Laatst las ik dat een moeder gek werd van de gedachte dat de nieuwe vriendin van papa haar kinderen knuffelt. Ik ben zo’n nieuwe vriendin van een papa en ik snap die moeder. Inderdaad, wij knuffelen jullie kroost. We liggen ernaast in bed als we ze voorlezen. We drogen hun tranen als ze brullend naar ons toe komen en we ruiken aan hun haartjes. Een verschrikkelijke gedachte voor veel moeders.
Als Thomas door zijn moeder wordt opgehaald, bleef ik eerst altijd wat oppervlakkig. Een korte omhelzing en ‘tot snel, grote vriend’. Want een innig afscheid vond ik pijnlijk voor mama. Maar intussen hebben Thomas en ik een goede band. Hij knuffelt me plat, ook waar z’n moeder bij is. Onhandig, vond ik eerst. Maar nu denk ik: dit is wat hij voelt en wil en ik hoop dat mama de goede band tussen zoonlief en mij waardeert. Ook al is het moeilijk voor haar.
Stiefmoeders spelen geen wedstrijd tegen moeders
De stiefmoeders spelen geen wedstrijd tegen de moeders. We proberen niet leuker of liever te zijn. We doen geen gooi naar de moederrol. We zijn coaches langs de lijn, die jullie kroost een stukje begeleiden. We zijn gewoon onszelf. We zorgen dat jullie kinderen in een veilige omgeving zichzelf kunnen zijn. We leren ze elke dag wat nieuws en we dagen ze uit hun grenzen te verleggen. En af en toe stoppen we er een banaan of eierkoek in. Zoals het goede coaches betaamt!
En beste moeders, jullie moeten één ding goed beseffen: jullie zijn hun moeder en wij niet! Punt. Geen stiefmoeder kan ook maar in de buurt komen van de band die jullie met jullie kinderen hebben. Ze kunnen onze naam roepen als ze ’s nachts wakker worden, ze kunnen op onze schoot kruipen en ze kunnen vanaf de schommel gillen dat ze ons lief vinden. Maar er is er maar eentje nummer 1. Denk daaraan als je weer eens buikpijn krijgt van ons.
En ben je een stiefmoeder die toch denkt dat ze in een wedstrijd is beland: gooi de handdoek maar meteen in de ring! Ben gewoon jezelf en doe je best. Voor het welzijn van je stiefkind. Niet omdat er iets te winnen valt.
Ik ben 41 jaar en werk bij een bank. Sinds twee jaar heb ik een relatie met Nick en we wonen nu een half jaar samen. Ik ben stiefmoeder van Thomas die ik leerde kennen toen hij 4 was. Hij is om het weekend en de helft van de vakanties bij ons. Zelf heb ik geen kinderen. Ik ben een optimist en een flapuit. Ik hou van de natuur, lezen en reizen. Ik ben dol op borrels en feestjes, maar ben ook heel graag alleen.
Lees ook de andere blogs van Eveline.
Amsterdam-Brabant - 14 mrt 2017
Op zich een mooie blog Eveline , je geeft echter aan dat je zelf geen kinderen hebt, je bent stiefmoeder . Geloof mij : ookal zullen vele andere vrouwen er anders over denken of anders beweren ; het zijn van een moeder , 9 maandenlang een kindje in je baarmoeder voelen groeien, de borst geven , de eerste woordjes , de eerste stapjes van je baby meemaken geeft een TOTAAL zander gevoel dan welke stiefmoeder of stiefvader kan voelen . Ga dus svp niet zo voorbij aan de gevoelens van de echte moeders van de kinderen die moeite er mee hebben als een andere vrouw hun kinderen knuffelt . Nee het is geen wedstrijd , en toch ga je voorbij aan de intense gevoelens die een moeder kan hebben als haar kind of kinderen door een andere vrouw geknuffeld worden . Ps , dit geldt evenzeer voor mannen / vaders .
Nanda Poulisse - 15 mrt 2017
Ik geloof niet dat Eveline voorbij gaat aan de gevoelens van de moeder. Ze besteedt er juist aandacht aan in haar blog. Natuurlijk is het moeilijk als iemand anders jouw kind ook knuffelt. Maar je kind is niet van jou alleen. Opa en oma knuffelen het ook. Hoe akelig en verdrietig een scheiding ook is, het helpt je kind wel als het zich thuis mag voelen bij papa en bij mama, en een nieuwe partner die van je kind houdt en er mee voor zorgt kun je ook als iets positiefs zien (als je dat wil dan hè, een mens heeft keuzes)
Amsterdam-Brabant - 15 mrt 2017
Een kind heeft geen keuzes, een kind kan wel zeggen dat ze weer vader en moeder bij elkaar wil hebben maar ouders luisteren niet meer, En als een kind zegt dat ze de nieuwe partner van vader of moeder niet accepteert of andere grote bezwaren heeft tegen die nieuwe partner dan nog wordt er niet geluisterd. Er zijn zelfs kinderen die persee niet geknuffeld willen worden door de nieuwe partner, die toch doordramt. Natuurlijk is het heel fijn dat een kind zich ook thuis voelt bij de nieuwe partner van de vader / moeder, maar je gaat er als zovelen aan voorbij dat de meeste kinderen zich totaal genegeerd voelen en het erg pijnlijk vinden om eerlijk te zijn tegen de stiefouder. Denk dat je je daar erg in vergist .
Marijke - 21 mrt 2019
Beste amsterdam Brabant. Telkens weer verwoord je het zo goed. Exact mijn gevoel.
Wilma Dijk - 15 mrt 2017
Alles hangt samen met persoonlijke kwaliteiten en vaardigheden. Van de biologische ouders én de stiefouders. Vergeet daarbij ook niet de leeftijd van de kinderen. Een puber is heel wat anders dan een kind van 4. Soms is het een drama en soms is het een feest. Met alle gradaties daartussen.
Amsterdam-Brabant - 15 mrt 2017
Wilma, je geeft aan dat het soms een feest is , hoe kom je in hemelsnaam daarop ? Een feest voor kinderen van gescheiden ouders ? Die nooit meer vader en moeder samen zien , en dan kan je over een feest te praten ? Hoeveel kinderen ken jij die de scheiding en de situatie na de scheiding als een feest beschouwen ? Dat zal wellicht bij extreme situaties zoals kindermishandeling wel van toepassing kunnen zijn, maar in andere gevallen denk ik dat je toch echt een verkeerde voorstelling van zaken geeft. Hoe goed óuders en stiefouders ook zijn , kinderen kijken totaal anders tegen een scheiding op . Eerlijk gezegd denk ik dat je de realiteit niet helemaal onder ogen wil komen. Ik ken inmiddels vele kinderen van gescheiden ouders in mijn omgeving , en natuurlijk mijn eigen 3 dochters, en ik moet de eerste nog tegenkomen die het een FEEST vind na de scheiding . En ja, de leeftijd van kinderen maakt enorm uit. Als je een jongen of meisje van tussen de 2 en 5 hebt dan maken die een scheiding volledig anders mee dan een kind van 8 en ouder of een puber . Maar geloof mij , ga maar eens praten met kinderen van gescheiden ouders, er zit echt geen enkele tussen die het een FEEST vind .
Vanessa - 6 jul 2023
Jawel hoor. De dochter van een vriend van me vind het een feest. Waarom? Omdat haar ouders elkaar al jaren de tent uit vochten. Niet doen alsof ouders bij elkaar hebben een hel is voor ieder kind. Voor veel is het een zegen. Ook voor mijn eigen kind. Niet spreken voor andere kinderen uit situaties die je niet kent. 👍
Kim - 16 mrt 2017
Hallo Eveline, herkenbaar zeg! En goed omschreven. Vooral het stukje over opa's en oma's. Ook ik als stiefmoeder begrijp dat het moeilijk is voor de moeder en houd daar zoveel mogelijk rekening mee. Maar eigenlijk moeten moeders ook blij zijn, blij dat er iemand in het leven van hun kind is gestapt waar het kind zich vertrouwd en veilig voelt. Iemand waarmee ze willen knuffelen en tegenaan kruipen. Dat had ook best die lieve buurvrouw kunnen zijn, of die vader of moeder van de beste vriend of vriendin. Als het kind daar vertrouwen en rust voelt dan is het goed en zijn ouders daar blij mee, maar wanneer het bij de nieuwe vriend of vriendin is doet het pijn. Maar is dat niet de pijn van de scheiding ten opzichte van de ex-partner? Staat dat niet buiten de ouderrol? Papa en mama zijn altijd nummer 1, maar laat een kind daarna zijn eigen nummers 2 kiezen in alle vrijheid. Opa, Oma, buurvrouw of stiefouder...
Ingrid - 19 mrt 2017
En dan krijgt jouw kind een kind en noemt jouw kleinkind de stiefmoeder die soms pas twee jaar in beeld is oma. Dat doet oprecht pijn.
Amsterdammer in Brabant - 19 mrt 2017
Ingrid heeft gelijk . Persoonlijk vind ik serieus dat er veel en veel te makkelijk voorbij gegaan wordt aan de diepe pijn die gedumpte ouders hebben als hun kinderen binnen een mum van tijd blootgesteld worden aan een nieuwe relatie . Wanneer gaan ouders eens beseffen dat hun kinderen totaal niet zitten te wachten op alweer een nieuwe liefde . Het lijkt wel alsof het voor vele ouders makkelijker is te scheiden dan energie te investeren om het huwelijk in stand te houden . Men begint maar aan kinderen en het hoeft maar even tegen te zitten en hoppa , scheiden en naar de volgende partner . Hoezo goed voorbeeld aan de kinderen? BEZINT EER GE BEGINT , en dat geldt zeker voor kinderen .
Manon - 14 jan 2019
Ingrid. Ik snap het helemaal. Maar als je gaat scheiden dan weet je dat de kans er in zit dat dit gebeurd. Het is hetzelfde als dat je niet investeert in een relatie. Dan weet je ook dat het snel eindigt. Als er een echtscheiding komt en de meeste komen zelf van de moeders af dan moet je ook goed nadenken over het vervolg. Je kunt je partner niet verbieden om geen nieuwe partner te hebben.
Wies - 20 mrt 2017
Wat een moeder zich moet realiseren, is dat wij het allerbeste voor de stiefkinderen willen. Ja, ik ben een stiefmoeder en ik knuffel mijn stiefkind ook. Omdat het er behoefte aan heeft, omdat ze MIJ knuffelt, en omdat een van mijn taken in mijn leven is om liefde te geven aan de wereld en aan dit kind en ik ook liefde voor dit kind voel. Ik geef het kind net zoveel zorg als de "echte" moeder. Jammer dat een moeder hier een soort jaloezie voelt als we haar kind knuffelen als zijnde stiefouders. Nee, ik zie niet waarom dat pijn zou moeten doen bij een ouder. Ze zouden er blij en dankbaar voor mogen zijn, als een stiefouder dit doet. Het is een geschenk . Goed voor je kind zorgen en ervan houden, hoewel het niet "van" die persoon is. Een kind is sowieso niet "van" iemand. Iedereen mag van een kind houden. Zo lijkt het alsof alleen de ouders dit recht hebben. En nee, ik ben niet de moeder, en niet nr. 1. Dat gun ik de bio- moeder van harte. Maar om te zeggen dat we voorbijgaan aan het feit dat zij een diepere band met het kind hebben en dat het pijn doet dat een ander je kind knuffelt.. Nee. Ik denk dat hier ego een rol speelt ("mijn kind, mijn verleden met dit kind, mijn pijn". Jammer.
Rianne - 25 apr 2024
Het is maar goed dat ik dit jaren later lees. Het is een geschenk??? En iedereen mag van het kind houden? Wies, als je man 3 vreemdgaat en vervolgens met dat mens samen gaat wonen en doet alsof ze een fantastisch gezin zijn. En jij ziet je kinderen ineens de helft van de tijd terwijl je 100% moeder bent. Dan moet je je ogen uit je kop schamen. Nederig zijn. En je als stiefmoeder altijd op de 2e plek zetten als het om mijn kinderen gaat.
Amsterdam-Brabant - 21 mrt 2017
Helaas wies, reageer je les een typische stiefmoeder, Niemand zegt dat je niet van de zoon of dochter van je nieuwe partner kan en mag houden, niemand beweert dat je het kind van je partner niet mag knuffelen... Je gaat alleen, net als vele andere stiefouders, heel makkelijk voorbij aan de intense gevoelens bij de echte vader of moeder. En geloof mij, die liefde , die bloedband zit heel heel heel diep.
moeder - 17 jun 2017
je hebt het in je blok over "wij" stiefmoeders kortom allemaal... de stiefmoeder van mijn zoon speelt helaas dat spel wel... ze zijn niet allemaal oprecht Ik heb mijn zoon al een aantal weken niet kunnen spreken, ze heeft hem niet de gelegenheid gegeven om mij met mijn verjaardag te feliciteren (hij is 10 jaar oud) en jazeker ik weet ik sta op nr 1 voor hem maar dat veranderd de feiten niet. ik kies ervoor de liefde van mijn kind niet tot inzet van een wedstrijd te maken het gemis en verdriet ? onmetelijk! je artikel? mijns inziens te kort door de bocht
Maartje - 29 okt 2017
Wat een love story , je ziet het kindje 1x per 2 weken . En in de vakantie. Je rol is nog kleiner als van de juf op school . Maak het niet groter dan het is. Stiefouders zijn vervangbaar en kunnen in veel gevallen juist onrust veroorzaken
Jones - 10 jun 2018
Wat een lullige en denigrerende reactie..
Corry - 14 jan 2019
Maartje. Ik heb mijn moeder gedumpt toen ik 18 jaar oud was. Ze hield mij weg bij mijn vader maakte mijn stiefmoeder zwart en zelf had ik ook last van dat mens. Helaas ben ik niet de enigste. Twee van mijn vrienden hebben ook heg contact verbroken met hun biologische moeder om dezelfde reden. Dan zegt bloedband en liefde van een moeder nog maar heel weinig. Sinds dat ik geen contact meer heb met dat mens heb ik een relaxed leven
Papa - 14 jan 2019
“Ik heb mijn moeder gedumpt” , geen contact meer met “dat mens” Het zal je kind maar zijn die dat zegt. Zonder je moeder zou je niet rondlopen op deze aardbol, denk daar maar eens rustig over na. Ik schrik van deze keiharde post van Corry .
