Hoe kan het? Dat je een partner kiest waar je achteraf gezien niet voldoende verliefd op was, daar 22 jaar lang bij blijft, jaren in eenzaamheid en ongelukkig zijn verslijt, gedumpt wordt en dan … na je verdriet te hebben versleten… je afvraagt “Hoe dan?”
Waarom heb ik me dit laten gebeuren? Waarom heb ik mezelf zo weggecijferd? Ja, tuurlijk.. voor de kinderen. Logisch. Voor mij althans. Maar waarom heb ik onder andere mijn dominante schoonmoeder over mijn grenzen laten gaan? Waarom durfde ik zelfs in mijn eigen huis niet voor mezelf op te komen? Waarom accepteerde ik het dat mijn ex nooit voor me op kwam? Mijn wensen nooit serieus nam? Geen oog had voor mij? Het altijd om hem ging? Alles voor de kids…
En als mijn ex er niet een punt achter had gezet dan waren we nog steeds waar we waren. Beter gezegd; was ík nog steeds waar ik was. Want inmiddels vind ik mezelf een 10x beter exemplaar. Ik heb mezelf best goed leren kennen de afgelopen jaren, al is er gevoelsmatig nog veel meer te ontdekken. Vooral de liefdevolle spiegel die mijn latlief me voorhoudt is enorm waardevol gebleken. Waarvoor dank
De scheiding is nu ruim 2 jaar geleden. De afgelopen maanden heb ik me meer verdiept in mijn jeugd. Dat die niet zaligmakend was wist ik natuurlijk al wel. Maar ik ben tot een diepere laag gekomen. En die laag is verre van fraai helaas en houdt me behoorlijk bezig.
Pas ná de scheiding begreep ik dat mijn ex niet “gewoon” arrogant is, maar sterke narcistische trekken heeft, alsmede autistische trekken. Al was dat laatste al wel bekend. Maar waarom koos ik nou juist dié partner voor 22 jaar lang en kreeg ik met hém 2 kinderen.
Het antwoord is zo simpel als ingewikkeld. Ik kom uit een gebroken gezin, mijn moeder knutselde er een rampzalig samengesteld gezin van en op mijn 16e ontvluchtte ik de hele klerezooi. Termen als “onveilige hechting” en “narcistische ouders” heb ik dan ook veelvuldig Gegoogeld, boeken versleten, artikelen gelezen.
Zoals ik al zei. De uitkomst is verre van fraai….
Dus zodoende…. Foutje… Bedankt!
Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie. Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect. Lees ook de andere blogs van Loes.
Eline Stap - 6 sep 2019
Herkenbaar Loes, althans delen van je verhaal. Na mijn scheiding heb ik ook veel aan persoonlijke ontwikkeling gedaan, ontdekt waar veel vandaan kwam. Ik zie het als een cadeautje, dit ben ik nu, ik ben oké! En alles wat er in het verleden is gebeurd, heeft me gebracht tot wie ik nu ben. Hoe mooi is dat? Ja, het had anders kunnen lopen, met een andere partner. Maar het heeft geen zin daarover te treuren, dit is wie je bent, en je bent nu de beste versie van jezelf. Je bent zelf verantwoordelijk voor je keuzes, die je destijds nam met de informatie die je toen had. Vel jezelf niet te hard. Je deed toen wat je het beste leek. Achteraf denk je daar misschien anders over, maar toen wist je nog niet wat je nu weet. Ik ben blij om alles wat er is gebeurd. Misbruik in mijn jeugd, daardoor gekozen voor een partner die eigenlijk niet bij me paste, daar 26 jaar mee samen geweest... Mezelf weggecijferd, geen grenzen aangegeven, over me heen laten lopen. En nu, nu weet ik beter. Ik heb zoveel geleerd. Ik leer elke dag nog bij. Ik vind het echt een geschenk, dat ik dit nu mag ervaren. Ik gun het jou ook dat het zo gaat voelen.
Maris19 - 12 sep 2019
Mooi gezegd Eline
Kathlijn - 6 sep 2019
Herkenbaar loes. Ook ik ben nu 2 jaar gescheiden van een man met narcistische trekken en autisme. Het houdt me ook bezig... Waarom ? 20 jaar... Zoveel pijn, vernedering, verdriet, misbruik, verbale agressie, zoveel leugens. Het is voor de kinderen - ik heb er 4 - dat ik bleef, maar aanvankelijk ook voor hen dat ik ging. Nu is het ook voor mezelf. Stilaan word ik sterker, vind ik mezelf terug. Zie ik de mechanismen, ook bij mezelf. Ik ben er nog niet, getuigen de nachtmerries en tranen. Maar dat komt wel. Bij jou en bij mij
Amelie - 6 sep 2019
Dag Loes, Dank voor jouw verhaal. Waarschijnlijk koos je voor deze man, omdat dat voor jou op dat moment de beste keuze was. Ook ik was niet klaar/in het reine, met mijn verleden ben koos net als jij voor een zelfde soort man. Eentje die je niet laat groeien, maar die je afbreekt. Het was niet mijn idee om te gaan scheiden, want ik wilde mijn kinderen een gelukkige jeugd geven. Nu, ruim tien jaar later, kan ik zeggen dat de scheiding het beste is er mij kon overkomen. En nee, ik hoop nooit meer in zee te gaan met een man die op deze manier gewetenloos kan handelen. Jammer, dat ik alleen voorlopig nog aan de vader van mijn kinderen vast zit, maar ik had de kinderen nooit willen missen. Hou vol en kies voor jezelf het pad wat nu goed voor je is en omring je met fijne mensen.
Missdeuntje - 6 sep 2019
Heel herkenbaar inderdaad...Ik ben anderhalf jaar geleden zonder pardon door mijn ex uit 'zijn' huis gezet want we waren niet getrouwd en hadden niets geregeld bij de notaris...Tja ,nu begrijp ik waarom...hoe naïef kun je zijn vraag je je af...en dan kom je inderdaad op die diepere laag en komt het besef dat je als kind miskend bent door je (narcistische) ouders...nog steeds vind ik het heel moeilijk om dat te beseffen en het is echt hard werken om mijzelf te mogen accepteren zoals ik ben en mezelf belangrijk genoeg ga vinden om niet weer in een onveilige situatie te belanden, maar ik merk dat ik blijf groeien en steeds sterker word en dat is zo fijn!!
Lk - 7 sep 2019
Ach ja, dat heb ik me ook wel eens afgevraagd. Toen voelde het goed. In de loop der jaren ging het steeds verder bergafwaarts, stukje bij beetje. Met name door zijn ontevredenheid over alles en zijn onvermogen (onwil?) daar met mij over te praten. Verliefdheid is echter ook niet alles. Mijn inmiddels ex was nog nooit zo verliefd geweest als op zijn nieuwe vlam. Deze ‘liefde’ heeft het nog geen 2 jaar gehouden.