Muziek luisteren en boeken lezen zijn voor mij in iedere fase van mijn leven een houvast. Wat ik beluister en wat ik lees, heeft vaak te maken met mijn ‘state of mind’. Boeken over scheiding en muziek hebben mij dan ook door die eerste periode na de scheiding geholpen. Ik las alles wat los en vast zat, ik luisterde keer op keer naar dezelfde nummers.
Qua boeken las ik alles wat ik maar kon vinden over scheiden. Over co-ouderschap (ook al zijn wij geen co-ouders), over stiefgezinnen, over omgangsregelingen, juridische kwesties, maar ook heel veel verhalen over en door kinderen. Kortom: ik las me helemaal op het onderwerp in. Al die boeken gingen over de wereld om me heen, maar zelf had ik heel veel behoefte aan herkenning. Twee van die boeken waren voor mij zo herkenbaar en daardoor zo heftig, dat ik ze hier ga benoemen. Misschien heb jij er ook iets aan.
Het eerste boek is van Renate Rubinstein en heet Niets te verliezen en toch bang. De titel is al pakkend vind ik, maar de eerste zin pakte me direct in: “Klote. Man weg. Koffers gepakt, verdwenen. Moest wel even zeggen dat-ie tien jaar ongelukkig was geweest”. Tijdens het lezen van het boek heb ik zowel gehuild als gelachen. Er waren zoveel herkenbare gevoelens, herkenbare gedachten en soms net zo’n lachwekkende situaties. Het boek gaat over de kleine hel, zo noemt Renate het, de hel waarin de vrouw belandt die bedrogen is.
Marijke Hilhorst heeft De Kleine Hel als naam voor haar boek gebruikt. Zij sprak met bedrogen vrouwen over hun hel en hoe ze er jaren later op terugkijken. De verhalen zijn allen verschillend, maar hun pijn heeft zoveel overeenkomsten.
Een heel ander boek, maar wel erg leuk geschreven is De Singlegids van Jakobien Groeneveld. Het boek is niet geschreven voor gescheiden mensen. Het is geschreven voor alle mensen die op dit moment in hun leven single zijn. Om welke reden dan ook. Het boek is niet bedoeld om je aan een partner te helpen. Het boek is niet bedoeld om zielig te zijn. Voor mij was dit boek eigenlijk de basis over hoe ik nu sta in het Grote Alleen zijn. En dat is accepteren dat het zo is. In het boek staan allerlei zaken omschreven, over financiën, over eten koken en zorgen voor jezelf en over op vakantie gaan. Verder was het vooral heel grappig.
Tja, mijn muziekkeuze in die eerste periode is misschien iets voor de hand liggender. Nobody’s wife van Anouk (op de CD Together Alone)heeft veel op repeat gestaan. Net als Killing in the Name of love en Stil in mij van Van Dik Hout. Het liedje Moe van Grof Geschut is ook een heerlijke meezinger. Als ik een CD moest samenstelling van “meezingers voor achterblijvers” dan stonden deze nummers er zeker op.
Nog zo’n nummer wat zeker niet zou ontbreken is Het is over van Liesbeth List. Ik heb wat tranen gelaten (wat ben ik toch een jankerd als ik dat zo teruglees) bij dat nummer. Zeker bij die laatste zin: ‘Want t is niet meer van mij, en veel geluk. Maar één ding vraag ik je: maak t niet stuk’.
Grappig, nu ik er zo over aan het nadenken ben. Ik heb deze liedjes de afgelopen jaren niet meer beluisterd. Zo zie je maar, dat tijd echt doet wat het moet doen, namelijk wonden helen.
Thera is 45 jaar, heeft twee kinderen en is sinds 2007 gescheiden. Ze merkt iedere dag nog de gevolgen van haar scheiding, ook al doet het geen pijn meer. Ze blogt bij ons over haar leven na de scheiding.
