En ja hoor….het is maandag !
De “maandagmail” de mail waarin mijn ex alles zou delen met betrekking tot de kinderen. Met af en toe een fotootje, een rapport van school. Over hun wel en wee over hun prestaties op sport en school gebied maar ook over hun struggles, emoties, vriendjes, dagelijkse dingetjes.
Ja…in de ideale wereld zou dit zo zijn.
Als je succesvol gescheiden bent. Met wederzijds respect en zo. Dat je weet dat je wel ex partner bent maar geen ex ouder.
Was het maar zo mooi. Communiceerde iedereen maar zo fijn na een scheiding.
Hier een greep uit de updates die ik wekelijks op maandag ontvang :
“Rick en Lente willen niets meer delen ze zijn 16” en Joy heeft gelogeerd bij een vriendin.
Tot de volgende update. “
En zo is het elke week wel een copy en paste.
Ik ben uitgegumd, een non moeder, een godzilla, iemand die niets meer is geweest dan een broedkip.
Eerder schreef ik er al over, ik heb het los gelaten. Natuurlijk mijn kinderen niet, want als moeder kun je je kinderen niet loslaten.
Maar wel voor nu, voor hen. Omdat ze klem zitten. Ze mogen niet van me houden. Ze worden beloond om me te haten.
Vandaag kreeg ik weer zo’n maandag update. Deze keer meerdere snel achter elkaar en langere. Ik denk… zo, die is goed bezig…
Niets was minder waar… Vader bleek gefrustreerd. Geen idee waarom deze keer. Misschien is zijn verkering uit, heeft ie in de hondenpoep getrapt of waait het teveel. Maar hij sloot na een serie mails af met…. ”hahaha ik heb weer kostelijk genoten.” In reactie op mijn reactie(s).
Nou, dan heb ik toch weer een lach op zijn gezicht kunnen toveren.
En echt, ik probeer het he… rustig te blijven, niet te heftig te reageren, of helemaal niet. Maar als je kinderen dagelijks mist en je de pijn daarvan meedraagt in elk ding wat je doet, elke vezel, elke cel…. dan ga je een keer overboord. Stom stom, ik weet het.
Wat exjelief ook perfect kan is een zandstorm scheppen, een sluier met opmerkingen als “iedereen vindt dat van jou “ of “ik heb inmiddels een heel dossier” tot… ”wacht maar op de volgende rechtszaak”
Het is nu 3,5 jaar geleden. Wanneer houdt dit nu eens op ? Wanneer worden de kinderen wakker ?
Ik noem het een “ex-aanval”, een soort migraine aanval. Moet er weer even van herstellen, paracetamol helpt niet. Wel lekker met vrienden/vriendinnen praten, lachen, huilen. Zij die er altijd voor me zijn. De echte dan he ?!!
Op 2 april 2016 werd haar leven als donderslag bij heldere hemel bruusk omgegooid. Haar kinderen werden ontvoerd door hun vader, die zich met kinderen verschanste op diverse plekken om er zeker van te zijn dat hij zijn psychologische oorlogvoering kon voortzetten. De mindgames gingen door, maar zonder kinderen. Hij bespeelde diverse instanties, later jeugdzorg, en komt er tot op de dag van vandaag mee weg. Frances blogt om awareness te creeëren voor de Complexe Scheiding (vechtscheiding) met ouderverstoting/ouderonthechting. Zo’n ernstige vorm van ouderverstoting (ouderonthechting) dat de kinderen niet meer weten wie hun echte mama is. In het Amerikaans is dit bekend onder PAS (Parental Alienation Syndrome) Kinderen zitten in een spagaat, een loyaliteitsconflict. Dit kan elke ouder overkomen. Binnen 1 dag. Net als Frances….van 5 naar 1…in 1 dag.
Lees ook andere blogs van Frances
Pien - 12 nov 2019
Frances met een beetje mazzel gaan de kinderen zelf nadenken als ze ouder worden. Helaas kan je nooit de verloren tijd inhalen. Het is zo herkenbaar. Ook wij kregen via de mail te horen dat de kinderen niet meer wilden komen en er geen "nieuwtjes" werden gedeeld omdat de kinderen dat niet meer wilden. Later bleek het verhaal anders te liggen. Kinderen praten vaak mee met de zorgouder om het voor hun leefbaar te houden. Zo schadelijk en verdrietig wat er gebeurt. Geen enkel kind wil zijn ouders verliezen en al helemaal niet kiezen.
