijp de boosheid over en weer, maar ik mis de volwassenheid in de reacties naar elkaar. Vanuit boosheid zeggen: ja hallo, zo gaan we geen zaken doen, dat heeft weinig met volwassenheid te maken. En iedereen die hier reageert kan van twee mensen een reactie krijgen die nog steeds niet getuigt van zelfinzicht. Jammer.

    Rogier - 20 nov 2019

    De blog wordt geschreven door twee personen, met elk een andere invalshoek, dan is het ook normaal lijkt me dat we beide op reakties reageren als er daarop gereageerd wordt. Ik snap niet helemaal wat je bedoelt met geen zelfinzicht. Wat had ik anders kunnen doen? De verhuisdatum later maken? Ja vast. Als je echter al ruim een jaar bezig bent om er uberhaupt voor te zorgen dat het huis in de verkoop kan. Als je hemel en aarde moet bewegen om te zorgen dat er medewerking komt met de verkoop. Als je hebt geprobeerd om zoals in de blog staat het huis te kopen zodat zij met de kinderen in het huis kan blijven wonen, maar dan alsnog afgebekt wordt als je dat wil bespreken, moet ik dan alsnog zeggen, nou weet je, we verschuiven de verhuizing nog een paar maanden? Nee dat denk ik niet. Je bent beide volwassen en hebt beide een verantwoordelijkheid naar je kinderen toe. Dat betekent geven en nemen. Het feit dat een van de twee de scheiding heeft ingezet, houdt niet automatisch in dat diegene dan ook maar altijd moet geven. De situatie is er: er is een scheiding. Het ligt aan jezelf wat je ermee doet. Wil je verder met je leven en er wat van maken, of wil je om blijven kijken in wrok en tegen je ex blijven trappen? En het belangrijkste, dit ten koste van je kinderen doen? Het getuigt mijns inziens niet van zelfinzicht als je je kinderen tekort blijft doen in de scheiding, door allerlei zaken en dan nog durft te beweren dat je niets fout doet. Ik heb diverse pogingen ondernomen en handreikingen geprobeerd te doen. Het is niet mijn verantwoordelijkheid dat deze afgewezen zijn. Maar ik ben benieuwd welk zelfinzicht wij zouden moeten hebben in deze. Wij staan open voor kritiek, mits onderbouwd.

nikkie - 20 nov 2019

Rogier jouw laatste reactie was voorspelbaar, er word gewezen op geen zelfreflectie in jullie reacties en hup je antwoord met vingerwijzen naar je ex....zij heeft geen zelfreflectie volgens jouw. Jouw laatste 2 woorden zijn zeer neerbuigend naar de reageerders hier. Het is niet de vechtscheiding van de reageerders hier maar JOUW vechtscheiding waar jij samen met jouw ex aan het strijden bent en waar JULLIE kinderen de dupe van zijn.

    Rogier - 20 nov 2019

    Hoi Nikkie. Ik leg uit wat wij gedaan hebben en hoe we het gedaan hebben. Dat wat wij geprobeerd hebben werd niet geaccepteerd danwel gedwarsboomd door Cristina. Overleg was niet mogelijk. Alternatieven werden er ook niet aangedragen. Wat had ik dan anders moeten doen? Vertel het me. Ik ben niet MET mijn ex aan het strijdne, zij is TEGEN mij aan het strijden. En klopt, daar zijn onze kinderen de dupe van. Ik ben niet neerbuigend naar de reageerders. Als ik zeg "mits onderbouwd" bedoel ik dat ik graag uitleg wil hebben waarom ik/wij geen zelfrefelctie zouden hebben. Daar heb ik tot nu toe, ook van jou, geen antwoor dop gekregen. Een term roepen en verder niets zeggen kan ik niet zoveel mee.

nikkie - 20 nov 2019

Zolang jij blijft geloven dat jij geen onderdeel van jullie strijd bent is zal elke kritische reactie ook de onderbouwde niet binnen komen bij jou, hierdoor is jouw vraag voor onderbouwde reacties wel neerbuigend geworden want jij zal ze ten alle tijden blijven weerspreken. Waarom zouden reageerders de moeite dan nemen om goed onderbouwde reacties te geven? Dat maakt dat je hier op de site overkomt zoals in de reacties hierboven beschreven. Dat maakt de communicatie wel lastig.

    Rogier - 20 nov 2019

    Ik ben uiteraard onderdeel van de strijd. Ik ben het er absoluut niet mee eens dat ik neerbuigend ben. Ik vraag om een uitleg wat ik dan aan zelfinzicht zou moeten hebben in het geval van de verkoop van het huis. Wat had ik anders moeten doen bij de verkoop? En ook jij geeft geen antwoord op deze vraag. Je blijft er alleen op hameren dat het aan mij ligt. In je eigen woorden, dat maakt de communicatie wel lastig.

Profielfoto van Eline

Eline Stap - 20 nov 2019

Je houding nodigt niet uit tot invoelend reageren, Rogier. Je blaast hoog van de toren: Ja kom maar op, zeg dan maar wat ik fout doe, want zo kan ik er niks mee. Dat is ook een teken van weinig zelfinzicht. Ik heb een voorbeeld genoemd in mijn reactie, de manier waarop je communiceert met je ex. Ik begrijp de frustraties en de boosheid, maar een volwassen reactie (na een aantal jaren) zou kunnen zijn dat je begint met begrip voor haar tonen. Ik lees alleen maar boosheid heen en weer. En begrijp me niet verkeerd, ook mijn contact met mijn ex verliep stukken minder soepel dan we voor ogen hadden toen we gingen scheiden. Maar het werkt niet helend als je gaat roepen: sorry meid, je hebt jezelf in de voet geschoten. Dat is nananana, een reactie vanuit een kind. En 'een term roepen en verder niets zeggen', het kan zomaar zijn dat iemand die hier reageert gewoon moet werken en niet binnen een half uur kan reageren. Ook daar mis ik enige vorm van inleving vanuit jouw kant.

