Katja, hoe het stiefmoederschap begon…

Hoe het begon

Lachend sta ik op de dansvloer. Na een moeizame en verdrietige periode heb ik eindelijk weer onbezorgd plezier. Leuke muziek, een wijntje en gezellig gezelschap, meer heb ik niet nodig om het naar mijn zin te hebben. Eindelijk voelt ik me weer helemaal ontspannen.

Terwijl ik dans, voel ik dat er iemand naar me kijkt. Met een vragende blik kijk ik terug. Ken ik hem?
Als ik de dansvloer wil verlaten om nog een wijntje te gaan halen, sta ik opeens oog in oog met hem.
Lachend kijkt hij me aan en vertelt wie hij is en vraagt of ik single ben. Ik beaam dit en zegt hier snel achteraan dat me dit prima bevalt.
Hij vertelt dat hij ruim een jaar geleden gescheiden is en dat hij twee dochtertjes heeft. Verschrikt kijk ik hem aan en met een snelle groet ga ik er als een haas vandoor. Vanuit mijn ooghoeken zie ik nog wel dat hij me verbaasd nakijkt.

Been there, done that

Hij heeft twee dochtertjes en ik heb daar zo geen zin meer in. Voor mij geen man met kinderen meer.
Ik vind kinderen leuk, ik ben dol op kinderen, maar heb me voorgenomen om nooit meer een “stiefmoeder” te zijn.
Niet om de kinderen, daar heb ik geen moeite mee. Het is de situatie er omheen. De strijd tussen de ouders als ze gescheiden zijn. Het verdriet van de kinderen, waar ik veel te gevoelig voor ben. Het misgunnen van elkaars geluk en het elkaar een trap na geven. Kinderen die hier de dupe van zijn en slachtoffer zijn van de liefde van hun ouders die omgeslagen is in boosheid richting elkaar. 

Nooit meer

Nooit meer wil ik gedwongen worden om dingen te doen waar ik niet achter sta. Al mijn vrijheid opgeven en hier zo weinig voor terug krijgen. Voor een gezin zorgen, mijn liefde aan een man en kinderen geven waarvan achteraf blijkt dat dit allemaal zo weinig betekend heeft toen de relatie voorbij was.

Net zo makkelijk vergeten worden als een paar lievelingsschoenen die versleten zijn. Jarenlang heb ik mezelf weggecijferd en waarvoor?  Die pijn wil ik nooit meer voelen. 

Stiefmama

Ik ben namelijk niet het type “stiefmama” die de kinderen als een noodzakelijk kwaad ziet, die de kinderen liever ziet gaan dan komen en die hun namen niet op een kerstkaartje vermeld. Ik vind dat kinderen een onbezorgde en liefdevolle jeugd moeten hebben. Geen verdriet om de scheiding van hun ouders, maar blij met hun nieuwe gezinnen.

Ik zie het bij andere vrouwen. Deze “stiefmama’s” hebben niets met hun “stiefkinderen”. Ze lijden eronder dat hun partner deze “bagage” heeft en ze balen ervan. Ze worden er niet gelukkig van, de partner en de kinderen worden hier niet gelukkig van. Nee voor mij geen man met kinderen. Nooit meer.

Een jaar later

Het is bijna een jaar later na de ontmoeting waarbij ik hem met een verbaasde blik achterliet.
In dit jaar ben ik veranderd, ik zit weer beter in mijn vel. Ik heb meer rust en voel me gelukkig en voor hem geldt hetzelfde.
Er is een klik die wij beiden nog nooit zo gevoeld hebben en de liefde bloeit op.
Ik sta niet stil bij het feit dat hij twee kinderen heeft. Het voelt gewoon goed, het voelt zoals liefde moet voelen.

De kinderen

De kinderen sluiten mij bij de eerste ontmoeting meteen in hun hart en andersom is dit ook zo. Ik smelt als twee armen om me heen geslagen worden en het meisje zegt dat ze zo blij is dat ik in hun leven ben gekomen. 

Ik krijg het heel even benauwd als zijn dochtertje zegt dat ze hoopt dat ik nooit meer wegga. Dit gevoel duurt echter maar even, als de meisjes me knuffelen voelt het goed. 

Wat een verschil

Deze keer is het zo anders. De papa dwingt me nergens toe. Hij kan een mama en een papa tegelijk zijn, is lief en zorgzaam en dol op zijn meiden.
Hij heeft de situatie onder controle, het is zo anders dan in mijn vorige relatie.
Natuurlijk weet ik dat er ook nog wel eens moeilijke periodes zullen zijn. Dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn zal blijven.
Uiteraard word ik nu ook wel eens geconfronteerd met de minder leuke kanten van gescheiden ouders. Toch weet ik dat het dit keer anders is.

Nu

Hoe anders had ik toen, ruim negen jaar geleden, niet kunnen bedenken.
Als ik toen had geweten hoe ik er nu voorsta, was ik er nooit aan begonnen.

Hierover later meer…

Mijn naam is Katja, 51 jaar en samenwonend met mijn partner.
Zelf heb ik geen kinderen, maar mijn partner heeft twee dochters.
Helaas hebben we te maken met ouderverstoting en sinds een paar jaar komt zijn oudste dochter niet meer bij ons. Ondanks dat zijn jongste dochter veel van ons houdt en graag bij ons is, zit zij nu in een loyaliteitsconflict. We zijn bang om haar ook kwijt te raken.
Door alle ellende van de afgelopen jaren, zit ik erg in tweestrijd met mezelf en heb ik vragen over het stiefmoeder zijn.