Ook al ben ik gescheiden, mijn ex blijft een rol spelen in mijn leven. Meer dan ik zou willen. In ieder geval door de omgangsregeling, die is volledig aangepast aan het werkrooster van mijn ex. Als dat rooster verandert, moet ook ik mijn plannen veranderen, omdat de kinderen op andere dagen naar hun vader gaan.
Daarbij heb ik steeds de last van het motiveren van de kinderen om naar hun vader te gaan. Het gaat allemaal niet vanzelf, omdat de kinderen het niet altijd fijn hebben bij hun vader. Ik moet nog steeds veel voor hem oplossen, zodat hij de kinderen kan blijven zien. Inmiddels vraag ik mezelf af hoe lang ik dat nog blijf doen en of ik er wel goed aan doe voor de kinderen.
Autisme is de erfenis
De erfenis uit dit huwelijk is ook het autisme. Niet alleen mijn ex, maar ook mijn dochter heeft die beperking. Geërfd van haar vader. Momenteel wordt ook mijn zoontje onderzocht op autisme, omdat zijn gedrag eenzelfde problematiek doet vermoeden. Dagelijks loop ik tegen die beperking aan, dagelijks beïnvloedt dit mijn leven. Daarbij maak ik me ook zorgen over de toekomst van mijn kinderen. Hoe zelfstandig kunnen ze worden? Hoe zullen zij het later doen in een relatie? Kan ik daar als moeder een positieve rol in spelen, anders dan mijn schoonmoeder?
Vader/ partner met autisme
De eerste stap hierin zette ik toen mijn dochter mij tegen mijn moeder hoorde vertellen over dit blog. Dat ik dit blog ging schrijven en waarom. Ze stelde natuurlijk meteen vragen. Waarom schrijf je dat blog? Leg dat maar eens uit! Ik vertelde over de relatie die ik had met haar vader en hoe verdrietig ik soms was. Dat herkende ze wel.
Ik kon haar toen uitleggen dat zij wist dat ze autisme had en ook wist dat ze bepaalde situaties moeilijk vind, soms ander gedrag laat zien e.d. Het verschil met papa is dat hij dat niet wil zien, begrijpen en in ziet. Ik vertelde haar ook dat haar vader niets wilde weten van een vorm van autisme bij hem zelf. Haar vader denkt dat de hele wereld hem iets aan wil doen en hij steeds slachtoffer is van alles wat om hem heen gebeurd. Hij was voortdurend boos op de wereld om hem heen en nog steeds. Omdat niemand hem begrijpt en hij kan moeilijk om gaan met de wereld.
Leer jezelf kennen
En daar zit ‘m precies de clou! Je kunt denk ik een goede relatie hebben met iemand die een vorm van autisme heeft, wanneer die persoon maar erkent dat hij dat heeft en dat dit effect heeft op alles om hem of haar heen. Dat je met elkaar afspraken maakt over wat je allebei nodig hebt. Dat is wat ik mijn kinderen mee zal geven voor de toekomst. Ik help ze zichzelf te leren kennen. Ik zal ze leren open en eerlijk te zijn over hun beperkingen en hun krachten. Ik help ze dat te doen zolang ik dat kan. Dan zullen ze niet eenzelfde verhaal ervaren als hun vader. Dan zullen ze gelukkiger zijn!
Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn.
Lees ook de andere blogs van Cathy.
Susanna - 24 mei 2018
Hallo Cathy, Je verhaal maakt indruk op me. Wat jammer dat je man geen diagnose heeft. En dan twee kinderen die het waarschijnlijk ook hebben... Ik ben 44 en lig in een scheiding met een man die asperger heeft. Ik vind het zo belastend. Heb last van haaruitval. Ik vind dat hij niet voor de kinderen kan zorgen door zijn beperking. Ik hoop dat hij dit inziet, ook al is de kans klein. Ik wens je veel sterkte toe. Zo jammer dat je nooit dankbaarheid krijgt voor alles wat je doet. Ik zou graag meer in contact komen met vrouwen die ook in dezelfde positie zitten. Heb je ook een site? Veel sterkte en liefs! Susanna
Nieuwe Stap - 24 mei 2018
Hoi Susanna, Je kan gratis lid worden van ons forum. Hier kun je praten met anderen. Ik weet dat er behalve Cathy nog meer mensen lid zijn die hetzelfde meemaken als Cathy. Succes.
Cathy - 24 mei 2018
Hoi Suzanne, mijn blog heb ik inmiddels al enige tijd geleden geschreven. Ondertussen is het leven verder gegaan en ben ik heel erg blij dat ik gedaan heb wat ik in dez blog schrijf. Inmiddels heb ik een vriendelijke omgang met mijn ex en neemt hij ook tips en adviezen van me aan, waardoor de kinderen inmiddels (3 jaar na de scheiding) goed naar hun vader gaan. Gaat nog niet altijd zoals we zouden willen, maar echt al heel veel beter. Ik had ook veel stress, maar heb dat gelukkig ook achter me kunnen laten en heb mijn leven in eigen hand en opgepakt zoals ik het wil. Dat heeft een grot positief effect op mij en de kinderen en daarmee ook op mijn ex. Hou hoop, houd de juiste waarde en normen voor ogen en hou die vast, wijk niet af, dan zul je over een poosje ook positief zijn. De scheiding heeft voor ons alle vier, inclusief of juist voor mijn ex, een positief effect gehad. Het was de beste beslissing die ik ooit heb genomen voor ons allemaal. Heel veel sterkte Suzanne, hoop dat jij je over een poosje ook weer positiever kunt voelen.
Vero - 13 nov 2018
Hi.. momenteel probeer ik te scheiden van een partner met een vorm van autisme, maar niet wil erkennen dat hij een probleem heeft cq beperking. Scheiding loopt al twee jaar. Mediationtraject heeft niks opgeleverd. Nu heb ik een advocaat ingeschakeld om verkoop huis af te dwingen en omgangsregeling vast te leggen. Het enige wat partner doet is proces traineren. Hopeloos! Heb ook geen idee wat er in hem omgaat. Fijn te lezen dat er meer vrouwen zijn in deze situatie. Ben benieuwd of we meer kunnen uitwisselen wat mij helpt om vol te houden. Vero
Mees - 17 aug 2023
Je hebt geen idee wat er in je ex partner omgaat? Maar jij kunt je als neurotypical toch wèl goed in een ander verplaatsen? Een diagnose is een verklaring voor sommige dingen, maar niet altijd voor alles.