    Rogier - 20 nov 2019

    Het is niet de bedoeling er een welles-nietes spelletje van te maken, maar dat hoog van de toren blazen vind ik onzin, dat is jouw interpretatie van mijn reaktie. Ik vraag oprecht, wat had ik dan anders moeten doen bij de verkoop van het huis. En niemand, ook jij in deze twee reakties, geeft daar geen antwoord op. Als je mijn reakties hoog van de toren blazen vindt dan vind ik dat jij vanuit een ivoren toren reageert. Ik sta open voor kritiek, Maar wel onderbouwd, dat lijkt me het minste wat ik mag vragen. Hoe je een reaktie vind overkomen wil niet altijd de bedoeling zijn van waarop die is neergeschreven, dat is het nadeel van geschreven tekst ten opzichte van een gesprek. Je legt er je eigen interpretatie in die kennelijk negatief is en misschien, maar kan ik niet beoordelen, bevooroordeeld aangezien ik degene ben die weggegaan is en dus de "boeman". De bedoeling van dit blog, en volgens mij de website, is om vechtscheidingen niet zozeer te voorkomen, maar om mensen inzicht te geven in wat voor gevolgen bepaalde handelingen kunnen hebben en dan met name voor de kinderen. Dat wraak nemen op je ex en boosheid tegen je ex vaak ten koste van en via de kinderen gaat. Misschien niet altijd bewust, maar in vele gevallen ook vaak wel. De waarheid verdraaien door te zeggen "omdat zij zo nodig moeten trouwen, moeten wij het huis verkopen", is schadelijk voor de kinderen. De kinderen die zonder uitleg van mij niet wisten dat dit reeds bij de scheiding in het convenant was vastgelegd. Dit hoorden we pas meer dan een jaar later van ze overigens. Dat is bewust gif in de hoofden van je kinderen brengen. "Maar het werkt niet helend als je gaat roepen: sorry meid, je hebt jezelf in de voet geschoten. Dat is nananana, een reactie vanuit een kind." Nee, dat is een reaktie van iemand die twee jaar is tegengewerkt in de bij de advocaat en in het convenant vastgelegde verkoop van een huis, die geprobeerd heeft om zelfs het huis te behouden, waardoor de aankoop van een huis voor mij en Pien onmogelijk zou zijn geworden, die als je wil praten over het behouden van het huis te horen krijgt "ik maak zelf wel uit wanneer ik met je praat". Hoe zou jij reageren in zo'n situatie? Met de mantel der liefde, met alle begrip voor je ex die je consequent tegenwerkt? Ik denk het eerlijk gezegd niet. En die tekst "sorry meid" heb ik niet tegen haar gezegd, die staat hier in de blog om mijn gevoel erover weer te geven. Ik heb geprobeerd de communicatie richting Cristina open te houden en iedere keer werd de deur dichtgegooid. En mag ik daar dan niet boos over worden?

Profielfoto van Eline

Eline Stap - 20 nov 2019

En wat Nikkie hierboven zegt klopt ook. Door jouw gebrek aan inleving komen je reacties op de reageerders hier over als afblaffen. 'Als je niks zinvols te zeggen hebt, hou dan je mond'. Dat is de boodschap die je uitzendt. En dan vraag ik me af in hoeverre je dat ook doet naar je ex toe. Waar er twee vechten, heeft er zelden maar één schuld.

Pien - 20 nov 2019

Nou eline mag jij mij vertellen wat er vinger wijzend is als je ruim 2 jaar alles voor je ex doet en betaald en probeert het huis te kopen voor haar en ze doet echt geen enkele moeite om je daarin te woord te staan. Ze blaft je af. Gooit de hoorn erop. Scheld je uit waar de kinderen bij zijn. Houd ze bij je weg!! Dan mag je echt wel een keer wijzen. En ik kan het mail en app verkeer overhandigen.

Pien - 20 nov 2019

Als je al 4,5 jaar in een vechtscheiding zit. Word afgeblaft en uitgescholden door je ex. Je kinderen stelselmatig "bewerkt" worden met uitlatingen als door papa en pien moeten wij het huis uit en als amber zakt voor der examen dan is het paps zijn schuld. Je mag kiezen of papa of mama bij je examen uitreiking. Dan lijkt het me redelijk logisch dat als wij ons verhaal vertellen er weinig sympathie voor cristina is.

nikkie - 20 nov 2019

Als je met deze blogs wilt bereiken om mensen inzicht te geven wat voor gevolgen bepaalde handelingen kunnen hebben voor de kinderen gaan jullie dat met deze manier van schrijven en denken niet halen. Jullie blogs zijn alleen vingerwijzingen richting moeder. Het is te eenzijdig geschreven met veel herhalingen over hoe de ander door zou moeten gaan met leven ed. Praktisch gezien kun je wel gelijk hebben maar jij mist zelf het inzicht dat het leven zo niet voor iedereen werkt. Het gaat er niet om hoe jij het met het huis had moeten doen, het gaat om de dynamiek tussen jou en je ex. Zowel van voor de scheiding als erna.

Profielfoto van Eline

Eline Stap - 21 nov 2019

Weet je, als reageerder voelt het alsof je meteen met een dubbelloops geweer op de korrel wordt genomen, doordat je van twee mensen een reactie krijgt op dezelfde toon. Veel succes nog met jullie verhaal, maar ik onthoud me vanaf nu van commentaar.

