Inhoud blog
Pien
(Stief)dochter Amber heeft haar moeder Cristina geconfronteerd met haar leugens en onwaarheden. Van ons had ze gehoord hoe het werkelijk gegaan is en dat kwam niet overeen met wat haar verteld werd.
Amber had een lijst met punten opgesteld en is daarmee het gesprek aangegaan. Het werd een lang en moeizaam gesprek waarin Cristina steeds beetje bij beetje toe moest geven dat ze inderdaad gelogen had.
Het ontlokt haar op een gegeven moment zelfs de uitroep: “ik heb je jeugd verziekt”. Ondanks dat ze het wel wist kwam dit uiteraard hard aan bij Amber. Het is één ding om te weten dat niet de waarheid is verteld, het is iets anders om het je ouder te horen toegeven. Ze spraken af erover na te denken hoe nu verder te gaan.
Het liegen moet stoppen
Na een paar weken, waarin ze minimaal contact met haar moeder had, kwam er nog een gesprek. Daarin gaf Amber aan dat ze wilde dat het liegen ophield; dat ze haar zus Lara wilde vertellen hoe het zat; dat ze vond dat haar moeder de familie op de hoogte moest brengen en dat ze ons excuses aan moest bieden.
In dat gesprek zei Cristina onverwacht, “dan gaan we oma bellen”. Oma reageerde heel vreemd. Niet verbaasd dat dit gebeurt was en ook niet boos of teleurgesteld dat Cristina zo gehandeld had en iedereen voorgelogen. Het leek erop alsof ze volledig op de hoogte was en zelfs ingelicht was over het aanstaande gesprek. Het leek een toneelstukje.
Rogier
Mijn contact met Lara ging intussen slechter. Die reageerde enorm brutaal naar mij toe. En als ik er wat van zei, via de telefoon of via de app, dan kwam het er op neer dat ik zeikte en niet zo moeilijk moest doen.
Ondanks dat ze niet meer bij mij woont blijf ik de vader en blijf ik de opvoeder. Als een kind fout gedrag vertoont moet je dat corrigeren. Daar was zij het niet mee eens kennelijk, want ze ging dwars tegen me in, hoe ik haar ook uitlegde hoe het werkt. Dat ik niet accepteer dat ze mij afbekt en brutaal toespreekt.
Wederom een breuk
Na veel “gesprekken” meestal via de app, liep het uit op wederom een breuk, de derde in vijf jaar tijd. Op het einde zei ze dat ze mij niet meer ziet als ouder. Pijnlijk om te moeten horen. Hoe dit verder gaat? Geen idee.
Dit was nadat Amber met Cristina had gesproken. De hoop dat bij Cristina de ogen open zouden zijn gegaan door dit gesprek met haar oudste dochter en dat ze in zou zien wat voor schade haar gedrag aanricht, bleek ijdel.
Via een tante bleek namelijk dat Cristina in hun familieapp mijn breuk met Lara flink had aangedikt en Lara daarin slachtoffer had gemaakt. Cristina zal Lara er dus niet op aanspreken dat haar gedrag naar mij toe niet klopt, maar zal haar versterken in haar besluit om mij niet meer te willen zien. Helaas betekent dit dat haar gedrag niet veranderd is en dat wij en met name Amber daar voorlopig nog last van blijven houden en dat het niet te controleren is.
Pien
Ik weet nu dat als je een relatie begint met iemand die getrouwd is geweest en kinderen heeft het nooit ongecompliceerd zal zijn. Je krijgt in mijn geval te maken met een ex vrouw die verdrietig en enorm rancuneus is en niet schroomt om het verhaal een hele andere wending te geven. Je hebt er geen controle over en moet het machteloos over je heen laten gaan.
Ik ben er klaar mee
Als het dan ook nog eens iemand is die je zelf nooit als vriendin zou uitzoeken dan is het verdraaide lastig om voor haar nog een greintje respect te hebben. En op dat punt zit ik nu! Ik ben er klaar mee.