Tracy - 6 apr 2019
Tjah, als iemands moeders constant anderen afbreekt of mishandelt uit jaloezie, haat of gebrek aan zelfvertrouwen, dan is dat toch een goed reden om afstand van haar te houden. Er zijn genoeg mensen die hun biologische ouders niet meer willen zien vanwege een slecht verleden. Daar is niks mis mee! Ze hebben hun kind pijn gedaan, waardoor ze een trauma hebben overgehouden. Jij weet helemaal niet wat die persoon mee heeft gemaakt, dus voor jou is dat makkelijk gezegd
Mengelmoesje - 16 jul 2021
Ik heb om diezelfde reden ook het contact met mijn moeder verbroken en ik het heeft mij meer dan goed gedaan. Mijn moeder ging vreemd en mijn vader kwam daar achter, desondanks heeft hij haar geholpen op opnieuw te beginnen in de breedste zin van het woord. Nu hebben mijn ouders een nieuwe relatie en mijn moeder deed niets anders dan mijn vader en stiefmoeder zwart te maken. Ik zag hoe het er thuis bij mijn vader aan toe ging. Hij en mijn stiefmoeder gaven mij alle rust en liefde die ik nodig had zonder mar ook een vervelend woord over mijn moeder te vertellen.
Sandra - 15 dec 2017
Stiefmoeder, ik ben het ook. Toen ik mijn partner leerde kennen dacht ik "oh kinderen, leuk!" Doen we even. En ja, natuurlijk heeft hij een ex, maar dat is de moeder van zijn kinderen. Doen we ook wel even... Nou dat "doen we even" is het niet. Maar dat is vooral omdat wij het (met zijn 3en) goed willen doen voor de kinderen. Gelukkig kunnen mijn vriend en zijn ex goed met elkaar opschieten, soms vind ik het wel lastig, want ja, toch zijn ex. Maar al snel denk ik dan, San, zet je over je eigen gevoelens heen, hartstikke mooi voor de kinderen dat ze nog dingen met zijn vijfen doen. Wij vonden het belangrijk dat kinderen rustig aan mijn bestaan konden wennen. Zo wisten ze al lang dat papa een nieuwe vriendin had, maar voorstellen dat hebben we na een half jaar gedaan. En pas nadat ik zijn ex had leren kennen. Dat vond ik wel zo resoectvol. Zo wist zij met wie haar kinderen te maken zouden krijgen en als ze dan over mij praten weet ze ook over wie ze het hebben. En niet alleen over de vriendin van papa. Meest awkward date ooit, maar goed, overleefd. De kinderen en ik hebben elkaar op een gezellige/losse manier leren kennen. En al snel kwamen de kinderen op me afrennen als ik aankom, houden ze mijn hand vast tijdens het winkelen en liggen we heerlijk op de bank te knuffelen. De eerste keer afscheid waar mama bij was was een high five. Maar nu krijg ik ook de knuffels. Ja voor ons allemaal een awkward moment de 1e keer, maar ook dat went. Al snel moest ik ook bij mama het speelgoed kijken en de kamer zien. Heel leuk, heel raar, maar wel gedaan want de kinderen zijn enthousiast. Ik heb heel veel respect voor zijn ex, er er stapt toch ineens een andere vrouw in het leven van jouw kinderen. Gelukkig kunnen zijn ex en ik ook goed met elkaar. Ik heb het dan ook tegen haar gezegd dat ik het knap vind hoe ze er mee omgaat als de kinderen mij een knuffel geven waar ze bij is of als ze iets over mij vertellen... Waarop ze aangaf dat ze het juist prettig vond dat het zo goed gaat. Ze ziet bij vrienden dat het ook anders kan. We zijn zelfs met zijn 3en bij het afzwemmen van hun dochter geweest. En later bij een toneelstuk op school. Ook dit was zo'n 1e keer een beetje gek, maar uiteindelijk ook gezellig. En de kinderen vinden het fantastisch als we er met zijn allen zijn. En ik denk dat zowel ouder als stiefouder in het belang van het kind moet denken. Ik heb zelf geen kinderen, maar ik kan me voorstellen dat het voor de ouder heel erg lastig kan zijn om je kind met iemand anders te zien knuffelen of als je naar verhalen over de nieuwe partner moet luisteren. Als je kind enthousiast is zul je dat vervelende gevoel toch even naast je neer moeten leggen. Daarnaast moet je als stiefouder je plaats kennen. Bij veel dingen denk ik na, wat zou mama hier van vinden. Stom voorbeeld nagels lakken, lijkt mij heel leuk om te doen, maar is een typisch moeder-dochterding, dus doe het (nog) niet. Dat vind zijn weg allemaal wel. Het "ik doe het wel even" was ontzettend naïef. En eerlijk een partner zonder kinderen en zonder ex is 10x zo makkelijk. De opmerking "het is je eigen keuze" heb ik ook vaak genoeg gehoord. En ik weet het, ik had ook de keuze om in dit leven te stappen, de ouders/kinderen niet. Dus ik klaag ook niet. Want als de liefde er is, moet je er iets voor doen. Dus ook al is het soms wat lastig, ik doe mijn uiterste best om alles voor ons allemaal zo goed mogelijk te laten verlopen. En ik moet zeggen, we zijn goed op weg met zijn 3en (6en).
Marijke - 21 mrt 2019
Sandra.. respect! Prachtig verwoord. Ik heb zo ongelofelijk veel “last” van nieuwe partner ex. Dringt zich op aan school, belt ouders van vriendjes van school om af te spreken. Ze weet haar plek niet. En mijn ex.. nou die laat t allemaal toe.
Sonja - 18 dec 2017
Hoi Eveline, wat een mooie blog en hoe herkenbaar! Dank je wel.
Sin - 10 aug 2018
Mijn ex gaat as we speak samenwonen met zijn nieuwe liefde. De kinderen zijn nu wegens zomervakantie bij mij en als ze weerga dit weekend weer terug gaan naar papa woont zij erbij. Pijnlijk vind ik het! Temeer omdat ik het net pas via mijn oudste te horen heb gekregen dat dit aan de hand was en mijn ex het blijkbaar niet nodig vond mij hier zelf over te informeren. Het is een lieve meid, die nieuwe vriendin, maar hij kent haar net pas een half jaar (via datingsite) en is er volledig in gevlogen. Leuk voor hem, maar wat vind ik het pijnlijk, het gevoel dat mijn plek in het gezinnetje daar zo wordt overgenomen door een andere vrouw. De gedachte dat een ander daar mijn moeder gaat overnemen is iets wat ik maar moeilijk kan verkroppen. Zeker ook door de snelheid waarmee dit gaat en de manier waarop. Ik heb 3 kinderen, de jongste wist blijkbaar niet eens dat papa zou samenwonen als ze na de vakantie terug ging naar hem.
Simone - 21 aug 2018
Ik ben moeder en stiefmoeder en mijn dochter heeft een 'stiefmoeder'. Stief vind ik overigens een rotwoord en kinderen krijgen in de sprookjes alvast een heerlijk beeld voorgeschoteld, dank je wel Walt Disney;). Mijn dochter is gek op haar stiefmoeder, viert daar ook een stukje moederdag mee en is graag op haar verjaardag daar. Ik vind het heerlijk voor haar, dat er iemand is waar zij zich op haar gemak voelt en waardoor het eigenlijk bij papa gezelliger is. Ik voel mij als moeder totaal niet bedreigd! Ik doe rustig met haar een kopje koffie (als mijn ex er niet is, want hij vindt het na 6 jaar nog steeds lastig om binnen een straal van 2meter bij mij te zijn - go figure) en maak een praatje. Mijn eigen rol als stiefmoeder vul ik beperkt in. Net als bij Eveline is mijn stiefkind er slechts 1x in de 14 dagen en de helft van de vakanties. Dan heb je sowieso als vader en nog meer als stiefmoeder een heel beperkte rol, want de echte opvoeding gebeurt aan de andere kant. Natuurlijk zijn er basis regels, want die zijn er ook voor mijn eigen dochter, maar meer dan daarop bijsturen is het niet. Dat laat ik overigens in 80% van de situaties aan mijn vriend over, je doet het als stiefmoeder zelden goed. Mijn oma heeft 8 kinderen grootgebracht en sprak wijs : 'je hebt je kinderen maar te leen', en zo zie ik dat ook. Dus houd op met het claimen van je kind en stel je open voor de nieuwe situatie die bij de vader van je kind ontstaat, het is en blijft haar vader en ooit (of misschien nog steeds) hield je van hem en heb je samen gekozen voor een kind(eren). Maak het beste van de nieuwe situatie die je gegeven wordt, zo werkt het ook in de rest van je leven. Dat is een les waarmee je je kinderen helpt. Ophouden met het projecteren van je eigen verdriet, pijn en tekortkomingen, daar help je je kind geen bal mee. Kinderen willen liefde voelen en geen ruzie, spanning of stress. Als je als moeder onvoldoende mee kan bewegen in de nieuwe situatie aan de andere kant, creëer jij stress voor jouw kind en dan help je hem of haar totaal niet. Je maakt het loyaliteitsconflict alleen maar groter. Dit een luchtige blog....maak het vooral niet groter dan dat het is.
Jessie - 18 mrt 2019
Ik ben stief (veel te lelijk woord) moeder van 3 en moeder van 1, die opnieuw ook een stiefmoeder heeft. Nu ben ik reeds 4 jaar in het leven van de papa, dus ook van mijn lieve pluskinderen... De situatie thuis is echt op en top. Ik zie de kinderen graag, de kinderen zien mij graag.. We doen heel veel samen, knuffelen samen, huilen samen, kortom zowel zijn kinderen als mijn kind... wij vormen een gezin met 6. Ook al zijn ze niet heet heel de tijd bij ons. (wat ik stiekem toch leuk zou vinden, maar wat dus niet gaat). Wat mij als 4 jaar innerlijk frustreert is de biologische mama. Ik en mijn vriend hebben daar al heel veel over gepraat, maar toch kan ik het niet loslaten. Als er iets met de kinderen gebeurd is, op school, tussen vriendjes, …. ben ik steeds weer de schuldige, niet volgens mijn man, niet volgens de kinderen maar wel volgens haar. Ik ben eigenlijk al zelf tot de conclusie gekomen dat ik het moet loslaten, maar het is telkens opnieuw en opnieuw en opnieuw. enkele voorbeelden: men plusdochter heeft pijn aan haar tand, ik ben de naar de tandarts. Ik laat dit weten aan de biologische mama, en toch krijg ik weer naar mijn hoofd geslingerd, ik ben de mama ik zal dat wel doen.. pluszoon, is ziek, hij belt mij (op mijn gsm) op toen hij terug aan het keren was met zijn fiets, dat het niet meer ging, ik ben onmiddellijk in mijn auto gesprongen en ben hem gaan ophalen om daarna hem af te zetten bij zijn moeder (aangezien het haar dag was)…, krijg ik daarna weer het verwijt dat ik hem ben gaan halen... Krijgt mijn man deze ochtend telefoon, Onze zoon M. is zijn fiets bij jullie vergeten, hij kan niet naar school... zou je willen vragen aan je vriendin (ik dus) of ze M. naar school kan brengen... zo kan ik nog enige tijd doorgaan... het is idd zo dat ik haar soms al eens verwijten (waar ik soms spijt van heb) naar het hoofd heb geslingerd. Het voelt telkens als een strijd tussen ik en haar... zij blijft hun moeder, maar ik ben geen persoon die men te pas en te onpas kan gebruiken, ja zo voel ik mij gebruikt. Het is voor heel veel stiefmoeders, niet gemakkelijk vooral voor diegene die oprecht en pluskinderen graag zien, die er alles voor zouden doen. Maar gebruikt worden door biologische moeder dat gaat niet. Ik kan dit maar niet loslaten, ookal hebben reeds heel veel vriendinnen die mij dat zeggen, je zal nooit hun mama zijn, dan hoeft voor mij ook niet, zij hebben respect, maar de biologische moeder niet.
nikkie - 18 mrt 2019
@ Jessie, Jij en de biologische moeder zitten steeds in elkaars vaarwater. Niet door blijven gaan op dezelfde manier want dat blijft de situatie zo. Zorg voor duidelijke grenzen ( voor zowel jezelf als voor moeder) maak afspraken die ook voor de kinderen duidelijk zijn ( wie zij moeten bellen wanneer er een hulpvraag van de kinderen is) wie nu precies welke zorgtaken op zich neemt en respecteer de biologische moeder in haar besluiten. Laat vader dit met moeder regelen en stap er zelf tussen uit. Als er meer rust in de situatie zou komen als vader meer zorgtaken neemt ipv jij ga die weg dan in. Jij kan zelf ook de grens trekken dat zij jouw niet meer inschakelt wanneer dat haar uitkomt. Hoe raar het ook klinkt maar je zal veel meer respect van moeder kunnen krijgen door een stap terug te doen en wat meer op de achtergrond te blijven. Door respect te willen van de biologische moeder op basis van " kijk eens hoeveel ik voor deze kinderen wil doen en doe" gooi je alleen maar olie op het vuur.
