Het proces van de langzame, sluipende teloorgang van een ooit sprankelende duurzame liefdesrelatie is taai, ingewikkeld, emotioneel en spannend. Het kan zo maar prominent worden in je leven, aangestoken door een verliefdheid op een ander, een plotseling besef in je hoofd, of een opmerking van je beste vriend of vriendin (“ben je nog wel gelukkig?”).
Inhoud blog
Wanhoop en hoop wisselen elkaar af
Voordat je het weet laat het je niet meer los. Wanhoop wisselt af met hoop, het wordt donker -met hier en daar een lichtpuntje-, diep van binnen denk je het al te weten, maar wat en hoe dan, wat is nu verstandig? Hoe kom je tot een goed antwoord, wat moet je doen?
Lastig is het ongetwijfeld. Erg lastig. Maar ik denk dat het éxtra lastig is omdat we onszelf de verkeerde vragen stellen.
Heb ik me niet vergist?
Als je liefdesrelatie begint te haperen, dan kijk je automatisch terúg. Ben ik op deze persoon verliefd geworden? Had ik met deze man/vrouw ooit stomende seks? Ben ik hierop gevallen? Heb ik me niet vergist? Je gedachten malen maar door en zoeken antwoord op de vraag: heb ik het toen wel goed gezien?
Tip 1
Ja je hebt het toen heel goed gezien, en dat antwoord is voor nu totaal niet relevant. Je zit je verleden over te doen! Bespaar jezelf deze vraag en de energie die het kost om het ‘juiste’ antwoord te vinden.
Wat kan de ander veranderen?
Je kijkt vervolgens naar je ingeslepen gedragspatronen en ziet vooral de schaduwkanten van de ander. Wat was hij ooit zorgzaam, nu stoor je je aan die betweterige betutteling. Wat was hij stoer, maar nu zo onbereikbaar en oppervlakkig. Wat is hij lief, maar nu eerder zijig of juist afwezig. Wat je ziet is niet wat je wil. En helaas geldt dat ook vaak voor je partner: dubbele ellende dus! Zo focus je vooral op het tekort en dat zal daardoor alleen maar groeien. “Was hij of zij maar wat meer/minder…”
Maar wat dan? Hier is toch juist het probleem door ontstaan? Het is toch ‘juist’ om dan op zoek te gaan naar wat de ander kan veranderen? Dat is nog maar de vraag en vooral: volgens mij een verkeerde vraag. Het antwoord vinden leidt tot ingraven, verontschuldigen, verdedigen, aanvallen, onbedoeld of bedoeld kwetsen. De strijd is begonnen! Wat dan wel?
Tip 2
Laat je huidige patronen eens voor wat ze zijn. Als het kan, neem er wat afstand van en lach erom – hoe moeilijk ook, ik heb nu goed praten ik besef het. Maar ook hier geldt: je oplossing ligt hier niet, hoe hardnekkig jij ook denkt van wel.
Vragen die je vooruit helpen
Het punt is: in de afgelopen tijd zijn jullie allebei veranderd. Ouder geworden, van baan gewisseld, verlies meegemaakt, kinderen gekregen of gewild en niet gekregen, verhuisd, gegroeid of gestagneerd in groei. Die hele situatie, daar moet je het mee doen. Dát is het uitgangspunt.
Alle vragen die gaan over hoe, waarom, wanneer, dit zo is gekomen kunnen in de prullenbak.
Stel jezelf vragen die je vooruit helpen. Toekomstgerichte vragen die een beroep doen op je vooruitkijkend vermogen.
Bijvoorbeeld:
- Zie ik onszelf over 5 jaar samen gelukkig terugkijken op deze worsteling?
- Wat is ons gezamenlijk perspectief?
- Waarin vinden we elkaar?
- Waar kunnen we samen heen bewegen?
Toekomstig geluk
In feite gaat het om je toekomstig geluk, en daar zijn we niet goed in, in dat vooruitdenken. Je kunt zelfs lastige vragen bedenken zoals: word ik gelukkig(er) bij de gedachte dat ik straks mijn kinderen minder ga zien? Dat ik de vertrouwdheid van dit gezin niet meer heb? Dat ik zijn/haar familie minder of niet meer ga zien? Heb ik dat er voor over, of maakt me dat juist (on)gelukkig?
Alleen op die manier, met de goeie vragen, kun je door je huidige angsten en overige emoties je leven weer zien.
Tip 3
Het vergt inlevingsvermogen in en voorstellingsvermogen van de toekomst om je huidige richting naar geluk te vinden. Laat dat bepalend zijn voor wat je te doen staat!
Pep Degens
Relatietherapie Amersfoort e.o.
Lees ook de andere blogs van Pep.
Silvia - 30 mrt 2021
Natuurlijk kan zich een heel proces in je eigen hoofd plaats vinden. Het zou toch het mooiste zijn om daarover dan ook met je partner te praten ipv zelf allerlei conclusies te trekken en dan bv vluchten in een andere relatie. Niet praten vind ik vrij respectloos als je in een relatie zit.. Wellicht als tip 4
Linda - 4 apr 2021
Je moet eerst kunnen praten met je partner. Ikzelf zat in een destructieve relatie, waar hij de bovenhand had. Als ik al eens iets zei, werd het ofwel van tafel geveegd, ofwel had hij een uur het woord, ik moest er niet tussenkomen, ofwel begon hij met luide stem te roepen. Neen, is niet leuk, je kinderen minder zien, de familie niet meer zien, is een rouwproces, je gezinnetje kwijt zijn. Maar ik heb tenminste mezelf en mijn zelfvertrouwen terug. Hij was ook zeer controlerend en pietje precies. Ben er 10 jaar mee getrouwd geweest en 4 jaar mee verloofd. Hij veranderde de dag dat we getrouwd waren. Een heel ander iemand dan ervoor. Nee voor mij was scheiden achteraf gezien een opluchting. Voor de kinderen vond ik het jammer. Had ook een schuldgevoel naar hun toe.
Ilonka - 4 apr 2021
Heel herkenbaar linda. Ook hier kan er niet gepraat worden. Ook mijn man veegt dingen van tafel, trapt me de grond in en blijft praten zonder dat ik ertussen kan komen, om vervolgens te vragen waarom ik niet reageer. Ik klap zelfs helemaal dicht als ik met hem moet praten. Ik zit aan het begin van de scheiding. Ben aan het inpakken om ergens anders te wonen. Maar kan zelfs bijna niet over de verdeling praten...