De klokken beginnen te luiden. Ik krijg een flashback.
Minuten van afwezigheid
De klok begint af te tellen, nog een paar minuten op weg naar het nieuwe jaar. Het is 00:00 uur, ik krijg vluchtig een kus en dan beginnen de minuten van afwezigheid. Hij probeert zijn kinderen te bereiken, dat lukt natuurlijk niet. De lijnen zijn overbezet, de ex houdt de telefoon niet in de gaten en na minuten die uren lijken te duren, komt het besef dat hij zijn kinderen ook deze jaarwisseling niet aan de telefoon krijgt. Hij geeft op. Ik zie zijn tranen branden, mijn hart brandt ook, ook van verdriet, maar een andere soort.
Eenzaamheid en schaamte
De klokt begint te luiden, het is bijna 20:00 uur op een 4 mei een paar jaar geleden, er wordt me toegesist dat ik stil moet zijn en hij en zijn zoon kijken elkaar gebroederlijk aan. Ik voel me buitengesloten, alweer. Alweer zit ik niet in hun cirkel en ik voel me eenzaam.
Het duurt even tot ik besef dat ik vergeten was dat de dodenherdenking was, zij hadden het er kennelijk die middag al over gehad. Het was me echt ontschoten, ik schaam me.
Bevrijd
We staan aan de vooravond van de dodenherdenking 2022. Eindelijk weer een volle herdenking na de coronajaren. Wij herdenken onze doden en ondertussen worden de zonen en burgers in Oekraïne doodgeschoten omdat ze strijden voor hun vrijheid.
Ik zit met mijn man in de camper, sinds 2 jaar gaan de kinderen niet meer mee als we weg gaan. Sinds de puber bij ons in huis woont, voelt een weekendje of weekje weg alsof ik mijn leven even op de pauzestand kan zetten en kan bijkomen.
Even niet meer opvoeden, me even niet opwinden over de regels die zij niet stelde en de energie die het me nu kost om wat zij heeft heeft nagelaten te herstellen, voor zover dat nog kan met een kind op deze leeftijd. Ik voel me bevrijd, maar dan op een andere manier en tegelijk een soort schaamte, want mijn vrijheidsgevoel is toch niet te vergelijken met het herdenken van oorlogsslachtoffers.
Maar dit is op dit moment mijn wereld, ik probeer het recht te praten, maar het lukt me niet echt en toch ook weer wel. Ik doe het ermee. Misschien kan je herdenken en vrijheid vieren wel in alle gradaties doen. ik hoop dat we nooit oorlog zullen meemaken, maar ergens voelt ook deze gedachte niet meer als realistisch.
Stilstaan bij wat was, is en gaat komen
Deze keer ben ik de herdenking niet vergeten. Mijn wereld staat even stil, mijn gedachten dwalen af. Mijn man kijkt wazig voor zich uit. Vraagt hij zich nu af waar zijn kinderen zijn en of zij stilstaan bij de dodenherdenking?
Ondertussen passeert een man met kind met een rolkoffer. Ik hoor het kind lachen, zij zijn het misschien deze keer ook vergeten of het paste niet. De hond komt bij me staan en begint aarzelend zijn staart te kwispelen. De stilte die valt is ook gek, maar ook noodzakelijk. Even stilstaan bij wat was, nu is en wat nog komen gaat.
De twee minuten stilte zijn voorbij. Het leven begint weer te bewegen. Opdat we niet vergeten.
Ik ben Tessa. Al meer dan 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner. Eerst om het weekend, naar nu de jongste in huis. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid. Toch blijft het een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
REAGEER OP DEZE BLOG