Gisteren wandelde ik met mijn twee dochters een heerlijk stuk door de zon.
We liepen naar het restaurant van onze vrienden, om daar lekker te lunchen. Genoten van een heerlijke plank vol lekkers en daarna bood ik de jongste aan om daar te blijven. De oudste en ik zouden samen naar huis lopen en ik zou haar later komen ophalen. Daar was ze blij om.
En zo liepen mijn oudste en ik samen in looppas zo’n 3 kilometer richting ons huis. En zo kwam het dat wij weer eens een langere tijd één op één samen waren.
De vakantie met papa en zijn vriendin
Ze vroeg me waar ik nog weleens op vakantie zou willen gaan? Italië, zei ik. We kwamen te spreken over zee en ik gaf aan dat zee niet zo mijn ding is. Daarop vertelde ze over haar vakantie ooit in Kroatië en hoe mooi blauw de zee daar was geweest. Deze vakantie was met papa en zijn vriendin.
Het gesprek komt niet zo gauw op haar vader. Hoewel ik probeer hem wel zo nu en dan ter sprake te brengen; het is en blijft toch hun vader, geven ze aan er geen behoefte aan te hebben.
Al 2 jaar niet naar hun vader
Twee jaar nu, twee jaar gaan ze niet naar hun vader. Nadat ik besloot niet meer naar de oordelen van instanties te luisteren, maar oprecht te gaan luisteren naar wat mijn dochters zeiden; sméékten.
Erg he, iedere keer als ik ‘mijn dochters’ schrijf, hoor ik de vrouw van één van die instanties weer instant zeggen ‘het zijn niet jouw dochters, het zijn júllie dochters’. Waardoor ik telkens weer die steek voel als ik het zeg of schrijf. Wat helemaal niet insinueert dat ze bezit zijn. Ze zijn gewoon mijn dochters. Maar het is wel hoe instanties met kleine steekjes op je inprikken.
Heb je nooit de behoefte om hem te zien?
Het was ongedwongen, hoe het gesprek verliep. En toch vroeg ik het weer, iets wat mijn ego zo nu en dan zich toch afvraagt. Waarin ik een moment de andere mensen geloof en mezelf als de slechte zie; ik als degene die hen bij hun vader weghoud. ‘Heb je nooit de behoefte om hem te zien? Dat je ergens hoopt dat hij ooit naar je toekomt en zegt ‘ik heb het niet goed aangepakt toen, sorry’ ?’ Ze haalde haar schouders op. ‘Ik denk dat het ooit wel gebeurt. Ik denk dat hij en zij (de vriendin) ooit uit elkaar gaan. Dat zij dan naar jou toekomt en dat hij dan tot besef gaat komen. Maar nu nog niet’.
Niet aanstellen
Ze vertelt over de vakantie samen. Zijn vriendin kon, toen ze samen nog geen kinderen hadden, wel lief en zorgzaam voor hun zijn. Ze was een keer zo ziek van de heimwee en mij missen dat ze had overgegeven. Zijn vriendin ging toen met haar mee. Ze bleef bij haar toen zij ging douchen, achter de deur. Ze wilde haar privacy geven maar als het niet ging, was ze zo bij haar. En dat had haar een goed gevoel gegeven. ‘En was papa ook lief voor je dan?’ ‘Papa was niet zo met me bezig. Meer met de anderen die er waren. Papa was altijd zo van ‘niet aanstellen. Je moet hard zijn. Geen emoties tonen’.
Dat vind ik zo sneu om te horen dan. Wetende hoe hij zelf was als kleine jongen. Ja, want zo lang kennen wij elkaar. We zijn praktisch samen opgegroeid. Hij stond bekend als ‘de jongen die heel snel huilde’. We moesten daar als kind vaak om lachen. Wist ik veel dat het ooit de vader van mijn kinderen zou worden…
Ik ben Elisa, moeder van twee geweldige meiden. Na een lange relatie (en huwelijk) met mijn jeugdliefde besloot ik tot scheiden. We zouden in goede harmonie co-ouderschap gaan doen. Er waren nog geen nieuwe partners. Alles ging meer dan prima; totdat hij een relatie kreeg en ging samenwonen. Waar ik nooit in terecht wou komen zag ik voltrekken voor mijn ogen; machtsstrijd over de rug van de meisjes. Een nachtmerrie. Ik wilde niet vechten maar mij restte geen andere keuze.
Lees ook de andere blogs van Elisa.
Edwin - 7 sep 2023
Je verhaal zou voor een groot gedeelte zo over mij kunnen gaan. Ik ben vader van 2 dochters die ik sinds mijn scheiding (niet mijn keuze) ruim 2 jaar geleden nu nog amper zie of spreek. Ik ga er verder niet over uitweiden maar het is killing hoor. Het is (denk ik) niet zo dat mijn ex ze bij me weghoudt maar wat wel, ik weet het niet. Die onmacht vooral die ik dan voel om toch met hun een fijn contact te hebben (al is het maar een appje) maar waar niet op gereageerd wordt… dat is zo rot. Ik heb nu een besluit genomen om nu zelf ook maar geen contact meer te maken, een soort zelfbescherming want naast die onmacht is het verdriet enorm. Erger nog, ik overweeg serieus om ze (voorlopig?) uit mijn testament te halen, maar daar ben ik dus nog niet helemaal uit, ben daar een beetje huiverig over.
Loes Klinge - 7 sep 2023
Is dat niet wat voorbarig Edwin? Je schrijft dat jullie pas 2 jaar uit elkaar zijn. En ook dat je niet weet wat de reden is dat ze nu niet op je reageren. Hoe oud zijn je dochters? Hoe pijnlijk dat ook is, neemt niet te snel zulke rigoureuze stappen. Sterkte met je verdriet en gemis, maar geef iedereen tijd.