Na vijf en half jaar ellende wil ik mijn leven terug. Ik ben in die vijf jaar coulant naar haar geweest en ik heb regelmatig geprobeerd met name voor de kinderen om een brug te bouwen, maar het is zinloos. Het liegen en manipuleren gaat door. Ik ben er klaar mee om uitgescholden te worden en om te zien hoe Rogier aan het hele gedoe met Lara bijna onderdoor gaat.
Ik had Cristina kort op whatsapp omdat wij de meisjes een weekend Barcelona wilden geven voor hun slagen, maar na weer gedoe heb ik haar nu definitief geblokt. Ik stop met aardig willen zijn en vooral aardig gevonden willen worden.
Cristina is niks van mij en zal nooit wat van mij worden en dat wil ik vooral zo houden. Het is mijn type niet en naar Amber toe zal ik geen kwaad woord over haar moeder zeggen, maar dan stopt het.
Hoe anders kan het
Ik weet uit eigen ervaring hoe een scheiding anders kan verlopen. Mijn ex man is bevriend met Rogier en mij. Hij komt bij ons over de vloer. Belangrijke dagen vieren we samen met de kinderen en samen voeden wij onze zonen nog op. Zo hoort het en niet anders.
Ik durf met de hand op mijn hart te vertellen dat mijn zoons geen trauma aan de scheiding hebben overgehouden en op een ongecompliceerde manier met hun vader en moeder omgaan zonder een loyaliteitsconflict.
It takes two to tango
Ik vind het vreselijk om te ervaren hoe 180 graden anders de scheiding bij Rogier en Cristina verloopt, maar it takes two to tango! En uiteraard zullen wij ook wel fouten hebben gemaakt want wij zijn ook maar mensen. Bij een scheiding leer je door ervaring wat goed en fout is en wat je beter had kunnen doen.
Ik durf wel te stellen dat wij altijd het belang van de kinderen in het oog hebben gehouden en dat kan ik van Cristina niet zeggen.
Pien, 55 jaar en 4,5 jaar geleden gescheiden van Peter en samen hebben we 2 zonen van nu 23 en 22 jaar. Ik durf gerust te stellen dat dit een Libelle scheiding was. In 2015 kreeg ik een relatie met Rogier. Al vroeg in de relatie vertelde hij mij dat hij 2 dochters had van 11 en 14, Amber en Lara.
Rogier, 54 en eveneens 4,5 jaar geleden gescheiden van Cristina. Na een huwelijk waar al vele jaren niets meer in zat en waar ik ook geen poging meer voor wilde doen om er nog wat van te maken. De scheiding begon aanvankelijk normaal, maar is in een vechtscheiding geëindigd.
Lees hier alle blogs van Pien en Rogier
Lieke - 6 jul 2020
Ongelofelijk hoe iedereen hier de kinderen gebruikt om zijn/haar eigen doel te bereiken. Pien en Rogier net zo goed als de moeder en haar familie. Het gaat hier om het belang van het kind. Je schildert de moeder tegenover je kind af als leugenaar. En mama en haar familie hebben ook de nodige fouten gemaakt. Maar dit kun je gewoon niet maken naar je kinderen toe!
Rogier - 6 jul 2020
Er is een wezenlijk verschil tussen iemand als leugenaar afschilderen en de waarheid vertellen. Mijn inmiddels volwassen dochter Amber vroeg ons of het klopte wat haar allemaal verteld is. Daarop hebben wij gezegd hoe het werkelijk gegaan is. Met dat verhaal en die feiten is ze naar haar moeder gegaan om haar daarmee te confronteren. Die heeft toegegeven in dat gesprek dat ze dingen verdraaid en gelogen heeft. Ze is dus een leugenaar. Leugens waar Amber last van heeft gehad, want op basis daarvan heeft ze mij ruim een jaar niet gezien. Leugens die in de familie doorgedrongen zijn waar ze nu nog steeds last van heeft, want door een groot deel daarvan wordt ze genegeerd sinds ze bij ons is komen wonen, want ze "heult met de vijand". En ik zou degene zijn die fout is?
