Mijn broertje gaat ook scheiden. Ik vind het moeilijk om mijn kleine broertje door dit proces te zien gaan. Ik probeer hem zo goed mogelijk te steunen maar ik merk wel dat ik het soms moeilijk vind om dat op een helpende manier te doen. Omdat je snel geneigd bent om te zeggen dat je het snapt en dat hij gelijk heeft terwijl dat niet altijd helpt om de situatie te de-escaleren.
Dat is sowieso makkelijker gezegd dan gedaan vind ik. Bij mijn vriend kan ik dat ondertussen wel makkelijker doen. Soms voelt het net alsof ik het voor zijn ex opneem. En toch denk ik dat het soms nodig is dat ik probeer haar te begrijpen en ik merk dat ik dat gewoon kan doen. Onze relatie is sterk genoeg, we kunnen alles bespreken.
Ik probeer op deze manier de problemen die toch al spelen tussen mijn vriend en zijn ex niet te verergeren. Ik zie dat bij veel stellen misgaan. Ik heb de bemoeienis van de nieuwe vriendin van mijn ex tenminste absoluut niet als helpend ervaren en ook de nieuwe vriend van de ex van mijn vriend helpt het niet de goede kant op. Dat merk ik doordat de communicatie tussen hen verbetert sinds de relatie tussen haar en haar vriend de eerste scheuren begint te vertonen. Wel een heel rare gewaarwording.
Zo leer ik elke keer weer wat nieuws van de situaties die ik bij anderen zie. Er zijn sowieso veel mensen om me heen die scheiden. Sommige dingen zijn heel verschillend, maar sommige dingen ook heel erg hetzelfde.
Ik heb ook dingen fout gedaan
Soms realiseer ik me door het bij anderen te zien dat ik ook dingen fout heb gedaan in het verleden. Ik weet dat dit bijna niet te voorkomen is in echtscheidingssituaties. Die eerste periode is zo heftig, daar komt bijna niemand zonder kleerscheuren uit. Hoe graag je ook zou willen dat je een ander kunt behoeden voor dezelfde fouten. Iedereen heeft daarin zijn eigen pad te gaan. Je kunt die strijd niet voorkomen door iemand adviezen te geven.
Mijn broertje was toen ik ging scheiden verrassend goed in het geven van advies, dat zie ik nu. Toen kon ik er niks mee. Ondertussen zie ik hem ook worstelen met de dingen die hij toen heel duidelijk zag. Op het moment dat het jou aangaat en gepaard gaat met veel emoties dan zie je alles minder helder.
Gelukkig is dit meestal maar tijdelijk. Die strijd tussen ouders moet niet te lang voortduren. Zodat de kinderen er niet blijvend last van hebben. Dat heb je zelf helaas nooit volledig zelf in de hand.
Gelukkig heb ik hulp en hoor ik geregeld hoe goed ik het doe. Niet dat ik een schouderklopje nodig heb, daar doe ik het niet voor, maar het is wel fijn om te weten dat je op de goede weg bent. Dat is nodig om het vol te kunnen houden. Zeker als je geen direct resultaat ziet van al het werk dat je doet om te proberen de situatie te verbeteren.
Mensen snappen niet waarom ik dat nog steeds probeer. Alsof ik het voor hem zou doen. Ik doe het voor mijn kinderen, omdat ik hen het allerbeste gun. Helaas weet ik ondertussen ook uit ervaring dat goede bedoelingen niet altijd goed uitpakken. Het is ook best lastig om te bedenken wat je wil bereiken en hoe je dat het beste aanpakt. Zeker omdat het onzeker is hoe dingen aan de andere kant opgepakt en ervaren worden.
Ik kreeg een dikke paniekaanval
Ook besef ik nu soms dat ik dingen die de kinderen toen zeiden misschien verkeerd heb opgevat. Laatst zei mijn jongste in een boze bui dat hij nooit meer bij mij wilde wonen. Als hij dat over papa gezegd zou hebben dan zou ik dat heel anders opgevat hebben. Hij zei ook: als jij doodgaat dan ga ik bij opa en oma wonen. Ik vond het wel veelzeggend dat het niet in hem opkomt dat hij dan bij papa zou kunnen wonen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat ook niet zomaar zie gebeuren omdat die band niet echt tot ontwikkeling is gekomen, maar hij heeft wel gezag dus dat is wettelijk wel wat er gaat gebeuren.
Ik heb hierdoor laatst echt een heel dikke paniekaanval gehad. Wat als er iets met mij gebeurt? Moeten de kinderen dan bij hun vader gaan wonen? Wie gaat daarover beslissen? Hoe zou dat voor de kinderen zijn? Ik moet er niet aan denken. Er mag echt niks met mij gebeuren. Ik kan niet doodgaan!
Ik ben Vera. Inmiddels is het ruim 8 jaar geleden dat ik gescheiden ben, maar dingen lopen nog steeds niet lekker met de vader van mijn jongens. Ik neem jullie graag mee door het verloop van mijn scheiding en de stappen die ik zette in mijn nieuwe leven na de scheiding.
Lees ook de andere blogs van Vera.
Edwin - 22 sep 2023
Ik zit wat dat betreft aan de andere kant. Een papa die helaas zijn kinderen (16 en 18) amper ziet. Ze wonen bij hun moeder en volgens het ouderschapsplan zouden ze een weekend per 2 weken bij "moeten" zijn, maar al van begin af aan heb ik gezegd dat ik niet op mijn strepen zal gaan staan als ze een weekend niet kunnen komen om wat voor reden dan ook, immers wat heb ik er aan als ze tegen hun zin bij mij zouden zijn? Maar ja, dat ging driekwart jaar min of meer goed en toen besloten ze niet meer naar mij te komen. En nu zijn we dus weer 2 jaar verder en ja, dan denk ik wel eens; Wat als mijn ex iets overkomt? Komen ze dan wel bij mij wonen? Ik sta er maar niet al teveel meer bij stil. Doet wel pijn hoor.
Vera - 9 okt 2023
Hoi Edwin, Ik kan me heel goed voorstellen dat het pijn doet om je kinderen niet meer te zien. Ik hoop voor je dat dit niet blijvend is. Hoe is de verstandhouding tussen hun moeder en jou? Kunnen jullie goed met elkaar communiceren? Vaak zie je dat als er veel spanning is tussen de ouders, dat de kinderen daar last van hebben en dan kan niet meer naar de andere ouder gaan rust geven. Echter doen ze zichzelf daarmee op een andere manier tekort. Een van je ouders niet meer zien is ook voor de kinderen heel pijnlijk, ook als ze dat soms op dat moment niet willen toegeven. Wat je als vader kunt doen is laten weten dat je om hen geeft en dat je er voor hen bent. Dat je betrokken blijft ondanks dat je ze niet meer ziet. Ik wens je heel veel sterkte. Groetjes van Vera