Lieselot - 22 jan 2019
Hallo Ik kwam toevallig op deze blog. Ik ben ook een ‘poging’ tot scheiden aan het poging van een man met (mogelijks) autisme. Uit wanhoop uiteindelijk advocaat genomen maar hij stelt alles uit, dreigt met zelfmoord, co-ouderschap enz,... denkt dat alles en iedereen tegen hem is; en Vooral: dat de wereld stopt zonder Mij. Hij kan zeer moeilijk communiceren als vader/moeder, hij kan het partner -gedeelte daar niet los van koppelen. ‘Blij’ te lezen dat er nog vrouwen zijn in deze situatie !
edward - 26 jan 2019
Als ik dit zo lees lijkt het wel dodelijk om met een autisme spectrum stoornis te trouwen. Er is blijkbaar geen plek per definitie. De aandoening/verschil is al eeuwen aanwezig, maar lijkt niet te passen in de maatschappij van vandaag. Van de andere kant gezien is het net zo. Al de onzin en druk gedoe waarnaar moet worden geluisterd of aan meegedaan moet worden? Het lijkt erop dat veel mensen met autisme letterlijk een andere manier van denken hebben waarvan niet afgeweken kan worden, of met moeite. Verbloemen lukt, maar tegen een prijs.. De sterke kanten van autisme zijn zeker niet die van relaties, en ze gaande houden. Toch zijn er ook voorbeelden van andere kwaliteiten zoals een vermogen om te doorgronden, logica, doorzettings-vermogen en veel geheugen die dan misschien niet zo zeer in de drukke maatschappij van het Westen passen, maar toch een functie hebben gehad in het verleden. Het gewoon stomweg leven van het leven lijkt meer weggelegd voor niet-autisten en niet te doorgronden voor diegenen die het niet hebben, terwijl andersom juist wordt gezocht naar de zin van het leven en alternatieven die gezocht moeten worden door een gebrek aan begrip voor de rest. Zet een groep autis bij elkaar en vaak voelen die zich gauw op hun gemak, net zoals niet-auti's dat doen. Ik baal van de veroordelingen die ik in alle commentaren lees. Veroordelen en afreageren is geen oplossing. Elkaar respecteren voor het verschil dat er is wel.
Isabella - 17 mrt 2019
Ik wil even reageren op Edward die in januari iets geschreven heeft. Natuurlijk moeten we elkaar respecteren dat we verschillend zijn. Maar wat hier aan de hand is is dat de partner van een man/vrouw die een vorm van autisme heeft wel degelijk haar/zijn partner respecteert maar dat dat over het algemeen andersom niet zo is. Simpelweg omdat ze dat niet kunnen. Het zijn lieverds en schatten maar jij hebt ook iets nodig en dat kunnen zij niet geven. Zeker niet als ze niet in willen zien dat ze iets hebben. Tot hoever ga je dan? Daar worstel ik nu mee.
Karin den Ouden - 2 okt 2021
Sorry??! Oké, jammer dat ik deze reacties (relaas)!nu pas lees. Maar goed, ik hoop dat het nog relevant is. Niet het onderwerp maar mijn reactie. Want wat wordt er nu geklaagd over mensen die een partner hebben met autisme of een “vorm” hiervan. Schijnt niet meer te bestaan heb ik begrepen. Autisme, en geen ASS (autisme spectrum stoornis) Maar goed ik ben een leek en een ervaringsdeskundige: 2 zoons met autisme. En mijn aanstaande ex man die wellicht ook autisme heeft. Maar WTF: er wordt gesproken over mensen die robots zijn en slecht zijn voor hun partner en kinderen. De partners voelen zich nogal zielig en inbegrepen. Wat denken jullie van je partner? Is net zoals jij een mens. Verschrikkelijk als ik deze verhalen lees. Het is een eenrichtingsverkeer en gaat alleen maar over hoe moeilijk de partner van “de” autist het heeft. Verdiep je er eens IETS meer in.
Bart - 12 mrt 2023
Bedankt dat je het voor 'ons' ( de autistische partner ) opneemt. Heel vaak lees ik veel eenzaamheid en verdriet. Dit is heel herkenbaar en naar mijn mening toepasbaar voor beide partners. Ik kan een tip geven. Luister eens naar de volgende podcasten. Autisme ontrafeld. En Autisme is de toekomst. Ik ben zelf een starre man geweest die moeilijk mijn diagnose kon accepteren. Vooral door dit soort site' s Waar vooral aandacht is voor de gebreken, zoals geen wedekerigheid kennen. Geen inleving vermogen. Altijd extreem kwaad. In mijn ogen moet je dit waardeloze gedrag niet goed praten en ook niet accepteren. Maar ervan bewust worden dat iemand compleet uitgeblust is. Geen vetrouwen heeft in eigen handelen. Angstig is en last heeft van faalangst. Inzicht krijgen in jezelf en heel veel rust kan helpen. Ook veel praten met lotgenoten. Maar hoe autisme nu bekend is in de wereld lijkt het wel op een geestelijke handicap. ( terwijl officieel 30% zwakbegaafd is en meerdere lichte / zware andere aandoeningen erbij hebben. Het lijkt een beetje op de Marokkanen discussie. Zo. Lekker auti mijn gedachtens neergetypt. ( en dat terwijl het nog maar 1/10 van mijn gedachtens zijn terwijl ik het schrijf. Doe er je voordeel mee!
Karla - 21 apr 2023
Hallo Bart, zo waardevol je reactie. Zoals je het beschrijft is het voor mijn man ook. We zijn soms beide eenzaam en verdrietig omdat we elkaar niet bereiken. Maar ook het frustrerende dat hij me zo graag zou willen geven wat ik nodig heb emotioneel gezien. Maar ook dat de wereld autisme nog steeds als een stoornis ziet ipv een ander brein. Naja ik snap beide kanten. En ik zie iedere dag wat voor worsteling het is wanneer je probeert om wel te doen wat de buitenwereld vraagt.
Anne - 17 apr 2024
Dag Bart, Wat waardevol Ik zou graag meer met je willen praten over iemand met autisme Dan begrijp ik misschien beter hoe het denken is van mensen die wellicht hiermee bekend zijn. Dan kan ik mijn ex man beter begrijpen. Hij ontkent alles terwijl er een diagnose is. Toch wil ik voor mezelf en hem en fe kinderen hem begrijpen om beter te kunnen communiceren. Ook al doet hij niets in dat stuk. Dan zal ik het van mijn kant moeten doen. Dat is het meest haalbare op dit moment
Eline Stap - 18 mrt 2019
Wat Cathy zegt, daar ben ik het hartgrondig mee eens: "Je kunt denk ik een goede relatie hebben met iemand die een vorm van autisme heeft, wanneer die persoon maar erkent dat hij dat heeft en dat dit effect heeft op alles om hem of haar heen. Dat je met elkaar afspraken maakt over wat je allebei nodig hebt." En ja, Edward heeft een punt, het lijkt tegenwoordig wel of iedereen met autisme ongeschikt is voor een relatie. Ik zie echter ook in mijn eigen omgeving mooie relaties, zolang men daar goed in gesprek over kan gaan. Als je als partner keer op keer de deur in je gezicht dichtgeslagen krijgt, is het heel lastig om een goede relatie overeind te houden. Een goede relatie is gebaseerd op goede communicatie. En met iemand met autisme ligt daar vaak het knelpunt. Zodra je daar een goede modus in kunt vinden, is het echt wel mogelijk.