Eline Stap - 6 jul 2020
Een kind van 14 dat brutaal en respectloos reageert, daar kan van alles achter zitten. Gewoon puberteit, maar ook verdriet, zich onbegrepen/ongezien voelen. Ja, pubers mag je aanpakken. Maar je kunt ook een gesprek aangaan over wat er achter zit. Met alles wat er speelt zal er ongetwijfeld iets zijn dat Lara dwars zit. Het zou mooi zijn als zij daar - eventueel met hulp - handen en voeten aan kan geven. Misschien via een vertrouwenspersoon op school. En ik kan met mijn hand op mijn hart zeggen dat elk kind een trauma overhoudt aan een scheiding, hoe goed en vriendschappelijk die ook gaat... Een kind wil niets liever dan beide ouders in één huis. Fijn dat Pien zo goed met haar ex omgaat. Ja, fijn voor de kinderen, maar je hoeft niet bij elkaar over de vloer te komen om een goed contact met elkaar te onderhouden. Ik heb wat moeite met de stelligheid in deze blog.
Pien - 6 jul 2020
Eline jij gaat mij toch niet vertellen of mijn kinderen een trauma hebben opgelopen!! Mijn kinderen hebben geen trauma. En lara is in dit verhaal 16 en geloof me er zijn heel veel begripvolle gesprekken geweest.
Eline Stap - 6 jul 2020
Pffff.
Pien - 6 jul 2020
Is het zo lastig om aan te nemen dat niet iedereen jouw gedachten hoeft te volgen. Mijn blog en mijn zoons!
Eline Stap - 6 jul 2020
Wat een heftige reactie, Pien. Ik val jou persoonlijk niet aan. Ik ben begaan met je stiefdochter en zeg dat kinderen (in het algemeen dus) altijd een vorm van schade ondervinden van een scheiding. Kan goed zijn dat jouw kinderen daar goed mee omgaan. Waarom doe je zo vijandig? Jouw blog, schrijf je. Het zou je sieren als je open zou staan voor een andere invalshoek. Ik begrijp goed dat kinderen een gevoelige plek zijn, maar heftig terugslaan na een niet-aanvallende reactie is zelden een goed idee.
Pien - 6 jul 2020
Ik val jou niet aan ,maar jij kon met de hand op je hart vertellen dat elk kind last heeft van een scheiding. Ik heb last van die stelligheid. Ik ben eerlijk en open in mijn blog. Het zou jou sieren om mijn woorden over mijn zoons voor waar aan te nemen. Mijn zoons zijn 24 en 23 en zeggen zelf geen last te hebben gehad van de scheiding. Ze hadden meer last van een ongelukkige moeder. En ik ben mijn ex man heel dankbaar dat hij altijd respect heeft gehad voor mij als moeder en daardoor hebben mijn zoons hier geen last van.
Ag - 6 jul 2020
Waarom bloggen jullie? Voor je gelijk of voor het geluk van alle betrokkenen? Een ieder die reageert op jullie blogs om eens een het van een andere kant te bekijken krijgt "de volle laag" dat ze het verkeerd zien. Jullie maken de keuze om te bloggen dan kun je reacties verwachten van mensen die het niet direct met jullie eens zijn. De ex is fout, de kinderen fout, de reageerders fout. Wanneer het kind van Rogier bij jullie woont is het een prima dochter wanneer datzelfde kind bij moeder woont opeens een brutaal gedrocht volledig geïndoctrineerd door de foute ex. Hetzelfde kind toch???