Jessie - 18 mrt 2019
@ Nikkie, als ik heel eerlijk mag zijn... Ja, de biologische moeder is de moeder, ja zij doet dat heel goed, wie ben ik om daar aan te twijfelen. wat ik niet doe. Maar ik vraag niet echt geen respect van haar. Ik wil gewoon dat ze ons gerust laat... Als de kinderen hier zijn... Als de kinderen mij iets vragen, overleg ik dat altijd met de papa.... Ik ben het gewoon kotsmoe dat ze zich wil moeien in ons leven die wij hebben. Mijn man is 3 jaar alleen geweest. Toen kon ze hem nog rond haar vinger winden... Nu lukt dit dus al niet meer... Mijn man heeft al langer ermee moeten leren leven dat er een 2de papa in het spel is. Het enigste wat ik verlang is dat ze echt haar niet meer moeit in het leven dat ik nu met de papa en de kids aan het opbouwen ben. Respect van haar heb ik niet nodig. Maar ik ben het een beetje meer dan moe dat zij ons (ik, papa en kids) telkens weer tegen elkaar opzet. Dat ze zich opdringt als het over de kinderen gaat, is normaal ze is tenslotte hun moeder, maar ze hoeft mij niet continue de les te spellen. Ze moet ophouden met mijn man de les te spellen en de kinderen tegen ons op te zetten. Das een beetje mijn grootste frustratie. Ik bedoel het ook alleen maar goed met hen.
nikkie - 18 mrt 2019
@Jessie, Jij gaat in mijn ogen uit van een verkeerd begin punt. Je doet alsof jij en zijn kinderen het kerngezin zijn en biologische moeder zich daar niet mee mag bemoeien omdat ze buitenstaander zou zijn. Vader, moeder en kinderen hebben een omgangsregeling of co ouderschap af gesproken en jij bent daar wettelijk gezien geen onderdeel van, jij bent eigenlijk die buitenstaander, hoe lullig dat ook klinkt. Biologische moeder mag jou absoluut wel de les lezen als zij vind dat jij teveel moedert en zorgtaken op je neemt die bij biologische moeder of vader horen. Ik geloof direct dat je het allemaal goed bedoelt maar bij moeder valt dit echt allemaal verkeerd dus als je wilt dat er iets verandert begin dan eerst met dat stapje terug en betere duidelijke afspraken over verdeling zorgtaken Laat die bij vader en moeder. Als er rust in de tent is is er misschien wel weer ruimte dat jij en moeder samen zorgtaken verdelen, dat zou natuurlijk ideaal zijn maar dat mag nooit het uitgangs punt zijn van de stiefouder zonder overleg met de biologische moeder.
Jessie - 18 mrt 2019
Nikkie, leuk dat je zo reageert, apprecieer echt je eerlijke mening. Maar heb toch mijn bedenkingen bij bepaalde zaken. Zo zeg je dat ze haar wel mag bemoeien en mij de les mag spellen. Maar als mijn man dat doet bij haar kan dit ook niet. Hij is daarmee uiteindelijk gestopt. Volgens hem doet ze toch haar gedacht. Maar als wij hier "ons" gedacht willen doen is dit niet OK Wat indien de vader zegt ok, ik zal er wel voor kijken en hij die taak aan mij doorgeeft. (soms op vraag van de kinderen zelf). Dan is dit tussen biologische ouders overlegt. De "stiefvader" doet ik ook zo als de moeder niet kan...Wij zeggen dan ook niet tegen hen dat ze dit eerst met de biologische vader moet overleggen.
Iris - 24 jun 2019
Sinds mijn 5e ben ik iemands stiefkind en het was mij zoveel waard geweest als mijn stiefvader en - moeder zo over de situatie geschreven hadden. Hartverwarmend hoe je schrijft. De scheiding wende ik wel aan als kind, het is een realiteit waarvan je geen keuze hebt om ermee te dealen. De pijn van volwassenen daarentegen, en een eventuele strijd tussen volwassenen, is als kind bijzonder zwaar om je tegen te wapenen. Ik hoop van harte dat mensen hier aandacht voor hebben in scheidingssituaties: hoe communiceer je je eigen pijn en welke ruimte blijft daarin voor de gevoelens van je kind? Kunnen zij hun gevoelens echt nog bij je kwijt of heb je de kaders al gegeven? Stiefouder/ouder... Kinderen staan er in mijn ervaring niet eens expliciet bij stil (tenzij een stiefouder dwars ligt misschien). Het is toch volstrekt logisch en daarmee onnodig om uit te spreken wie de biologische ouder is en wie de stiefouder?
Tessa - 25 jun 2019
@iris: ?
Kim - 5 nov 2019
Ik ben ruim 2 jaar stiefmoeder van 4 geweldige jongens. Begin dit jaar zijn mijn vriend en ik gaan samenwonen. Dit gaf voor iedereen een hoop rust. De vragen of Kim er wel zou zijn en wanneer ze anders weer zou komen en waarom ze er dan niet was, waren verleden tijd. Kim is er gewoon altijd en dat is fijn :) Mijn vriend en zijn ex hebben een co-ouderschap. Dit betekent dat de jongens week op week af bij ons zijn. Ik vind het heerlijk als ze komen en waardeer de momenten die mijn vriend en ik in de weken dat ze er niet zijn samen hebben. Er kan hier van alles geroepen worden, maar als de kinderen er vaak zijn, ga je automatisch zorgen voor. Dat hoort er gewoon bij. Natuurlijk ben je de moeder niet en dat ga je ook nooit worden. Dit is ook helemaal niet nodig. Ik zie mezelf als een leuke, goede en zorgzame bonus voor de kinderen (en zo zien ze mij ook). In de weken dat de kinderen bij ons zijn, hebben ze een totaal ander ritme dan in de weken dat ze bij hun moeder zijn. Kinderen zijn flexibel dus passen zich prima aan de situatie aan. Ze zijn het gewend en weten precies hoe het bij ons thuis gaat en werkt. Ik ben van mening dat de ex van mijn vriend zich verder niet hoeft te bemoeien met de weken die de kinderen bij ons zijn. Hoe wij ons leven met de kinderen inrichten is aan ons. Natuurlijk overleggen mijn vriend en zijn ex regelmatig over zaken rondom de kinderen. Dit is ook nodig en goed om op een lijn te liggen. Voornamelijk gaat dit over zaken rondom school, kinderfeestjes etc. Daarnaast is er een ouderschapsplan waar ieder zich aan dient te houden. De kaders zijn dus helder. Zelf heb ik ook gescheiden ouders en weet dus waar kinderen mee te maken krijgen na een scheiding. Ik denk dat het vooral ligt aan hoe een ieder hier mee om gaat. Je kunt het luchtig houden of er zwaarmoedig over doen. Kinderen gaan mee in de stemming van de ouders. Je kunt als kind beter zien dat papa en mama niet meer bij elkaar zijn en wel een liefde elders hebben gevonden dan ouders die ruzie maken, elkaar de huid vol schelden en vervolgens in een spanning zitten. Mijn vriend en ik zijn liefdevol naar elkaar en de kinderen en ook daar zit een les in. Liefde kan altijd opnieuw gevonden worden. Kinderen krijgen nog steeds mee hoe een liefdevolle relatie eruit ziet. Naar mijn idee is daar niets mis mee.
Simone - 23 nov 2019
Wat vervelend dat die kinderen een " biologische " moeder hebben zeg! En niet een uit China die ze af heeft moeten staan, maar gewoon een ECHTE aanwezige moeder die kinderen op de wereld heeft gezet en nog steeds dag en nacht voor ze zorgt. En die "biologische " moeders die vaak helemaal niet gekozen hebben voor een scheiding moeten maar blij zijn met de vriendin van hun vader die haar kinderen plus bonus of stief kinderen durft te noemen? Of dat er nog iemand van hun leuke kind houdt? Kom op zeg, mijn eigen kind heeft naast mij genoeg familieleden die van hem houden en heeft nimmer om een plus, stief of bonusmoeder gevraagd. Die heeft hij ook helemaal niet nodig. Zijn vader wel, niet zijn vriendin. Dat is nl het enige juiste woord. Nieuwe vriendinnetjes van vaders, ken je plaats eens! Het is vaak al moeilijk genoeg voor de kinderen na een scheiding ook nog eens met jullie te moeten dealen
Kim - 25 feb 2020
Volgens mij heb je een nogal slechte ervaring achter de rug? Het lijkt er namelijk op dat je een oordeel hebt over alle stiefmoeders... Misschien ben je ontzettend gekwetst of vind je het ontzettend lastig dat er een andere vrouw in het leven van je kinderen is. Dat is uiteraard te begrijpen, maar de manier waarop je stiefmoeders neerzet is echt niet oké.
Shila - 28 apr 2020
Ik lees zo eens alle reacties, omdat ik ook als biologische moeder te maken heb met een stiefmoeder. Ik heb met haar veel moeite, omdat ze binnen 3 maanden na vertrek van mijn ex bij hem introk, ik moest van de kinderen horen dat papa een vriendin heeft, ex heeft mij niks verteld en zij nam gelijk de moederrol over. Vind ik niet kunnen en mijn ex laat dat toe. En wat mij nog meer zorgen baart, is dat zij zelf een kind heeft, maar niet voor hem kan/mag zorgen en opvoeden, voor zijn eigen veiligheid. Nu spannen mijn ex en zijn vriendin samen om mij het gezag te laten ontnemen. Zij stuurt mij intimiderende mails, wil bepalen wanneer de kinderen naar mij terug mogen, vertellen allerlei leugens, die ze niet eens kunnen bewijzen, omdat het niet zo is. Dus sorry stiefmoeders, ik ben het eens met de reacties stiefmoeders weet jullie plek, laat het aan de vader en moeder over, zij zijn de ouders. Geldt trouwens ook voor stiefvader.
A van Delden - 21 jan 2020
De stiefmoeder van mijn kinderen doet haar best. Is goed geweest voor ze. Maar! ze vond het niet goed dat (toen nog) haar vriend meebetaalde aan kleding. Dat is een repeterende gebeurtenis die vooral als het om winterkleding gaat van belang is. Nu zijn de kinderen groot en maken deel uit van HAAR warme gezin. Met een extra zus en broer. Er is wederzijdse genegenheid en ik speel geen rol van betekenis. Daar wen ik nooit aan
Kim - 28 feb 2020
Ik vind het oprecht schrijnend om te lezen dat de stiefmoeder van jouw kinderen bepaald of jouw ex meebetaald aan kleding of niet. Dit is niet aan haar en het is ook niet nodig. Het is ook heel vervelend om te lezen dat jij je zo buitengesloten voelt. Vergeet vooral niet dat jij de moeder van de kinderen bent en altijd zult blijven. Ook bij jou hebben ze een warm thuis!
A van Delden - 21 jan 2020
Het gaat altijd om de stiemoeders. Hun verhalen.zij weten het altijd te vertellen. Uitzonderingen daargelaten. Maar stiefmoeders moeten zich realiseren dat zij niet het belangrijkst zijn. EERST de moeders daarna de vaders en DAN PAS de stiefmoeders. Ken je plaats en heb respect voor de moeders. Want ze hebben GEEN idee hoe moeilijk de situatie van de echte moeder is.
Iris - 22 jan 2020
Kinderen weten wie hun ouders zijn, hoe goed een stiefouder ook is. Ik vind het zelf fijn voor kinderen als zij na een scheiding twee huizen hebben waar zij zich thuis voelen. Ik vind het zelfs een plicht van stiefouders om de kinderen welkom te heten in hun leven. Als je een nieuwe partner hebt die niet voor de kinderen wil zorgen, dan zou ik hem/haar zelfs de deur wijzen. Als kind wilde ik graag ook liefde van mijn stiefouders, al zou ik dat destijds nooit hardop hebben gezegd. Als stiefouders (ik heb er veel gehad) dat niet deden voelde ik mij niet thuis, niet welkom, niet de moeite waard om voor te zorgen, een tweederangsgezinslid die er af en toe is omdat ze nu eenmaal bestaan, een buitenstaander zonder verbinding. Als kind wilde ik graag bij beide gezinnen horen. Je hebt er nu eenmaal twee. Een stiefouder is een keuze van de ouder. Een slechte band met een stiefouder voelde voor mij als een afwijzing van mijn eigen ouder: hij/zij laat het toe dat iemand je niet de moeite waard vindt om lief te hebben. Ik hoop dat ouders hun kinderen een fijne band met een stiefouder gunnen en dat zij zich daar niet door bedreigd voelen. Het is namelijk niet nodig. Echt niet. In geen miljoen jaar raakte ik in de war wie mijn ouders zijn, ook niet met de allerliefste stiefouders op aarde. Ik wou dat ik dat gevoel kon uitdelen aan moeders/vaders die dit soort angsten hebben voor stiefouders.
Kim - 25 feb 2020
Ik denk dat sommige stiefmoeders heus hun plek niet weten. Al vind ik dit echt een heel vervelende uitspraak. Ik ben zelf stiefmoeder en geen hond die haar plek moet weten. Ik kan en wil nooit de plek van hun eigen moeder innemen! Dat is ook helemaal het uitgangspunt niet. Uiteindelijk is het voor iedereen lastig. Voor moeders, maar ook voor de stiefmoeders. De intentie is niet de plek van de ouder in te nemen, maar wel te zorgen en liefhebben van de kinderen. Ik geloof niet dat dat erg is, maar het kan juist iets toevoegen. Persoonlijk heb ik een prima band met de ex van mijn vriend. Dus misschien moeten sommige niet zo oordelen, want zelfs stiefmoeders hebben gevoel 🤔
nikkie - 26 feb 2020
Kim wat betreft de uitspraak dat sommige hun plek niet weten en dat jij dat assosieert met een hond is helemaal niet zo negatief als je de oerdrift van moeder tot beschermen van haar kinderen bij gevaar als basis neemt. Het is dan aan stiefmoeder om gepaste afstand te bewaren ( haar plaats weten) Want pas als de moeder zich weer veilig voelt in de nwe situatie zal er eventueel ruimte kunnen komen voor de stiefmoeder. Zolang de moeder de situatie als onveilig bestempeld heb je het daar als stiefmoeder maar mee te doen.
nikkie - 26 feb 2020
Kim een "jankverhaal" over "stiefmoeders hebben ook gevoel" gaat niet overkomen bij moeders die een nwe vriendin niet willen of kunnen accepteren.Bio moeders hoeven helemaal niks met de gevoelens van de stiefmoeders. Van wat ik hier lees onderschatten stiefmoeders zo vreselijk de oerdrift van biologische moeders om hun kroost te beschermen bij gevaar. Een scheiding is een onveilige situatie waar juist die oerdrift naar boven komt dan komt er ook nog een nwe vriendin bij kijken en ja dan staat moeder helemaal op scherp wb haar kinderen. Of dat nu terecht is of niet doet er niet toe. Het is een volkomen logische en verklaarbare reactie van bio moeder. Dat kan je niet wegpoetsen door zinnetjes als "wil niet de moederrol overnemen en het is voor iedereen lastig bla bla.
