Dagen van paniek waarin de kilo’s eraf vliegen (prima manier om van je overgewicht af te komen, al wil ik het niemand aanbevelen op deze manier) met daarna… niets. Ik voel niets, ik denk niets, ik doe iets maar wat?, ik weet niets, ik kan niets bedenken, niets onthouden, niets…niets… en nog meer niets. Ik ben een zombie. Ik zorg voor Z. en mijn hond (H.) en verder gaat alles op de automatische piloot. Ik eet nauwelijks, ik slaap nauwelijks en de hele wereld gaat langs mij heen.
Stilte
En letterlijke stilte. Niemand meer om tegen te praten, om mijn dagelijkse dingen mee te delen. Niemand met een luisterend oor, een kletspraatje of een advies. Niemand die zijn dagelijkse dingen vertelt, een geintje maakt of gewoon een losse opmerking. Geen goedemorgen en welterusten. Geen hallo en geen dag. De doordeweekse dagen gaan redelijk. Ik spreek collega’s, bel eens iemand op, heb structuur, kom eens iemand tegen bij het uitlaten van H. Maar ’s avonds ligt Z. in bed en ik zit op de bank. Alleen. En het is stil, verdomde stilte.
Leeg
En stilte is ook leeg. Mijn hart is leeg, mijn hoofd is leeg, mijn lijf is leeg (letterlijk, want eten lukt nauwelijks), mijn voorraad energie is leeg, mijn toekomstbeeld is leeg, mijn heden is leeg en mijn verleden is leeg. Want wat was echt en wat was niet echt? Wat was waar? Ik twijfel aan alles en alle mooie herinneringen en mooie momenten voelen leeg. Want was het echt? Ik voel me in de maling genomen, aan de kant geschoven, afgedankt, belazerd en vooral: leeg. Ik ben 40 jaar en heb de beste jaren van mijn leven gegeven aan iemand die me op deze manier behandeld. Een kind en een onvervulde kinderwens (want hij wilde er perse niet meer), een simpele parttime baan (want zo kon ik zorgen en hij carrière maken), slechts een hond (want dat vond hij wel genoeg) en weinig sociaal leven (want hij was heel vaak weg), net opgekrabbeld na flinke gezondheidsklachten en een lege bankrekening (want zijn onrust heeft de afgelopen jaren veel geld gekost). Kortom: alles gegeven en nu helemaal leeg. Ik kan me weinig meer herinneren van deze dagen, anders dan leeg en niets.
Nina - 18 mrt 2016
Jeetje, ik ben sinds kort bekend met deze site en heb al op een aantal blogs gereageerd. Ik heb net mijn tweede verbroken relatie achter de rug, van 6 jaar vallen en opstaan om een samengesteld gezin te vormen. Bijna 7 jaar geleden kreeg ik ook onverwachts te horen dat mijn ex-partner en vader van ons kind (nu 6) wilde scheiden, hij hield niet meer van mij. Ik was op dat moment 16 wkn zwanger (geen "foutje" overigens !) en het leven wat eraan kwam voor ons wilde hij toch niet. Ik was meer dan uit het veld geslagen, totaal lamgeslagen en depressie volgde. Ik wist me ook geen raad meer, met niks. Ik in m'n eentje? Overal voor zorgen, ik alleen? Hoe dan? En waar? En hoe dan met het huis? Ik voelde me een sociaal zwakke vrouw, ik voelde knocked up... Maar dat was niet zo en mijn ex is geen klaploper. Maar het voelde wel zo. Maar wat een zorgen en die leegte inderdaad.... Och, wat is dat zwaar. Ook nu voel ik dat weer, zo verdrietig. Ook nu denk ik, wie wil mij dan nog... En ik kan mijn leven maar moeilijk voorstellen zonder hem.... Zo moeilijk... Hoe je schrijft is heel herkenbaar, ik herkende mijzelf daar direct in. Hoe is het nu met je?
Nieuwe Stap - 14 jun 2016
Beste schrijfster, Bedankt voor jouw reactie. Mijn excuses voor mijn late antwoord. Ik had een heftige tijd en kon het niet opbrengen. Het doet me goed te weten dat er mensen zijn die zich herkennen in wat ik schrijf. Het helpt om te weten dat ik niet de enige ben. Het spijt mij te lezen wat jij hebt meegemaakt. Ik hoop dat je je inmiddels beter voelt. Met mij gaat het beter, maar het gaat met ups en downs. Ik vind het allemaal niet makkelijk, maar zoek mij een weg erdoorheen. Soms gaat de weg naar boven en soms naar beneden en de weg blijft heel turbulent. Ik probeer te genieten van de hele kleine dingen in het leven en hier dagelijks bij stil te staan. Om op de been te blijven. Misschien helpt dit jou ook. Heel veel sterkte.
Nieuwe Stap - 14 jun 2016
Bovenstaande is namens Nadia...