‘Zij verloren hun dochter en gaan nu scheiden’ – Een dag uit het leven van een mediator

Tessa Engler is mediator bij Resolve Scheidingsbemiddeling. Ze komt bij stellen thuis, die samen de scheiding willen regelen. Ze vertelt een voorbeeld uit de praktijk:

Een warme ochtend, de zon achter ons door het raam schijnend en koffie. Het verdriet is voelbaar. Ik vraag hen hoe het zo ver is gekomen, nu we zo aan tafel zitten met z’n 3-en. Zij begint zachtjes te huilen. Hij steekt van wal met de onmacht in zijn ogen. Eigenlijk in zijn hele zijn, zo bleek later.

Hij vertelt dat hij het niet meer weet, de twijfel en toch ook de zekerheid dat deze beslissing de enige juiste is voor nu, voor hem. Voor hem, maar niet voor haar, zo vult zij aan. Zij wil niet, zij snapt hem ook niet. Waarom een eind maken aan een huwelijk waarin zij zo blij met hém is en met hun gezin. Waarom?!

Ik begin met voorzichtig doorvragen waarom hij wel en zij niet. Waarom het voor hem nu de enige juiste beslissing is. Hij begint te vertellen. Dat hij vroeger een broertje is verloren aan de dood en dat zij hun dochter zijn verloren. Zij huilt en hij zit er verslagen bij. Het verdriet hangt als een wolk boven de tafel. We zijn alle 3 stil.

Om de even durende stilte te doorbreken zeg ik dat ik begrijp wat hij moet voelen. Ik vertel hem dat ook ik een broertje op jonge leeftijd ben verloren aan de dood en enkele jaren geleden mijn dochter. Een blauwdruk van levens. De tranen rollen bij ons alle 3 over onze wangen. De herkenning van pijn, verdriet en onmacht.

Als een flits schiet een column van Sander de Hosson (uit zijn boek ‘Slotcouplet’) door mij heen dat ‘dit niet professioneel’ is. De bekende thin line is overschreden. Dit raakt mij persoonlijk, dit raakt alle menselijkheid. En menselijkheid hoort bij ons vak, sterker het is onze grootste kracht.

Dit zou geen emotioneel makkelijke zaak worden en toch één van de parels uit de ketting van scheidingszaken. We nemen afscheid -hij geeft mij een hand en legt zijn linkerhand bovenop mijn rechterhand- met de woorden ‘dat ik nu toch een mediator mag treffen die hetzelfde heeft meegemaakt’…

Voor een volgende afspraak staat het ouderschapsplan op de rol. Soms leidt zo’n afspraak een eigen leven, dat gaat dan zoals het gaat. Zo ook deze afspraak. De emoties, het verdriet over het waarom komen wederom op tafel. Ben hier ook blij mee, omdat de emoties dan ruimte krijgen, het verdriet om het onbegrip kan dan wellicht begrip en erkenning krijgen. Zij praat, vraagt om antwoorden en huilt. Hij probeert antwoorden te geven, al valt hem dat niet makkelijk. Ik ‘vertaal’ de antwoorden die hij geeft. Na ruim 2 uur merk ik dat het genoeg is, ze zitten ‘vol’. Zij sluit af met de woorden ‘iedere keer leer ik weer meer over mijn man dan de afgelopen jaren als Tessa erbij zit’..

Ik had het voorstel gedaan om zijn ouders uit te nodigen, omdat zij een grote rol spelen in het gezin en het geheel. Het idee kwam boven in de vorige afspraak door de verwevenheid met elkaar. Fantastische mensen met een positieve instelling en een enorm oplossingsgericht vermogen. Notitieboekjes komen op tafel, er wordt geschreven en gepraat. De wolk van verdriet wordt verdreven door een wolk van constructiviteit, positiviteit en hoop. Na één uur sluiten zij af met de woorden ‘wij kunnen verder hiermee, we gaan direct aan het werk’. Naar mij toe: ‘wij hebben zeer binnenkort telefonisch contact over hoe nu verder. Dit komt goed’.