Kim - 27 feb 2020
Ja ik denk dat je het daar toch mis hebt. Uiteindelijk zal de biologische moeder moeten accepteren dat er een nieuwe vrouw in het leven van de kinderen is. Het is niet aan haar om dit goed of niet goed te vinden. Het is nu eenmaal zo. Ik geloof echt oprecht dat het voor moeders ontzettend ingewikkeld is als er een nieuwe vrouw in het leven van haar kinderen komt. Ik heb zelf ook gescheiden ouders dus ik heb ook de andere kant gezien. Ja het is ingewikkeld, maar dat is het voor iedereen. Hoe je het ook went of keert, iedereen zal nog een tijd in elkaars leven zijn en wellicht ook blijven. Dan tellen in mijn ogen alle gevoelens mee. In eerste plaats die van de kinderen, ouders, maar ook de stiefouders. En je kunt het een jankverhaal vinden, maar dat is wel wat het is. Ik ben zelf al een stukje verder in dit hele proces en ben helemaal oke met de moeder van de jongens (en de moeder van de jongens ook met mij). Het was voor iedereen even wennen, maar uiteindelijk is het ook in het belang van de kinderen als alles gemoedelijk gaat.
Iris - 28 feb 2020
Dat onveilige gevoel is iets waar de biologische moeder zelf mee in het reine moet komen ook, denk je dat ook of moet de stiefmoeder hier iets mee? De angst kan ik logisch volgen en begrijpen van de zijlijn, de uitingsvorm ligt er een beetje aan. Soms krijg ik ook een beetje vibes alsof je in vliegtuig zou zitten en je moeder zegt steeds 'we storten neer'. Of in een scheiding 'dit is eng en onveilig, we voelen ons onveilig, de nieuwe vriendin bekijken we met argusogen', dan gaan kinderen dat sneller ook zo voelen en duurt het langer om vertrouwen op te bouwen. Dat draagt niet direct bij aan de rust in het proces van meemaken.
Tessa - 28 feb 2020
Ook mijn idee! Mooi gezegd Iris.
nikkie - 27 feb 2020
Kim jij maakt met jouw reactie de bio moeder direct monddood en vervolgens probeer je bio moeder ervan te overtuigen dat het voor anderen ook allemaal moeilijk is. Hiermee geef je aan dat je mijn reactie in ieder geval niet begrepen hebt.
Tessa - 27 feb 2020
Nikkie: misschien maak je het zelf nu wel erg scherp met je woorden jankverhaal, monddood en overtuigen. Er is altijd verdriet en begrip maar ik sta wel achter de woorden van Kim en ze maakt in mijn ogen de bio moeder hierdoor niet monddood maar probeert terecht de andere kant te belichten.
Kim - 28 feb 2020
Beste Nikkie, Ik begrijp je reactie prima. De biologische moeder heeft de oerdrift om haar kinderen te beschermen in onveilige situaties en de stiefmoeder moet hier rekening mee houden. Ik denk dat we niet helemaal over hetzelfde praten en elkaar niet begrijpen. Toen ik mijn vriend leerde kennen, was hij net gescheiden. Het heeft een half jaar geduurd voor ik aan de kinderen werd voorgesteld en daarna hebben we het rondom de kinderen heel rustig opgebouwd. Hier hebben zowel de kinderen als de biologische moeder aan kunnen wennen. Natuurlijk blijft het alsnog lastig dat er een andere vrouw bij de kinderen is, maar dat is wat het is. Hoe je het ook went of keert, dat zal de moeder moeten accepteren. Doet ze dit niet, maakt ze het voor haarzelf, maar ook voor de kinderen erg moeilijk. Mijn eigen moeder heeft mijn voormalige stiefmoeder nooit kunnen accepteren en dat is voor ons altijd erg lastig geweest, want wij vonden haar wel een erg lieve en leuke vrouw. Nu ik volwassen ben, snap ik dat het voor mijn moeder echt heel moeilijk en lastig is geweest, maar dat was het ook voor ons en ook voor mijn voormalige stiefmoeder. Nog wel wil ik even zeggen dat ik niemand monddood maak of ergens van probeer te overtuigen. Dat ik dat zo zie, betekent niet dat ik haar dat ooit heb verteld. Ik heb me nooit ergens mee bemoeit, maar mijn haren gaan van sommige reacties hier recht overeind staan, omdat er wordt gesproken over stiefmoeders als onmensen die hun mond maar lekker moeten houden. Dat is niet de realiteit en ook niet hoe het werkt.
nikkie - 27 feb 2020
Territoriumdrift zal ik nog noemen want dat is gewoon wat hier gebeurd en niemand wil daaraan. Waarom is het zo lastig voor anderen om het beestje gewoon bij het naampje te noemen?
Tessa - 27 feb 2020
😂
Iris - 28 feb 2020
En welk beestje zit er in territoriumdrift, welke naam heeft dat? Is dat voor stiefouder een angst dat de kinderen hem/haar afwijzen als zij van hun biologische ouder houden en voor ouders een angst voor het (nog meer) kwijtraken van de kinderen als zij een goede band met een stiefouder ontwikkelen? Misschien begrijp ik het verkeerd, maar als ik het meemaak dat de kinderen deze drift meemaken ervaar ik het meer als touwtrekken aan de kinderen, wat kinderen in een spagaat drukt in plaats van dat het ze beschermd. Het schiet zijn doel een beetje voorbij, met de beste bedoelingen denk ik. Maar dat is interpretatie. De opmerking van Simone (21-8-18) vind ik mooi, over het 'te leen hebben van je kinderen'. Uiteindelijk is een stiefouder een aspect in het leven van je kinderen en minder in dat van de biologische ouder in het andere (t)huis denk ik. Het is het leven van je kinderen. Die beschermen alsof het je eigen leven is werkt contra denk ik en beschermd de kinderen juist niet. Maar dit is zover ik kom met interpreteren op dit moment...
nikkie - 27 feb 2020
Zo moeilijk is het allemaal niet hoor. Zowel bio moeders als stiefmoeders doen aan territoriumdrift en zolang dat niet erkent word krijg je van die nietszeggende zinnetjes als "we snappen dat het moeilijk is".
Kim - 28 feb 2020
Nikkie: Je blijft er wel nieuwe termen ingooien ;) Uiteraard is er territoriumdrift, maar dit gaat (in ieder geval bij mij) niet over de kinderen. Dit zou dan meer gaan om mijn vriend en ons huis en dit is vooral in het begin van de relatie het geval. Nu alles in rustig vaarwater is gekomen en iedereen "zijn plek" weet, is hier niet echt meer sprake van. Zijn ex mag altijd bij ons komen en ik ga daar ook regelmatig op de koffie. De kinderen geven moeders een kus en knuffel en mij ook en dat is helemaal oké. Willen ze mij geen kus en knuffel geven, omdat ze dat lastig vinden voor moeder, is dat ook oké. Uiteraard komt dit pas als je verder bent in de relatie met de ex, maar ik gun het iedereen en vooral alle kinderen van gescheiden ouders, want dat is waar het uiteindelijk om draait toch?
nikkie - 29 feb 2020
Kim het is nu eenmaal zo dat stiefmoeders niet met open armen ontvangen worden door bio moeders. Dat heeft meerdere oorzaken maar als stiefmoeders niet de moeite willen nemen om zich daarin te verdiepen blijven de 2 partijenen elkaar in de weg zitten. Je hebt territorium drift en zoals in een reactie te lezen van Simone ( waar jij de 25e op gereageerd hebt) gaat het wel degelijk over de kinderen. Als je dan nog een nwe vriendin hebt die een van nature grote zorgbehoefte heeft naar de kinderen weet je zeker dat zaken fout zullen lopen tussen stief en bio moeder. Stiefmoeders vullen veel te veel in hoe bio moeders het maar moeten doen. Dat werkt niet. Ook jouw oproep aan bio moeders dat die niet minder zouden moeten oordelen en dat stiefmoeders ook gevoel hebben werkt ook niet. Mijn mening is dan als stiefmoeders niet de moeite willen nemen om zich te verdiepen in wat wel zou kunnen werken dan moeten ze ook niet piepen over de moeder. Eigen aandeel van stiefmoeders lees ik hier nergens, ook zie ik nergens dat stiefmoeders elkaar ook tips geven over hoe eventueel te handelen bij ingewikkelde situaties met bio moeders. Stiefmoeders houden elkaar de hand boven het hoofd. Het is vingerwijzen naar bio moeder en verdedigen van eigen positie van de stiefmoeder. ( ps ik heb het in al mijn reacties niet over jouw persoonlijke situatie gehad, mijn reacties komen voort uit jouw reacties waarin je de stiefmoeders in het algemeen verdedigt). Over het monddoodmaken van de bio moeders wat jij wel doet doordat jij wel zegt te snappen dat het lastig is voor de bio moeders en dan komt er een MAAR.......maar dat is voor iedereen lastig ook voor de stiefmoeder zeg je. Juist door dat woordje "maar" is bio moeder bij jou uitgepraat want alles wat zij nog te vertellen zou hebben gooi jij op de hoop van die anderen die het ook moeilijk hebben. Dan ben je dus uitgepraat en telt de bio moeder niet meer als individu.
Iris - 29 feb 2020
Wat moeten stiefmoeders volgens jou doen hierin? Daar ben ik nieuwsgierig naar wat door stiefmoeders niet altijd gedaan wordt naar biologische moeder toe in jouw ervaring wat zij wel goed aan zouden doen volgens jou als biologische moeder.
Tessa - 29 feb 2020
@nikkie: misschien begrijp ik je verkeerd hoor, maar er van uitgaande dat beide kanten oergevoelens hebben, is het biomoederinstinct dan hoger of meer waard dan de oergevoelens van de stiefmoeder... Is dat wat ik je in je woorden lees?
Kim - 29 feb 2020
Een bio moeder hoeft een stiefmoeder ook niet met open armen te ontvangen. Ex partners leven gescheiden en hebben eigen levens. De kinderen leven zowel bij moeder als bij vader. Het leven bij moeder moet ze inrichten zoals zij dat wilt en vader idem. Als daar dan een vriendin of vriend bij komt, zorgen zij ook voor de kinderen. Dat is niet in het vaarwater van de bio moeder of vader, want de levens zijn gescheiden. Gezamenlijke dingen wat betreft de kinderen (school etc) ligt bij de bio ouders en hebben stiefouders niets mee te maken. Uiteraard is het zo dat als er gezamenlijke dingen zijn rondom de kinderen (optredens, afzwemmen etc) stiefouders zich aan horen te passen en respect tonen aan bio ouders (in mijn ogen niet meer dan normaal). Zoals eerder gezegd, de levens zijn gescheiden dus hoe dit wordt ingevuld bij beide is aan de ouders. Komt daar een nieuwe vriend of vriendin bij, is het aan beide. Uiteraard wordt er ook door de stiefouder gezorgd voor de kinderen, maar zolang dit niet in strijd is met hoe de ouder er zelf in staat, lijkt mij dit niet meer dan normaal. Wellicht heb ik het zo beter uitgelegd, want je lijkt alles wat ik schrijf negatief op te willen vatten. Als je in het begin in een relatie stapt met een man die kinderen heeft, is er niemand die je een handleiding geeft over hoe je het zou moeten doen. Er zijn ontzettend veel mensen waar je rekening mee moet houden en dan heb je ook nog je eigen gevoel. Je blijft zeggen dat dit niet belangrijk is, maar het speelt wel mee. Ook zoals ik al eerder zei, ik snap de struggle van de moeder ontzettend goed. Heb het meerdere keren van ontzettend dichtbij gezien. Ik snap de struggle van de stiefouder ook ontzettend goed nu ik zelf stiefouder ben.
Tessa - 29 feb 2020
@kim: ja, hier gaat het volgens mij om. Je beschrijft het mooi.
nikkie - 29 feb 2020
Kim ik vat wat jij schrijft niet negatief op. Wat mij opvalt bij jou reacties is dat jij vanuit een ideaal plaatje schrijft wat niet altijd de realiteit is. Als het allemaal zo zou gaan zoals jij beschrijft zou er geen enkel probleem hoeven te zijn tussen alle partijen maar alle blogs en reacties geven een andere realiteit dan jij beschrijft. En daar heb ik mijn kijk op. Er gaat veel te veel mis op allerlei fronten. Ik zeg niet dat jouw gevoel niet belangrijk is, ik zeg alleen dat de bio moeders niets met het gevoel van de stiefmoeders hoeven.