Iris - 21 nov 2019

Ik lees onderliggend gevoel erin, maar corrigeer dat als dat niet zo is: wat ik denk te lezen is dat Pien en Rogier zich ontnomen voelen van vrijheid om te leven voor zichzelf en de kinderen. Dat geeft voor hen zoveel druk en machteloosheid, en dat denk ik hier te lezen. Dat vertaalt zich voor nu deels in details over wie wat precies gedaan heeft, en daaruit maak ik op dat het ze heel erg raakt en dit de manier is hoe ze dat nu uiten. Maar misschien vertaal ik dat verkeert hoor. Ik kan me goed voorstellen hoe onmachtig dat voelt als moeder vastzit in verwerking, niet omdat ze dat niet mag voelen, maar omdat moeder niet bij machte blijkt in ogen van Pien en Rogier om de kinderen buiten schot te houden. Dan denk je werk er nou aan, ga nu alsjeblieft door, dan kun je er weer zijn voor de kindjes. Het leven is zo mooi als je erdoor bent, maar je zit vast in die modder en houdt de kinderen strak bij je. Ik zie tegelijkertijd iets van een parallel in hun eigen verhaal met dat wat ze moeilijk vinden aan degene die vastzit in verwerking, eenzelfde soort boosheid van 'dit kan niet waar zijn dat je dit doet'. Dat je iets moet verwerken wat niet past bij hoe voor jou redelijk en normaal is (los van wie er gelijk heeft). Het is heel begrijpelijk denk ik dat je gedragingen van een ander wat zover uit je eigen kader ligt moeilijk vindt om te verwerken en op te reageren, voor beide kanten gaat dat op. Ik hoop alleen super hard dat kinderen niet meegenomen worden in de boosheid van verwerkingsprocessen die nog aan het uitkristalliseren zijn en problemen van volwassen die hun tussen twee vuren plaatst. Het hoeft denk ik niet op de weegschaal wie er erger aan toe is of wie dommer is. Dat is zo multiinterpretabel dat je eindeloos door kan discussiëren en daarmee ga je elkaar juist trappen nageven. Details bespreken nodigt wel daartoe uit en daar krijg je in mijn ervaring onoplosbare ruzies mee. Ook getuige de reacties op de blog. Terwijl wat ik eruit lees ook vooral pijn is, verstopt onder een laagje discussie wie wat precies wie heeft aangedaan.

Pien - 22 nov 2019

Iris het is niet eens zo dat we ons leven niet konden leven zoals we dat wilden. Je bent alleen zo gruwelijk machteloos. Ook als je de scheiding hebt ingezet wil je hem netjes afhandelen. Uit schuldgevoel doe je vaak een hoop toezeggingen die vooral voor jou niet voordelig zijn. Als je dan constant word tegengewerkt maakt dat zo machteloos. Ook de gene die de scheiding inzet heeft verdriet. Voornamelijk om hetgeen wat je de kinderen aandoet. Natuurlijk besef je dat goed. En als diezelfde kinderen worden ingezet als vergelding word je meegezogen in de boosheid. Dan is je huwelijk niks meer waard geweest als je alleen in boosheid en wrok kan omkijken.

nikkie - 22 nov 2019

Pien is dat het inzicht wat jij de lezers wilt meegeven dat je als buitenstaander ( in dit geval jij als nwe partner) wel even kan oordelen wat voor waarde het huwelijk voor de moeder heeft gehad? Wie ben jij om een oordeel te vellen over andermans huwelijk? Dat het huwelijk voor Rogier al 6 jaar geen waarde had had hij al geschreven maar je kunt niet oordelen welke waarde de moeder aan het huwelijk gaf. Je laatste post komt opnieuw over als.......ja maar Rogier heeft ook verdriet...... maar hij heeft tenminste zijn best gedaan en heeft zelfs toezeggingen gedaan die in zijn nadeel zijn geweest maar we krijgen alleen maar tegenwerking ervoor terug ( klaag klaag). Je komt op mij weer over als wij doen het zo goed alleen de ex niet.........Je blijft het punt missen dat niemand voor een ander kan bepalen hoe de ander een scheiding moet verwerken. Moeder heeft naar wat jullie geschreven hebben naar mijn idee ook echt wel fouten gemaakt in haar reacties maar gezien jullie houding hier op de site en de blogs durf ik wel te stellen dat jullie echt wel olie op het vuur hebben gegooid bij moeder die HAAR verwerking dubbel zo moeilijk hebben gemaakt. Jullie staan er beiden niet bij stil dat een scheiding verwerken echt rouwverwerking is en moeder daar echt veel moeite mee heeft. Jullie oordelen alleen hoe goed jullie het doen en hoe fout de moeder wel niet bezig is. Is dat het inzicht wat jullie aan de lezers willen meegeven?

Pien - 22 nov 2019

Nee. Ik ben zelf ook gescheiden en met mijn ex man heb ik het heel goed afgesloten. Ik kan terugkijken dat we het heel goed hebben gehad. Als je een vechtscheiding heb en echt een hekel aan elkaar hebt dan zijn die jaren ervoor niks meer waard. Dat bedoelde ik ermee te zeggen. Je hoeft niet alles negatief op te vatten. En cristina heeft zelf tegen mij gezegd dat het goed was dat het huwelijk stopte. Dat het niks meer was. En jij kan niet oordelen over hoe Rogier was in de scheiding. Dat is weer een aanname.

nikkie - 22 nov 2019

Waarom praat jij en ook Rogier de hele tijd in de JE vorm? Het leest onduidelijk en onpersoonlijk. Want in jou zin " Als JE een vechtscheiding hebt en echt een hekel aan elkaar hebt dan zijn die jaren ervoor niks meer waard". Voor wie zijn dan volgens jou die jaren niks meer waard uit die zin? Daarnaast wat is de meerwaarde voor de lezer om iets te weten over de waarde van een huwelijk van een ander? Dat is naar mijn idee alleen iets tussen de 2 personen van het huwelijk.

