Deze week hadden vroudin en ik een evaluatie over hoe het de eerste periode apart in de regeling gegaan was. We hadden er, zo kwamen we achter, allebei een beetje tegen op gezien maar eigenlijk ging het gewoon zoals wij alles doen: open, eerlijk en ontspannen. We hadden een kleine agenda met veel ruimte voor hoe het met ons persoonlijk ging en ook nog wat zakelijke dingen.
Een van de bespreekpunten was de komende zomervakantie. We hebben de afspraak dat we als gezin twee weken samen op vakantie gaan. Dit hebben we vorig jaar ook gedaan, toen we nog aan het begin van ons scheidingstraject stonden maar de onderlinge verhouding al wel veranderd was. Gek genoeg had ik toen de insteek dat we dat gewoon konden doen.
Wij hadden immers al jaren meer werkvakanties dan echte laten-we-ook-samen-nog-eens-even-ontspannen-en-aan-elkaar-toekomen vakanties. De middelste van onze drie kinderen (geadopteerd, waar de andere twee biologisch eigen kinderen zijn) is erg zorgintensief en dat heeft een enorm effect op hoe we vakanties kunnen doen. Op de bonnefooi ergens naartoe gaan is geen optie en een dagje vrij is voor hem geen ontspannen dagje. Alles moet een structuur hebben en daar heeft de rest van het gezin al jaren op ingeleverd. In die zin dus werkvakanties en daar had ik me ook gewoon bij neergelegd.
Vroudin had er vorig jaar moeite mee om samen na de scheiding op vakantie te gaan omdat ze de verhoudingen opnieuw moest ijken en omdat ze bang was dat er verwachtingen gecreëerd werden als we samen zouden zijn. Na een paar dagen ontspande ze en hebben we een fijne vakantie gehad.
We hikten dit jaar al een tijdje tegen de vakantie aan. Besluiteloos, geen goede bestemming kunnen vinden, weifelen, twijfelen. Met name van de kant van vroudin. Ik zag het gebeuren en het kon twee kanten op gaan: ze had weer dezelfde onzekerheden als vorig jaar of ze wilde helemaal niet meer samen op vakantie na de scheiding. Toen we erover spraken, bleek het om de angst voor verwachtingen te gaan. Wat een goed gesprek al niet doet… We gaan het gewoon op dezelfde manier als vorig jaar doen, activiteiten samen als gezin en ruimte voor momenten voor onszelf. We nemen een extra tentje mee voor wanneer het toch te benauwend voor een van ons wordt en aan het eind van de vakantie zien we wel of we er gebruik van hebben moeten maken. Soms volstaat het al om bij voorbaat de buffer te hebben ingebouwd.
Na bijna 20 jaar samen, waarvan 17 jaar huwelijk, en drie kinderen werd ik verrast door de mededeling dat de gevoelens van mijn vrouw voor mij veranderd waren. We zijn als vrienden en in zeer goede harmonie uit elkaar gegaan. Ik noem mijn ex-vrouw mijn ‘vroudin’ maar we doorlopen natuurlijk ook alle stadia van het rouwproces. In mijn blogs schrijf ik daarover.
Aleida Winkelman - 30 jul 2018
Wat mooi. Mijn man en ik hebben een paar weken geleden besloten uit elkaar te gaan. Meer mijn keuze dan de zijne, maar ook hij ziet dat het niet meer ging, we elkaar tekort doen als we samen blijven. Ik zit dus midden in gevoelens van opluchting, veel verdriet en onzekerheid. De vakantie was al geboekt en we hebben afgesproken die te verdelen: hij zit nu al met de kinderen in Italië, en ik vlieg daar over een paar ffagen heen en dan gaat hij naar huis. Maar nu ontstond het idee dat hij gewoon blijft straks, volgens mij kan dag best, nog een vakantie samen... Fijn te lezen dat jullie dat ook doen en gedaan hebben.