Joy - 26 jul 2020
Kijkende naar de feiten is dat 90 % van de huwelijken met een aspi eindigen in echtscheiding. Niet omdat er geen liefde meer was of om hun kwaliteiten maar puur dat gemis van empathie en inlevend vermogen die een niet aspi wel teruggeeft. Dus een huwelijk met 2 aspi’s hebben dan meer een kans van slagen maar een aspi man kiest over het algemeen voor een niet aspi vrouw en vaak nog een HSP . Dus Edward is het misschien beter de focus op een ander type vrouw te leggen die gelijkwaardig daar in is .
Karin den Ouden - 2 okt 2021
Een relatie wordt gevoed, geleefd en gedeeld door TWEE. En... Aspi’s...???
Mies - 17 aug 2023
… daar zijn er genoeg van die hun stinkende best doen. Meestal met méér inzet dan de gemiddelde mens. Daar geven we héél veel voor (op). Maskeren en aanpassen kost nl. ontzettend veel inzet energie en verdriet en wegcijferen. Jammer dat het vaak niet aankomt en of gezien wordt. Ik ben blij met een partner die daar wél oog voor heeften wordt verdrietig van mensen die hun mislukte relatie slechts aan één van de twee wijten d.mv. het toekennen van een diagnose die voor velen een negatieve connotatie heeft.
Mies - 17 aug 2023
Lieve Joy, autisten hebben wel degelijk empathie, waar haal je vandaan dat mensen met ASS dit niet zouden hebben? Een pijnlijk vooroordeel dit.
Cindy - 18 mrt 2019
Beste Cathy, zou graag met je in contact willen komen. Ook ik ben gescheiden van een man met autisme. Verdenking lag na een psychose ook op borderline. Heb een zoon en een dochter. Mijn zoon heeft de erfenis helaas ook. Het is extreem allemaal en het zuigt je leeg. En al kunnen ze er niets aan doen; jij kan er ook niets aan doen. Niemand heeft erom gevraagd. Maar je leeft maar 1x hoor! Knap dat je hebt doorgezet. Het was voor mij zo moeilijk om te scheiden. Hij dreigde met zelfmoord en alles. Ben gevlucht met de kinderen, maar was verslaafd aan hem. Hij trapte me fig. in een hoek en deed een handreiking als ik kapot was. Wanneer ik deze aannam zei hij: zie je wel, we kunnen niet zonder elkaar. En zo bleef ik in cirkeltjes leven. En wist dat ik die cirkel om de kinderen en mezelf moest doorbreken. Ik ben er echt sterker uit vandaan gekomen. En nu mijn zoon pubert lijkt het deels opnieuw te beginnen. Ik wil geen autisme meer om me heen. Ik ben t zo ontzettend zat om me te verplaatsen in hoe n autist denkt, handelt en voelt. Ben er klaar mee.
Bans - 29 aug 2019
Beste Cindy, Ik ben net vertrokken met de kinderen. Ook in ben totaaluitgeput geraakt. Alles wat ik hier lees, het lijkt mijn verhaal. Ik heb noodgedwongen gewacht tot de jongste bijna 16 is. Ik kan er nog niet goed over praten/ schrijven. Alles tolt in mijn hoofd. Ben mezelf totaal kwijt. Niet gediagnosticeerd autisme. Diagnose ADHD. Ook narcistisch. Speelt spelletjes net je, afhankelijk van gemoedstoestand van aardig Nasr sadistisch. Haat mensen eigenlijk ( zelf gezegd). Ach teveel op op te noemen. Je raakt zo in de war van het aantrekken afstoten. Geen begrip geen wederkerigheid, geen sorry zeggen. En dan doms ineens meestal als he aangaf weg te willen draaide hij bij. Even totdat hij weet had. Gewoon sadistisch genoegen in het in de war brengen. Net genoeg zeggen/ doen, meestal halve info geven. Net genoeg om er iets van te denken maar te weinig om er iets van te vinden. Steeds die rare onduidelijkheden. Je als bezit zien. Controleren. Regels gelden voor iedereen masr niet voor zichzelf. Maar boor de buitenwereld hield hij zich goed. En nu hij doet weer erg aardig.
Karin den Ouden - 2 okt 2021
Een relatie wordt gevoed, geleefd en gedeeld door TWEE. En... Aspi’s...???
Karin den Ouden - 2 okt 2021
Hoi Bans, zo’n relatie heb ik ook gehad. En tig keer terug gegaan (tegen beter weten in) maar dit lijkt meer op narcistisch gedrag dan autistisch. Zeg ik als leek en als er ervaringsdeskundige. Ik hoop dat je voor jezelf en voor je kinderen hebt gekozen en kiest. Want hier ga je en jouw kinderen aan onderdoor. En dat is een relatie toch niet waard??!
Ann - 8 apr 2019
Hoi Cathy, wat een herkenning in jou blogs. Ik las dat er een forum is? Ik ben inmiddels gescheiden van mij man (hij is vorig jaar net na de scheiding gediagnosticeerd met ass en adhd) en een jaar verder, maar het loslaten gaat moeizaam. Het is net als Cindy idd een soort verslaving geworden. Graag zou ik in contact komen met lotgenoten.
Nieuwe Stap - 9 apr 2019
Hi Ann, je kan gratis lid worden van ons Forum.
Christine - 27 mrt 2021
Ik zie ook heel veel herkenningspunten. Kon hele tijd niet begrijpen waarom hij steeds zo raar reageert, nu vallen alle puzzelstukjes op zijn plek. Heel de tijd gaf hij mij het idee dat ik gek ben! Ik ben het nog aan het verwerken. Ben van plan om te scheiden. Zou ook heel graag met lotgenoten in contact willen komen.
Sanne - 22 apr 2019
Mijn man zei laatst verontwaardigd: ik ben niet horkerig, hooguit direct. Maar zijn directheid en negativiteit heeft mij genekt. Het was niet gezellig, gesprekken alleen over feitjes. En niet luisteren of vragen stellen aan de kinderen en mij. We liggen nu in scheiding.