Marieke - 22 nov 2019

Voor het eerst lees ik hier over Pien en Rogier en de vechtscheiding.... Ik voel me gesteund door de reacties van de lezers, want mijn reacties bij mijn scheiding zijn ook niet altijd goed en mooi. Want ik ben ook een Christina! En mijn ex, Mark, heeft ook geprobeerd alles goed te regelen voor mij en onze zoon. Ik kom op financieel en praktisch gebied niks tekort. Maar om van de ene op de andere dag zo in het diepe geduwd te worden, zonder zwemdiploma en zonder bandjes... Zonder enige waarschuwing, zonder gesprek vooraf, zonder aangeven van onvrede..... En je man dan te zien weggaan met een Chantal die zich aan je heeft opgedrongen als vriendin. En dan niet meer voor je huwelijk te mogen vechten, er niks meer aan kunnen doen omdat zijn probleem opgelost is met een nieuwe vrouw. Hij je geen kans geeft uit het diepe te klimmen maar je gewoon emotioneel laat verdrinken. Ja, dat maakt van iemand een Christina! En je hebt de tijd van rouw en verdriet en boosheid nodig. Daar staat geen vaste tijd voor maar dat zijn zeker een aantal jaren. En in die jaren kun je niet een nieuw leven opbouwen zoals Rogier en Pien of Mark en Chantal wel doen. Dus dat kunnen en mogen ze niet verlangen van een Christina. En er zijn veel Christina 's in de wereld En als dit je dus overkomt, kun je niks Je MOET zo'n scheiding van het ene op het andere moment accepteren. En de Rogiers en Marken in de wereld verwachten dat je dat ook zomaar kunt Binnen afzienbare tijd..... Zodat zij verder kunnen

Iris - 22 nov 2019

Nog even los van wie gelijk heeft en op welk vlak, ik denk niet dat daar een antwoord op te vinden is middels een blog hoe zoiets als een huwelijk en het einde ervan is verlopen. Ik weet ook niet in hoeverre een 'gelijk' bepalen van de relationele problemen nu bij gaat dragen aan enige kennis en kunde of inzicht. Pien en Rogier stippen een punt aan die ik wel de moeite waard vind om over na te denken, en het is zonde als dat punt ondersneeuwt in de discussie denk ik. Als dit gebeurt in real life heb je precies waarom een vechtscheiding zo schadelijk is: je dreigt de kinderen uit het oog te verliezen: zij komen maar mondjesmaat voorbij in de reacties. Wat pien en rogier beschrijven komt vaker voor, ze zijn niet de enige. En dan heb je dus 2 partijen die boos op elkaar zijn (los van wie gelijk heeft, schijnbaar voelen zij dit zo, beide kanten). Als ik dit lees denk ik hoe gaan ze hier in vredesnaam uitkomen. De kinderen maakt dat de binding wel blijvend is. Maar wat blijft er van de kinderen over als het er zo aantoe gaat? Hoe houd je ze buiten schot?

Rogier - 22 nov 2019

Om te voorkomen dat de verkeerde indruk wordt gewekt van onze blog en bedoelingen hierbij een uitleg. Wat Marieke zegt klopt. Als je partner van de ene op de andere weggaat heb je daarmee te dealen zonder voorbereiding. Je wordt inderdaad in het diepe gegooid zonder bandjes. Dat is helemaal waar. Dat is zwaar, pijnlijk, frustrerend en boosmakend. Je boosheid mag je ook best uiten tegen je ex. Die mag je laten weten dat je gekwetst bent. Dat is iets wat wij ook niet ontkennen. Nergens ontkennen wij dat die gevoelens er zijn of zeggen we dat ze er niet mogen zijn. En dat is iets wat tijd nodig heeft om te verwerken. Zoals eerder gezegd, het is een rouwproces. Dat is waarschijnlijk wat ik denk dat Nikkie ook bedoeld met het zelfinzicht, weten van de pijn die je veroorzaakt bij degene die verlaten is. Als ik het mis heb mag je het zeggen. Echter die kant van een scheiding is niet datgene waar wij het over hebben, of kunnen hebben, want die kant kennen wij niet. Die kant moet geblogd worden door iemand die aan die kant staat. Als er goed overleg en gesprekken zijn tussen ex-partners dan kan die boosheid en verdriet belicht worden en duidelijk gemaakt. Echter als er geen communicatie is. dan merk je van de andere kant alleen boosheid en frustratie en ontstaat er een vechtscheiding. Dat is op zich nog te begrijpen. Wat niet te begrijpen is dat je die boosheid via en ten koste van de kinderen uit. De kinderen worden dan de dupe van je boosheid. Kinderen dienen hier niet mee te maken te krijgen. Dat is het punt wat wij hier proberen duidelijk te maken en waar onze blog over gaat; de schade die kinderen wordt berokkend door een vechtscheiding. Nergens, in deze blog niet en niet in de vorigen, hebben we ook maar gezegd of de indruk willen wekken dat we vinden dat Cristina zich aanstelt, of niet moet zeuren of niet boos mag zijn. Wij kunnen alleen onze kant laten zien en willen alleen waarschuwen wat dat voor effect heeft op de kinderen en hopen te voorkomen dat dat met anderen ook gebeurt. Dat kan alleen door onze ervaringen en de gebeurtenissen op te schrijven en de gevolgen ervan te laten zien. Het is niet bedoeld als vingerwijzen, het is bedoeld als waarschuwing. @Nikkie. Wat Pien bedoelt met "dan zijn die jaren van het huwelijk niets meer waard" is dat als je een vechtscheiding hebt dat die periode het huwelijk overschaduwt. Het verdriet en de boosheid die dat oplevert is dan wat blijft hangen en je ziet je ex-partner dan alleen nog als een wraakzuchtig persoon.