Kim - 29 feb 2020
Nikkie, Ik schrijf niet vanuit een ideaal plaatje ik schrijf vanuit een bepaalde visie en ervaring net als jij. Wat mij opvalt aan jouw reacties is de manier waarop je tegen stiefouders aankijkt of in ieder geval over schrijft. Het komt op mij neerbuigend over. Daar kan ik niet zo goed tegen. Lager in rang vind ik denigrerend overkomen. Uiteindelijk is moeder zijn een rol, niet wie je bent, want je bent veel meer dan alleen moeder net als stiefouder een rol is. Ja een moeder is biologisch en voelt dingen anders. Ik weet heel goed en ook uit ervaring dat het zeker niet altijd rozengeur en maneschijn is. Naar mijn mening heb ik dit ook nooit gezegd. Jij valt over zinnetjes als “het is voor iedereen lastig” en “ik begrijp moeder, maar”. Dat mag, maar het is niet alleen aan de stiefouder om de situatie makkelijker te maken en soepeler te laten verlopen, maar ook aan de ouders zelf. Tegen een nieuwe partner blijven vechten (wat ook vaak genoeg gebeurd), is niet handig en vaak verspilde moeite. Ook is het niet in het belang van de kinderen. Veel stiefouders krijgen hier mee te maken en proberen tevergeefs van alles. Wat ik wil zeggen is dat niet altijd alles bij de stiefouder ligt, wat uit jouw reacties wel heel erg naar voren komt.
nikkie - 1 mrt 2020
Hebben jullie deze andere blog wel gelezen?: De ex hoort er voor altijd bij, stiefmoeder. https://nieuwestap.nl/de-ex-hoort-er-voor-altijd-bij-stiefmoeder/ Quote uit de link: "De ex hoort er voor altijd bij Man, man, man… wat een ellende, agressie en haat komt er voorbij op de fora voor stiefmoeders en in gesprekken met stiefouders. Woede en frustratie zijn eerder regel dan uitzondering als het gaat over de exen van je nieuwe partner met kinderen. Hexen Ze dringen zich op, ze bemoeien zich met jouw leven en ook nog eens met dat van je partner en de kinderen. Ze proberen via de eigen kinderen een stevige vinger in de pap te houden, zijn fucking egoïstisch, komen afspraken nooit na, willen alleen maar zo veel mogelijk geld zien, en gunnen jouw partner geen greintje nieuw geluk. Met een beetje mazzel (of pech, het is maar hoe je het bekijkt) zijn ze ook nog zwaar gestoord, totaal ongeschikt om op te voeden en willen ze eigenlijk jouw nieuwe liefde zo snel mogelijk weer terug in hun spinnenweb."
nikkie - 1 mrt 2020
Deze andere blog maakt misschien duidelijk waarom ik zo kritisch reageer. Dit is de werkelijkheid. Het vingerwijzen naar de bio moeder gebeurt zo vreselijk veel. Zinnen die stiefmoeders hier gebruiken als " wij willen niet de moederrol overnemen en we snappen dat de moeder het moeilijk vind zijn door de het gedrag van de stiefmoeders zelf ongeloofwaardig geworden voor de bio moeders. Daar begon ik mijn reactie naar Kim mee. Stiefmoeders eerst eens boezem in eigen hand voordat jullie invullen wat de bio moeder allemaal wel of niet zouden moeten doen?
nikkie - 1 mrt 2020
Oeps hand in eigen boezem natuurlijk.
Kim - 2 mrt 2020
@Nikkie, Ik vind het allereerst bijzonder dat je begint met de meest negatieve quote uit de hele blog. Wat ik jammer vind aan deze blog is dat de stiefouder als stereo type "boze stiefouder" wordt neergezet. Verder vind ik het een helder verhaal en ben ik het er mee eens dat als je de ex partner niet ziet zitten, je vooral niet aan een relatie moet beginnen waar al kinderen in het spel zijn. Kwaad spreken over exen vind ik überhaupt not done! Ooit ben je voor diegene gevallen en heb je besloten kinderen te nemen. Volgens mij heb ik ook nooit op enig moment met mijn vinger naar de bio ouders gewezen. Het enige wat ik probeer te doen is ook de kant van de stiefouder te belichten. Natuurlijk zijn er stiefouders die een ontzettende aversie hebben tegen de bio ouders. Dat komt denk ik voort uit onzekerheid en je gevoel niet aan de kant kunnen zetten. Iedereen is opgegroeid met bepaalde normen en waarden. De kinderen van de nieuwe partner zijn niet perse opgegroeid met die normen en waarden. Daar geen oordeel over hebben, lukt vaak niet. Je eigen visie over opvoeden aan de kant zetten is daarbij erg lastig. Mijn tip voor die stiefmoeders is relativeren. Is de moeder echt zo'n heks? Doet ze echt alles verkeerd? Is ze echt zo slecht voor de kinderen? Is het terecht dat ik me zo voel of komt het door mijn eigen onzekerheid? Vind ik haar op persoonlijk vlak vreselijk of komt het doordat ze de ex van mijn partner is? Wat doet ze wel goed en waar is ze wel goed in? Dit zijn voorbeelden van dingen die mij hebben geholpen op zwakke momenten. Het is af en toe ook heftig dat er een andere vrouw altijd in je leven is. Je realiseren dat ze er ook altijd zal zijn, is soms ook heftig. Het is dan ook veel beter en handiger om op een normale manier met elkaar om te gaan. Dan is het niet zo vervelend meer dat ze in je leven is en kun je zelfs om advies vragen mocht dit nodig zijn. Uiteindelijk kent zij haar eigen kinderen het beste. Ik vind de quote "je wordt ex partner, maar nooit ex ouder" alles zeggend! Dit is denk ik precies waar het om draait. Nog steeds vind ik wel dat de levens gescheiden zijn. Er zijn dus ook momenten dat er even geen ruimte is voor de bio ouder. Dit is ook nodig, want je hoeft niet op elkaars lip te zitten. Het is zeker ook een kwestie van samen. De ouders zullen ook moeten accepteren dat er een nieuwe partner bij komt, want anders wordt het al snel trekken aan een dood paard. Zinloos en het kost teveel energie. Ook bio ouders zullen open moeten staan voor een nieuwe partner anders maken ze het zelf ook onnodig moeilijk. Als stiefouder kun je op dat front ook geen wonderen verrichten. Mijn reacties naar Nikkie komen voort uit de manier van schrijven. Dat komt op mij beschuldigend over en er worden dingen uit het verband getrokken. Wellicht heb je nu een beter beeld van hoe ik er in sta.
nikkie - 29 feb 2020
Ja Tessa die kant denk ik inderdaad op omdat het om haar kinderen gaat. Je kunt het ook zien als hoger in rang. Maar ik denk dat stiefmoeders dit juist heel goed beseffen maar niet willen uitspreken en niet altijd deze lagere rang willen of kunnen accepteren.
Tessa - 1 mrt 2020
@nikkie: je zult je redenen hebben. voor zover ik je begrijp, vind ik het jammer dat je in rangen en standen denkt. Zo wordt het sneller oorlog. Als de stiefouder begrijpt dat de moeder de moeder is, dan mag de moeder ook begrijpen de stiefmoeder ook haar oergevoelens heeft. Geven en nemen en minder hard op de grenzen. Als je de reacties van de kinderen van de gescheiden ouders leest, dan zie je dat daar geen verwarring is en kan je daar nog veel meer van leren.
Tessa - 1 mrt 2020
@nikkie: ik ben het daar niet mee eens. Jouw bio relatie mag dan sterker zijn met de kinderen, maar dat wil niet zeggen dat jouw gevoel meer waard is dan die van de stiefmoeder. Ik wil de plek van de moeder niet innemen, maar ik ben er wel en dat is een feit. Ik moet soms ook mijn instincten en oerreacties onderdrukken voor de kinderen, het zou een bio moeder sieren om dat ook soms eens te doen en niet alles onder het vergrootglas te leggen.
nikkie - 2 mrt 2020
Tessa met de instelling omdat jij iets doet zou een ander dat ook eens zou moeten doen maak je het voor jezelf allen maar moeilijker. Ieder leeft op zijn eigen compas en die van jou en de bio moeder gaan hele andere kanten op. Nu schrijf jij ook dat je de plek van moeder niet wil innemen, vele stiefmoeders schrijven dat ook, is nou niemand opgevallen dat juist deze zin NIET bij de bio moeders overkomt. Het is een zin zonder inhoud geworden.
Iris - 1 mrt 2020
Mijn ouders zijn mijn ouders. Mijn stiefouders zijn niet mijn papa en mama. Zo is dat voor mij en tot zover reikt voor mij iets wat ik geen rang zou willen noemen maar wat je daarmee zou kunnen vergelijken. Wat ik waardeer aan mijn stiefouders is dat zij ondanks de 'vanzelfsprekendheid' van een bloedband toch de openheid en wens in zich hebben om goed voor ons te zijn (mijn huidige stiefouders),terwijl zij nul garantie hebben dat zij hier in voor terugkrijgen, nu of in de toekomst. Het fundament is puur geven en dat vind ik ontzettend mooi aan stiefouders die dit in zich hebben en daar verdienen zij waardering voor vind ik. En dat wil ik niet downgraden door het aan te duiden met een rangorde oid, want daar waardeer ik het teveel voor. Het is anders, niet minder of beter. Als tip voor stiefouders zou ik hebben dat ze de dagelijkse zorgtaken gewoon met hun partner moeten regelen, als kind zou ik het niet begrijpen als een stiefouder dagelijkse zorgtaken zou weigeren als een kind dit wel aangeeft te willen/open voor te staan. Een kind staat er veel minder bij stil denk ik welke taak bij wie hoort, die heeft gewoon zorgbehoeften. Ik denk dat stiefouders er goed aan doen na te denken over activiteiten die speciaal zijn voor moeder, zoals als moeder en dochter een ritueel hebben dat stiefouder daar niet aan mee gaat doen. Tegelijkertijd kan een stiefouder geen gedachtenlezen en mensen verschillen nogal in hun wensen. Als biologische ouders dit niet van elkaar weten en/of hierin niet op een lijn zitten in hoe zij de rol van stiefouders zien (en biologische ouders er dus ook niet voor kunnen waken voor dat stiefouders bij die rol blijven, want ik denk wel dat het bijv. aan biologische papa is in de gaten te houden of stiefmoeder op de juiste golflengte opereert,om de simpele reden dat de stiefmoeder van iedereen die betrokken is het minste in staat is van iedereen alles te overzien van de leden van het voormalige gezin),dan wordt het voor stiefouders ontzettend ingewikkeld om rekening te kunnen houden met wensen van biologische ouder, zo niet haast onmogelijk. Als je iets kan leren als kind van gescheiden ouders is dat mensen ontzettend verschillen en dat het niet vanzelfsprekend is dat jij weet wat een ander wil en dat dat ook niet altijd nodig is dat je dat uit jezelf weet, soms zelf ronduit onhandig. Ik vind overigens wel dat als het uitgangspunt is dat biologische ouder geen rekening hoeft te houden met gevoel van stiefouder, dat dat andersom dan ook zo hoeft,maar dat is mijn eigen perceptie. Stiefouder maakt onderdeel uit van het nieuwe samengestelde gezin, daar hoort biologische moeder ook niet bij. Die redenering vind ik zelf dus voor hoe ik hem nu begrijp nogal scheef.
Kim - 1 mrt 2020
@iris ik kan me helemaal in je verhaal vinden. Ik denk dat de bio vader moet aangeven wat stiefmoeder beter wel en niet kan doen en stiefmoeder gewoon met vader moet communiceren (zo deden mijn ouders dat en ik nu zelf ook). Ook moet ik bekennen dat ik de vriendjes van mijn moeder vaak minder goed kon hebben dan de vriendinnren van mijn vader. De mannen wilde de vaderrol te erg op zich nemen, maar daar was ik überhaupt al te oud voor (15 en puber). Dat geeft ook maar aan dat het niet alleen stiefmoeders, maar ook stiefvaders kunnen zijn 😉
Iris - 2 mrt 2020
Hmm, lastig wel dat mensen elkaar hierin zo moeilijk kunnen vinden he. Miss ga ik teveel uit van mijn ouders en hoe ik dat ervaren heb. Hoe ik hier naar gekeken heb/kijk als kind is dat mijn ouders (eind)verantwoordelijk zijn voor de invulling van de rol van de stiefouder naar fe kinderen, zij stellen hun kinderen eraan bloot en zij communiceren erover met de andere ouder. Stiefouders doen er denk ik goed aan zoveel mogelijk aan te sluiten bij de wensen van ouders (zou mooi zijn als die twee op een lijn zaten, maar ja, dat gebeurt niet altijd dus dan heb je met je partner te maken). Mijn ouders konden niet met elkaar in dezelfde ruimte zijn en hadden super strakke praktische afspraken waarvan we in mijn herinnering nooit afweken. Er zat niks aan gezelligheid bij tussen hen, ze regelden alleen de praktische kanten samen. De eerste keer dat mijn vader mijn moeder uitnodigde voor een kop thee in de tuin - na meer dan 10 jaar gescheiden te zijn - staat me nog goed bij, dat raakte me en vond ik heel fijn dat dat kon. Ik heb dat altijd uitgelegd als dat ze dit weer konden op het moment dat ze niks meer van elkaar verlangden. Dat op het moment dat ze elkaar met rust lieten, dat het weer lukte om dichterbij te komen. Stiefoudergedoe ervaar ik meer als afleiding van slecht contact tussen ouders denk ik (tenzij een stiefouder de kinderen niet accepteert) zo heb ik het ervaren. Maar goed... Of het klopt, ik weet het niet... Als ik Kims opmerkingen lees, lees ik er juist uit dat ze wel accepteert dat de ex er is, en dat ze tegelijkertijd aangeeft wat voor haar nodig is om de ex ook daadwerkelijk te kunnen accepteren. Ouders gaan elkaar niet tegenhouden in mijn beleving, elkaar vrij laten heb ik bij mijn ouders gezien (denk ik) als de grootste invloed op fijn contact tussen hen en daarmee vervalt ook het stiefouderprobleem. Dan vertrouwen ouders er ook op dat de andere ouder waakt voor diens positie kan ik mij zo voorstellen. En dan vind ik 'fijn contact' dus dat ze elkaar laten zijn en laten leven en bij elkaar in de buurt kunnen zijn, geen commentaar op elkaar hebben, dat soort zaken. Mijn ouders zijn heel verschillend, en die verschillen vond ik niet zo lastig, ik vond het lastig als zij actief aan elkaars verschillen zaten te sjorren. Ik ben er ook weleens boos over geworden, dat ik zei tegen mijn vader 'jij kon niet meer met haar, je mag hier niks meer over zeggen, ik woon met haar samen, jij niet. Ik wil het niet horen'. Maar goed, ik kan me ook wel voorstellen dat andere kinderen hier anders instaan. Dit is een kant van hoe het ervaren kan worden. Bemoeienis kan ik goed voorstellen dat je daar krankjorem van wordt, ik heb het bij mijn eigen ouders ervaren als een bron van conflict en gezien hoe het werd toen de bemoeienis stopte. Wat een verademing dat was en wat voor ruimte voor positiviteit er toen kwam. Bemoeienis van een stiefouder of biologische ouder, welk mens ook. Ouders gaan elkaar niet tegenhouden, ik denk dat de kans op (duurzame en harmonische) invloed nog het grootst is als je oprecht geen intentie hebt om te beinvloeden en er vrede in kunt vinden dat je invloed in het andere huis in de regel niet ver reikt.
