Na mijn scheiding speur ik elke dag het internet af op zoek naar huurwoningen. En naar vacatures. Want ook al ben ik dol op mijn werk, de onzekerheid knaagt aan me. Helaas zitten er maar vrij weinig bedrijven te wachten op een werknemer van 51 jaar. Ik geef uiteraard niet op, en solliciteer op alles wat maar een beetje past bij mijn CV. En dat is gelukkig heel veel, dankzij drie beroepsopleidingen en heel uiteenlopende ervaringen.
Op een middag word ik gebeld, door een bedrijf dat op een half uurtje treinen hier vandaan is gevestigd. Of ik op gesprek wil komen voor een fulltime baan. Ik doe een dansje en zeg ja. Dezelfde dag zie ik een huurflat op het net staan, voor hetzelfde bedrag dat ik nu betaal, met drie slaapkamers. Ik heb met Frank, mijn oudste zoon, overlegd wat hij wil. ‘Ik hoef geen kamer bij jou, hoor mam. Ik slaap het liefste bij papa thuis, en als je een huis vindt met maar drie slaapkamers, dan is dat ook goed.’ Ik vraag een bezichtiging aan.
Het gesprek bij het bedrijf gaat goed, een week later word ik gebeld dat ik door ben naar de volgende ronde. Een psychologische test, een IQ-test en een gesprek met de directeur. Wauw!
‘Die ga je helemaal nailen’, verzekert Bob me. ‘Jij bent de slimste persoon die ik ken’.
‘Ik zou je meteen al aannemen,’ zegt Jens.
‘Ik ook’, zeg ik.
Toch ben ik behoorlijk nerveus. Ik kan geen zinnig woord zeggen over die test, ik vond ‘m onwijs moeilijk. Kennelijk is dat een goed teken, want het programma past zich automatisch aan als je iets goed beantwoordt, en stelt dan gelijk moeilijkere vragen.
Na een paar dagen komt het verlossende woord: Ik ben aangenomen! Maar dan lees ik het salarisvoorstel. De moed zakt in mijn schoenen. Het is een starterssalaris, eentje waar ik absoluut niet van rond kan komen. Ik zou er honderden euro’s per maand op achteruit gaan… Ik waag er een mailtje aan, maar krijg te horen dat dit hun uiterste bod is. Zelfs Erik geeft me gelijk dat ik nee zeg.
‘We gaan toch taart halen,’ beslist Jens, ‘want je was wel mooi aangenomen’. De smulpaap.
Inmiddels is het tijd voor de bezichtiging van de flat. Meteen al bij het binnenkomen weet ik dat dit het niet gaat worden. Zo krap… De makelaar, die me nu ook als klant heeft, is het met me eens. ‘Dit is niks voor jou,’ zegt hij. ‘Ik heb helaas niks anders in de aanbieding’.
Ik zoek verder, maar voor het ene huis verdien ik te veel, voor het andere te weinig. Kopen is ook geen optie, omdat er juridisch, tijdens onze scheiding, nog het een ander uit te pluizen valt met Erik over onze gezamenlijke woning. Een ingewikkeld verhaal over een frauderende makelaar met verstrekkende gevolgen. We zijn samen bezig om daar chocola van te maken, maar dat kan nog best een paar jaar duren.
Ik zucht maar eens diep en begin mijn zoektocht opnieuw.
Eline is een alleenstaande moeder in scheiding, na een relatie van 25 jaar. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (16) en Bob (15), wonen bij haar. De oudste, Frank, (18) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG