Win het boek ‘Ik nog wel van jou’ van Elke Geurts

Ze zou het niet weten. Ze zou niet weten wat voor een boek haar ex over haar geschreven zou hebben. En Elke Geurts (44) maakt meteen duidelijk dat haar nieuwe boek Ik Nog Wel Van Jou ook helemaal niet over haar ex gaat. “Ik ga toch geen boek over mijn ex schrijven? Dat interesseert me echt geen bal.”

Ik Nog Wel Van Jou is het verslag van de ramp die een echtscheiding is. Geurts schreef er columns over in Trouw, en op basis daarvan is er een als een roman te lezen verhaal over het uiteenvallen van een gezin met twee jonge dochters. 

‘Een’ echtscheiding. Geurts is in het werkelijke leven aan het scheiden, maar ze wil Ik Nog Wel Van Jou niet neerzetten als een autobiografie.

Kunstwerk
“Ik vind het oninteressant of het een autobiografie is of een roman. Feit of fictie, wat doet dat ertoe? Wat uiteindelijk is overgebleven, is: een ander verhaal, met een betekenis in zichzelf. Het ging er mij om op te schrijven wat er gebeurde vanaf het moment dat de man zei: ‘Ik hou niet meer van je.'” 

“Wat gebeurt er als iemand je verlaat? Dat zo precies en zuiver weergeven en analytisch beschrijven, terwijl je er middenin zit en eigenlijk geen kijk hebt op de zaak. En dat proces proberen bij te benen met taal.”

Het leverde een rauw, wrang, soms verstikkend, maar ook grappig boek op, omdat Geurts zichzelf niet spaarde. 

Nou ja, zichzelf. “Het gaat mij niet om mijn persoonlijke leven. Ik heb er een kunstwerk van proberen te maken. Al heb ik het materiaal gebruikt dat voorhanden was en heb ik ook heel veel weggelaten. Het is niet mijn verhaal terwijl het ook mijn verhaal is. Snap je?”

Terugschrijven
Ze verduidelijkt: “Ik doe het als schrijver altijd al, in mijn fictie gebruik ik veel van mezelf. Misschien was het een beetje lui met dit boek, dat ik het verhaal niet echt ver van me vandaan zocht. Mijn leven leek fictie geworden en dan gebruik je alles. Ik had het niet zo kunnen verzinnen. Maar het is een op zichzelf staand ‘ding’.”

Geurts begon de columns in Trouw met het idee haar ex zo zijn faux pas te laten inzien. Ze wilde hem ’terugschrijven’. “Ik wilde met mijn taal de werkelijkheid beïnvloeden, maar dat is niet gelukt.”

Wat bleek is dat de macht van het woord blijkbaar niet toereikend was. Man, zoals de ex in het boek wordt genoemd, kwam niet terug. “Ja, dat vond ik heel teleurstellend. Ik dacht dat hij het zou begrijpen als hij mijn columns zou lezen, want ik kan me nu eenmaal beter uitdrukken in woorden.” 

Open type
“Misschien was het niet goed overgekomen dat ik van hem hield. Ik ben niet zo’n open type, misschien dat ons huwelijk daarom stuk is gelopen. Maar daar heb ik blijkbaar mee afgerekend, want lezers vonden juist dat ik zo openhartig ben.”

Ze kreeg veel reacties op de columns. Mensen putten er troost uit, kwamen tot allerlei inzichten. “Ik vertelde blijkbaar door de gedetailleerdheid een universeel verhaal. Heel erg herkenbaar. Uiteindelijk werd het een boek voor iedereen in plaats van voor hem alleen.”

Ze kijkt vragend op als gevraagd wordt of de stand nu 1-1 is. “1-1? Ik heb hem het boek opgestuurd. Het is het laatste boek in de serie ‘Mijn leven met hem’. Ik schreef elk jaar voor zijn verjaardag een boekje voor hem. Toen ik hoorde dat het boek bij hem was aangekomen, voelde ik me beter. Toen kon ik verder.” 

Geen af­rekening

“Maar het is geen af­rekening, dat is niet interessant. Dit is ook een boek waarin ik dingen wilde bewaren voor ze definitief zouden verdwijnen: ons gezin, ons samen, de dingen die wel goed zijn gegaan. Het is ook een liefdevol boek, ja. Ik heb nooit zoveel liefde gevoeld sinds hij me verliet. Dat zit erin, ik wilde dat ook bewaren.”

Ze lacht even. “Of ik al heb gehoord wat hij van het boek vond? Hij zei: ‘Oef!’ toen hij het ontvangen had. Nee, meer niet. ‘Oef!’ Wat dat ook betekent. Ja, ik heb hem toestemming gevraagd om die columns te schrijven. Hij had er vertrouwen in. Dat is zo leuk aan hem. En ik heb naar eer en geweten geschreven. Het is zo gelopen. Ik zou het ook niet hebben geschreven als het ons en de kinderen had geschaad. Het leven is belangrijker dan de literatuur. Zo is het toch? Haha, hij noemt het heel erg een roman.”

Ze denkt na over wat het schrijven van Ik nog wel van jou haar heeft gebracht. “Het is de afsluiting van de gedachte dat de man nog terugkomt. Dat zou vreemd zijn. Wat? Nee, dát zou nog vreemder zijn: als hij volgend jaar met een boek over ons zou komen. Hij schrijft geen boeken. Schrijven is een ambacht, dat moet je leren. Dat zou een gevaarlijk, of nee, slecht boek worden omdat hij niet weet hoe hij met taal moet omgaan. Zoals iedereen die nooit schrijft.”