Tessa - 2 mrt 2020
Waardevolle input Iris!
Kim - 3 mrt 2020
Mijn ouders hadden er ook veel moeite mee elkaar te zien. Dit gebeurde wel op “bijzondere” gelegenheden, maar gezellig was dat nooit. Dit heeft wel een stempel gedrukt op de gelegenheden destijds. Ik ben het er helemaal mee eens dat ouders eerst los van elkaar moeten komen. Ook bij mijn ouders moest dit eerst gebeuren voor ze “normaal” met elkaar konden praten of tegen elkaar konden doen. Inmiddels is die spanning er niet meer tussen die twee en gaat het super goed. Ze kunnen weer samen lachen. Super waardevol vind ik dat! Alles heeft tijd nodig. In dit alles heeft een stiefouder nooit een grote rol gespeeld. Dit moesten mijn ouders zelf met elkaar oplossen. Afstand en je eigen leven weer opbouwen is dus zeker belangrijk. Heel goed verhaal Iris!
Iris - 3 mrt 2020
Ja, mijn vader noemt dat achteraf zelf ook trouwens. Wel heel fijn, ik vind het heel fijn als hij vertelt over zijn eigen rol in de conflicten vroeger. Hij had het er moeilijker mee dan mijn moeder. Hij noemt het 'snijden', dat hij de binding eerst had moeten doorsnijden voordat er plaats was voor een nieuwe vorm binding. Ze gedragen zich nu al familieleden die ze niet zo vaak zien, en hebben dan ook plezier, kunnen zelfs samen in de auto zitten voor een paar uur met zn tweetjes. Heel erg leuk :). En dat is zo leuk omdat ze elkaar laten zijn en elkaar geluk wensen in hun eigen keuzes. Er zit een hele grappige controdictie in,of denk ik te zien ieg. Nabijheid doordat er afstand is. Die hypothesevorming rondom co-ouderschap vind ik ook boeiend, dat ouderschapsplannen opstellen en evalueren rondom co-ouderschap mogelijk vechtscheidingen in de hand werken omdat ouders moeten samenwerken op een vlak waar zij emotioneel nog niet toe in staat zijn. Intuïtief en op mijn eigen ouders plakkende geloof ik gelijk dat dat zo kan werken. Als ouders daar zitten is er helemaal geen ruimte uberhaupt om met stiefouders te kunnen dealen. Mijn ouders vonden er volgens mij rust in als we ze niet mochten, vreselijk eigenlijk. Je woont met je stiefouders samen en wilt het graag gezellig hebben, je gesteund voelen en welkom voelen als kind. Als een kind dat niet wil is het voor mij een teken dat ze ergens mee worstelen, bijv. loyaliteit of angst dat ze de ouder kwijtraken. Mijn vader gaf laatst aan dat hij er spijt van had dat hij ons bijvoorbeeld afkapte als we vertelden hoe we pannenkoeken bakten met de vriend van mijn moeder. Dat hij nu zag hoeveel invloed goed stiefouderschap op ons als jonge kinderen had en welke boodschap je kinderen geeft als zij zich niet gewenst voelen door een stiefouder. En wat voor meerwaarde het heeft als iemand zijn hart openstelt. Ze vinden het nu fijn voor ons dat onze stiefouders goed zijn voor ons, zo'n omslag is er geweest. Van zelfgecreëerde onveiligheid (want eigenlijk hebben ze het zelf onveilig gemaakt op een vlak,door de angsten die zij hadden maar projecteerden op de scheidingssituatie werd het juist negatief en onveilig) naar veiligheid, openheid en vrijheid. Zodra kinderen gescheiden ouders hebben, hebben zij meer volwassenen om zich heen. Dat vonden mijn ouders moeilijk, en daar heb ik begrip voor. En tegelijkertijd werd het voor mij pas echt aangenaam toen het voor hen niet meer moeilijk was dat dit bij ons leven als kinderen hoorde.
Tessa - 3 mrt 2020
@iris: wat een waardevolle reactie Iris. Again. Super!
Kim - 3 mrt 2020
Het verhaal is heel herkenbaar. Bij mij was het vooral mijn moeder die het heel moeilijk heeft gehad en mijn vader had een schuldgevoel naar ons (de kinderen) toe. Mijn moeder belandde van de ene slechte relatie in de andere en kon mijn stiefmoeder wel vermoorden. Wij trokken in die periode meer naar mijn vader. Mijn moeder hertrouwde met een vreselijke man die totaal niet bij haar paste en dat trokken wij heel slecht. Achteraf gezien geeft ze zelf ook aan heel erg in de war te zijn geweest en eigenlijk zocht ze gewoon een arm om zich heen. Ze hield nog teveel van mijn vader. Dat heeft de band met mijn huidige stiefmoeder geen goed gedaan (mijn vader kreeg in die periode een nieuwe vriendin). Mijn moeder zocht continu toenadering en dat trok mijn stiefmoeder slecht. Achteraf begrijp ik wel dat het voor haar heel rot voelde, maar toen voelde het als aanval op mijn moeder. Mijn stiefmoeder liet ook duidelijk blijken dat ze het niet eens was met de opvoeding die wij gehad hebben en toen nog kregen en gaf ons geen welkom gevoel. In die periode zorgde dat ervoor dat we mijn vader bijna niet meer zagen. Nu ik zelf stiefmoeder ben, begrijp ik een aantal dingen beter. Ik maak zowel mijn ouders als stiefmoeder geen verwijten. Als ik iets heb geleerd is het dat ik het zelf heel anders wil doen. Mijn stiefkinderen zijn altijd welkom en vrij om te praten over alles. Van hun moeder tot stiefvader tot wat ze lastig en moeilijk vinden. Gelukkig voelen ze zich ook vrij genoeg dit te doen.
Iris - 4 mrt 2020
Ja als volwassene begrijp je die strijd beter en kan begrip beter groeien. Ik ben heel boos geweest, totdat ik het beter kon plaatsen en er meer boven kon staan. Als kind kun je dat echt niet zo goed overzien of plaatsen. En kinderen wil je liever niet in een positie van beschermer zetten, ook als je je als (stief)ouder aangevallen voelt kun je alsnog de kinderen wel helpen denk ik door te relativeren en de verantwoordelijkheid bij jezelf te expliciteren. Je stiefmoeder had bijvoorbeeld zich meer in kunnen houden en bespreken met je vader hoe hij hun relatie beter kon beschermen tegen deze invloeden, je moeder had meer de ruimte van de nieuwe relatie kunnen respecteren en bij zichzelf signaleren wat bij haar parten speelde in het contact bijvoorbeeld. Het is begrijpelijk dat ze toenadering zoekt met zo'n sterke wens en tegelijkertijd niet zo handig om verder te kunnen. Ik zou dat zelf ook heel lastig vinden denk ik. Maar goed, fouten maken doe je sowieso! Herstellen gebeurt iets minder automatisch :). Beiden kunnen het vaarwater rustiger maken, alle volwassenen betrokken eigenlijk. En wat fijn is dat he voor de kinderen als ze kunnen praten :)! Ik hoop dat veel stiefouders dit zo positief kunnen bekijken, dat wanneer kinderen onbezorgd kunnen delen over de andere ouder en verhalen delen dat zij dat oppikken als signaal dat de kinderen zich vrij voelen bij de stiefouder. En voor biologische ouders omgekeerd.
Kim - 4 mrt 2020
Nee klopt als kind kun je dit niet goed overzien. Ik was ook flink aan het puberen en vond het vaak een aanval op mijn moeder. Pas nu ik volwassen ben en zelf stiefmoeder (dus ook de andere kant beleef), snap ik de reactie van mijn stiefmoeder naar mijn moeder een stuk beter. Ik zal haar afkeer naar ons nooit begrijpen. Dat deed ik toen niet en nog steeds niet. Voor nu maakt het ook niet zoveel meer uit. We accepteren elkaar en dat is voldoende. Het is voor mij een hele waardevolle leerschool geweest. Waar het mijn moeder betreft, kon ze ook niet verder. Ze hield zich vast aan wat was en kon niet naar de toekomst kijken. Ze kon simpelweg niet loslaten. Ik geloof oprecht dat nu ze dat wel gedaan heeft, ze een stuk gelukkiger is.
nikkie - 2 mrt 2020
Kim, de stiefouders in die blog worden niet "neergezet" als stereo type "boze stiefouder" dit is de werkelijkheid. De boze stiefmoeder bestaat gewoon nog steeds.
Boze stiefmoeder Kim - 2 mrt 2020
Ach Nikkie kom op zeg! Dit is wel echt denigrerend. Je hebt ook boze moeders en vaders en opa’s en oma’s, zussen en broers en ga zo nog maar even door. Maar je hebt gelijk hoor, alle stiefmoeders zijn vreselijk en willen allemaal de bio moeders wegjagen en de kinderen tegen moeders opzetten. Dat is de intentie van alle stiefmoeders. Ik denk dat jij een serieuze reality check nodig hebt en wellicht niet moet spreken vanuit je eigen slechte ervaring (ik gok dat je die hebt gehad, want dit alles klinkt ontzettend verzuurd).
nikkie - 2 mrt 2020
Nee Kim ik schrijf nergens dat alle stiefmoeders boze stiefmoeders zijn, jij verdraaid mijn woorden en vat eea wel heel persoonlijk op. Ik schrijf niet vanuit slechte ervaring want hier geen probleem met de vriendin van mijn ex. De blog over stiefmoeders spreekt voor zichzelf. De blog geeft ook duidelijk de teritorium drift aan die stiefmoeders ook hebben waar ik eerder ook over bio moeders schreef. Ik loop al zo'n 11 jaar mee in scheidingsland en het gaat heel veel fout tussen bio moeders en stiefmoeders. Ik constateer en schrijf daar op mijn manier over.
William - 3 mrt 2020
Nikkie, deze uitspraak is van dezelfde orde dan zeggen dat alle stiefkinderen engeltjes zijn. Geen van beide waar. Ik ben zowel ouder als stiefouder en ik ken dus beide kanten van de medaille.Diegene die zelf geen stiefouder zijn, hebben GEEN ENKEL IDEE waar ze het over hebben.
nikkie - 3 mrt 2020
William ik kan uit jouw reactie niet halen welke uitspraak je precies bedoeld en wat dan niet waar zou zijn ? Je opmerking over dat diegene die zelf geen stiefouder zijn geen enkel idee hebben waar ze het over hebben vind ik een gewaagde want hoe moet dat dan met stiefmoeders die zelf geen kinderen hebben ? Het lijkt me niet de bedoeling dan ook maar te zeggen omdat ze zelf geen kinderen hebben ze geen enkel idee hebben waar ze over praten als het over de kinderen gaat.
Kim - 2 mrt 2020
Ook ik loop al een poosje mee in scheidingsland. In mijn ogen ben je continu aan het afgeven op stiefmoeders. Ze snappen het niet, moeten zich verdiepen, moeten zich aanpassen en zijn dus nu ook nog boze stiefmoeders. Ik weet zelf dat ik dat niet ben, maar het doet mij zeker wel wat als iemand er op deze manier over schrijft. Zelfs al zouden wij de voeten van moeder kussen, heb je er nog iets op aan te merken. Eigenlijk maakt het niets uit wat onze visie is en wat wij doen, want het is nooit goed. Dat is het signaal wat jij afgeeft. Tja helaas zijn stiefmoeders wel gewoon mensen en geen robots. Niet alleen ken ik veel moeders die gescheiden zijn, maar ook veel stiefmoeders. Ook ken ik de kant van de kinderen (zelf gescheiden ouders) en in het speciaal onderwijs gewerkt met veel schrijnende gevallen. De kijk die jij hebt op stiefmoeders is niet alleen onrealistisch, maar ook nog eens oneerlijk.
nikkie - 2 mrt 2020
Nee Kim het signaal is wat jij er nu zelf van maakt. Het is niet mijn kijk over de stiefmoeders maar jouw eigen kijk op stiefmoeders en jou keuze om stiefmoeders als groep te gaan verdedigen. En om jouw verdediging voor de stiefmoeders als groep kracht bij te zetten probeer je mij naar beneden te halen en weg te zetten als onrealitsch en oneerlijk. Het verdedigen van de stiefouders als groep is voor jouw schijnbaar heel belangrijk maar zegt niets over mij en mijn bijdragen in deze blog.
Kim - 3 mrt 2020
Volgens mij heb jij het continu over de stiefmoeders in het algemeen. Daar val ik ook onder dus reageer ik daarop. Ik probeer jou niet naar beneden te halen, maar ik vind de dingen die jij schrijft inderdaad onrealistisch en oneerlijk. Je hebt het over dat het de werkelijkheid is dat het stereotype boze stiefmoeder is. Dan vraag ik me af of je überhaupt de definitie van stereotype wel weet... Het lijkt er een beetje op dat jij alles mag en kan roepen, maar zodra daar feedback op komt je je verschuilt achter mijn kijk en visie. Eigenlijk is het mij ook niet helemaal duidelijk wat jouw visie is. Het enige wat ik continu lees is dat moeders oer gevoelens hebben, stiefmoeders te weinig rekening houden met, stiefmoeders het niet begrijpen en bio moeders nergens rekening mee hoeven te houden (met betrekking op stiefmoeders). Ook vind ik dat er nergens terug te lezen is dat je kijkt naar wat het beste is voor de kinderen, maar het alleen hebt over wat het beste is voor bio moeder. Verder is het ook geen persoonlijke aanval, want ik ken je helemaal niet, maar wellicht is het de toon die de muziek maakt...
nikkie - 3 mrt 2020
Bizar hoe slecht jij leest Kim. In elke reactie van jou aan mij verdraai je mijn woorden. Ik zeg nl dat boze stiefmoeders OOK voorkomen en dat OOK daar territorium drift aanwezig is en dat er OOK teritorium drift bij de bio moeders is. Als je terug leest maak jij elke keer van mijn schrijfsel iets anders. Ik heb het woord stereotype nooit gebruikt dat heb jij zelf gebruikt en dan vraag jij je af of ik de definitie van stereotype wel weet? Dat hoef ik niet want daar heb ik het nooit over gehad. Je maakt het veel ingewikkelder dan het is.