Pien - 7 jul 2020
Het ene kind woont bij de moeder en de oudste woont bij ons. Waarom we bloggen. Om duidelijk te maken hoe een vechtscheiding verloopt en dat je daar weinig in kan veranderen
Eline Stap - 7 jul 2020
Lieverd, ik heb zelf 35 jaar lang geroepen dat ik geen last hadvan een jeugdtrauma. Tot ik aan alle kanten vastliep. Dat zegt dus niets. En het ging me juist om het welzijn van Lara, die tussen twee vuren kwam te zitten en die ik een veilige plaats gunde om gehoord te worden.
Pien - 7 jul 2020
Eline ik snap echt dat jij er anders over denkt en ik geloof oprecht dat je bezorgd ben om lara. Dat zijn wij ook , maar als je het hele verhaal van dicht bij meemaakt (wij vertellen het beknopt) dan zie je wat er scheef zit. En mijn zoons hebben verdriet gehad omdat ik hun vader in de steek heb gelaten , maar ik ben ervan overtuigd dat kinderen onbeschadigd uit de scheiding kunnen komen als ouders samen blijven werken ook al zijn ze boos op elkaar. Dat is de insteek van de blog. Wees als ouder boos en verdrietig , maar hou die kinderen erbuiten.
Tessa - 7 jul 2020
Ik kan mee gaan met wat Eline zegt. Een scheiding is een scheur. En hoe goed en soepel het ook ging en nu gaat, kinderen hebben het wel mee gekregen. Hier gaan de kinderen er ogenschijnlijk ook super goed mee om, maar zo heel af en toe, als je goed oplet, geven ze een klein inkijkje... en dan begrijp ik opnieuw, de scheiding heeft wel wat met ze gedaan.
Eline Stap - 7 jul 2020
En wat ik me afvraag: waarom schrijf je deze blogs? Wat wil je hiermee bereiken? Dat is een oprechte vraag.Omdat je moeite hebt met reacties die een andere visie hebben dan de jouwe, vraag ik me af wat je had verwacht. Je verhaal delen is een mooi doel, maar het zou mooi zijn als je ook open zou staan voor andere zienswijzen, om er zelf van te leren en te groeien. Dat betekent niet dat je het met de reacties eens moet zijn, maar dat je ze kunt overwegen, om bij jezelf te onderzoeken of je er misschien iets mee kunt. Een spiegel voorgehouden krijgen is niet altijd fijn, want je krijgt dan dingen te horen die je misschien liever niet hoort. Maar die je wel aan het denken kunnen zetten. Iedereen kan fouten maken, ik ben ook niet heilig. Niemand heeft de wijsheid in pacht, we leren elke daar weer bij, toch?. Vandaar mijn opmerking dat ik moeite heb met de stelligheid in je blog. En mijn vraag waarom je je verhaal hier deelt. Wat is jouw doel?
Pien - 7 jul 2020
Waarom we deze blog schrijven is om inzicht te geven in een vechtscheiding. Om aan te tonen hoe schadelijk het is. Niet om te wijzen naar moeder. Wel een eerlijk beeld hoe het gaat. Waar ik moeite mee heb is dat we laten zien hoe moeder werkt en dat wij de schuld krijgen. Ik krijg de indruk dat de "moeders" het hier voor de moeders het opnemen . Er is maar weinig begrip voor rogier.
Eline Stap - 7 jul 2020
Elke scheiding is anders. Elke vechtscheiding ook. Nee, je kunt de ander niet veranderen, maar wel hoe je er zelf mee omgaat. Ik vraag me ook af waarom je schrijft 'er is maar weinig begrip voor Rogier'. Daar gaat het niet om. Het gaat om de kinderen, om hoe er met ze wordt omgegaan, om het feit of zij wel gehoord, gezien worden. Het feit dat je zo fel uithaalt als ik me afvraag of Lara wel of niet gezien of gehoord wordt, zegt me al het een en ander over hoe pijnlijk dit allemaal is. Hoe jullie vast blijven zitten in je eigen zienswijze, hoe moeilijk het is om een andere bril op te zetten. Dat blijkt ook uit deze reactie. Je gaat niet in op mijn reactie over het nadenken over andere inzichten, over blijven leren van input, jezelf eens onder de loep nemen. Ook nu neem je een verdedigende houding aan: 'jullie geven ons de schuld'. Daar gaat het helemaal niet om. Ik hoop dat je dat op een dag in gaat zien. Tot die tijd veel sterkte.