Marga Leiker - 22 nov 2019
Ja ik ben ook helemaal kapot. Wij wonen 7 jaar samen. In die tijd 2 x mijn huisje opgegeven, want ik kan niet los van hem komen. Nu ga ik echt bij hem weg. Ik heb er veel last van, maar ik kan niet meer. Steeds dat stille geen antwoord geven of halve antwoorden en steeds de boel verdraaien, en dan maar zeggen dat het mijn schuld is. Hij wil er niet voor uitkomen dat hij ik zeg het maar bescheiden iets heeft ik weet het zeker het is autisme .Maar hij mankeert niets zegt hij. Hij kan ook heel erg attent zijn maar geeft geen empathie, wil er niet over praten kan hij niet zegt hij maar laat mij wel met de ellende zitten. Je gaat denken ligt het nu aan mij. Ik ben 25 jaar getrouwd geweest ook met zo,n vogel. Ik heb gewacht tot de kinderen groot waren dat vind je dan je plicht want zei verdienen dit niet, achteraf bekeken had ik beter de kinderen mee kunnen nemen want het was nooit goed wat wij deden afschuwelijjke tijd, je gaat er geestelijk aan kapot. En voor de tweede keer stap je er weer in. Ze doen zich heel charmant voor, gaan overal mee naar toe, je wordt aan de fam. voorgesteld. Top top, maar eenmaal samenwonen gaat alles eraf. Nu hoor ik dus we passen niet bij elkaar. 7 jaar gedacht het komt wel goed, als ik maar geduld heb, maar ja ze willen het niet weten dus ze mankeren niets. Het ligt aan de ander. Nu heb ik een huisje aangeboden gekregen en ga weg met pijn in mijn hart. Aan de ene kant erg maar aan de andere kant ik hoop geen stress meer. Dus lieve mensen ga niet verder met zo,n iemand als ze het ontkennen, je staat met de rug tegen de muur aan. Kapot ga je,, vooral het zwijgen, het idee hebben dat je niet bestaat, gaat gewoon z,n eigen gang, ja ik kan wel een boek schrijven.
Karin den Ouden - 2 okt 2021
Beste Marga, ik heb hierboven alerter gereageerd omdat ik me in jouw verhaal herken. Ik denk eerder dat je met een narcist te maken hebt en niet met een autist. Maar goed, ik ben geen psycholoog of psychiater die een diagnose kan en mag stellen. Ik hoop alleen heel erg dat je bij deze slechte mensen (en ja, ik veroordeel nu zelf ook, en ik weet ook dat “deze” mensen goede kanten hebben en een verleden waaraan ze deze ziekte te “danken” hebben) weg blijft. Want ze trekken je aan en ze wete je te bespelen. Ga voor jezelf en je kinderen
Nynke - 25 jul 2020
Zooo herkenbaar.. Gebrek aan empathie, schuld afschuiven, zeer egocentrisch zijn. Doen alsof, vele charme offensieven, ruzies maken, verwijten, Geen liefde krijgen... Nee ik heb na 16 zeer moeizame, zware huwelijks jaren er genoeg van.. Ik zoek een huisje, probeer de scheiding er door te krijgen. En ga verder met m'n eigen leven. En dat van m'n dochter. Afschuwelijk .. Helaas hele late diagnose... Pas op z'n 38 e. Als ik alles had geweten, was ik er niet aan begonnen.... Drama, leegzuigen, Zoveel herkenbaar heid hierboven.
Sally - 19 aug 2020
Heftige verhalen. Erg herkenbaar allemaal op heel veel punten. Mijn partner is net gediagnosticeerd ASS. Heeft daarnaast angst/paniekstoornis en stemmingprobleem. Hierdoor baan kwijt geraakt inmiddels. We hebben 3 jonge kinderen. Zijn overige problematiek speelt nu 2 jaar. Het domineert het leven van mij en de kinderen. Waarvan de middelste zoon ADHD diagnose heeft ontvangen. Het botst tussen mijn partner en zoonlief de gehele dag. De oudste zoon net in pubertijd daar kan hij niet mee omgaan. Het gevoel van eenzaamheid is ongelooflijk. Ik hoop dat we door deze tijd heen komen. Hij mag gaan starten in begeleiding traject autisme. Maar zijn mate van zelfreflectie is erg gering dus ben benieuwd. Hij erkent dat hij ASS heeft en herkent zich er ook in. Maar verder komen dan zeggen ik kan er niets aan doen (wat ook wel is) komt hij niet. Hoe moet je groeien als reflecteren niet lukt. Ik vind het ook niet eerlijk dat 4 man zich dan maar volledig moet aanpassen aan 1 man. 3 daarvan zijn ook nog kind. Ik vind het allemaal moeilijk en ingewikkeld. Hij kan niet werken en niet voor de kinderen zorgen echt elke scheet letterlijk en figuurlijk geeft spanning 24/7. Als ik werk zijn de kinderen bij mijn ouders. Ik voed de kinderen niet op met mijn partner maar met hen.
Kathlijn Pittomvils - 28 aug 2020
herkenbare reacties. Ik ben drie jaar geleden gescheiden van een man met asperger maar zonder diagnose, erkent dit ook niet. Ook sterk narcistich gedrag. Ik heb vier kinderen met hem. Met hem was niks mis. Alles lag aan ons, aan de kinderen, en dan vooral mijn oudste, en aan mij. Ondertussen heeft de jongste een diagnose autisme, en angststoornis; en heeft mijn oudste borderline ontwikkeld. Hechtingsproblematiek, steeds afgewezen, vernederd, angstig van haar vader. Ondertussen is ze 20, en borderline is een zware problematiek, ook voor mij als moeder. De jongste met autisme is 13, maar dermate angstig dat hij niet naar school kan. Weigert zijn vader nog te zien. Zo draag ik elke dag nog de gevolgen van zijn gedrag, en zijn problematieken. Het zuigt me leeg, en maakt me ook zo boos bij momenten. de scheiding was het beste wat ik kon doen...
Fien - 28 aug 2020
Ja, ook hier een ex-partner met een vorm van autisme, geen erkenning bij zichzelf en zijn beperkingen daarbij. En het ontkennen van dezelfde ontwikkelingshiaten bij onze zoon. Hij idd ook getest, maar omdat vader het niet (wil) herkent wordt het niet vastgesteld. Zoon lijkt het bij zijn vader makkelijker te vinden. Hij hoeft daar minder, mag meer op zichzelf zijn. Ik probeer toch te motiveren tot sociale contacten, heb meer verwachtingen. Omdat ik, net als jij, wil dat hij zover mogelijk komt in zijn ontwikkeling tot zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Ook ik los nog veel voor hem op. Ik probeer het maar door te trekken naar het belang voor mijn kinderen: als hij het niet doet hebben de kinderen daar last van.
C - 3 sep 2020
Er is een groep op Facebook. Het heet ‘partner van iemand met autisme’ Ook is er een groep ‘scheiding van partner met ass’.
Mirjam - 3 sep 2020
Wat fijn om al jullie reacties te lezen. Het is zo herkenbaar. Mijn ex, 2 jaar lang diverse testen, altijd problemen op het werk, lag nooit aan hem., getest op,Asperger. En ja, het werd vastgesteld. Maar aangezien hij op rand zat bij de testuitslag erkent hij het niet. Sterker nog volgens hem ik heb hem zo gemaakt. Kind laat vergelijkbaar gedrag zien maar mag niet getest niet worden. Ondertussen gaat hij over alles de strijd aan, lijkt alles een wedstrijd die hij wil winnen. Niets ligt aan hem. Zelfs nu beschuldigd hij mij als zaken niet goed lopen. Communiceren is vrijwel onmogelijk en elke gemaakte afspraak die hem bij nader inzien niet uitkomt lapt hij aan zijn laars. Om wanhopig van te worden. Ik vind het vaak een eenzaam proces. Het is moeilijk aan anderen uit te leggen want tegelijkertijd is hij naar anderen charmant en kan heel goed de slachtoffer rol pakken.
vader - 30 sep 2020
Goh... in de blog en in de reacties alleen maar geklaag. Misschien heb je zelf wel een gebrek, kun je niet omgaan met mensen met een ander inzicht. Zoek de "schuld" eens bij jezelf in plaats van de ander. Soms passen mensen gewoon niet (meer() bij elkaar zonder dat er een sticker op geplakt moet worden. In ieder mens zitten autistische trekken.