Kim - 3 mrt 2020
Beste Nikkie, Dan lijken we hetzelfde probleem te hebben wat betreft slecht lezen en schrijfsels verdraaien. Ik ga dan ook niet verder met deze discussie, want Tessa heeft gelijk het wordt gekibbel en wij gaan elkaar nooit begrijpen. Ik wens je een fijne dag verder!
nikkie - 3 mrt 2020
We hebben niet hetzelfde probleem Kim, mijn insteek is anders en daardoor mijn schrijfsels ook. Wij gaan daar inderdaad niet uitkomen.
Tessa - 3 mrt 2020
En Iris geeft het kijkje de toekomst in. Het lijkt al bijna alsof zij in het gekibbel, de volwassen rol pakt. Heel leerzaam!
Kim - 3 mrt 2020
@Tessa, Thanks voor de Realitycheck je hebt helemaal gelijk!
Inez - 10 mrt 2020
Vind de naam stief. Moeder of ouder totaal niet correct evenals stief kind. Er is sprake van een nieuwe partner van een van de ouders. Dat maakt iemand nog geen stief plus of bonus moeder of vader en een kind geen stiefkind. In ieder geval niet zolang de ouders van een kind nog leven. Een nieuwe partner heeft gekozen voor een vader of een moeder. Niet voor die kinderen. Laat dat ge stief, bonus en plus gewoon weg, laat de kinderen je bij de voornaam noemen. Voor die kinderen ben je gewoon inwisselbaar en uiteindelijk willen kinderen dít soort situaties niet Dus nieuwe partners, ken je plek en blijf op de achtergrond.
Tessa - 11 mrt 2020
@inez: nee, dat ben ik niet met je eens. Laten we voorop stellen dat de kinderen mij gewoon bij mijn voornaam noemen en me de vriendin van papa noemen bij het voorstellen, niet meer niet minder. Maar ik ben wel meer dan enkel de nieuwe vriendin van, voor de wet, voor mijn werkgever etc om verlof op te nemen, de zorg voor de kinderen te delen met mn man. Stief, bonus whatever....
Kim - 11 mrt 2020
@inez De kinderen noemen mij echt niet in de omgang stiefmoeder, maar gewoon bij mijn naam. Tegen andere mensen zeggen ze stiefmoeder, want dat is makkelijker dan de vriendin van papa. De kinderen hebben inderdaad niet voor een scheiding gekozen, maar hebben ermee te dealen. Daar kunnen de nieuwe partners ook niets aan veranderen. De keuze om te scheiden, hebben de nieuwe partners ook niet gemaakt, maar de ouders zelf. Ja een nieuwe partner is inwisselbaar, maar dat betekent niet dat kinderen zich niet hechten aan een nieuwe partner. In mijn geval zijn de kinderen er om de week de hele week. Dan leven we gewoon als gezin. Ik zorg voor de kinderen etc. Er zijn dingen waar ik me absoluut niet mee bemoei, maar dat zijn vooral zaken als school, geld etc. Voor de rest ben ik er gewoon en hoor ik er absoluut bij. Het maakt dan dus ook helemaal niet uit wat voor naam je het geeft...
Iris - 12 mrt 2020
Sorry, ik wil toch nog even een lans breken voor stiefouders, of hoe je ze ook wilt noemen, maar daarmee ook voor de kinderen. Ik heb heel lang geroepen stiefouders zijn k**, maar waarom riep ik dat... Omdat ik een slechte band met ze had en daar heb ik best wel veel last van gehad en nog steeds weleens wat blauwe zielsplekken. Het heeft mij het gevoel gegeven dat het wel lastig was dat er al kinderen waren, maar goed... Je moet er maar mee leren omgaan. Het mes snijdt aan twee kanten denk ik: een stiefouder die diens plek 'op de achtergrond' plaatst, plaatst de kinderen daarmee ook buiten diens leven. Zo heb ik het ervaren 'niet mijn kinderen, ik trek mijn handen ervan af,tot het punt dat er regels zijn in huis. Jullie horen bij het oude gezin, er is nu een nieuw gezin in het nieuwe huis, daar is mijn plek, en daar is plek voor jullie op gezette tijden wanneer jullie op visite komen (50-50 regeling hebben we het over)'. Ik zou het zelf dus zeer verdrietig vinden voor kinderen en voor stiefouders als zij er zo instaan. Verbinding werkt twee kanten op denk ik. Positioneer je de stiefouder erbuiten, dan positioneer je de kinderen erbuiten. En opgroeien met dat gevoel vond ik echt niet leuk. Wat had ik graag een goede band gewild met mijn stiefouders. Niet omdat ze mijn ouders zijn, maar omdat het mensen zijn met wie je opgroeit. Mensen die dichtbij je ouders staan bovendien. En ik weet niet hoe het jullie zit, maar ik vind het leuk om het thuis gezellig te hebben.
Eef - 10 jun 2020
Vorig jaar met Sinterklaas kwam ik erachter dat mijn ex een nieuwe vriendin had, want volgens de kids was er “een vriend van papa” (dit bleek een vrouw te zijn, ik vond het nogal vreemd dat er een vriend bij was met Sinterklaas) bij met pakjesavond. Vlak voor Kerst werd via FB gecommuniceerd dat zij een relatie hadden. En meteen met Kerst was zij lid van het nieuwe gezin en werd dit gezellig samen gevierd. Ik was nog niet persoonlijk ingelicht. Vervolgens gingen ze vrolijk op wintersport met de kids en is zij sindsdien bijna altijd aanwezig. Deze nieuwe stiefmoeder presteerde het met mijn kinderbijslag te gaan shoppen met mijn 8-jarige dochter, twee dagen nadat ik vader vroeg de kinderbijslag naar mij over te maken (waar ik echt op heb, lang verhaal). Nu post ze in mei een familiefoto als profielfoto met mijn ex en mijn twee kids op haar FB pagina. Haar eigen zoon staat er op de achtergrond bij, terwijl mijn dochters in innige omhelzing met haar en vader geposeerd staan. Dit doet zoveel pijn! En als ik er iets van zeg ben ik jaloers en moet ik blij zijn dat zij als bonusmoeder zo lief is voor mijn kinderen. De manier waarop dit allemaal gaat geeft mij het gevoel dat zij mijn plek inneemt en de kinderen naar haar toe wil trekken. En wat kan ik eraan doen? Alleen maar vanaf de zijlijn toekijken hoe ze mijn kinderen toe-eigent. Vader wil nu 50/50 co-ouderschap (ik heb altijd de meeste zorg voor de kids gedragen, hij werkte fulltime en pas vanaf dat oudste dochter 4 was 1 middag thuis en jaar erna 2 middagen). Ik ben echt niet van plan om mijn kinderen de helft van de tijd naar een andere vrouw te brengen! Mijn kids weggeven aan een andere vrouw voor de helft van hun leven. Want zo voelt het nu wel. Als de kids naar hem gaan, voelt het alsof ik ze bij haar aflever. Ik vind dit heel lastig om mee om te gaan, het doet verrekte pijn. Zelfs nog meer omdat ze haar leuk en lief vinden. En dan is dit mijn ego volgens sommige mensen hier? Ik weet niet hoor, maar voelt hetzelfde als dat je je kind ter adoptie weggeeft, terwijl je er zelf voor wilt zorgen...
Angel - 8 sep 2020
Al die bio moeders die zoveel concurrentie en jaloezie voelen tov de stiefmoeder zijn onzeker. Zegt alles over de bio moeder zelf! Ik ben zelf moeder en stiefmoeder en ben juist heel blij met de stiefmoeder van mijn kinderen. Heb haar nooit als concurrente gezien en het geeft me juist een veilig gevoel dat ze zo lief, zorgzaam en behulpzaam voor mijn kinderen is. De andere kant maak ik ook al ruim 13 jaar dagelijks mee. Namelijk de bio moeder van mijn stiefkinderen die mij tot op de dag van vandaag niet kan accepteren als de vrouw van haar ex en stiefmoeder van haar kinderen. Handelt niet in belang van haar kinderen en stimuleert de band met vader niet en met mij al helemaal niet! Ze sterft nog liever sterft dan dat ze ooit toe zal geven dat haar kinderen het fijn vinden bij ons en er goed voor hun gezorgd wordt. Mijn stiefkinderen lijden hier ontzettend onder omdat ze ook meemaken dat het geen strijd hoeft te zijn zoals dat bij hun stiefzussen het geval is. Onvoorwaardelijke liefde is de band tussen ouder en kind en vice versa. Voorwaardelijke liefde is de band tussen stiefouder en stiefkind en vice versa. Maar als je twijfelt als bio ouder aan die onvoorwaardelijke liefde tussen jou en je kind en vice versa dan ben je dus bang voor verlies en ben JIJ Zelf het probleem! Die angst heeft alles te maken met je eigen onzekerheid want een kind verstoot NOOIT uit zichzelf een liefhebbende ouder. Evenals dat een stiefouder NOOIT de plek van een bio ouder kan vervangen sterker nog dat moet je ook nooit willen! En pas als dat stukje wederzijds respect en acceptatie er tussen bio en stief ouders is dan handel je pas echt in belang van je kinderen die nooit om scheidingen of een samengesteld gezin hebben gevraagd. Maar als dit dan tòch een feit is, zorg er dan op z’n minst voor dat ze niet in een loyaliteits conflict geraken maar zorg voor rust en vrede.
Puck - 1 jul 2021
Het hangt er vanaf hoe de verstandhouding tussen stiefmoeders en biologische moeders is. De stiefmoeder van mijn kinderen was ooit een "vriendin" van mij, ik heb veel met haar meegemaakt, o.a.leven en dood. Voor de geboorte van mijn oudste zoon ben ik een kind verloren en daarmee ging een stukje van mijzelf dood. Een periode van intens verdriet volgde en daarna een stressvolle zwangerschap. Zij was ook aanwezig bij de bevalling van mijn oudste zoon, dat zijn de meest intieme momenten in een mensenleven. Er zijn hele erge dingen gebeurd naast het verraad van vreemdgaan is er fraude met "verzekerings" geld gepleegd door mijn ex man. Soms kunnen mensen het zo bont maken dat je ze niet meer kunt vergeven, er is gewoonweg te veel gebeurd en kapot gemaakt. Mijn oudste zoon is nu bijna 15 jaar oud en stelt soms kritische vragen. Hij neemt zijn vader wel het e.a. kwalijk en voor mij is het wel een opgave om redelijk te blijven want zijn vader blijft zijn vader maar zijn huidige partner zie ik liever verdwijnen. Ik zal blij zijn als de jongens 18 jaar zijn en hun eigen wegen gaan bewandelen want voor mij is hun stiefmoeder een stiefloeder die zich eigenlijk de ogen uit haar hoofd moet schamen voor wat ze aangericht heeft. Mijn kinderen zijn voor hun leven verpest en dat neem ik zeer hoog op en ook de vader heeft hier 100% aandeel in. Voor een buitenstaander zou ik de rancuneuze ex partner zijn maar dat is niet zo, ik heb inmiddels zelf al weer jaren een nieuwe relatie. Waar het mij om gaat is daar er soms momenten zijn waar je liever als ouders samen bent en even geen nieuwe partners wilt betrekken en ik ben van mening dat het met goed ouderschap ook bespreekbaar moet kunnen zijn. Te denken aan medische zaken zoals ziekenhuis opnames, ziektes, artsen bezoek (geen huisarts bezoekje) medicatie, school aangelegenheden etc. Van nieuwe partners mag je verwachten dat zij de biologische ouders respecteren. Voor een weldenkende "stief"ouder gaat dit eigenlijk automatisch. Ik heb ook tegen de kinderen van mijn huidige partner verteld dat ik gewoon Puck ben en dat hun moeder echt hun moeder blijft en ik daar niet tussen wil zitten. Echter in mijn eigen situatie lijkt de partner van mijn ex man dit maar niet te willen begrijpen en dringt zij zich zodanig aan mijn eigen kinderen op dat mijn kinderen daar helemaal kriegel van beginnen te worden. Het zal mij benieuwen hoe lang het nog gaat duren voordat de bom barst en de boel gaat escaleren. Ook respectvol naar je "stief"kind(eren) zijn blijft echt een aandachtspunt tot zij volwassen zijn. Een samengesteld gezin is al moeilijk genoeg en al helemaal in een beladen voorgeschiedenis zoals bij mij het geval is.
Nobody - 10 sep 2021
Heel leuk voor al die aardige stief moeders. Maar wat als je te maken hebt met een heuse nare stiefmoeder. Die je uitscheld waar je kind bij is en je voor alles wat mooi en lelijk uitmaakt. En ook nog eens de moed heeft om te vragen aan jouw kind of hij dat erg vindt. Bah. Leuk blogje hoor maar niet te vergelijken met wat er in de echte wereld afspeelt met een hoop nare stiefmoeders. Blij voor dat kind. Maar minder voor de mijne
Lisa - 10 sep 2021
Niet iedereen is een leuke moeder. En niet iedereen is een leuke stiefmoeder. Dit heeft niets met de eigenwaarde van mama of de stiefmoeder te maken. Sommige mensen zijn gewoon ROT. En je kinderen of stiefkinderen lijden daar onder. Grow up en hou je emotionele bagage bij jezelf. Leg dat niet bij de kids. Die hebben er helemaal niets aan.