nikkie - 7 jul 2020
Ik mis bij jullie allebei de finesse in benadering van de situatie. Jullie lijken beiden wel een tunnelvisie te hebben in benadering richting je ex en haar famillie. Ik vind het van jullie beiden dan ook naief dat jullie werkelijk dachten door gesprek oudste dochter de ogen wel geopend zouden worden bij ex. Hier had jij Rogier je oudste naar mijn idee veel beter in moeten begeleiden. De famillie van jou ex en jou ex zelf zijn een op zich zelf staande gemeenschap die hun eigen verbond met elkaar hebben, daar kan jouw dochter niet zomaar even doorheen breken, dit had jij moeten weten en haar dat ook vertellen. Ik zou als ouder ook nooit toestaan dat mijn kinderen van mijn ex zouden eisen dat er excuses moeten komen. Daar had jij oudste op moeten wijzen, dat is een zaak tussen ouders. Kinderen zouden het gevecht tussen ouders nooit moeten proberen op te lossen, die last is op welke leeftijd de kinderen ook zijn veel te zwaar. Wat betreft jou jongste dochter benaderen je haar ook zonder enige finesse. Zij reageert niet voor niets brutaal en dan kom jij met ik ben opvoeder ed. Ook daar mis je de finesse want juist op deze emotionele momenten waar ook jou dochter doorheen gaat is er bij HAAR even geen behoefte aan een opvoeder. Dit heeft zij ook duidelijk gemaakt met brutaal gedrag maar jij mist volledig haar boodschap hierin.
Iris - 7 jul 2020
Ik vind het vooral pijnlijk om te lezen. Hier zit enige interpretatie bij, maar ik lees vooral ook de pijn van Pien en Rogier. Het is ook zwaar als je denkt/weet dat de andere ouder inhoudelijke zaken deelt met de kinderen die de relatie die je met ze hebt beschadigen. Het gebeurt in het andere huis en je hebt er geen invloed op wat daar op dat moment gebeurt, dat is verschrikkelijk. De neiging om in het verweer te schieten en boosheid te uiten begrijp ik wel, je wordt ook aangevallen, ook nog op zoiets essentieels als de relatie met je kind. En je ziet je kinder eronder gebukt gaan. Dat vind ik knap als het je lukt daar boven te blijven staan, ga er maar aanstaan. Als ik een paar tips mag geven, maar geheel vrij voor verwerp of gebruik natuurlijk :) - ik heb ook tussen mijn ouders gezeten: de boosheid van Lara zou ik niet teveel corrigeren. Lara heeft weinig keuze: ze woont bij haar moeder en is afhankelijk van haar. De boosheid die ze laat zien zou ik interpreteren als een uiting dat ze in de knel zit, ze heeft zoveel op haar bordje dat ze niet meer weet hoe ze dit moet reguleren. Dit is alles wat ze nu aankan. Rogier doet haar wel wat, anders was ze niet boos. Als ze nonchalant had gereageerd en de boot verder had afgehouden, had ik me meer zorgen gemaakt of herstel van de relatie mogelijk was. Nu zou ik me vooral zorgen maken om Lara, over hoe erg ze in de knel zit. De boosheid die ze laat zien is niet iets waar zij zelf verantwoordelijk voor is denk ik, het is onderweg in haar gestopt door de scheiding en de mate waarin ze daarin inhoudelijk betrokken is (wordt). Maar het gaat er niet om haar dit duidelijk te maken dat die emoties er onterecht ingestopt zijn, want daar koopt ze niks voor. Het gaat om haar emoties die ze heeft, of ze nu terecht of onterecht in haar zitten. Ze zitten er. De boosheid corrigeren kan haar het gevoel geven dat ze niet gezien en gehoord wordt, waardoor het juist versterkt wordt en