Mich - 10 okt 2020
Dag vader, neen het is geen geklaag, maar een uitlaatklep. Mensen die met een autist overleven proberen constant er het beste van te maken. Maar het jarenlange overleven met een autist laat sporen na. Fijn in deze blog te horen dat je niet de enige bent die denkt dat hij/zij gek aan het worden is. Een relatie zonder empathie, het egocentrisch gedrag van de partner. De beschuldigingen dat het altijd aan de jou ligt. Om horendol van te worden. Uit uw woorden en bemerkingen kan ik afleiden dat u hoogstwaarschijnlijk zelf ASS heeft én in ontkenning bent. Maar het klopt dat iedereen autistische trekjes heeft. Maar trop is teveel :-(
Harry - 15 jan 2021
Uit onderzoek is gebleken partners elkaar vaak onbewust matchen qua autistische kenmerken. Combineer dat met een slechte kennis hoe autisme zich uit bij vrouwen, en de kans is groot dat een groot aantal van de vrouwen die onder deze post klagen, of in de genoemde facebook groepen in werkelijkheid zelf niet gediagnosticeerd autisme hebben. Het feit dat ze hier over uitputting klagen, en dat alles bij een ander ligt zijn al twee belangrijke indicatoren. Een relatie met twee autistische mensen, waarvan één of twee niet inzien wat er aan de hand is, is gedoemd vast te lopen. De diagnose bij de man wordt maar al te vaak als excuus gebruikt om niet in de spiegel te kijken. En dat zowel triest voor de kinderen, als voor degene die weer verder strompelt in het leven. Lees je zelf eerst een in hoe autisme zich bij vrouwen uit voordat je de scheiding aanvraagt.
Sara - 7 jul 2021
Zou de reactie van mijn ex kunnen zijn. alle verhalen hier passen 1 op 1 in mijn verhaal. 20 jaar samen. Gelukkig gewacht met scheiden totdat jongste 16 was. En zelfs toen is het hem gelukt tezamen met de pandemie, ziek geworden, me er onder te krijgen voor lange tijd. Wordt tijd dat mediators eens geschoold worden. En tevens ga niet in mediation met dit soort types, wanneer er geen kinderen meer zijn om mee te treiteren. Was de grootste fout die ik heb gemaakt. Zelfs met jongere kinderen zou ik eigen advocaat nemen, en communiceer alleen zwart op wit. Echter terwijl ik dit nu schrijf realiseer ik me dat ik zelf totaal e weg kwijt was op het einde en dus totaal niet meer in staat was op een gezonde manier voor mezelf en de scheiding te kunnen zorgen. daarbij ook twee pubers waarmee het niet al te best ging. Kortom dit is echt een groot probleem in Nl, wat tot zeer meer problemen leid. Beide kinderen van mij zullen zker verder in hun leven gebruik (moeten) maken van geestelijke gezondheidzorg. Achteraf was ik nooit samen met iemand aan de kinderen begonnen. Er zijn teveel wolven in schaapskleren, en de manier dat ik zelf ben opgegroeid zorgde ervoor dat die wolven met van verre konden spotten.
Vlinder - 30 okt 2020
Wat een herkenning allemaal hier. Na bijna 13 jaar samen, zei (nu) mijn ex begin maart te willen scheiden. We hebben samen drie kinderen, waarvan de oudste (dochter 9 jaar) en jongste (zoon 6 jaar), zoals het lijkt ook een vorm van ASS hebben. Hun vader is 5 jaar geleden gediagnosticeerd met Asperger. In de tussen tijd meerdere vormen van therapie / psychologen gehad. Altijd gedacht dat alles aan mij lag, dat werd ook altijd beweerd door mijn ex. Zelf ben ik een echt gevoelsmens. Mijn zwakke plek, waar hij dus handig misbruik van heeft weten te maken al die jaren. Iedere herfst/winter had hij depressies. Afgelopen winter was deze behoorlijk heftig. Hij gebruikte ook antidepressiva. Voor onze oudste en jongste hebben we ook hele therapieën gehad. Helaas geloofde hij er niet echt in. Toen uit een IQ test bleek van onze jongste (toen 4), dat die beneden gemiddeld was, was mijn ex daar heel erg door aangeslagen en hij was er van overtuigd dat er voor de jongste geen goede toekomst zou zijn weggelegd. Regelmatig samen erover proberen te praten. Maar hij deed nooit iets fout en met mij kon je niet praten, volgens hem. Heb hem altijd overal in gesteund en stond altijd achter hem. Helaas was dat andersom niet het geval. Voelde me ook al jaren alleen in mijn relatie / huwelijk (bijna 11 jaar getrouwd). Uiteindelijk wilde hij weg omdat hij rust wilde, het werd hem allemaal teveel, zijn drukke week, de opvoeding van drie drukke kinderen waarvan 2 met een rugzak (zijn woorden), al die hulpverleners. Begin juni is hij verhuisd naar een appartement in een andere plaats. Twee weken daarna had hij al een nieuwe vriendin. Een moeder van twee jonge kinderen, met hond en nog wonende bij haar ex. Deze relatie heeft hij al die tijd ontkent. Ze waren gewoon vrienden. Zelf leerde ik in de tussentijd een lieve man kennen. Die mij wel waardeert en respecteert en zich niet meer of beter voelt als mij. Omdat het tussen ons erg goed zat/zit heb ik het er met mijn kinderen over gehad en mijn vriend rustig laten kennismaken met de kinderen en ook met zijn kinderen. De kinderen vinden hem erg leuk. We doen het rustig aan en proberen de kinderen zoveel mogelijk overal bij te betrekken. Als zij het leuk vinden dat hij langskomt als ze er zijn, komt hij langs. Maar als ze zeggen dat ze het niet willen een keer, dan spreken we niet af. Aan de kinderen merken we dat ze dit ook als erg prettig ervaren. Ondertussen mjjn ex ook ingelicht dat er een nieuwe man in mijn leven is en dus ook in het leven van de kinderen. Dit gedaan voordat de kinderen het zouden vertellen. Vond ik wel zo netjes. Hij schrok en moest het nieuws even op zich laten inwerken om vervolgens te zeggen dat ik dan dus toch eerder was als hem. Waarop ik antwoordde dat hij al veel eerder een nieuwe vriendin had. Nee, zei hij, dat was niet serieus, ze waren meer vrienden,want ze zagen elkaar maar 1x in de 2 weken een dagdeel. Hij wilde ook rustig aandoen en vond het wel prima zo. Twee weken later kwamen de kinderen terug van een paar dagen bij hun vader en het eerste wat ik hoorde was: mama, papa heeft ook een nieuwe vriendin en hij was eerder als jou. Dit kwam heel hard binnen. Zo op deze manier. En we hebben haar ook ontmoeten haar kinderen ook. We zijn wezen bowlen en steengrillen en ze