Marieke - 22 nov 2019

@ Rogier: "Dat kan alleen door onze ervaringen en de gebeurtenissen op te schrijven en de gevolgen ervan te laten zien. Het is niet bedoeld als vingerwijzen, het is bedoeld als waarschuwing". Maar jullie zoeken de oorzaak van de vechtscheiding bij Christina Jullie hebben hier geen schuld aan.....Duh! Nee, Christina danst niet naar jullie pijpen en sputtert tegen. De scheiding is de oorzaak van de vechtscheiding Jullie bloggen over de gevolgen voor de kinderen maar ondertussen geven jullie Christina overal de schuld van. Daar bloggen jullie eigenlijk meer over Niet netjes hoor Kijk eerst eens naar jullie eigen gedrag Hoeveel pijn jullie iemand hebben gedaan

nikkie - 23 nov 2019

Jeetje Rogier denk jij dat alle reageerders hier onder een steen geleefd hebben en je nog maar een keer gaat herhalen hoe het bedoeld is want dan moeten ze het maar snappen? Je bedoeling had je al uitgelegd en was al helder. Ik had al geschreven dat op deze manier die boodschap van jullie niet gaat overkomen maar dat schuif je terzijde. Als ik de vraag stel waarom jij en Pien in de JE vorm schrijven en ik vraag bewust naar WIE er dan bedoeld word met "je" ga jij mij antwoorden met WAT Pien bedoeld en je antwoord opnieuw in de JE vorm. ?? Hoe serieus neem jij de lezers aan wie je een boodschap heb dan eigenlijk? Je boodschap moet bij de lezer overkomen, zie je dan zelf niet dat het niet overkomt en jullie reacties en blogs alleen maar meer vragen en opmerkingen oproept? Je verliest je publiek en daar mee gaat ook je boodschap verloren. Dan is zelfinzicht en ook zeker zelfreflectie wel handig. Dat moet je maar even googelen dat is verder niet aan mij om uit te leggen.

Iris - 23 nov 2019

De titel van de blog zie ik tot uiting komen in de reacties... Ik denk dat het Pien en Rogier zwaar valt en dat punt hoeven we niet te ontkennen, net zoals we dat voor moeder ook niet hoeven te ontkennen. Voor volwassenen is zo'n scheiding overweldigend, kun je nagaan hoe het voor kinderen is. Het komt dus voor dat kinderen in deze discussies zitten, direct of indirect. Dit zie ik in real life ook zo gebeuren: de volwassenen voeren dit soort discussies over jaren en jaren. Mijn vraag is: hoe ga je hieruit komen, gegeven dat je begrip niet kunt afdwingen? Hoe zie je jouw taak naar de kinderen toe hierin ongeacht hoe capabel de andere ouder zich naar jou opstelt?

Sandra Stijger - 23 nov 2019

Jjeetje, wat een commotie. Als ik alle reacties zo lees, dan voel ik vooral heel veel emotie. En dat is natuurlijk ook wat er in een scheiding speelt. Tegelijkertijd is een huwelijk ook een contract wat je met elkaar sluit. Klinkt heel zakelijk, maar zodra er een juridisch component aan zit, dan is het dat ook. Als ik het goed begrijp uit de blog is dit het verhaal: Twee mensen ontmoeten elkaar en worden verliefd. Beiden zijn gescheiden of liggen in scheiding. Dat is een gegeven en iets met timing, maar heel duidelijk zijn ze beiden niet gescheiden omdat ze elkaar ontmoet hebben. De beide huwelijken waren al over. Dus waarom moeten we hier bij stil staan? Er is een scheiding die we ons allemaal zouden moeten toestaan: ooit werd je verliefd en later groei je uit elkaar, of kom erachter dat je elkaar niet optimaal gelukkig maakt. Je doet elkaar het grootste plezier om ieder een eigen weg te gaan en elkaar dat te gunnen. Zo zou het toch moeten gaan? Er is een scheiding, waar dat niet is gelukt. Waar de ëén weg wil en de ander dat niet wil. Wie heeft nu gelijk? Ik zou graag willen, dat de nadruk niet ligt op het feit of iemand boos is op de ander, omdat die verder is gegaan en weg is gegaan. Zodra je kinderen hebt, zul je je volwassen moeten gedragen. Dat betekent, dat je snapt dat de band die kinderen met hun ouders hebben, anders is dan de band die ouders met elkaar hebben of hadden. Wat ik hieruit opmaak is dat de man die zijn vrouw verliet, alles in het werk heeft gesteld om zijn ex vrouw goed achter te laten, maar wel realistisch. Omdat hij kiest uit een ongelukkig huwelijk te stappen is hij niet de boosdoener. Wat heeft zijn ex vrouw gedaan om het huwelijk te redden? Hij betaalt alimentatie, wil graag dat het goed gaat met zijn dochters en zoekt het overleg. Omdat hij weggaat, moet hij alles betalen? Als dat niet meer lukt, dat kun je daar toch over praten? Als zijn ex-vrouw kiest om te strijken en hem te laten bungelen, wat vindt zij dan belangrijk? Een dak boven haar hoofd of haar emotie? Tuurlijk is ze gekwetst. Dat wordt niet ontkend. Maar, het leven is veranderd en je zult daar iets mee moeten doen. Je kunt niet maar tegen blijven werken, omdat je de verantwoordelijkheid niet wil dragen. Zij was onderdeel van het huwelijk. Dus waarom heeft niemand het over haar verantwoordelijkheden? En sorry hoor, als je foto´s laat zien aan je dochters van het huwelijk van hun ouders vlak voordat hun vader opnieuw trouwt.....waar ben je mee bezig? Ik persoonlijk vind dat echt niet kunnen. Doe dat met je vriendinnen, maar niet met je kinderen. Scheiden is niet leuk! Maar je hebt enkel een relatie als beide partijen dat willen. Ben niet zo hard voor de bloggers als zij zich kwetsbaar opstellen. Waarom? Maak je eigen keuzes in je leven. Doe jij het vooral anders in je eigen leven. Ik weet uit persoonlijke ervaring hoe lastig het is, als de een het goed wil regelen en de eigen pijn en verdriet even opzij zet en de ander vooral uit boosheid reageert. Dit kan jaren duren. En dat vraagt nogal wat van beide partijen. Er zou een dag moeten komen, dat je allebei zegt: het is genoeg. Omwille van de kinderen.