Xz - 28 sep 2017
Wat zou het toch mooi zijn als mensen kunnen zeggen wat ze denken, vinden en voelen en aan kunnen geven wat ze zouden willen bereiken. Tevreden zouden kunnen zijn met wat er is. Vreemdgaan door de partner zou kunnen worden gezien als een daad van een slachtoffer van het verleden met meer slachtoffers tot gevolg. Dat deze "daad" met begrip tegemoet kan worden getreden ipv te veroordelen. Dat de eigen rol van een ieder kan worden gezien en dat er vervolgens in het belang van beide partners maar bovenal de kinderen gekozen kan worden verder te gaan als partners danwel als ouders ieder apart. Zonder wrok en pijn zodat de kinderen hun toekomst kunnen behouden zonder belast te hoeven worden met het verleden van hun ouders en grootouders. Marguerita Marco Borsato :)
Eline - 28 sep 2017
Xz, oef, 'vreemdgaan als een daad van een slachtoffer van het verleden', en een 'daad' waar je begrip voor moet op kunnen brengen? Dat vind ik wel erg lastig, hoor. Een vreemdganger maakt altijd een keuze, je weet of het wel of niet binnen de afspraken van je relatie past om met anderen om te gaan. En als dat tegen die afspraken in gaat, kun je wel denken 'ja sorry, ik kon niet anders, gezien mijn verleden', maar dat is te makkelijk. Voor het zover is, heb je tientallen keren de keuze gehad om ermee door te gaan of te stoppen. Om het tegen je partner te vertellen of niet. Vreemdgaan overkomt je nooit, het is en blijft altijd een keuze. Om dan de slachtofferrol te kiezen, vind ik niet sterk. Natuurlijk kunnen er zaken meespelen die je tot die keuze drijven, maar het is en blijft jouw eigen keuze. Iedereen heeft een verleden met minder leuke ervaringen.
MrHardstyle - 28 sep 2017
Persoonlijk denk ik dat vreemdgaan zoals Eline ook al zegt een keuze is. Op het moment dat iemand op het punt van vreemdgaan staat is er meer aan de hand wellicht. Althans zo zie ik dat nu in onze geschiedenis. Wat Thera betrefd: Ikzelf ben een Hardstyle liefhebben, en toendertijd was er een nummer uitgebracht genaamd Lost van Bfront ft Alpha twins & Snowflake. Deze heb ik zeer regelmatig gedraaid. Inmiddels is dat een ander nummer( Wasted Penguinz - I will make it some day) en hoop ik binnenkort daar nog een nummer aan toe te voegen genaamd: Bfreqz - Freedom. Ruige nummers maar ik heb altijd al wat gehad met muziek. Soms kan ik aan een bepaalde type muziek voelen hoe ik in mn vel steek. Heel bijzonder.
Eline - 28 sep 2017
Ik heb er geen boeken over gelezen, maar ik kon sommige nummers niet met droge ogen luisteren. Holiday in Spain van Blof, bijvoorbeeld. "Geef me de tijd om te redden wie ik ben, geef me de tijd om mezelf terug te vinden, ik maak alles goed met wat er overblijft." En soms is het gewoon superlekker om knetterhard te stuiteren op AC/DC, Thunderstruck, bijvoorbeeld. Lekker alles eruit gooien. Fijn dat je steun hebt gevonden in die boeken, Thera!
Xz - 1 okt 2017
Hoi Alles heeft een reden. Al is soms de reden pas veel later bekend. Veel mensen zijn ontevreden. Kunnen niet aangeven waar ze mee zitten. Veel mensen praten over hun relatie met vriendinnen of vrienden. Het kan niet anders dan dat zij andere zaken te horen krijgen dan de partner om wie het gaat heb ik zo het vermoeden. Hoeveel mensen worden immers niet gesteund in hun beslissing om weg te gaan door hun vriendinnen..familie..vrienden ? Hoeveel mensen zijn er die als zij horen dat de relatie niet goed loopt zeggen ...na geluisterd te hebben zonder oordelen ...wat vindt jouw partner ervan ? Vindt je het goed dat ik eea met hem deel ? Uit elkaar gaan is prima mogelijk...maar de manier waarop essentieel voor het behouden van een goede relatie met de andere ouder. Daar hoort ook begrip bij voor scheve schaatsen mijn inziens. Juist door een begripvolle gemeende reactie in plaats van de verwachte woedende reactie is er nl nog zo veel te redden. Juist door begrip kan er geluisterd worden naar de ander en is dat niet juist wat zo vaak ontbroken