hebben vaak gezoend waarvan ook lange zoenen. Ik wist niet wat ik hoorde. Met de kinderen en mij wilde hij nooit wat samen doen, dat was te druk en als hij weleens meeging, was hij net een klein verwend mokkend kind. Bij de volgende overdracht mijn ex erop aangesproken dat het niet echt netjes was dat ik dat nieuws van de kinderen moest horen en dat hij zich in het bijzijn van de kinderen als een verliefde puber gedroeg. Onze oudste was 's avonds erg overstuur vanwege is dat zoenen. Hem er ook op gewezen dat ik wel heel erg verbaasd was dat hij binnen 2 weken van gewone vriendschap opeens helemaal verliefd was en dat hij het toch rustig aan wilde doen. Kreeg ik het verwijt dat ik wilde dat we voor de kinderen rustig aan deden en omdat ik het de kinderen had verteld hij het nu ook verteld had. Op maandag in de herfstvakantie, hebben de kinderen die vrouw en haar kinderen ontmoet, nadat hun vader ze de avond ervoor over haar had verteld. Dinsdagavond ging hun ex naar de schaakclub en kwam die vrouw oppassen en bleef slapen. Afgelopen weekend waren ze weer bij hun vader en wat bleek,was die vrouw er ook het hele weekend geweest. Vanaf dat ze vrijdag bij hun vader waren tot en met zondagnamiddag dat hij ze weer terugbracht. Dus geen enkel moment met hun vader alleen. Verder had ik hem wat huiswerk meegegeven, zodat hij ook wat betrokken raakt bij het schoolwerk van zijn kinderen. Heeft hij die vrouw met onze middelste zijn toets laten leren en hij heeft haar met de jongste zijn boek laten lezen. Ook is hij gewoon gaan sporten op zaterdag. Dit alles kwetst mij zo enorm. Hij ziet zijn kinderen maar om het weekend en wil dan nog steeds zijn eigen dingen kunnen blijven doen. Ondertussen neemt die andere vrouw de moederrol over. De kinderen hebben ook bij mij aangegeven dat ze het helemaal niet leuk vinden dat hun vader geen rekening met hun houdt. Hoe doen andere ouders dit. Heb er enorme slapeloze nachten van. Ik weet dat ik het moet loslaten, maar ondertussen is hij de pretpapa en ben ik degene die de hele opvoeding doet. Hij doet de leuke dingen, de kinderen worden bij hem niet boos en zijn daar (volgens hem) erg lief. Terwijl als ik ze op de zondagavond terugkrijg, ze enorm druk en wild zijn. Er met hem over praten werkt niet, want in zijn ogen doet hij niets fout. Het maakt me moedeloos en ik weet het niet meer. Excuses voor het lange verhaal.
Anoniem - 3 dec 2020
Ik heb momenteel een relatie met een partner met Asperger. Toen ik hem net leerde kennen begreep ik niet waarom hij de diagnose had, ik merkte niets aan hem. Hij deed zijn best voor mij, gaf veel aandacht aan me en wilde ook overal mee naar toe. Super leuk! We wonen nu samen in een koophuis en ik ben zwanger van ons eerste kindje samen, want we willen allebei heel erg graag kinderen. Ik moet zeggen na twee jaar samenwonen dat ik nu wel begrijp waarom hij de diagnose heeft. Hij is erg star in bepaalde dingen en volgt extreem goed de regels. Op zich niets mis mee, maar hij neemt zuinig zijn wel erg serieus bijvoorbeeld tot het punt dat ik bijv. Met blauwe nagels in de huiskamer zit omdat de thermostaat uit staat want dat is beter voor het milieu. Zo nog een hoop andere dingen.. hij heeft dan wel weer met veel verschillende vrouwen gechat op een seksuele manier en hij begreep in het begin niet goed waar die grens ligt wat wel en niet kan in een relatie. Inmiddels wel maar ik wantrouw hem nog steeds. Hij heeft er ook weleens over gelogen.. daarnaast geen seks tenzij op afspraak. Voelt ook anders aan dan ik gewend ben van vorige relaties. Meer ‘handelend’, merkte ook dat hij veel ‘moves’ deed die je vooral in porno’s ziet. Weet niet wat hij tijdens seks met mijn behoeften aan moet, soms wel hoor, maar dat moet je dan ook meerdere malen uitleggen. Communiceren is lastig. Als ik hem ergens op wijs wordt het snel omgedraaid, ‘ja maar jij doet dit zus of zo’ inmiddels ben ik dit patroon gaan herkennen. Behoorlijk externaliserend gedrag. Zo gesloten, zo weinig initiatief, weinig mimiek, niet vaak samen lachen, discussies voeren loopt altijd uit op een milde ruzie. Niet kunnen anticiperen of plannen. Altijd alles zelf moeten regelen/in goede banen leiden. Wil niks meer weten van de diagnose. Als ik zeg dit past wel bij je diagnose dan maak ik het mezelf er te makkelijk vanaf zegt hij. Hij voelt zichzelf beter dan mensen zonder autisme. Zegt ook vaak dingen als ‘wij autisten kunnen ons gewoon beter focussen’ of iets. Moeite met regelmaat en structuur. 6 uur sochtends naar bed, 4 uur smiddags eruit. Ik ben zelf depressief geweest en erg gevoelig. De sfeer die hij soms uitzendt zonder wat te zeggen, kan ik niet tegen. Alsof je niet bestaat af en toe. Alsof hij heel chagrijnig negatief is. Niet iemand die uit zichzelf even een leuk verhaaltje tegen je zou zeggen of je op een bepaalde manier aankijkt. Alleen naar het game scherm kijken en chagrijnig worden als het spel vastloopt. Niet samen enthousiasme over iets kunnen delen. Alleen steeds dezelfde dingen op dezelfde manier. Met moeite vragen of mijn vrienden langs mogen komen want daar heeft hij dan geen zin in en dan ook helemaal niets tegen mijn vrienden zeggen niet eens ‘hallo’. Nouja hoop negativiteit hier even als uitlaatklep. Heb gezegd dat ik twijfels heb over onze lange termijn. Ik wil daarom bijv. Geen huwelijk aangaan want principieel/gevoelsmatig zie ik dat als een keuze voor elkaar. We hebben nu wel samen voor een kindje gekozen, maar niet per se voor elkaar. Toch blijf ik voorlopig nog bij hem. Hij wil altijd overal mee naar toe, heeft altijd goede intenties, is zorgzaam als het nodig is, helpt wanneer ik dat vraag, een schouder om op te huilen als het niet goed met mij gaat, probeert altijd oplossingen te vinden, mooie man om te zien ook en zeker ook een hoop goede eigenschappen! Rechtvaardig, doorzetter en ik weet zeker dat hij erg veel om mij en ons kindje geeft. Maar mocht ik ooit besluiten te vertrekken, nooit meer een relatie met iemand met autisme voor mij. Het is mij in ieder geval te moeilijk en ik ga er eigenlijk psychisch aan onderdoor.