Nadine - 12 nov 2019
Zo is het Pien ! Het is zelfs ongezond. Kinderen zijn loyaal aan beide ouders en de andere ouder te moeten afwijzen is ongezond en het spel van de binnenouder / verstoter met issues, trauma, wrok of psychische problematiek. Enorm schadelijk voor het kind !
Marian - 2 dec 2019
Dag; mijn verhaal is anders. Het traumatische ervan is erg herkenbaar. Ik zie mijn dochter van 41 al 5 jaar niet. Ik voedde haar alleen op; wel was vader in beeld en speelde zeker ook een rol bij haar opvoeding. Echter, met een drukke baan en nieuwe vriendin werden dat de weekends om de week. Hij overleed toen zij 13 was, tijdens een puberruzie, dwz dat ze elkaar amper nog zagen tijdens zijn ziekbed, waarvan ik denk dat zij daar wel last van had nadien. Omdat ik haar vanaf babytijd alleen opvoedde kregen we een misschien iets te goede band. Ofschoon ze geen gemakkelijk kind was, was ik dol op haar. Toch voorspelde ik hardop dat ze zo na haar 30ste afstand van me zou willen nemen. Het was te close.. ik maakte fouten o.a. door me met haar vriendjes te bemoeien.Maar ook daarvoor..: ik was een angstige moeder bij tijden. Ik hoorde eens dat ze het gevoel had téveel voor me te moeten zorgen... destijds vond ik dat vreemd en onjuist: ze raakte in problemen met o.m. geld. Ik heb hemel en aarde bewogen om haar te helpen. Ook financieel behoorlijk.. In mijn ogen is haar fascinatie met luxe en geld er een. Ik leefde deels ongewild erg sober... trouwens ook best uit overtuiging om verspilling tegen te gaan, toen al. Haar vader leefde luxe en had aanzien in onze woonplaats, gezien zijn openbare functie. Zij lijkt hem op een voetstuk te zetten, wat een hulpverlener de reactie ontlokte dat je het daartegen altijd aflegt. Een dode vader.. Toch weet ik niet helemaal zeker of het hier puur om een loyaliteitsconflict gáát. Misschien een losmaken? Wat me echter verontrust is dat het met schoppen onder de gordel gepaard ging. Niet alleen was er een open woordenwisseling bij aanvan ( over afhankelijkheid/onafhankelijkheid): ineens was er dat complete negeren. Bovendien is ze in mijn huis geweest en heeft een grote foto van haar portret weggenomen. Hierna niets meer. Nu 5 jaar. Uiteraard heb ik van alles geprobeerd. Maar: geen reactie. Iemand tips.. overwegingen? Dankjewel alvast M
Moeeeder - 21 jan 2020
Hi Frances, Tja, midden in de nacht je blogs gelezen. En oh zo herkenbaar helaas. Wat een zeer schrale troost is, is dat ik niet de enige ben....Maar dan nog, het onbegrepen verdriet, het "gek" worden van alle leugens, draaiingen en bedreigingen naar de kinderen toe, het breekt elk normaal mens op, maar eruit stappen of hopen dat het stopt is zo zinloos. Helaas, ben ik als alleenstaande moeder er inmiddels achter dat een voogd, hulpverlening nummer tig en bovenal vader, niets zal nalaten om mij nog een trap na te geven, zelfs als je vechtend tegen kanker, doodziek bent van alle behandelingen. En ik begrijp dat het egoïstisch over kan komen, dat een moeder graag haar dochter wil zien, meer dan de 2 uur per week die ik nu heb.... Maar waar veel mensen volledig aan voorbij gaan is dat elk kind een universeel verlangen en behoefte heeft aan contact met beide ouders! In welke vorm dan ook... Ik zit momenteel nog middenin de stress van de besluitvorming, zal ik na 13 jaar strijd, vrijdag dan ook maar toegeven aan de GV, hulpverleners die ingeleend zijn en bovenal ex? Ik ben zo moegestreden, ik heb momenteel mijn oudste zoon, welke grotendeels bij mij woont, maar ik ben zo panisch dat ook hij bij mij weggehaald zal worden....(vorig jaar al poging gedaan door GV en ex, terwijl ik dus vd ene chemo naar de andere chemo moest, uiteindelijk "gewonnen", mijn 16 jarige zoon geeft al 3 jaar aan absoluut niet bij vader te willen wonen!) En vanmiddag zie ik mijn "dochter" een koude en afstandelijke puber van 14 jaar, die het normaal vind dat haar moeder door papa buitengesloten word in haar leven... Dit geeft stress bij mij, slapeloze nachten en bovenal het eeuwige onzekere gedoe, mag ik als haar moeder haar een knuffel geven of dring ik mij dan teveel op? Als ik het niet doe, is het ook niet goed... Enfin, wat mensen elkaar toch aan kunnen doen, is en blijft onbegrijpelijk...