heeft in de relaties ? Anders zou toch eea wel met de eigen partner gedeeld zijn in plaats van de andere betrokkenen (of het nu degene is die meewerkt aan het "vreemdgaan"... de familie vrienden collega.s die afweten van het gevoel of daden van de betreffende persoon maar kiezen te zwijgen ...etc etc Van mij mag iedereen van alles vinden...zeggen ...doen. er is een groot verschil in denken en dat zal vermoedelijk altyd zo blijven. In de cultuur zit ingebakken ...voor altyd bij elkaar. Trouw beloofd tot het eind. In de natuur zit iets anders ..en het is flauw naar mijn gevoel om te denken ...kijken mag wel ...maar thuis eten. (Mi is dat geestelijk vreemdgaan overigens ). Het opent nl steeds meer het pad van verwijdering. Waar voor een man de daad (behoudens tijdens dronkenschap en korte op lust gebaseerde relaties) het toppunt is van zijn liefde voor zijn vaste partner ervaart hij onthouden daarvan als een grote aanslag op zijn ego. Zo ook als zijn vast partner het met een ander aanlegt. De vrouw in het geheel zoekt een emotionele verbinding met haar partner. Ze staat open voor een ander als die emotionele binding er niet is. Hoeveel mensen met hechtingsproblemen ...midlife...autisme...burnout...depressie..etc zijn er niet die het slachtoffer zijn van het niet kunnen aangeven van hun eigen gevoelens ? Die niet in staat zijn om verandering te kunnen brengen in hun eigen situatie en deze kunnen verbeteren in hun bestaande relatie ? Al dan niet als er inmiddels sprake is van een ex...en of nog in de relatie ? Zelf kreeg ik een hartaanval. Mijn toenmalige partner kwam in een burnoutachtige / midlifecrisisachtige/ depressie situatie ...twee overlijdens kort achter elkaar ...heftig gedrag van de kinderen...en de voedingsbodem voor verdere verwijdering was geboren ..het duurde zo.n 3 jaar ...tot er een half jaar kwam waarbij alle bommen werden gedropt en aan alles een einde kwam. Ondanks begrip...ondanks goede afspraken ...ondanks een jaar van goede harmonie ...co ouderschap etc... bleef er uiteindelijk niets over en verloren ook de kinderen al het contact met hun moeder nu zij een zoveelste nieuwe relatie kreeg en hij en zij het schuld- en complotdenken tot hun geloof hebben gemaakt. (En dit schrijvend realiseer ik mij dat ik daar heel teleurgesteld in ben. Niet dat ze weg is...niet dat ze een ander had en heeft..wel dat ze er (emotioneel) niet is en was voor de kinderen en aan heeft gegeven dat ook in de toekomst niet meer te gaan zijn. Een ieder een hele fijne dag gewenst
Eline - 1 okt 2017
Naar mijn mening is je relatie pas goed te noemen als je niet bang bent om lastige onderwerpen aan te snijden. Ja, logisch dat je met anderen over je relatie praat, daar is niets geks aan. Maar het enige juiste advies dat je als vrienden kunt geven is 'praat met je partner over wat je dwars zit'. In je eentje buiten de lijntjes kleuren is nooit de oplossing. Echt nooit. Een relatie ga je vaak wel aan met de intentie 'tot de dood ons scheidt', maar er zijn 100 redenen te bedenken waardoor een scheiding verdedigbaar kan worden. Ik kan met de beste wil van de wereld echt niet indenken dat ik begripvol zou reageren als mijn partner tegen me zegt dat ie vreemd is gegaan. De eerste reactie is toch echt boosheid, ongeloof, verdriet. Daarna is er absoluut ruimte voor een gesprek, maar kwetsend is het altijd. En dáárom moet je het niet doen. Dáárom moet je het gesprek aangaan voordat je die grens overschrijdt. Ik kan echt niet één reden bedenken waarom die volgorde anders zou moeten. Zelfs als je partner diep in de put zit, zoals jij beschrijft, als er een verwijdering is ontstaan, en je merkt dat je gevoelens krijgt voor een ander... Maak dan de afweging hoe belangrijk jouw relatie dan nog voor je is. En als de balans uitwijst dat je liever met de nieuwe vlam verder wil, wees dan zo eerlijk om je relatie te beëindigen voordat je met die ander een sprong waagt. Andere smaken zijn er echt niet.
