Mijn eerste blog ging over mijn knuffelscheiding. Dat was het en zo denk ik er nog steeds over. Eind goed, soortement van al goed, zou je zeggen. Helaas is de werkelijkheid wat weerbarstiger. Maar waarom scheiden als je één van de lastigste dingen in je leven (datzelfde scheiden) na afloop samen ‘viert’ met een biertje op een terras? Een korte inleiding….
Waarom gescheiden? 1 + 1 bleef 1 + 1
Ex en ik zijn beide einzelgängers. Door opvoeding, door schade en schande, zeg het maar. Onze relatie bestond uit kroeg, theater, verre reizen, werk maar ook filosoferen over het leven. En ook emoties delen was geen probleem. Hoewel delen achteraf toch meer mededelen bleek. Vertellen wat je bezighoudt, zonder dat de ander er echt deelgenoot van wordt. Met als gevolg dat 1 + 1 (met instemming van beiden) 1 + 1 bleef en nooit twee werd. Tot 1 + 1 drie werd.
2 soorten relaties
In mijn optiek zijn er 2 soorten relaties: één die het krijgen van een kind doorstaat en één die er aan ten onder gaat. Helaas bleek onze relatie tot de 2e categorie te behoren. Hier moet ik wel bij vertellen dat niks aan het krijgen van onze dochter leuk was. Behalve mijn dochter uiteraard. De huisarts plakte enkele jaren geleden zelfs een etiket met de term PTSS op me (post traumatisch stress syndroom). Om je een idee te geven; de jongedame werd 2 maanden te vroeg geboren tijdens onze –nu-kan-het-nog- laatste vakantie samen op Bali. De details van die en alle andere ellende zal ik jullie besparen, maar het was wel het keerpunt in onze relatie.
Hoezo is het handig luiers op voorraad te hebben?
Met dochter is gelukkig is alles goed gekomen. Maar het plaatje van het gelukkige gezinnetje bleek als snel een illusie. Hoewel ik me geen betere vader voor m’n dochter kan wensen dan m’n ex, kwam de verzorging volledig op mij terecht. Het klassieke verhaal; hij de lusten, ik verantwoordelijk voor de voorraad luiers en aanverwante nuttige babydingen (zoals het op tijd ophalen van je kind van het kinderdagverblijf). Nou wisten we allebei al dat een handleiding van ons persoontje over en weer geen kwaad kon. De mijne is nooit geschreven (huiswerk!), de zijne kreeg ik op een dag gepresenteerd in de vorm van het boek “Diagnose ADD, een handleiding binnen relaties”. Of ik het even wilde lezen en er vooral naar wilde handelen. Want hij had een diagnose en kon er dus niks aan doen.
En hoe het allemaal helaas eindigde….
Ik ben er nooit aan toe gekomen het boek te lezen. We waren beide te druk met de dagelijkse irritaties die steeds meer bezit van ons leven namen. Tot het moment dat we elkaar over en weer zo uitgeput hadden, dat scheiden de enige optie bleek. Wederom: met wederzijdse instemming. In goed onderling overleg, ondertussen verzuchtend hoe jammer het was dat we het niet gered hadden. Maar ook dat we de opties voor de toekomst in welke vorm dan ook open zouden houden. De knuffelscheiding was een feit. Een einde en tegelijk het begin van iets nieuws. Namelijk een leven waarin de dagelijkse irritaties er niet meer zijn. Een leven waarin de mist van de afgelopen jaren langzaam begint op te trekken. Een leven waarin de liefdevolle acties van ex diep binnen komen, maar zijn streken me nog harder raken dan voorheen. Een leven dat een jaar na dato nog steeds helemaal vorm moet krijgen. Ik ga maar eens beginnen…..
Mijn naam is Astrid, ik ben 44 jaar en supertrotse moeder van een dochter van 6. Sinds mei 2015 gescheiden met co-ouderschap. Hoewel de scheiding soepel ging, ex en ik prima met elkaar over weg kunnen en ook de jongedame haar draai lijkt te hebben gevonden, is het voor alle drie toch ‘zoeken’ naar het hoe nu verder. Als individu maar ook samen.
REAGEER OP DEZE BLOG