Binnen een week belt de man mij. Ik zit in de auto en ben verrast door de adequaatheid van zijn handelen. Zij hebben gedacht, bedacht en besproken en zij is op de speaker om het gesprek te volgen. Een oplossing is voor handen en hij vertelt. De huisvesting van beide partijen gaat goed komen en de financiën hieromtrent ook, al moet er snel gehandeld worden omdat de huizen als warme broodjes gaan. Een praktische en uitvoerbare oplossing. Wel spreek ik mijn zorg uit om hem, om zijn rouw. Rouw van toen en nu. Zijn moeder deelt mijn zorg evenals zijn vader, zo blijkt via de speaker waarbij zij ook meeluisteren. Ze houden hem goed in de gaten voor zover zij een volwassen zoon in de gaten kunnen houden. De oplossing voor hun grootste zorg, huisvesting is nabij. Mijn hart maakt een sprongetje voor de scheidende partijen. Een straal zon lijkt door te komen op de grijze, door regen omlijste, ochtend.

Bijeenkomsten daarna vullen we met de te maken afspraken die op papier moeten komen te staan. Een zorgplan voor hun dochter met goede passende afspraken, omdat het een bijzonder en hooggevoelig meisje is met al een aardige bagage voor een 13 jarige. Hoe de inboedel te verdelen, de auto, de rekeningen en meer.

Eén van de laatste afspraken vertelt zij dat haar schoonvader een huis heeft gekocht, zij huur zou gaan betalen en met dochter per 1 januari in het nieuwe jaar gaat verhuizen. Ze is gemengd blij. Naast het verdriet is er ruimte voor boosheid gekomen. Boosheid omdat ze zich in de steek gelaten voelt. Boosheid om de onmacht, dat ze zich erbij neer moet leggen. Ik leg haar uit dat al die gevoelens oké zijn, dat ze die niet weg moet stoppen, dat ze er mogen zijn. Het gevoel dat híj het maar uit moet zoeken. Vertel haar dat ook hij die gevoelens heeft, al uit hij ze anders. En dat hij ze wellicht al eerder had vanwege hetgeen vroeger is gebeurd. Dat daarom knopen ontstaan, als emoties ondergronds gaan worden, worden het ingegraven bommetjes. En eens gaan ze af..

We nemen afscheid, iedere keer is het een warm afscheid met een bijzondere onzichtbare connectie. De laatste afspraak in de agenda met de wetenschap dat de volgende keer ‘dé tekenafspraak’ is.

Het is de laatste keer dat ik bij hen ben. Te laat doordat ik uit België kom en het sneeuwde. De deur staat al open en mijn bakkie troost staat klaar. Zo’n laatste keer is altijd gek, het is de staart van het geheel. Daarna kom ik niet meer terug. Zit mijn taak erop.

Ik haal het dossier tevoorschijn met de te tekenen stukken. Pennen liggen klaar op tafel. Ze beginnen met lezen. Dat is altijd een ijzig moment, een moment van de waarheid. Een einde van een huwelijk met lief en leed. Ze beginnen met paraferen van het ouderschapsplan waarna het convenant volgt. Ik hoor naast mij gesnik. Het wordt steeds intenser. Ineens kijkt ze op en zegt ‘ik ben het er niet mee eens hè’. Hij kijkt op en zegt niets, zijn ogen gevuld met tranen. Ik vertaal ‘je tekent onder protest?’. Ze antwoord bevestigend. Het paraferen gaat sneller en de laatste handtekening razendsnel. Er valt een stilte. Ze huilt met hevige halen, het komt uit haar diepste binnenste. De wolk van verdriet is terug. Voelbaar.

Het is tijd om afscheid te nemen. Een omhelzing met een zoen van haar. Een omhelzing van hem met de woorden ‘bedankt voor de ontzettend fijne begeleiding’. Een brok in mijn keel. De thin line? Nee, gewoon menselijkheid. Wat hoort bij dit vak. En zeker bij parels van zaken als deze. Blauwe parels. Bijzondere parels.

Onze mediators staan graag voor jullie klaar in de moeilijke periode van een scheiding & bieden jullie een zorgvuldige afsluiting van de scheiding met scheiden in 7 stappen. Neem een kijkje op Resolvevisie.nl of neem rechtstreeks contact op via: 085-1302999 of via het contactformulier van onze website.