Sandra - 23 nov 2019

Jjeetje, wat een commotie. Als ik alle reacties zo lees, dan voel ik vooral heel veel emotie. En dat is natuurlijk ook wat er in een scheiding speelt. Tegelijkertijd is een huwelijk ook een contract wat je met elkaar sluit. Klinkt heel zakelijk, maar zodra er een juridisch component aan zit, dan is het dat ook. Als ik het goed begrijp uit de blog is dit het verhaal: Twee mensen ontmoeten elkaar en worden verliefd. Beiden zijn gescheiden of liggen in scheiding. Dat is een gegeven en iets met timing, maar heel duidelijk zijn ze beiden niet gescheiden omdat ze elkaar ontmoet hebben. De beide huwelijken waren al over. Dus waarom moeten we hier bij stil staan? Er is een scheiding die we ons allemaal zouden moeten toestaan: ooit werd je verliefd en later groei je uit elkaar, of kom erachter dat je elkaar niet optimaal gelukkig maakt. Je doet elkaar het grootste plezier om ieder een eigen weg te gaan en elkaar dat te gunnen. Zo zou het toch moeten gaan? Er is een scheiding, waar dat niet is gelukt. Waar de ëén weg wil en de ander dat niet wil. Wie heeft nu gelijk? Ik zou graag willen, dat de nadruk niet ligt op het feit of iemand boos is op de ander, omdat die verder is gegaan en weg is gegaan. Zodra je kinderen hebt, zul je je volwassen moeten gedragen. Dat betekent, dat je snapt dat de band die kinderen met hun ouders hebben, anders is dan de band die ouders met elkaar hebben of hadden. Wat ik hieruit opmaak is dat de man die zijn vrouw verliet, alles in het werk heeft gesteld om zijn ex vrouw goed achter te laten, maar wel realistisch. Omdat hij kiest uit een ongelukkig huwelijk te stappen is hij niet de boosdoener. Wat heeft zijn ex vrouw gedaan om het huwelijk te redden? Hij betaalt alimentatie, wil graag dat het goed gaat met zijn dochters en zoekt het overleg. Omdat hij weggaat, moet hij alles betalen? Als dat niet meer lukt, dat kun je daar toch over praten? Als zijn ex-vrouw kiest om te strijken en hem te laten bungelen, wat vindt zij dan belangrijk? Een dak boven haar hoofd of haar emotie? Tuurlijk is ze gekwetst. Dat wordt niet ontkend. Maar, het leven is veranderd en je zult daar iets mee moeten doen. Je kunt niet maar tegen blijven werken, omdat je de verantwoordelijkheid niet wil dragen. Zij was onderdeel van het huwelijk. Dus waarom heeft niemand het over haar verantwoordelijkheden? En sorry hoor, als je foto´s laat zien aan je dochters van het huwelijk van hun ouders vlak voordat hun vader opnieuw trouwt.....waar ben je mee bezig? Ik persoonlijk vind dat echt niet kunnen. Doe dat met je vriendinnen, maar niet met je kinderen. Scheiden is niet leuk! Maar je hebt enkel een relatie als beide partijen dat willen. Ben niet zo hard voor de bloggers als zij zich kwetsbaar opstellen. Waarom? Maak je eigen keuzes in je leven. Doe jij het vooral anders in je eigen leven. Ik weet uit persoonlijke ervaring hoe lastig het is, als de een het goed wil regelen en de eigen pijn en verdriet even opzij zet en de ander vooral uit boosheid reageert. Dit kan jaren duren. En dat vraagt nogal wat van beide partijen. Er zou een dag moeten komen, dat je allebei zegt: het is genoeg. Omwille van de kinderen.

nikkie - 23 nov 2019

Sandra jou reactie is precies waarom ik reageer op deze blog. De reden dat ik het niet over de verantwoordelijkheden van de moeder heb is om de simpele reden dat zij hier niet schrijft. Zij kan niet antwoorden, zich ook niet verdedigen dus dan krijg je alleen maar oordelen zoals ook jij doet op voorbeelden die Pien en Rogier schrijven over een derde ( in dit geval de moeder) Ik vind dit moreel verwerpelijk dat een derde op zo'n manier via internet aan de schandpaal genageld word. Wij kennen het hele verhaal niet dus wie zijn wij om haar op voorbeelden van een ander te veroordelen? Ook jij geeft aan wat zij zou moeten doen. Wie zijn wij om voor een derde die wij niet direct kunnen aanspreken te bepalen hoe zij eea zou moeten doen?

