Ik woon in het buitenland, Polen welteverstaan, een land met andere regels, culturen en mogelijkheden omtrent scheidingen.
Vechtscheiding
Één ding is hier niet anders dan in andere landen, de vechtscheiding. Daar zitten we middenin. In de hoop dat het ooit overgaat en je je papieren ontvangt van de rechter, werk ik me er doorheen met mijn 2 kinderen, mijn advocaat, vertaler en begeleider van een organisatie genaamd Vrouw en het recht.
Wonen in een land met een andere taal maakt het niet makkelijker. Door de jaren heen heb ik wel wat opgepikt qua taal, maar ik heb nooit echt mezelf kunnen uitdrukken in deze Slavische taal.
Mijn schoonfamilie
Nu ga ik de rechtbank in, waar mijn schoonfamilie over mij gaat oordelen. Hoe slecht ik ben, met name in het huishouden en voor m’n kinderen. Terwijl ik nimmer in 14 jaar een goed gesprek heb gehad, met geen van hen. Ze spreken geen van allen Engels. Dat terwijl m’n kinderen nooit in het ziekenhuis beland zijn vanwege ondervoeding of ongelukken.
Maar ik laat het over mij heen komen. Wuif het weg, knuffel m’n kinderen als ze uit school komen, neem een glas wijn in de avond.
We zijn er nog niet, alles wordt apart afgehandeld en zeker wanneer hij er altijd weer tegenin gaat, kan dit nog heel lang duren.
Terug naar Nederland
Al wat ik wil is met mijn kinderen terug naar Nederland. Ik heb het hier goed, heb een heel goede baan bij een Nederlands bedrijf, heb een goed inkomen en mogelijkheden, maar ik mis mijn vrienden, mijn familie en de taal.
Ik weet dat het goed komt. Ik heb hoop en heb vertrouwen in het recht en de eerlijkheid.
Ik ben SAM, geboren en getogen Amsterdamse, opgegroeid in de mooiste stad van het land. Veel gereisd en ook gewerkt in het buitenland. Heb dan ook onderweg de liefde gevonden en ook in het buitenland 2 prachtige kinderen mogen krijgen. Ik woonde in een dorp, een verandering na een hectisch en druk leven in de horeca en genoot van de rust. Na een aantal jaren begon ik de stad toch te missen en verloor ik mezelf beetje bij beetje. Cultuur verschillen werden ook steeds duidelijker door de jaren heen en we groeiden uit elkaar.
Nu terug in de grote stad, wel nog in het buitenland, m’n spullen gepakt, overnieuw aan het beginnen en zoekend naar een weg die voor iedereen fijn is. We zijn er nog (lang) niet, maar we komen er wel.
Lees ook de andere blogs van Sam.
nikkie - 29 sep 2021
Wat mij opvalt in jou blog is dat jij schrijft is dat al wat jij wilt is met de kinderen terug naar Nederland. Hoe oud zijn jou kinderen en willen zij wel weg uit polen? En hoe is hun band met zijn familie en met hun vader? Het is voor die familie ook niet niks als de kinderen opeens duizenden kilometers verder wonen in een ander land. En jou ex man raakt in principe zijn kinderen ook kwijt. Nu ben ik zelf ook getrouwd geweest met een poolse man en daar alweer 13 jaar geleden van gescheiden ( ex man woont gewoon hier in Nederland) en onze kinderen zijn volledig hier in Nederland opgegroeid. Het verschil in cultuur is inderdaad best groot. Dat van dat huishouden klinkt zo bekend. Zou daar niet door een tussen persoon een brug geslagen kunnen worden dat hun visie op huishouden en kinderen anders is dan die van jou als Nederlandse maar dat dat niet slechter hoeft te zijn? Of erachter zien te komen of hun negatieve benadering naar jou misschien uit angst voor verlies van kinderen komt? Nu reageer ik alleen op wat jij hier schrijft en dat is natuurlijk niet het hele verhaal maar ik merk dat jij een puur Nederlandse benadering hebt waarvan ik denk ja maar het is voor die familie en jou ex man ook niet zomaar iets wat jij wilt. Wel fijn dat je zo te lezen goede hulp hebt. Die taalbarriere maakt het er ook niet makkelijker op.
Sam - 29 okt 2021
Hoi Nikkie, had al eerder willen schrijven, maar kwam er niet van. Ons gezin is verdeeld. Mijn kinderen van 9 en 11 waren erbij op de dag dat hij mij het huis uit gooide. Ze waren erbij als hij hen sloeg bij het maken van huiswerk als ze niet snel genoeg reageerden. Als hij zijn geduld kwijt raakte. Ervaringen waar we nog dagelijks mee te kampen hebben, ondanks wij niet meer onder 1 dak wonen. De oudste is hij kwijt. Die was oud genoeg om te zien en ervaren wat hij deed en doet. De jongste is een knul die makkelijk beïnvloedbaar is door z'n vader. Geef m een computer en hij is om. En daar zit nu ook het grootste probleem, hij wordt elke dag gemanipuleerd door z'n vader. En die ziet de gevolgen niet in voor de komende jaren. Ja I snap wat er te verliezen is voor die familie en voor hun vader, maar ik heb het niet zo ver laten komen zonder reden. Dit speelt al 5 jaar. En gelukkig prikt de rechter en iedereen door hun leugens en zijn gedrag, maar het maakt het voor ons en de kids des te spannender in de toekomst. Want waarom zouden ze naar zijn familie willen als ze zo over hun moeder liegen? Hun vader zo lelijk over hun mama praat tegen alles en iedereen? Waarom zou ik willen dat zij nog naar die familie gaan als ze mij door het slijk halen. Wat soort mensen zijn dat....mensen die hun neef en nichtje uit hun leven zien verdwijnen. Maar het zijn ook mensen waar ze niet veel kontakt mee hadden. Die de laatste jaren weinig interesse toonden. Mijn familie in NL is daar anders in. En ja, ze willen graag naar NL. Ze zien de voordelen. Geen manipulaties en klappen meer van hun vader. Hopelijk gewoon rust en veel plezier hebben met mijn familie die heel groot is. Daar gaan we voor, al is de strijd hiervoor zeker nog niet gestreden. Dank voor het lezen van mn blog en het delen van uw mening. Het bevestigd maar weer dat we niet alleen zijn. Samen staan we sterk!