Xz - 4 okt 2017
Hoi Uiteraard heb je volledig gelijk. Uiteraard moet het advies zijn praat er over met je partner en het aanbod om daarbij te helpen om er voor te kunnen zorgen dat de situatie verbeterd of er zaken kunnen worden uitgesproken. Door eenzijdige verhaal en het niet horen van beiden worden mensen echter vaak bevestigd in wat ze zeggen. Reden te meer om weg te rennen tot gevolg. Het is daarmee het gebrek aan communicatie tussen de partners en ook tussen de omgeving waar het mis gaat. Het niet kunnen uiten van het gevoel ...het niet kunnen zeggen wat ze veranderd willen zien tegen elkaar als partner. De angst ook te verliezen. Die maakt dat het ego gekwetst wordt. Wat lijdt tot machteloosheid... radeloosheid...onbegrip...jaloezie...het niet accepteren ....de angst kortom...het willen vasthouden...de pijn...het verdriet...de teleurstelling..de onvrede. Het is juist de boosheid van de "bedrogen" partner die de "vreemdganger" vreest. Het voorbij gaan aan het gevoel waar deze al lang mee rond loopt. Of soms zelfs de zoektocht er naar toe. De reden zoekende om weg te kunnen gaan zonder zelf te hoeven erkennen wat de eigen rol is in het geheel. Juist door de boosheid en de angst komen 2 mensen tegen over elkaar te staan naar mijn gevoel. Waarbij de strijd de boventoon gaat voeren en ze tegen over elkaar komen te staan en vooral ook blijven staan. De kinderen meeslepend in hun verhaal. De kinderen dwingend vaak ook een keuze te maken. Met vaak desastreuze gevolgen voor de relatie met een of beide ouders en dus ook voor de toekomst vd kinderen. Hoe natuurlijk de reactie boosheid ook is...hoe logisch de gekwetstheid ook is...hoe moreel juist het ook is om eerst het een af te sluiten voor je verder gaat.. Het is echter juist datgene dat ze niet durven ...ergens ook niet willen... Het begint als een zoektocht naar zichzelf...een vlucht uit de werkelijkheid ...een zoektocht naar lust...spanning...passie...zich zelf mogen zijn... Niet wetende hoe het af zal lopen...de verliefdheid tot gevolg..het samen verder willen ..maar ook.. Het nog bij de andere huwelijkspartner willen blijven ...het willen vasthouden aan wat ze hebben ...bang te verliezen ...kunnen ze het wel maken naar partner en kinderen toe..de onzekerheid over toekomst ...het schuldgevoel...leidende tot De angst voor ontdekking...de leugens om te verbloemen wat er gebeurd...en in het hoofd de redenen bedenken om te rechtvaardigen van wat er zoal gebeurd De gedachten ..ik heb nooit van die persoon gehouden ...ik kom terug als het niet ontdekt wordt...ik heb nooit kinderen gewild...ik werd gedwongen ...hij of zij beslist altyd...hij of zij is narcist..hij of zij is autist...ik ben ontevreden...hij of zij luistert nooit..de sex is niks..uitmondend in ik voel niets meer voor de ander..we hebben een broer zus relatie ik wil spanning...ik wil leuke dingen doen..ik wil iemand die naar mij luistert...mij begrijpt ... Thuis krijg ik dat niet...altyd maar de kinderen ..etc etc etc Ondertussen de strijd voerend intern en bevestiging zoekend van de negatieve dingen die ze al jaren zien over de ander zonder het nog te zeggen...kijjend naar de ander zonder nog te communiceren. En dan is de voedingsbodem daar. Soms na 16 jaar waarin ze nog kinderen kregen en de ander dacht te leven in harmonie...steeds meer in onvrede ...uitend naar derden maar niet thuis. Tot het moment daar is....en dan uitmondend in steeds meer onvoorzichtigheid ...het zoeken van ruzie...toenemende spanningen ...tot het dubbelleven eens uitkomt..de angst die maakt dat er ruzie komt...en het grote wegrennen begint...de vlucht ...en de vele leugens die maken dat de strijd tussen de as exen zal blijven. Tenzij.... Het ego en de angst opzij gezet kan worden...bedacht wordt dat liefde loslaten is ..er vrijheid wordt gegeven het gevoel te laten spreken ...er daadwerkelijk geluisterd wordt naar elkaar zodat de vriendschap...het ouderschap gezamenlijk en misschien mogelijk zelfs de relatie behouden kan worden Helaas is het mij ondanks al mijn begrip desondanks niet gelukt. Helaas hebben de kinderen hun moeder niet meer terug gekregen. Helaas versterkt de jeugd en kinderbescherming de tegenstellingen steeds meer en ben ik onmachtig dat ten goede te keren. Met steeds moeilijker gedrag van de kinderen tot gevolg en een vicieuze circel tot gevolg.
