Het gras van de buren!
Een op de drie getrouwde stellen gaat scheiden: wat betekent dat we in ieder geval niet de enige zijn. Van de stellen die hierna kans zien in een ander huwelijksbootje te stappen scheiden er – statistisch gezien – twee op de drie. Waarom lijkt het dan, eenmaal gescheiden, alsof we van een andere planeet komen?
De eerste keer gescheiden
Toen ik er de eerste keer alleen voor kwam te staan voelde het alsof de basis onder mijn voeten was verdwenen. Ik vond het verschrikkelijk om alleen te zijn, zag er tegen op om er – in mijn zielige uppie – op uit te gaan met mijn zoon of naar een verjaardag te gaan zonder een partner. Alsof iedereen naar mij keek, alsof iedereen mij zielig vond. Dit noemen we selffulfilling prophecy oftewel je krijgt wat je denkt en verwacht. Hiernaast speelt de omgeving – daar waar jij ooit bij hoorde – ook een rol. Voor etentjes word je niet langer uitgenodigd want dit is niet gezellig voor Jan, ben je, als gescheiden vrouw, misschien wel uit op hun vent of houden ze zelf te krampachtig de vuile was binnen, maar het belangrijkste is dat je hun angst vertegenwoordigt: een alleenstaande moeder!
Lotgenoten
Door gebruik te maken van mijn sociale netwerk en er op uit te gaan met ruimdenkende vriendinnen of uitstapjes te maken met kennissen en hun kinderen, probeerde ik het gezelliger en makkelijker te maken. Hiernaast heeft mijn lidmaatschap van een organisatie voor alleenstaande ouders mij misschien wel het meest geholpen me niet langer een bewoner van een andere planeet te voelen. Hier kon ik met lotgenoten praten en klagen zoveel ik wilde, kreeg ik praktische hulp om een koelkast aan te sluiten en kon ik deelnemen aan uitjes met of zonder kinderen.
Staren naar het gras van de buren, of…
Net na mijn tweede breuk – waarover ik het boek: Kappe nou! heb geschreven – stond ik in de tuin van mijn vriendin te kijken naar haar groene gras. Terwijl de tranen over mijn wangen liepen omdat ik (weer) was gescheiden en alles was kwijtgeraakt, besefte ik dat ik dit al eerder beleefd had en wist dat ik hier uit zou komen. Wat ik wil zeggen is dat je kunt blijven staren naar het gras van de buren of kijken wat er in je eigen tuintje mogelijk is.
Caro Bouten
REAGEER OP DEZE BLOG