Sandra - 7 jul 2021
Mijn verhaal. Veel te laat weggegaan. Ga nu je nog de energie hebt. ik ben onnozel egweest en ben er ingetrapt. autisme of niet daarbovenop kunnen nog vele andere aigenschappen zitten die het pure autisme een hele andere keur geven.Dat kan ook een proces worden dat door teveel stress extremer wordt. in mijn geval had ik meteen mijn koffers moeten pakken toen er rare dingen gebeurden. Mijn inmiddels ex-man zag mij en kinderen als bezit. Maar kon ook niet leven in gezin. Gevolg van dit conflict, van bezitsdrang en niet zo kunnen leven, heeft bij mijn man uiteindelijk geleid tot extreme haat jegens. Eerst waren het zijn ouders die alle regels bepaalden. nadat hij daar geen contact meer me wilde, was ik het die regels maakte voor hem. Dom als dat ik toen nog was, dacht ik dat wanneer depressie over was dat het weer normaal zou worden. Kortom langzaam afgleidende schaal. ADHD werd geconstaeerd, dit tezamen met vermoeden van antisociaal component en ritalin, heeft er voor gezorgd dat mijn ex zich heeft ontpopt tot een zeer enge man. Kan wel degelijk goed plannen, veel geduld ook met het je kapot krijgen. echt ongelovelijk wat ik heb gemerkt tijdens de scheiding. Dank God nog steeds op mijn blote knietjes dat ik gewact heb tot jongste 16 was. Maar nog beter was geweest meteen bij depressie (die acuut ontstond toen ik aangaf eventueel weg te willen) wegwezen. Maarja zorgzaam type en dacht nu te snappen waarom hij zo naar deed. hij was depressief. Nee hij is depressief geworden van het leven dat hij leid en zijn stoornis(sen) zorgen ervoor dat hij er niet uitkomt, gevolg depressie. Zoon helaas genetisch enigzins hetzelfde belast en zie gewoon hetzelfde patroon enigzins ontstaan. Gelukkig is hij anders opgevoed. Maar toch, hoe zal het hem vergaan of een eventuele partner.
Anonieme vader - 7 mei 2022
Seksverslaafd en autistisch, Wat doet ze nog bij mij? Sinds mijn diagnose lees ik alles wat er te vinden is. Ik heb de afgelopen tijd veel over autisme gelezen en verhalen van vrouwen die een relatie met een autist hebben het maakt mij diep triest dat ik nooit kan zijn waar ze eigenlijk op gehoopt had ik gun het haar niet. 8% kans van slagen een auti-huwelijk.. ik begin mezelf als een mislukkeling te zien, een sukkel, m’n vrouw probeerde mij op te beuren, maar ik blijf er in hangen, ze zegt dan dat ik niet zo in de slachtofferrol moet gaan zitten.. en ik snap het, mij opbeuren kost haar ook weer energie, terwijl je energie zou moeten krijgen uit een relatie. Ik snap het maar het lukt mij niet. We proberen het nu praktisch te maken om elkaar enige ruimte te bieden. Ik merkte dat ik haar alleen maar wil knuffelen en vecht met mezelf om haar niet te bespringen wetend dat ze daar geen enkele behoefte aan heeft met mij. Dus het is ook even beter om even ruimte aan elkaar te geven. Mijn vrouw droeg dit aan als een oplossing om vanuit daar weer verder te kijken. Ik weet dat ze dat meent, maar ik vind het zo moeilijk om het niet als een opmaat naar scheiding te zien. Ik had natuurlijk zelf met z’n soort voorstel moeten komen is zij weer degenen waar het op de schouders ligt. Iig ga ik werken aan die verslaving, maar ik wou dat je ook kon werken aan autisme.. en nu ga ik weer janken het slachtoffer zitten zijn Het boek Eenzame vrouwen van Ben Zijl raakt me. Ook het hoofdstuk daarin over seksualiteit is zo herkenbaar. Maar ook de verhalen van vrouwen-van achterin het boek. Dit soort verhalen van vrouwen die het moeilijk hebben zijn zo veel te vinden en dat maakt mij verdrietig het voelt machteloos.
Autist in hart en nierstenen - 15 jun 2022
Kinderen zijn autisme-triggers. Waar jouw autisme tijdens de verkeringstijd niet opviel, komt het evenredig tot uiting naarmate er meer nageslacht bij je rondhuppelt. Niets is zo onvoorspelbaar als een kind; een wandelend woud aan prikkels. Na een stuk of twee kids val je als autist door de mand. Op naar het stempel. Er is niets aan autisme te doen, geen behandeling, geen genezende medicatie. Pappen en nathouden is het devies. Hulp? Ja, zelfs gesubsidieerd. Doeltreffend? Als je geluk hebt en je jezelf door stapels van intakeformulieren heen geworsteld hebt, kun je een klein rendement aan effectiviteit verwachten. Uit mijn ervaring blijft het bij de meeste hulpverlenende clubs echter bij een gezellig theetje drinken en theoretisch gezwam van hoe je het als gezin beter aan zou kunnen pakken. Daarbij wordt één ding vergeten: mensen met autisme vallen schrikbarend snel terug in oude gedragspatronen. Conclusie: weg tijdsinvestering en goedbedoelde gesprekken, welkom teleurstelling, verwijten en frustraties. Mijn ervaring met autisme kan ik in één woord omvatten: isolement. Niet alleen bij de autist, maar bij elke speler binnen het gezin. Ik ben ervan overtuigd dat mensen die veel last hebben van hun autisme beter geen kinderen kunnen maken. Ook een huwelijk met iemand met beperkend autisme is naar mijn idee op voorhand gedoemd te falen. Het risico op relatiebreuk is mijns inziens zelfs verwijtbaar groot om de gok te wagen. Behoed je voor teleurstellingen en begin er niet aan want eenieders leven in je gezin gaat naar de klote; wel of geen stempel. Waarschijnlijk is mijn bericht voor iedereen die op dit forum is beland een heel bittere mosterd na een walgelijke maaltijd. Sterkte, en dat meen ik uit de grond van mijn gedesillusioneerde hart! PS laat je niet ontmoedigen door mijn bericht als je toevallig (een vorm van) autisme hebt. Een latrelatie kan heel goed gaan. En kinderen...die wil je achteraf toch liever niet als autist zijnde, geloof me.