    Profielfoto van Nieuwe Stap

    Nieuwe Stap - 25 nov 2019

    Beste Nikkie. Pien, Rogier, Cristina en de namen van de kinderen zijn pseudoniemen, in principe schrijven alle bloggers onder een pseudoniem, dus er wordt niemand publiekelijk aan de schandpaal genageld. We stellen het erg op prijs dat zij zich kwetsbaar opstellen en hun verhaal delen. We vinden het ook waardevol dat een man zijn ervaringen deelt. De reacties op de blogs zijn ook waardevol en kunnen weer meer inzicht geven. Natuurlijk is het zo dat iedereen op deze site zijn eigen verhaal heeft, zijn eigen verdriet en eigen ervaringen. Bloggers beschrijven altijd hun kant van het verhaal. En ja, dat staat soms haaks op het verhaal en de ervaringen van de lezer.

    nikkie - 25 nov 2019

    Beste nieuwe stap dan verschillen wij duidelijk van mening wat kwetsbaar opstellen (van de bloggers) en aan de schandpaal nagelen (van de moeder) betekend.

Iris - 24 nov 2019

Sandra verwoord zich wel helder vind ik. Ik zou zelf wel uit de welles nietes sfeer van het huwelijk en de scheiding uit de blog willen proberen te blijven, ik denk zelf dat het een gebed zonder eind is. In algemene bewoording, niet specifiek de mensen uit deze blog: ik denk ook dat zodra je kinderen hebt die verantwoordelijk groter is dan het het emotioneel niet aankunnen dat (en op welke manier) je huwelijk voorbij is. Als je het echt niet kunt moet je een optie aangrijpen die aansluit bij wat je kan: hulp zoeken, weet ik het. Maar iets om te zorgen dat je werkt aan het kunnen terugpakken van die verantwoordelijkheid als ouder voor je kind. Om de simpele reden dat zodra je ruzies niet weg kunt houden bij de kinderen direct of indirect je ze (ongewild) psychisch aan het mishandelen bent. Volwassenen hebben (als het goed is, maar dat betwijfel ik soms wel bij mensen in een vechtscheiding) zeer beperkt echte afhankelijkheid van elkaar. Zij zijn immers volwassen, gelijkwaardig en zouden hun eigen leven op de rit moeten kunnen krijgen zonder daarin een beroep te doen op een ex die dat niet kan of wil geven. In een volwassen relatie is er sprake van een gelijkwaardige relatie lijkt mij waarin de afhankelijkheid niet dusdanig is dat je zonder de ander een verloren zaak bent. Kinderen hebben geen gelijkwaardige relatie met hun ouders: zij zijn wel van hen afhankelijk. Kinderen hebben bijzonder weinig keuze in wie hun leven op welke manier richting geeft, en zij hebben nauwelijks (gezonde) manieren om boven een vechtscheiding te staan: gaan zij er wel boven staan en bijvoorbeeld hun ouders door de scheiding proberen te loodsen, dan is er sprake van parentificatie en dat is weer een vorm van psychische mishandeling. Het gevoel wat ik bij de reacties krijg is grotendeels - en misschien wordt dat niet bedoeld, maar zo komt het wel op mij over - is dat het oke is dat ouders hun verantwoordelijk als ouder niet nemen in een scheiding omdat zij als liefdespartner zijn beschadigd. En daar heb ik moeite mee. Dan sneeuwen de kinderen onder in alle pijn van de volwassenen. Terwijl het contact er alleen nog maar is omdat de kinderen er zijn. Het zou toch om de kinderen moeten gaan?

Sebas - 25 nov 2019

Verbazingwekkend hoe kinderachtig er door bijna iedereen gereageerd wordt. Goed dat dit soort verhalen gedeeld worden. En hoe het precies zit gaat ons allen helemaal niets aan. De boodschap is helder. Tijdens het scheiden start ook het rouwproces en dat proces is voor iedereen anders. Als product van een vechtscheiding waarbij mijn moeder na tientalle jaren altijd gelogen blijkt te hebben over mijn vader en ik daardoor mijn vader niet heb leren kennen is een voorbeeld. Ja, mijn moeder heeft ook zo haar proces. Precies zoals alle reacties aangeven. En ja die duurt nog immer voort. Zo kan ze met mij niet praten over het verleden en haar daden. Net zo goed als ze mijn vader nooit meer wil zien. En ja, voor een vechtscheiding zijn twee partijen nodig. Maar wat doe je als vader wanneer je kind wegglijdt en je hem niet meer ziet? Kortom, iedereen is hier vanuit emotie aan het reageren. Maar laten we allemaal inderdaad eerst naar ons zelf kijken voordat we zonder onderbouwing afkeuren wat een ander doet. Ik wens Rogier en Pien heel veel liefde en geluk. En ook Christina. Want ja, het is heel pijnlijk. Maar iedereen schrijft zijn eigen levenslied.

    William - 27 nov 2019

    Sebas, uw reactie is evengoed gegeven vanuit emotie en op basis van jouw verleden, en nog geen klein beetje; mogen we uw reactie dan ook kinderachtig noemen ? We weten allemaal dat heel erg verkeerd is om na een scheiding de kinderen op die manier te betrekken en uit te spelen tegenover de andere, daar is geen discussie over, maar in dit concreet geval de oorzaak van de vechtscheiding eenzijdig bij Cristina neerleggen, dat is gedachte waarop werd gereageerd.