de boosheid persistenter wordt. Wat ik eerder zou doen is aangeven bij Lara hoe zeer het je raakt dat ze zo boos is en dat je niets liever wil dan met haar in gesprek om van haar te horen hoe het voor haar is, waarom ze zich zo voelt en wat ze aan boosheid (en verdriet als ze dat al durft) naar jou toe kwijt wil. Boosheid kwijt kunnen kan een eerste stap zijn om de veiligheid te kunnen voelen ook verdriet te laten zien. Beetje in lijn als: papa ziet en accepteert me, ik mag in de knel zitten en hij zorgt nog steeds voor mij, die veiligheid kan hij me geven. En dan zonder verweer reageren, maar haar gevoel er laten zijn. Of vraag haar of ze het op papier wil zetten, het op wil nemen op audio en het je dan wil sturen. Als ze die emoties maar kwijt kan, hoe onhandig ze dat ook doet. Wat helpt is denk ik hand in eigen boezem steken waar je dat kunt m.b.t. wat je voor je kind anders had gedaan, totaal los van wat moeder allemaal gedaan heeft: waar zat jij precies fout, wat had jij anders gedaan, wat had je voor de kinderen anders gedaan, wat had Lara graag anders gewild van jou en had je haar dat achteraf ook willen geven, lukt het om dat nu alsnog te geven? Wat de andere ouder gedaan heeft lossen kinderen wel op met de andere ouder als de tijd daarvoor rijp is. Reageer eventueel op een aantal zaken die echt niet kloppen door aan te geven dat het in jouw beleving anders is verlopen (verder niet teveel inhoudelijk, dat maakt haar alleen maar meer in de war. Hoe meer zaadjes, hoe meer woekering van onkruid), en dat je het lastig vindt dat je kind nu twee verhalen heeft waarvan het zelf moet uitvogelen welke ouder dan gelijk heeft, dat je je kind dat had willen besparen. Je kunt nog uitleggen dat ouders hun eigen beleving hebben en vanuit eigen ervaring en bijbehorende pijn hun herinneringen inkleuren, en dat dit nu met een scheiding extra uit elkaar kan lopen omdat het zoveel emoties oproept bij mensen. En ik zou altijd stimuleren dat kinderen die in een vechtscheiding zitten (hebben gezeten) gesprekken kunnen voeren met iemand - een vertrouwenspersoon, therapeut... een vechtscheiding is zwaar. Voor volwassenen al, laat staan voor kinderen.
Nieuwe Stap - 8 jul 2020
Bedankt voor je mooie, uitgebreide reactie Iris, Ik denk dat veel gescheiden ouders iets kunnen leren van een kind wat zelf tussen beide ouders heeft gezeten.
Iris - 8 jul 2020
Ik hoop dat het wat bijdraagt :). Ik ken Lara natuurlijk niet, dus het is wat speculeren. Maar ze vertoont voor mij best wel logisch gedrag gezien de positie waar zij door volwassenen in gezet is: ze is boven haar vader geplaatst en dan is dat brutale best logisch. En na een tijdje zijn de rollen misschien omgedraaid en is het richting haar moeder, die kans zit er dik in. Maar goed, Lara heeft zelf niet voor die positie gekozen, dat is een geestelijk heel belastende positie... Ik weet niet, ik kijk er heel zacht tegenaan misschien. Ik zie eerder een gekwetst kindje (ook al is het met onwaarheden, dat maakt de kwetsing niet minder echt voor haar). En dat brutale zegt voor mij dat ze die kwetsuur op dit moment niet zo goed kan verdragen. Zeker mocht het ook heel atypisch gedrag zijn voor haar. Maar nogmaals, het blijft interpretatie op afstand. Ik hoop dat Lara en Rogier elkaar weer vinden, want volgens mij is dit helemaal niet de bedoeling zo.