Nico Nomens - 22 aug 2018
We zijn net terug van onze vakantie en het ging eigenlijk best ontspannen. Mijn ex en ik zijn een goed team en daadwerkelijk nog vrienden en heel duidelijk samen ouders van onze kinderen. Ik ben heel blij om dit te hebben mogen ervaren. Het zal afhangen van je basis en wat je samen nog bent na je scheiding maar zeker als er geen ruzie is, zie ik geen enorme problemen. Natuurlijk is de invulling anders en dat is soms best confronterend, maar voor ons werkte het. We hebben al plannen gemaakt voor de komende paar jaar en dat voelde erg goed, wat mij betreft,
Lilian - 14 okt 2020
Hallo Ik heb nu een relatie met een man die gescheiden is. Vanaf dat ik met hem ben heb ik altijd mij aangepast met zijn kinderen en ex vrouw. Ze komt over de vloer met kinderen. Laatst kwam mijn vriend mij vertellen dat ze samen een weekendje weg gaan. Ze doen het voor de kinderen zodat de kinderen gelukkig zijn dat vader ook mee ga ondanks dat ze uit elkaar zijn. Mijn vriend heeft mij duidelijk gemaakt dat ik het heel onschuldig is en dat hij het voor de kinderen doet. Ik begrijp het en wil tuurlijk meegaand zijn en dingen kunnen accepteren. Maar hoe ga ik hiermee verder en ook voor mijn toekomst. Mijn vriend betekent alles voor mij en ik weet dat het ook wederzijds is. Hoe ga ik hiermee om?
Nieuwe Stap - 15 okt 2020
Beste Lilian, hierbij de reactie van gezinstherapeut Nellie Timmermans: Het hangt er vanaf hoe jij er mee om WILT gaan… dus hoe jij je daarbij voelt. Als jij het helemaal prima zou vinden dan zou je deze vraag waarschijnlijk niet stellen. Iets in jou zegt blijkbaar dat dit niet zo hoort, OF dat het voor jou niet prettig voelt. En dat kan ik me best voorstellen. Niet ieder mens is hetzelfde, en ik weet ook niet zeker of ik het goed zie, maar zou het kunnen dat je een beetje (of misschien wel èrg 😉) jaloers hierover bent? Dat is heus niet zo vreemd, ook al is de relatie tussen hen over. Je bent meegaand, zelfs best wel héél erg meegaand als moeder en kinderen bij jou over de vloer komen. En vaak is dat prima, meestal maakt dat de relaties tussen alle betrokkenen gemakkelijker, maar jij mag het ook moeilijk vinden, ook al laat je het toe. Misschien is het voor jou eigenlijk al lang net ietsje teveel van het goede. Misschien zou jij liever willen dat moeder en de kinderen wat minder over de vloer kwamen. En de kinderen, die horen bij je vriend, hij is de vader, dus die kun je je vriend niet ontzeggen….. En omgekeerd kun je ook de kinderen hun vader niet ontzeggen. Je zegt dat je vriend alles voor je betekent en dat je weet dat dit wederzijds is. Misschien weet je dat echt, misschien twijfel je erover of hij wel echt voor jou kiest. Dus hoe ga je hiermee om??? Ik zou zeggen: gooi het open. Bespreek met je vriend hoe jij je voelt bij deze situatie. Wees eerlijk, maar toon wel begrip voor het feit dat hij voor zijn kinderen ver wil gaan, misschien wel verder dan jij eigenlijk wilt. Als je twijfels hebt over de relatie tussen de beide ouders (of er toch misschien méér is) vraag dat dan rechtstreeks. Vraag hem om eerlijk te zijn. Want dit soort zaken zijn alleen op te lossen in een eerlijk en open gesprek. Jij kunt dat niet in je eentje oplossen en het lijkt erop dat je je mogelijk al een behoorlijke tijd stoort aan allerlei dingen en dat je jezelf daarin niet zo serieus neemt. Maar ook jouw wensen zijn belangrijk.
Tessa - 14 okt 2020
Hoe fijn dit ook voor de kinderen is, ik zou hier echt wel een probleem mee hebben als nieuwe partner van. Bij mij is dit nooit voorgekomen. De eerste jaren vierden ze wel Sinterklaas en verjaardagen wel samen, dat vond ik wel moeilijk, de derde keer mocht ik mee.. daarna is het nooit meer samen gevierd. Tja.