In één van mijn eerdere blogs heb ik al verteld dat ik na mijn echtscheiding een relatie had. Ja, inderdaad, ‘had’. Hoe lief en leuk ze ook is, aan alles komt een einde. Ik merkte dat mijn liefde voor haar de laatste tijd wat minder werd, ook besefte ik dat ik het helemaal niet zag zitten om te gaan samenwonen met een vrouw die (in mijn opzicht) nog best wel kleine kinderen heeft.
Mijn kinderen zijn 15, 17 en 19 waarbij de oudste twee kinderen over een jaar wel op kamers zullen wonen, de kinderen van mijn vriendin zijn 8 en 11. Dat is nogal een verschil, en dat zou ook inhouden dat haar jongste kind pas het huis uit is als ik bijna 60 ben. En dat is dus iets wat ik totaal niet zie zitten, ik geniet juist zo van de vrijheid die ik heb nu mijn kinderen zo zelfstandig zijn. Ja, en Bas zou Bas niet zijn als hij dan steeds meer beren op de weg ziet en concludeert dat het maar beter is om er een punt achter te zetten.
Dat werd dus een moeilijk gesprek. Nu kwam het bij mijn vriendin niet als een donderslag bij heldere hemel want ik had al eens eerder wat twijfels geuit. Evengoed had ik er heel erg tegenop gezien omdat ik weet dat ze gevoelig en een beetje onzeker is. Gelukkig nam ze het heel goed op en was het Bas dus die een traantje moest wegpinken.
Omdat we verder gewoon heel erg goed met elkaar overweg kunnen hebben we afgesproken dat we ons best gaan doen om als vrienden verder te gaan. Inmiddels hebben we samen een middagje samen zitten kletsen en dat ging best goed. Natuurlijk was het even onwennig, maar ik ben blij dat we op die manier nog wel contact kunnen houden.
Mijn kinderen namen het nieuws wel positief op. Niet dat ze een hekel aan mijn vriendin hebben, integendeel zelfs, maar ook voor hen was het een uitdaging om op termijn weer jonge kinderen in huis te hebben. Welnu, ze kunnen opgelucht ademhalen want dat ‘gevaar’ is geweken. Uiteraard vinden ze het nogal ‘awkward’ dat we gewoon vrienden willen blijven, ook heeft het me de nodige moeite gekost om ze er van te overtuigen dat er absoluut geen sprake is van ‘benefits’. Wat denken ze wel niet zeg, die pubers… Ergens wel logisch, kinderen van die leeftijd staan vaak nog heel anders in hun ‘relaties’ dan volwassenen.
Als eenmaal bekend is dat je weer single bent gaat de tamtam soms verbluffend snel. Binnen een dag was ik door een kennis min of meer gekoppeld aan één van haar vriendinnen. Daar heb ik na flink dralen en aarzelen toch maar een keer mee afgesproken. Natuurlijk een heel ander type dan mijn vorige vriendin, maar echt een leuk, lief en aardig mens. We hebben tijdens onze wandeling over de modderige Veluwe in ieder geval veel gelachen en hebben ook veel raakvlakken. Uiteraard wordt er meer ge-app’ed dan goed voor ons is en hebben we afgesproken om elkaar volgende week vaker te zien. Hoe dat uitpakt, dat horen jullie later! 😉
PS: Natuurlijk mis ik mijn vorige vriendin nog, en denk ik nog best wel vaak aan haar. Maar: life goes on!
Bas, gescheiden in voorjaar 2012, is behalve content manager, professioneel blogger en online uitgever ook de trotse vader van 3 pubers waarvan er na de scheiding nog 2 bij hem wonen. Hij woont in Zutphen en vertelt over zijn nieuwe leven na zijn best wel bewogen huwelijk van ruim 20 jaar.
REAGEER OP DEZE BLOG