Eline - 4 okt 2017
Sorry hoor, je kunt er steeds wel een wollig verhaal omheen bedenken, maar vreemdgaan is gewoon liegen, bedriegen en egoïstisch. Broer-zus-relatie, mijn vrouw begrijpt me niet, ik kan niet met haar praten... Smoezen die ik al 100 keer gehoord heb. Vreemdgaan is een keuze en het verdedigen vind ik een teken van zwakte. Man up en geef toe dat je een fout heb gemaakt, en blijf niet hangen in gezanik dat de andere partij 'begrip moet hebben' voor je vreemdgaan. Als je voor zoiets kiest, heb dan ook de ballen om toe te geven dat je fout zat.
Xz - 4 okt 2017
Hoi Ja dat zou mooi zijn in de ideale wereld. Maar daar zit nu juist net het probleem...de angst...het niet durven loslaten en ergens ook nog het gevoel voor de ander en de wil niet te kwetsen ( wat uiteraard al gebeurd is ). Het eigen schuldgevoel ook. Etc etc Het niet kunnen en niet durven. Pas als er ruimte door de "bedrogene/achtergeblevene" wordt gegeven kan er ruimte komen voor overleg en voor de "waarheid". Net als bij kinderen die een snoepje pakken uit de koektrommel.. zij zullen dat ontkennen als zij betrapt worden...soms in boosheid blijven of anderen de schuld geven. Feiten benoemen ...beschrijven wat je ziet gebeuren ...vooral proberen niet boos te worden en de waarheid zal verteld worden. Vele vechtscheidingen komen nu juist is mijn mening door het gebrek aan begrip. Voor de duidelijkheid overigens...ik verdedig helemaal niets. Ben het nl niet eens met kwetsen van anderen en weet hoe het is om de "bedrogene" te zijn. Ik ben geen "vreemdganger" en ben met jou van mening dat je moet knokken voor je relatie en als je al verder wilt eerst moet afsluiten op goede manier. Ik weiger echter eveneens accoord te gaan met de vele kinderen die de dupe worden van gevechten tussen hun ouders en hoop te bereiken dat er minder kinderen door scheidingen en de daden van hun ouders worden gekwetst. Het begint mi in een verandering van kijken naar zaken. Meer begrip ipv strijd. Liefde boven angst. Vrede boven strijd. Samen boven ego. En daar is mi niets wolligs aan.
Eline Stap - 4 okt 2017
Oké, maar de vergelijking met kinderen gaat mank, zij kunnen de gevolgen van hun handelen nog niet inschatten. Ik ben het met je eens dat communicatie in alle gevallen de sleutel is tot een oplossing. De wereld hoeft niet ideaal te zijn om toe te geven dat je fouten kunt maken, dat je dingen anders aan had moeten/kunnen pakken. En er is ook geen ideale wereld nodig om je mond open te trekken als er iets scheef zit in je relatie. Daar is alleen moed voor nodig. Meer niet. Het is makkelijker om te zwijgen, om de situatie te laten zoals die is, maar het ligt nooit aan de omstandigheden (en dus ook niet aan het feit of de wereld nu wel of niet ideaal is). Een gesprek open je door erover te beginnen. Punt. Factoren van buitenaf blijven zoeken is heel gemakkelijk, maar niet correct. Mijn bescheiden mening hierover.
Eline Stap - 4 okt 2017
Overigens geen idee waarom ik de ene keer als Eline Stap reageer en de andere keer als Eline. Maar dat geheel terzijde. Ik ben dus beide personen in deze discussie.
Thera - 10 nov 2017
Wat een interessante discussie was er gaande zonder dat ik er erg in had. Fijn om jullie reacties te lezen.
Lk - 17 mrt 2019
Ben het met Eline eens dat vreemdgaan een keuze is. Je kunt gevoelens voor iemand ontwikkelen, verliefd worden op iemand. Vervolgens is het een keuze of je iets met die gevoelens doet. Mijn ex zei: “Ik heb hier ook niet voor gekozen het is me overkomen.” Quatsch!