Frances - 21 jan 2020
Hallo Moeeeder, ook zo ongelofelijk triest voor jou ! Ik voel je pijn en verdriet. En het is zo’n dunne scheidslijn, een breekbaar evenwicht met je dochter. Dat je denkt wat kan er nog gedaan worden ? Of moet je het los laten ? Heb je hier evt een coach bij ? Of Kindbehartiger? Sterkte, knuffel !
Moeeeder - 23 jan 2020
Hi Frances en ws andere lotgenoten?! Tja morgen is het weer zover...Nee, er zijn inmiddels in al die jaren al meerdere hulpverleners gekomen en gegaan. Ik heb geen hoop meer dat deze situatie stopt of verbeteren zal... Ik weet niet of het raar of vreemd klinkt om te typen hier, maar mijn vertrouwen in hulpverlening mbt scheiding en rondom de kinderen is zeer laag of eigenlijk gewoonweg compleet weg. Helaas merk ik dat ik ook mijn vertrouwen in mensen in het algemeen kwijt aan t raken ben. Hoe kan het ook anders, na zoveel jaren van leugens, dreigementen (soms ook verkapt door de "hulpverlening") en gewoonweg absurde manier waarop alles kan lopen... Hoe gaan jullie hiermee om? Nog tips of adviezen? Moeeeder PS: gek genoeg was ik ooit voor dit alles, een sterke onafhankelijke en positief ingesteld persoontje met de nodige humor. Dat is momenteel iets anders, hoewel iedereen die hierin zit mega sterk en krachtig is, je kan er niet uit ontsnappen helaas. Die online knuffel van iemand die begrijpt hoe het is, om er middenin te zitten is dan zo welkom.
Fien - 6 feb 2020
Hoi Francis, ik stuitte net op je blog van 2 jaar geleden, over de verlenging van OTS. Ik las het met pijn in mijn hart. Pijn en verdriet voor jou. Ik kan je pijn en verdriet van het moeten missen van een kind zo invoelen, ookal sta ik niet in dezelfde situatie. Ik dacht... zoeken naar de meeste recente blog van jou, in de hoop dat je beter nieuws had. Helaas... jouw lot is nog niet ten einde. Goed dat je beeld geeft aan jouw situatie en je inzet tegen ouderverstoting, al lijkt het een gebed zonder einde. Ik hoop dat je kinderen tot inkeer komen. Blijf ze tonen dat je ze niet vergeet! Dat zullen zij ook niet vergeten! Sterkte!
Frances - 13 feb 2020
Dankjewel Fien ! Liefs, Frances
Carola Timmer - 21 aug 2020
Francis, ik leef met je mee en voel je pijn van mijn beeldscherm spatten. Ik weet net als jij als geen ander hoe het voelt en vele verstoten ouders met ons. Ik zie mijn kinderen dan nog wel maar het is altijd moeizaam en moeilijk. Ex man wil controle houden en misbruikt daar maar al te graag de kinderen voor, tot instanties aan toe. Zulke ouders zijn hun vader/moeder titel niet waardig. Ik hoop dat ze hun karma krijgen, op welke manier dan ook.....