Johannek - 28 nov 2019

Rogier zou ( of beter gezegd had) er goed aan (gedaan) doen zijn ex niet het gevoel van afgedankt te geven en alsof het niets heeft voorgsteld. Het is overduidelijk dat er een ander in de wacht stond voor het woord scheiden viel( Pien in dit geval€ . Dan kan je als Rogier en Pien zijnde wel preken alsof he de paus bent maar dat slaat natuurlijk nergens op. Geef gewoon eerlijk toe hoe het is gegaan bied je excuus aan dat dat niet de schoonheidsprjs verdiende etc... Kortom had je ex ook de mogelijkheid gegeven sneller tot closure te komen. Of dit alles nu nog gaat werken dat betwijfel ik. Tevens begrijp ik niet de enorme inmenging van Pien in dit geheel. Vind het nogal opdringerig je zo te bemoeien met andermans kind. Ook dat zijn dochter je Man noemt en dat jij dat leuk vind, vind ik onbegrijpelijk. Een kind heeft maar een moeder. Nee ik krijg een beetje het gevoel dat jullie beiden Rogier en Pien een gemeen emotioneel spelletje spelen met de ex. Die gaat begrijpelijkerwijs raar gedrag vertonen. Dat gebeurd als je niet de kans krijgt iets te verwerken omdat je bestaan samen blijkbaar niet heeft bestaan. Gewoon niet handig hoe Rogier dit huwelijk heeft afgehandeld, Alleen maar verliezers. En een dochter die haar moeder kwijt is en een moeder haar dochter. Triest

    Pien - 29 nov 2019

    Je neemt aan hoe rogier heeft gehandeld en verbind daar een conclusie aan, zonder er ook maar iets van te weten. Gelukkig waren wij erbij en weten hoe het zit. En als een meisje van 18 je mam gaat noemen omdat ze vind dat je dat verdient dan ben ik daar idd trots op. Ze is der moeder niet kwijt , daar gaat ze nog wekelijks naar toe. We merken aan de reacties van sommige dat het blijkbaar normaal is je kinderen te bewerken zodanig dat vader verstoten word. En dat dat niet erg is omdat moeder is gekwetst. Ieder verhaal heeft 2 kanten en uiteraard zal cristina het anders vertellen. Blijft het een feit dat er 2 meisjes heel doelbewust zijn geïndoctrineerd . Wees boos op je ex. Ga daar mee aan de slag. Hou de kinderen erbuiten. Die hebben er niets mee te maken en hebben er hun leven lang "plezier" van.

    Iris - 29 nov 2019

    Hmm, dat weet ik niet of je dit wel kunt stellen. We weten niet wat Rogier gedaan heeft om tegemoet te komen aan de behoeften van zijn ex in de scheiding, we weten niet hoe Cristina haar behoeften gecommuniceerd heeft en we weten ook niet in welke mate beide partijen een redelijk beroep op elkaar gedaan hebben. Misschien gaf Rogier te weinig, misschien vroeg Cristina teveel. Rogier geeft ook aan dat hij het gevoel heeft dat de tijd in het huwelijk overschaduwt is... Daar hebben ze in elk geval een gedeelde smart.

Inez - 19 feb 2020

Vind echt dat Rogier en Pien geen podium verdienen op deze " nieuwe stap" site. Het is 1 groot verwijt naar een moeder die zich niet kan verdedigen. En die vanaf dag 1 is ingeruild. En die maar niet meewerkt aan t nieuwe sprookje. Vind het heel erg voor haar en haar dochters die, inderdaad niet van Pien zijn. Snap ook niet wat ze nou samen hier willen, gelijk krijgen? Een trieste bedoeling met enkel verliezers, behalve Rogier en Pien dan.

REAGEER OP DEZE BLOG

Laat ook van je horen!

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


zes × 7 =




Veel gelezen blogs

Scheiden en nu? Je scheiding aanvragen, hoe doe je dat? Alles wat je wil weten over alimentatie Partneralimentatie gaat van twaalf naar vijf jaar Alles over partneralimentatie Alles over kinderalimentatie Kinderalimentatie en de nieuwe partner; hier moet je op letten! Alimentatie berekenen 13 tips voor gescheiden ouders 5 super tips voor het opstellen van het ouderschapsplan Co ouderschap, wat houdt dat precies in? Rechten van vader bij de omgangsregeling Toestemmingsformulier om te reizen met kind na scheiding Echtscheiding en hechting bij baby’s en peuters Verwerking van je scheiding Zo heb ik de eenzaamheid na de scheiding overwonnen Wat is een vechtscheiding nou eigenlijk? Wanneer mag ik weer moeder zijn? Frances blogt over ouderverstoting Narcisme in je relatie: herken de 3 fases Gaslighting en narcisme. Hoe ga je daar het beste mee om? Wat doet een mediator nou eigenlijk? Rechten van het kind (12-18 jaar) bij de scheiding Wat is narcisme?

Vlog

6-8 wekenprogramma van de KernAanpak Bij de KernAanpak hanteren we een andere benadering dan reguliere relatietherapie of mediation. Wanneer één partner uit elkaar wil en de ander niet, drukken wij eerst op de pauzeknop. In de eerste 6-8 weken bespreken we geen scheiding en bieden we geen relatietherapie. We onderzoeken de bijdrage van beide partners Lees verder >
Hoi, ik ben Annelies Hulsker en ik nodig je uit om lid te worden van onze Community om in contact te komen met andere ervarensdeskundigen.
Hoi, ik ben Elske Damen, wij willen je helpen om de periode tijdens en na je scheiding net wat makkelijker te maken, ik wens je veel plezier op deze site.