Marlies - 19 jan 2023
In mijn beleving, blijft de vader verantwoordelijk. Hij is vooral de bepalende factor in welke positie biologische moeder en stiefmoeder in terecht komen. In mijn geval neemt mijn ex de verantwoordelijkheid niet en legt alles bij zijn vrouw neer. Waardoor zij met alle liefde zorgt voor mijn zoon. Waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Wat er ook gebeurt is dat ‘ ze gaat redden’ en alles uit handen gaat nemen. Waardoor ik als biologische moeder haaks tegenover de stiefmoeder van mijn zoon komt te staan en mij gaat vertellen hoe ik het moet doen met mijn zoon. Zolang mijn ex dit wel prima vind, gaat er moeilijk iets veranderen.
Arnaud - 12 jun 2023
Ik lees soms over dit soort toestanden, en hoewel ik zelf niet in zo'n situatie zit, (ik ben zoon van gescheiden ouders) gruwel ik al bij het lezen, dat een andere vrouw de moederrol overneemt en je maar machteloos moet toekijken, zeker als niemand oog heeft voor jouw situatie, onverteerbaar moet dat zijn, ongeacht van welke kant je dit bekijkt, toch veel wijsheid en sterkte!
Arnaud - 11 jun 2023
Goed om het zo van die kant te horen dat de biologische vader ook zijn verantwoording moet nemen, ik ben de middelste van drie kinderen van al in 1982 gescheiden ouders, en inmiddels bewust van het feit dat een scheiding voor een kind levenslang is, enkele jaren geleden was ik op bezoek bij mijn vader en diens vrouw die ook al ruim veertig jaar samen is met mijn vader en mijn vaders kleindochter van 17 jaar (dochter van mijn zus waar mijn moeder en ik al ruim 20 jaren geen contact meer mee hebben overigens) kwam ook binnen, na een tijdje ging kleindochter op de schoot zitten van "oma" zoals ze mijn vaders vrouw noemt en begon "oma" het meisje te betasten omdat ze jeuk op haar rug zou hebben, ik zat er vlak tegenover en wist niet wat me overkwam, ik dacht "wat is dit!?" Oma fluisterde woordjes naar kleindochter als een verliefd stelletje en bleef het kind betasten tot zelfs onder het truitje, ik was helemaal perplex, er hing een heel rare stilte en spanning, ook van mijn vader die links van mij zat, ook hij zei niets, het was zo'n rare akelige situatie dat ik er s'nachts wakker van werd en dacht: "wat was dat nu eigenlijk", het steekt me des te meer omdat mijn moeder geen contact met haar kleindochter mag hebben, ik heb mijn vader later onder vier ogen gevraagd wat dat te betekenen had maar hij wimpelde het af als niks bijzonders, hij had in mijn ogen er iets van moeten zeggen, hij moet toch snappen dat ik zoiets niet wens te zien en dat het heel kwetsend en respectloos is voor mij, ik ben het voorval tot op heden niet vergeten, integendeel, ik ben kwaad dat mijn vaders vrouw mij dit aandeed op een ronduit provocerende wijze, en kwaad omdat mijn vader het gewoon liet gebeuren,
Ad - 11 jun 2023
klopt
Arnaud - 12 jun 2023
Ik ben middelste uit een gezin van drie kinderen waarvan de ouders inmiddels ruim veertig jaar zijn gescheiden. Enkele jaren geleden was ik op bezoek bij mijn vader en diens vrouw waar hij ruim veertig jaar samen mee is. Ook de kleindochter (destijds 17 jaar) van mijn ouders kwam binnen (overigens heeft mijn moeder al ruim twintig jaar geen contact meer met haar dochter en kent ze haar kleindochter zodoende ook nauwelijks) Op een gegeven moment ging kleindochter op de schoot van "oma" zitten (ze noemt mijn vaders vrouw "oma") en oma begon haar te betasten omdat kleindochter jeuk op haar rug zou hebben. Ik begon me opeens erg ongemakkelijk te voelen want ik zat recht ertegenover en mijn vaders vrouw zat me aan te kijken alsof ze wilde zeggen; kijk eens wat voor een fijne band ik heb met "mijn kleindochter", ik was enorm aangedaan door wat op dat moment gebeurde, ze bleef over haar kleindochter wrijven tot zelfs onder haar truitje, terwijl ze woordjes fluisterde alsof ze een verliefd stelletje waren, ik wist niet wat me overkwam en richte me maar op mijn telefoon, er heerste zo'n ongemakkelijke gespannen sfeer, er heerste een stilte, het was bijna verstikkend. Mijn vader zat erbij, zei ook helemaal niks en staarde wat voor zich uit, heel raar. Ik werd s'nachts wakker van dat beeld en dacht; wat was dat eigenlijk?! Ook niet normaal trouwens dat een meisje van 17 dit laat gebeuren en blijkbaar normaal vindt maar dat terzijde. Ik heb spijt achteraf dat ik niet heel kwaad ben geworden en geroepen heb; "als jullie je niet weten te gedragen dan ben ik weg", het was een ronduit schaamteloze, genante vertoning, zoiets doe je op een slaapkamer. Ik kan me niet voorstellen dat dit gebeurd waar de ouders van het meisje bij zijn. Achteraf voelt het ook heel beledigend en respectloos naar mij en ook naar mijn moeder ook al was zij er niet bij. Een tijdje later heb ik mijn vader onder vier ogen erop aangesproken maar hij wimpelde het af alsof het allemaal niets betekende en daarmee was de kous af. Daarom vondt ik de reactie van het vorige bericht van Marlies goed waarin ze stelt dat de vaders ook hun verantwoording moeten nemen, door dit voorval heb ik een grote hekel gekregen aan mijn vaders vrouw, om nog niet te zeggen een haat tegen haar.
Arnaud - 30 jun 2023
Afgelopen zondag ben ik maar even naar mijn vader en diens vrouw gegaan omdat de hele situatie mij niet zind. Ik heb hem verteld dat het mij heel veel pijn doet en me enorm kwetst als hij slecht over mijn moeder praat, ook tegenover zijn twee dochters (mijn "zussen") waar ik al jaren geen contact mee heb, hij keek me met een lach aan {ik schrok van het gezicht dat hij opzette want dat had ik nog nooit eerder gezien} zó raar 🤔 Hij antwoordde; wat moet ik dan vertellen over je moeder, ik kan alleen maar zeggen; "slecht slecht slecht"..., en mijn moeder was "Ik ik, ik. Op mijn vraag of hij alles zo goed had gedaan zij hij dat hij niets verkeerds heeft gedaan. Ik vertelde dat hij in had moeten grijpen toen zijn vrouw met de kleindochter van 17 op schoot haar voor mijn ogen aan het betasten was waarop zijn vrouw zei; "Ga anders maar weg, het is mijn huis", ik ben er niet en ze draaide haar stoel om met de rugleuning tegen mij gekeerd. Ik wilde bijna zeggen; dat ziet een stuk beter uit🤭. Even later zakte de spanning wat en heb ik nog wat zaken besproken over de tijd dat hij nog thuis bij moeder woonde, dat hij destijds voor mij niet meer betekende dan de achterbuurman, en dat dat toch niet klopte. Hij is thuis vertokken destijds zonder een woord, ik kwam thuis van school toen mijn moeder mij vertelde; "je vader zit op een kamer, praat maar met niemand erover". Hijzelf is niet eens bij me geweest, na een tijdje is hij wel nog eens teruggekomen en had ik nog geholpen met wat spullen verhuizen, toen me in de keuken een schoteltje per ongeluk uit mijn handen op de grond viel(het was niet eens gebroken) riep hij flink geïriteerd; "Ach..ik heb al spijt dat ik ben teruggekomen". Het heeft ook niet lang geduurd voor hij definitief wegging, en ook toen weer hetzelfde verhaal; geen woord gerept. Zijn vrouw zei dat dat inderdaad wel raar was, en ze wilde dat ik gelukkig was en bla bla bla, een kwartier eerder zei ze nog dat ik weg kon gaan want het was haar huis. Het is eigenlijk zo dat deze vrouw de positie van mijn moeder heeft ingenomen, mijn vader vormt met haar een stel en de kinderen en kleinkinderen komen bij hen, mijn moeder is compleet naar een hoek ingeduwd, de emoties die daardoor bij mij opgewekt worden kan ik niet omschrijven maar het is zeer schrijnend. Als mijn vaders vrouw me ergens gelukkig mee zou kunnen maken dan is het wel met de mededeling dat ze ons gezin verlaat, ook al zijn wij allang uit huis. Afgelopen jaar heb ik ook mijn moeders achternaam aangenomen vanwege de situatie, ik heb vantevoren ook tegen mijn vader gezegd dat ik overwoog om mijn achternaam te laten wijzigen, er kwam geen enkele reactie, na bijna een jaar wachten is de naam gewijzigd, het enige dat hij zei terwijl hij de andere kant opkeek was; "ik kan me er niets bij voorstellen"... Ik zei; hoeft ook niet, als ik het me maar kan voorstellen. Wat ook mee speelde is het feit dat als hij wegvalt, ik haar naam draag, alsof ik haar zoon ben, dat wil ik absoluut niet en dat heb ik afgelopen zondag ook verteld, ik ben dankbaar dat ik in de positie ben geweest dat de naamwijziging mogelijk is geweest. Tegen mijn vaders vrouw heb ik gezegd; dat als ze een beetje respect voor mij (en eigenlijk voor ons gezin) had gehad, ze niet op die onbeschaamde manier met de kleindochter voor me had moeten gaan zitten, daarop zei ze op een héél uitdagende manier; "Ik heb een hééél speciale band met haar, een hééél bijzondere band waarop ik haar schuin aankeek en antwoorde; "in combinatie met wat ik heb gezien vind ik het nu wel erg akelig worden" Dat was blijkbaar te veel want ze stond kwaad op terwijl ze zei; "zoek het je uit, ik ga naar bed"! Waarop ik riep; "met uw kleindochter"? Ik heb mijn vader nog gezegd dat hij zijn verantwoordig moest nemen maar dat hij nergens iets aan doet, ook hij is veel schuld aan de huidige situatie, maar zijn vrouw hoef ik helemaal niet meer, dat zei ik hem nog voordat ik wegreed, ik krijg een indruk van iemand die een gezin heeft willen stichten maar het niet heeft gekregen en zo op deze manier toch haar wens vervuld ziet, mijn pech is dat ik het niet kan verteren, ook niet jegens mijn moeder, als mijn vader overlijdt heeft zij het gezin van mijn moeder, op mij na dan maar ik ervaar het als heel pijnlijk maar er is niets wat ik eraan kan veranderen.
Hannie - 6 jul 2023
Stiefmoeder ben je als de moeder van de kinderen er niet meer is. Wat is toch die behoefte om een naam te plakken op jouw plek in het gezin van jouw nieuwe liefde te hebben? Je bent zijn vrouw of vriendin, niet de ouder (of stiefouder) van de kinderen. Die hebben namelijk gewoon twee ouders. Neemt niet weg dat je gewoon van die kinderen kunt houden en je best voor ze kan doen.
Halve Belg - 12 jul 2023
Ten eerste: Welke situatie dan ook, er zijn maar een aantal mensen die iets van de situatie hebben te vinden. De Biologische ouders en de kinderen, hoe het ook is ingericht, als zij zich er prettig bij voelen is elke situatie prima in mijn ogen. Anders is niet beter of slechter. De reacties van oa Amsterdam-Brabant hierin geven wel een beeld waarom ik het woord Stief- en bonus in alle gevallen wil vermijden. Een nieuwe partner heeft een naam, dat is de nieuwe vriend(in) van Papa/Mama. Een persoon is van niemand, een kind is niet VAN zijn ouders, een vrouw is niet VAN haar man en vice versa. Mensen zijn individuen die hun eigen keuzes maken en zelf bepalen met wie zij welke band opbouwen. Hoe ik ernaar kijk is heel simpel, nieuwe partners spelen geen rol in mijn "relatie" met de moeder van, en mijn kinderen. Oftewel, ik heb met de vriend van mijn ex niks te maken, en mijn nieuwe partner heeft niks te maken met mij en mijn kinderen. Als er gecommuniceerd moet worden, of zaken afgestemd dan gaat dit rechtstreeks tussen de 2 ouders. Welke rol een nieuwe partner speelt als de kinderen bij mijn ex zijn, daar heb ik dan weer niks mee te maken en vice versa. Dat is aan de betrokkenen om daar invulling aan te geven. En het is alleen maar heel erg fijn als de kinderen het goed kunnen vinden met een nieuwe partner en als ze er iets aan hebben. En als ze uiteindelijk een betere band opbouwen met hem dan met mij moet ik vooral bij mezelf te rade gaan wat ik anders had kunnen doen denk ik. Ik denk dat de meeste problemen ontstaan uit bemoeizucht en heb willen hebben van invloed op het leven van het "andere" gezin. Uiteindelijk heb je gewoon te maken met 3 "gezins" situaties die je ook afzonderlijk moet zien van elkaar.
Lotte - 4 jan 2024
Ik denk dat iedereen vooral wat liever voor elkaar moet zijn. De kinderen moeten vooropstaan, ook na een scheiding. Het valt me op dat het hier vooral over de houding van de bonusmoeder gaat en de moeders vinden dat intimiderend. Begrijpelijk, maar tegelijkertijd is het ook belangrijk om door te gaan met je leven en te accepteren dat zowel jij en je ex een nieuwe partner kunnen krijgen. Jij zou ook willen dat je nieuwe vriend je kinderen kan knuffelen. Toch? Zo niet, dan vind ik dat je te ver wegzinkt in de slachtoffer-rol. Het ouderschap moet voorop staan en niet het verbroken partnerschap. Ik zie doorgaans vooral vrouwen die in de boosheid blijven hangen en de ex geen contact gunnen met de kinderen, laat staan dat de bonusmoeder in de buurt mag komen. Kinderen hebben beide ouders nodig, dus zet je alsjeblieft over het ongemak en de boosheid heen. Er zijn gelukkig ook genoeg mensen die dat wel doen.