Johannes Verstraeten - 30 jun 2022
In mijn vorige relatie was ik jammer genoeg degene met autisme en onze relatie hierdoor lijdend voorwerp. Hoewel autisme bij iedereen er weer anders uitziet, lees ik wel strubbelingen waar ik / wij ook mee te maken hebben gehad. Mocht ik je met mijn ervaringen een keer kunnen helpen, stuur gerust een prive-bericht. Als je niks meer met autisme te maken wil hebben, vergeet mijn berichtje dan maar snel weer 😊
Cathy - 16 nov 2022
Hallo Johannes, ik lees net je reactie op mijn blog over scheiden met autisme. Hoop dat je ook mijn reactie van vandaag wilt lezen op de website. Ik ben momenteel in de afrondende fase van een boek over relaties met autisme, omdat ik inmiddels weet dat relaties met autisme WEL mogelijk zijn, als je elkaar maar wilt begrijpen en er moeite voor wilt doen. Ik zal aankondigen wanneer dit boek gereed is, misschien is het wat voor jou? Het is een boek waarin tips en adviezen staan voor een relatie(herstel) en het bevat ook een groot deel van mijn blogs op deze site, maar dan voorzien van kennis over autisme en hoe je die problemen kunt voorkomen of verhelpen!
Cathy - 16 nov 2022
Ik lees als reactie op mijn blogs veel frustraties over het gedrag van partners met autisme. Ik hoop dat als je mijn blogs goed leest, je leest dat er altijd twee kanten aan het verhaal zitten. De partner met autisme heeft een beperking, waardoor die niet perse aanvoelt wat de ander nodig heeft of in kan zien wat wel en niet passend is in het gedrag. Het is een spel van twee partijen. En natuurlijk voelt het eenzaam en levert het veel frustraties op! Maar ook de partner met autisme voelt zich eenzaam, in de steek gelaten en heeft geen idee hoe die de situatie aan moet pakken. Vergeet niet dat een slechte relatie écht een samenspel is. De ene partner heeft een beperking, maar de andere partner heeft ook keuzes gemaakt en heeft daarmee de situatie een bepaalde kant op laten ontwikkelen. Ik heb in mijn huwelijk ook mijn partner onbedoeld veel pijn gedaan, zoals hij dat bij mij ook onbedoeld heeft gedaan. Door niet mijn behoeftes en wensen duidelijk aan te geven, omdat mijn partner met autisme die niet zelf in zag, heb ik hem en mijzelf veel tekort gedaan en voelde we allebei grote teleurstellingen. De gevolgen zijn ook voor beide partijen heftig! Een relatie met autisme is heel erg moeilijk, de partner zonder autisme moet altijd meer investeren en bereid zijn dit te doen, de partner met autisme moet bereid zijn hier ook moeite te doen, ook al begrijpt die misschien niet precies waarom iets belangrijk is; het is écht mogelijk. Inmiddels begeleid ik veel paren waar autisme een rol speelt en lukt het deze stellen om weer een weg samen te vinden! Ik ben bezig een boek hierover te schrijven. In de nabije toekomst is dat verkrijgbaar; ik zal het ook via deze website aankondigen.
Marleen - 16 jan 2023
Hi Cathy hoe heet jouw site, ik zou graag jouw blogs lezen. Groetjes Marleen
Mies - 17 aug 2023
Cathy, wat een gezond genuanceerde post . Het doet mij erg veel pijn en verdriet dat in eerdere posts mensen zó afgeven en autisten erg ééndimensionaal afspiegelen. Alsof deze neurotypische ex-partners zich niet in een ander verplaatsen bijna, of geen empathie hebben.. maar dat kan natuurlijk niet, toch?
Anonieme vader - 24 nov 2022
Ik lees weer veel afschuifgedrag. Vrouwen die het zo zwaar hebben.... Maar is het niet zo dat je simpelweg je partner niet accepteerde zoals die is? Hij voldoet niet aan jouw perfecte plaatje.. dus hij moet zich aanpassen. Jij blij, want het is zijn "schuld". Het belangrijkste in een relatie is om jezelf te kunnen zijn, en dat kan niet bij iemand die jou niet accpeteert. Zelf heb ik, op aandringen van mijn ex-partner, een onderzoek laten doen naar Autisme. Hieruit kwamen "enkele lichte kenmerken die konden wijzen op Autisme", zoasl dit bij 77% van de onderzochte personen zonder autisme diagnose voorkomen. De reactie van mijn ex was een teleurgestelde... want ze wist het allemaal toch zeker dat het wel zo was... Overigens riep ze het na de breuk wel van de daken dat ik Autisme zou hebben. Het is altjd makkelijk om de verantwoordelijkheid van een niet lopende relatie bij een ander te leggen en zelf niet in de spiegel te kijken.
Arie - 24 okt 2023
Hallo, ik heb de meeste reacties gelezen omdat ik in hetzelfde schuitje zit als de meesten hier. Ik ben getrouwd als asperen heb 3 kinderen. Ben er pas achter gekomen ASS te hebben. De relatie met m'n vrouw loopt volgens haar al hele tijd niet lekker. Ik schrok er van toen ze me t voor t eerst vertelde. Want ik deed m'n best voor ons toch?... Nu is het zo dat mijn vrouw het geluk heeft gehad van een minder betaalde baan naar een baan bij de sociale dienst te gaan. Daarbij us ze erg veranderd naar een sterke en zelfstandige vrouw. Zaken die ik voorheen regelde en het voortouw in nam heeft ze helemaal overgenomen. Het heeft mij zowel als vader, echtgenoot en ASSer ook erg veranderd in negatieve zin. Vaak van baan gewisseld, benadeeld door mijn eerlijkheid of buiten beschouwing gelaten door oprechte naar directe reacties. Door de ASS diagnose is er veel op zijn plek gevallen. Mijn partner begreep en begrijpt me in veel gevallen niet of niet meer. Ben heel onzeker geworden en word soms depressief omdat er geen besef is van degenen om je heen waar je elke dag, uur, minuut en seconde mee te maken krijgt als ASSer. Ik weet bijna zeker dat als men begrijpt hoe ons brein werkt en hoe hier mee om te gaan, een relatie of huwelijk zonder gedoe best te doen is. Ik snap best dat het soms lastig is maar ook in een relatie waarbij geen ass er komen relatie problemen voor. Ik vind het dan ook jammer dat in voor en tegenspoed vaak alleen de voorspoed een kans krijgt.
Cathy - 28 feb 2024
Een relatie is ALTIJD een spel van meerdere personen die even veel verantwoordelijkheid hebben voor elkaar en de relatie. In mijn relatie werd mijn man (met autisme) tekort gedaan in zijn behoeften, maar ik (niet autisme) werd ook tekort gedaan in mijn behoeften. Wie is er schuldig?? Allebei. Vanuit een volwassen brein kunnen alle manen volwassen beslissingen nemen en dat hebben we allebei gedaan. Daarin hebben we de ander onbedoeld en onbewust beschadigd en tekort gedaan. Omdat ik dit niet vaak genoeg kan benadrukken reageer ik nogmaals op de reacties bij deze blog. Ik heb weer een aantal nieuwe blogs geschreven die op deze website gepubliceerd zullen gaan worden binnenkort. Dus wil je mij volgen; dat kan alleen op deze site, ik blog alleen op deze website.